Οι εκλογές της 25ης Μάη αποτυπώνουν την ιδιότυπη «σταθεροποίηση της αστάθειας» στο έδαφος μιας πολιτικής κρίσης που βαθαίνει αλλά και της αδυναμίας του λαϊκού παράγοντα να επιστρέψει εκρηκτικά στο προσκήνιο με τον τρόπο της διετίας 2010-2012.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κεντρίζει την πρώτη θέση στις εκλογές αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματη ανατροπή της κυβέρνησης. Η ΝΔ υφίσταται μεγάλο πλήγμα, αλλά η αντοχή του ΠΑΣΟΚ και η ανάδυση του «Ποταμιού» δίνουν περιθώρια ανασύνθεσης ενός «κέντρου» γύρω από τη συναίνεση στη λιτότητα και τα μνημόνια. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής σημαίνει ότι δεν αρκούν οι αποκαλύψεις και οι διώξεις για να ξανακερδηθούν τα λαϊκά στρώματα που εγκλωβίζονται στην αντιδραστική «αντιπολιτική» των φασιστών. Το ΚΚΕ εξακολουθεί πληρώνει το τίμημα του σεχταρισμού και της ηττοπάθειάς του. Το έλλειμμα μιας Αριστεράς που να εμπνεύσει το λαό σε ένα δρόμο ανατροπής παραμένει.

Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαμε στις ευρωεκλογές ένα κακό αποτέλεσμα. Συγκρίσεις με τον Ιούνιο του 2012 ή με τις ευρωεκλογές του 2009 δεν έχουν νόημα, γιατί οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές. Η πραγματική επιτυχία στις περιφερειακές, με την αύξηση σε ψήφους και ποσοστά, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι, καθώς συμπυκνώνει το πρόβλημα. Την ίδια στιγμή που αποτυπώνουμε κοινωνική γείωση, οι αγωνιστές μας χαίρουν πραγματικής αναγνώρισης και εκλέγονται σε περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, δεν κατορθώνουμε να πείσουμε, τους ίδιους ανθρώπους, ότι έχουμε μια πολιτική πρόταση που θα μας έκανε «χρήσιμη ψήφο» στην κάλπη των ευρωεκλογών.

Η αποτυχία να ευοδωθεί η μετωπική συμπόρευση συντέλεσε σε αυτό. Ανεξάρτητα από τον επιμερισμό ευθυνών, το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε μετωπική πολιτική ενίσχυσε την πολιτική δυσπιστία απέναντι μας, γιατί δείξαμε ότι δεν υπερβαίνουμε το φαύλο κύκλο του κατακερματισμού και των μικροσυγκρούσεων.

Όμως, το βασικό πρόβλημα είναι αλλού. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πληρώνει τη αμηχανία της να πάρει θέση σε κρίσιμα πολιτικά ερωτήματα. Η ορθή έμφαση στην ανάγκη εξόδου από ευρώ και την ΕΕ δεν συνοδεύεται από μια ολοκληρωμένη προγραμματική επεξεργασία για τη παραγωγική ανασυγκρότηση, την αποκατάσταση πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Το «κάτω η κυβέρνηση της καταστροφής» δεν συνοδεύεται από μια πολιτική πρόταση για το πώς μπορεί σήμερα το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης να είναι κομμάτι μιας επαναστατικής στρατηγικής, με έμφαση στο συνδυασμό με μορφές λαϊκής αντιεξουσίας, αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος του «αριστερού διαλείμματος». Η αναγκαία κριτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, δεν μετατρέπεται σε μια ειλικρινή τοποθέτηση για το πώς η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε έμπρακτα να διαμορφώσει όρους ενός αριστερού αντίβαρου στη κυρίαρχη Αριστερά, που θα πίεζε για ριζοσπαστικότερες κατευθύνσεις, θα έκανε κριτική (αλλά και θα έβαζε πλάτη) όπου χρειαζόταν, και πάνω από όλα θα οργάνωνε το λαό. Ως αποτέλεσμα, πολλές χιλιάδες αγωνιστές, που σέβονται τη συνεισφορά μας στον ξεσηκωμό και ιδεολογικά συμφωνούν με τις αφετηρίες μας, θεώρησαν ότι μόνο η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ «θα έπιανε τόπο».

Έπειτα, πόσο «θελκτική» είναι μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ενώ παίρνει πρωτοβουλία για τη συμπόρευση την αντιμετωπίζει ως διαρκή δοκιμασία των συνομιλητών της και στο τέλος δεν έχει την οξυδέρκεια να αναζητήσει μια έστω και χαμηλότερου βεληνεκούς σύνθεση; Που δίνει μάχες για λέξεις και φραστικές διατυπώσεις; Που στις τοπικές γίνονται ψηφοφορίες για τους ομιλητές στις εκδηλώσεις; Που είχε μεγάλες συγκρούσεις σε τοπικά σχήματα και χρειάστηκαν βασανιστικές αντιπαραθέσεις για να υπάρξουν οι αναγκαίες εναλλαγές και η ανανέωση στις υποψηφιότητές της, που τελικά της έδωσαν την κρίσιμη ώθηση στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές; Που αντιμετωπίζει με μυωπική καχυποψία πολύτιμα πειράματα κοινής δράσης της Αριστεράς όπως το Χαλάνδρι και χρειάστηκε να έρθει - κυριολεκτικά - η τελευταία στιγμή για να πάρει μια διαλεκτική τοποθέτηση για το δεύτερο γύρο των εκλογών.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το κοινό μονοπάτι και η κοινή περιπέτειά μας. Πρέπει να την κάνουμε ένα πολύτιμο εργαστήρι επεξεργασίας μιας σύγχρονης αριστερής στρατηγικής. Η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η αναδίπλωση του ΚΚΕ το κάνουν αυτό επιτακτικό, ιδίως στο κρίσιμο μεταίχμιο που βρισκόμαστε ως προς τον ταξικό συσχετισμό δύναμης όπου η οργή συνυπάρχει με την κούραση και την αποκαρδίωση.

Όμως, αυτό απαιτεί μια «αλλαγή παραδείγματος» μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άνοιγμα της συζήτησης σε όλα τα επίπεδα και αναμέτρηση με τα κρίσιμα ερωτήματα της περιόδου: πρόγραμμα, κυβέρνηση, εξουσία, στρατηγική, ηγεμονία. Με συντροφική αντιπαράθεση και όχι τακτικούς συμβιβασμούς. Με ουσιαστική δημοκρατία και όχι ατέρμονες ισορροπίες οργανώσεων. Με τολμηρές πρωτοβουλίες για τη μετωπική συμπόρευση.

Πάνω από όλα με αυτοκριτική. Ακούγοντας την αγωνία των αγωνιστών και όχι σπεύδοντας να επικυρώσουμε προαποφασισμένες γραμμές. Γιατί σε αυτή την αγωνία λογοδοτούμε .

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, Κυριακή 1/6/2014