H «καταδίκη»-αθώωση του υπουργού που υπέγραψε τις πρώτες μνημονιακές συμφωνίες για τη λεγόμενη «λίστα Λαγκαρντ» είναι μια επιτομή της σημασίας των πολιτικών των μνημονιακών συγκυβερνήσεων: μια δράκα ανθρώπων που αποφασίζουν τα χειρότερα και πιο επώδυνα για το λαό και φροντίζουν να βγάζουν τον εαυτό τους (και τα λεφτά τους) απ’ έξω. Έτσι λοιπόν, ο Παπακωνσταντίνου αφαίρεσε ονόματα συγγενών του από τη διαβόητη λίστα, γιατί προφανώς το αξίωμα «κρατήστε τα λεφτά σας στη χώρα» που επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία τόσο αυτός, όσο με οι μετέπειτα κάτοχοι της υπουργικής θέσης, ισχύει μόνο για τους… άλλους. Για εκείνους που επιβαρύνθηκαν κατά 300% και πλέον με φορολογία στα τέσσερα χρόνια «μεταρρυθμίσεων», που έχασαν δουλειές, ζωή, μέλλον, εξαιτίας του Παπακωνσταντίνου, του Χαρδούβελη, του ΓΑΠ, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Κουβέλη, του Καρατζαφέρη και λοιπών.

Ο Παπακωνσταντίνου λοιπόν αθωώθηκε, παρότι βρέθηκε ένοχος για νόθευση εγγράφου. Μόνο που το έγγραφο δεν ήταν… κλήση της τροχαίας. Βέβαια, δεν δικάστηκε με τον τρομονόμο για να καταδικαστεί σε 25 χρόνια κάθειρξη χωρίς να τον αναγνωρίσει κανένας μάρτυρας ή να κλειστεί στα δολοφονικά κελιά τύπου «Γ».

Όσο όμως και η ποινή που του επιβλήθηκε να είναι πρόκληση, όσο και το κατηγορητήριο να είναι κωμικοτραγικό (αλήθεια, πώς ανακαλύφθηκε η έννοια «αντίγραφο» για ένα ψηφιακό αρχείο;), όσο και όλα αυτά να ήταν και λίγο αναμενόμενα, δεν παύουν να είναι εξοργιστικά και επικίνδυνα.