του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στις 13-16 Οκτωβρίου, αλλά και ο θρυλούμενος ανασχημα­τισμός που θα ακολουθή­σει, αποτελούν τα στοιχεία που θα κυ­ριαρχήσουν στην τρέχουσα πολιτική ειδησεογραφία το ερχόμενο διάστημα. Το αποτέλεσμα του συνεδρίου θεωρεί­ται προδιαγεγραμμένο, ο ανασχηματι­σμός –εφόσον γίνει– ίσως επιφυλάξει κάποιες εκπλήξεις. Σε καμία περίπτω­ση όμως κάτι από τα δύο δεν θα επιφέ­ρει αλλαγή πολιτικών δεδομένων, πόσο μάλλον τέτοιων που να δημιουργούν έστω και δυνητικά ρήγματα στην υφι­στάμενη κατάσταση. Είναι αφέλεια για οποιονδήποτε να έχει τέτοιες αυταπά­τες, άλλωστε ούτε οι σύνεδροι ούτε οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν. Το σύνο­λο του κομματικού μηχανισμού και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κατέρχεται στο 2ο Συνέδριο με ζητούμενα, που κάθε άλλο παρά εστιάζουν στη διαμόρφωση πολιτικής. Αυτή είναι δεδομένη. Όπως δεδομένη είναι και η πλήρης απαξίωση των ίδιων των κομματικών διαδικασιών που νοούνται πλέον μόνο ως «διάδρο­μοι» για την πρόσβαση στην κυβερνη­τική εξουσία. Η …ελάχιστη συμμετοχή στις διαδικασίες καθώς και η αντικα­τάσταση της συνεδρίασης της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ από ένα «χαλαρό ποτάκι» συ­νοδεία πιάνου στο Μέγαρο Μαξίμου εί­ναι ενδεικτικά στοιχεία.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα επανε­κλεγεί «δια βοής» πρόεδρος του κόμ­ματος, όπως συνέβαινε στα πάλαι ποτέ συνέδρια του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Πα­πανδρέου (εκτός πια αν το προεδρείο του Συνεδρίου επιφυλάξει κάποια τέ­τοια έκπληξη), όμως αυτό είναι …απλά τυπικό. Δεν τίθεται καν ζήτημα αμφι­σβήτησης στο πρόσωπο του πρωθυ­πουργού ούτε η πα­ραμικρή νύξη, από καμία πλευρά. Στοι­χείο που από μόνο του καταδεικνύει την απουσία οποιασδή­ποτε πολιτικής ουσί­ας στις όποιες αντιπαραθέσεις υπάρ­ξουν για την πολιτική τακτική. Πιστο­ποιεί ότι ο κομματικός μηχανισμός έχει, πλήρως και χωρίς εξαιρέσεις, εμπεδώ­σει και αφομοιώσει τις στρατηγικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας. Δη­λαδή, τη σαφέστατη θέση για αποφυ­γή οποιασδήποτε ρήξης με τη λογι­κή του ευρωμονόδρομου και συνολι­κά της αντίληψης περί κράτους «δυτι­κού τύπου», με ό,τι αυτό σημαίνει για την εμπλοκή της χώρας στους ευρω­ατλαντικούς σχεδιασμούς.

Ζητήματα που είχαν αποσαφηνιστεί πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές του 2015 και βέβαια επιβεβαιώθηκαν πα­νηγυρικά με τη μετάβαση στο δόγμα της «αριστερής διαχείρισης» του μνη­μονίου. Ακόμα και στελέχη του κόμμα­τος που έχουν δυσαρεστηθεί με τις επι­λογές του Αλ.Τσίπρα, κυρίως σε ζητή­ματα που αφορούν επιμέρους χειρι­σμούς και προσωπικά θέματα, θα ακο­λουθήσουν την τακτική του «χτυπήμα­τος του σαμαριού».

Υπό αυτή την έν­νοια δεν θεωρείται απίθανο να βρεθεί στο στόχαστρο ορισμένων ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, με αφορ­μή την υπόθεση της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών και την υπόθε­ση Καλογρίτσα. Είναι εμφανές, από την αρθρογραφία που αναπτύσσεται στα κομματικά έντυπα και στις ιστοσελίδες των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ότι το μόνο που απασχολεί είναι οι μορφές και οι τρόποι που θα μπει σε κανάλια εκτόνω­σης η λαϊκή δυσαρέσκεια. Χαρακτηρι­στική είναι η στάση του Ευκλείδη Τσα­καλώτου, θεωρητικά επικεφαλής της τάσης των 53 που διατηρεί –όπως και η υπόλοιπη κυβέρνηση– την λογική της φραστικής αποκήρυξης του μνημονί­ου. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του με στόχο το εσωκομματικό ακροατή­ριο, «δεν είναι αυτός ο δρόμος για να βγούμε οριστικά από την κρίση», ζη­τώντας ένα συνέδριο που θα «εστιάζει στην αναγκαιότητα ενός νέου αναπτυ­ξιακού σχεδιασμού, που θα θέσει θεμέ­λια για ένα διαφορετικό οικονομικό μο­ντέλο». Πρόκειται για τον ίδιο άνθρω­πο που ως υπουργός Οικονομικών έσπευσε – σε χρό­νο μηδέν– να βγάλει ανακοίνωση διάψευ­σης όταν η Νέα Δη­μοκρατία τον κατη­γόρησε για μία φρά­ση του στην Βουλή ότι …θέτει θέμα αμφισβήτησης της Ευ­ρωζώνης. Συνολικά, ο χώρος των λε­γόμενων 53 θα επιχειρήσει απλά να κα­ταδείξει και να οριοθετήσει τη συμβο­λική παρουσία του, αναπαράγοντας τη ρητορεία περί «αριστερής πολιτικής» όταν «ξεμπερδέψουμε από το μνημό­νιο» ή με τη λογική της διαφοροποίη­σης από τη ΝΔ σε επιμέρους ζητήμα­τα.

Θέσεις που, ούτως ή άλλως, έχουν ενσωματωθεί στην κυβερνητική πολι­τική. Αρκετά …γλαφυρά περιγράφει η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου το είδος των αντιπαραθέσεων που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό του ΣΥ­ΡΙΖΑ, ζητώντας τη λειτουργία τάσε­ων που «δεν προσωποποιούν τις δια­φορές, δεν “κόβουν” υποψηφιότητες, δεν περιθωριοποιούν τις ανεξάρτητες, εκτός “κουτιού” απόψεις» και ζητά από το Συνέδριο «το βήμα που θα μας φέ­ρει κοντύτερα στον στόχο μας: το άνοιγ­μα στην κοινωνία, την πλουραλιστική έκφραση των ιδεών και των απόψεων, αλλά –ίσως το κυριότερο– την υλοποί­ηση των συλλογικά ειλημμένων αποφά­σεων».

Η περιφερειάρχης βρίσκεται στο στόχαστρο για την επιλογή της να πα­ραμένει μακριά από την κεντρική πολι­τική σκηνή, προκειμένου να παραμείνει «άφθαρτη» και να παίξει ρόλο σε μετα­γενέστερο χρόνο. Συνολικά ο χώρος της Πλατφόρμας 10 θα προβάλλει τη λογι­κή της προσέγγισης με τη σοσιαλδημο­κρατία, με τον Δ. Παπαδημούλη να πα­ρουσιάζει το επίτευγμα της δημιουργί­ας κοινού χώρου διαλόγου στο ευρω­κοινοβούλιο. Εν κατακλείδι, η συστημι­κή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ θα σφρα­γιστεί (και) με μία συνεδριακή απόφα­ση μετά την υπογραφή του 3ου μνημονί­ου. Η κυβέρνηση, με τη συνεργασία των ΑΝΕΛ, θα πάρει απλά μια μικρή ανάσα με διαγκωνισμούς μεταξύ των υπό δι­αμόρφωση φατριών και θα «φρεσκα­ριστεί» πριν περάσει στα …νέα επεισό­δια της αντιλαϊκής επίθεσης. Με πρώ­το το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 9.10.16

http://prin.gr/?p=11844