Πανδημία εκτός ελέγχου, ακρίβεια εκτός ελέγχου, σεξισμός εκτός ελέγχου. Ανοίγουν δυνατότητες για τον κόσμο που παλεύει καθώς η πολιτική κρίση επιταχύνεται;

Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι μία κυβέρνηση δολοφονική, πολιτικά χρεοκοπημένη και μισητή από την κοινωνία. 

Το κυρίαρχο αφήγημα, δεξιά και αριστερά, όταν η ΝΔ ανέβηκε στην εξουσία το 2019, ήταν ότι θα μπορούσε, μετά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να ξεμπερδεύει με την Aριστερά και το εργατικό κίνημα και να οδηγήσει τον ελληνικό καπιταλισμό σε μία "απρόσκοπτη πορεία" προς την ανάπτυξη και την αύξηση της κερδοφορίας. Τότε έμοιαζε να ήταν όλα υπέρ της. Και όμως, σήμερα, κανένας δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα μπορέσει να συνεχίσει να κυβερνάει μέχρι το τέλος της τετραετίας. Ήδη δημοσιεύματα που μιλάνε για "πιέσεις των Βρυξελών" για "ευρεία κυβέρνηση" κάνουν την εμφάνιση τους. Πρέπει να σταθούμε στο πως φτάσαμε σ' αυτό το σημείο. 

Σίγουρα, υπάρχουν οι αντικειμενικοί παράγοντες. Ο καπιταλισμός διεθνώς, και ο ελληνικός, περνάει μία πολλαπλή κρίση. Παρατεταμένη οικονομική κρίση που συνοδεύεται και αλληλοτροφοδοτείται με την υγειονομική, την περιβαλλοντική και με την ενεργειακή. Αυτό δημιουργεί αδιέξοδα, αλλά οι αντικειμενικοί παράγοντες δεν οδηγούν αυτόματα στη γενικευμένη οργή, στη κυβερνητική φθορά και την πολιτική κρίση. Γι' αυτό πρέπει να σταθούμε στον υποκειμενικό παράγοντα. Στους αγώνες, δηλαδή, που ποτέ δεν σταμάτησε να δίνει ο κόσμος από την αρχή κιόλας της διακυβέρνησης της ΝΔ.

Μέρα με την ημέρα, αγώνα με τον αγώνα, διαμορφώνεται μία καινούρια κατάσταση που είναι χειρότερη για τους από πάνω και καλύτερη για μας. Κατ' αρχάς, ιδεολογικά. Η πανδημία ανέδειξε ότι η εργατική τάξη από τα νοσοκομεία μέχρι τα σούπερ μάρκετ είναι αυτή που κρατάει όρθια την κοινωνία και όχι τα λαμόγια των υπουργείων και της αγοράς. Από τον αποκλεισμό των αυτοκινήτων στην Αττική Οδό και τους λογαριασμούς της ενέργειας μέχρι τη στάση του ιδιωτικού τομέα της Υγείας στην πανδημία έχει γίνει σκουπίδι το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο αφήγημα των ιδιωτικοποιήσεων και της αγοράς. 

Ο κόσμος ξεσηκώνεται γιατί νοιώθει δυνατός ότι μπορεί να κερδίσει έχοντας το πλευρό του όλη την κοινωνία. Αυτή είναι η εικόνα από τον αγώνα στην e-food και την Cosco μέχρι το Παίδων Πεντέλης, τη ΛΑΡΚΟ και την Καβάλα, από τα συλλαλητήρια των προσφύγων και των γυναικών μέχρι της νεολαίας. Το 2022 θα δούμε πολλούς περισσότερους τέτοιους αγώνες.

Αυτό επιταχύνει και την πολιτική κρίση. Δεν υπάρχουν "εύκολα σενάρια" σταθερών μετεκλογικών κυβερνήσεων. Κλείνουμε 10 χρόνια από την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου και ακόμα τους στοιχειώνει μία "τεχνοκρατική" κυβέρνηση "ευρείας αποδοχής".

Πώς μπορεί να γίνει πράξη η ανατροπή; Γιατί η κοινοβουλευτική Αριστερά διστάζει να μπει μπροστά στις μάχες;

Για να παραφράσω τη Ρόζα, ο κοινοβουλευτικός δρόμος και ο απεργιακός δρόμος για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Τον, δήθεν ρεαλιστικό, κοινοβουλευτικό δρόμο τον γνωρίσαμε. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν κέρδισαν μαζικά την ψήφο του κόσμου του αγώνα αλλά όχι μόνο έμειναν μακριά από τα αιτήματα και τις ανάγκες αυτού του κόσμου αλλά στράφηκαν και εναντίον του. Ο απεργιακός δρόμος για την ανατροπή της κυβέρνησης "από τα κάτω και από τα αριστερά" είναι ο μόνος δρόμος της νίκης. Και για να γίνει πράξη, στο τώρα, η ανατροπή αλλά και για το τι θα ακολουθήσει στο μετά αυτής της ανατροπής. 

Η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο δεξιά και συναινετική που έφτασε να διαγράψει τον Κουρουμπλή που τόλμησε να πει αυτό που φωνάζει όλος ο κόσμος ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση δολοφονεί. Ακόμα και όταν καταψήφιζε τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ αρνούνταν να μπει μπροστά στους αγώνες που αυτά άνοιγαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία ως αγανακτισμένους ψηφοφόρους που θα φτάσουν να το ρίξουν στο ΣΥΡΙΖΑ, όταν και όποτε γίνουν εκλογές, για να μην ξαναβγεί η ΝΔ. Αυτή η αντιμετώπιση υποτιμά τον κόσμο και τους αγώνες του και δίνει χώρο και χρόνο στην κυβέρνηση για να συνεχίσει τις επιθέσεις και να καθορίζει την ατζέντα. 

Αυτή η υποτίμηση των αγώνων της εργατικής τάξης υπάρχει, δυστυχώς, και στο ΚΚΕ που είναι παγιδευμένο σε ένα φαύλο κύκλο σεχταρισμού και ηττοπάθειας. Από το «δεν είναι εφικτό το εργατικό κίνημα να αλλάξει τους αρνητικούς συσχετισμούς αν δεν ενισχυθεί το ΚΚΕ» μέχρι το «ο αντικυβερνητικός αγώνας ρίχνει νερό στο μύλο ΣΥΡΙΖΑ»,  το ΚΚΕ αντί να οργανώνει τη δύναμη της εργατικής τάξης, καλεί σε ψήφο για τον εαυτό του «για να αλλάξουν οι συσχετισμοί». 

 Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει αυτή την κοινοβουλευτική αντίληψη. Θα δώσουμε και τη μάχη των εκλογών για να βγει δυνατή, και στις κάλπες, η αντικαπιταλιστική αριστερά αλλά, είμαστε καθαροί, ότι ούτε περιμένουμε τις εκλογές ούτε αυτό είναι το γήπεδο στο οποίο η εργατική τάξη μπορεί να κερδίσει. 

Γι' αυτό επιμένουμε στη μαζική δράση με την εργατική τάξη και τη νεολαία μπροστά. Έτσι θα φέρουμε όχι μόνο πιο κοντά την ανατροπή του Μητσοτάκη αλλά και το ότι αυτή θα έρθει από ένα κίνημα δυνατό με την αυτοπεποίθηση να επιβάλει το ίδιο, από την επόμενη μέρα, τα αιτήματα, που έχει ήδη διαμορφώσει στους αγώνες του, χωρίς να περιμένει κάποια κυβέρνηση που θα περάσει από τη Βουλή κάποια στιγμή κάποια φιλολαϊκά νομοσχέδια. 

Τι ρόλο έχει να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την περίοδο;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να παίξει, και ως ένα σημείο ήδη παίζει, τριπλό ρόλο σε αυτή την περίοδο. 

Το πρώτο καθήκον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να βγαίνει μπροστά και να οργανώνει τις μάχες σε όλα τα επίπεδα, οικονομικές και πολιτικές. Για να γίνει αυτό, η τακτική της κοινής δράσης, του ενιαίου μετώπου, είναι αναντικατάστατη. Οργανώνουμε στη βάση των συνδικάτων, δημιουργούμε συνδικάτα σε χώρους δουλειάς που δεν υπάρχουν, βάζουμε σε κίνηση όλο τον κόσμο που θέλει να παλέψει, απλώνουμε και συντονίζουμε τους αγώνες, παίρνουμε πλατιές πρωτοβουλίες ενάντια στον ρατσισμό, τη φασιστική απειλή, τον σεξισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Δεν περιοριζόμαστε σε καταγγελίες για την αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της ρεφορμιστικής αριστεράς αλλά, επειδή οργανώνουμε τις μάχες "από τα κάτω", αναγκάζουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις ηγεσίες της Αριστεράς να ξεκουνήσουν από την αδράνειά τους. Το είδαμε στην απεργία της ΑΔΕΔΥ για την Υγεία στη 1 Φλεβάρη. Ακολουθεί η απεργιακή μέρα πάλης των γυναικών στις 8 Μάρτη, η αντιρατσιστική - αντιφασιστική 19 Μάρτη. Έτσι θα πρέπει να οργανώσουμε αυτά τα βήματα και όλα τα επόμενα. 

Το δεύτερο καθήκον είναι να δίνει τις πολιτικές απαντήσεις και να διαμορφώνει ένα πλαίσιο αιτημάτων πέρα από το "πόσο αντέχει η οικονομία", τον "ρεαλισμό" και τις επιλογές του συστήματος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η Αριστερά που μπορεί και συνδέει την πάλη για τις ζωές μας με τον διεθνισμό και την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό Ελλάδας - Τουρκίας. Η Αριστερά που λέει δώστε λεφτά για τις ζωές μας, την Υγεία, την Παιδεία, τις κοινωνικές δομές, τους μισθούς και τις συντάξεις και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς γιατί ο εχθρός μας βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα, στα υπουργεία και στις εταιρίες. Είναι η Αριστερά των "ανοιχτών συνόρων" που λέει "οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι καλοδεχούμενοι" απέναντι στο χαρτί του ρατσισμού που διαιρεί την εργατική τάξη και πνίγει πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου. Είναι Αριστερά του αντισεξισμού που κάνει υπόθεση του εργατικού κινήματος την πάλη για τα δικαιώματα των γυναικών, των ομοφυλόφιλων και κάθε καταπιεσμένου. Είναι η Αριστερά του εργατικού ελέγχου στην οικονομία και στη κοινωνία. Η Αριστερά που απαντάει στο "μετά τη ΝΔ τι;" με το Μεταβατικό Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα και την εργατική τάξη μπροστά για να το υλοποιήσει.  

Το τρίτο καθήκον είναι να μεγαλώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σ' αυτή την περίοδο. Μία δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά κάνει διαφορά. Μέσα σε όλους τους αγώνες με σημαία το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, οργανώνουμε το μεγάλωμα και το άπλωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με νέες δυνάμεις και αγωνιστές σε κάθε χώρο δουλειάς και εκπαίδευσης, σε κάθε γειτονιά και πόλη. Μπορούμε να το κάνουμε. Η ιδεολογική και πολιτική κρίση των "από πάνω" και του ρεφορμισμού "απελευθερώνει" χιλιάδες αγωνιστές που μπαίνουν στις μάχες και ψάχνουν απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα. Από το τι θα αντικαταστήσει τη ΝΔ μέχρι πως μπορούμε να σταματήσουμε τις γυναικοκτονίες ή την κλιματική αλλαγή. Είναι ο ζωντανός κόσμος των αγώνων που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να τον κερδίσει στις γραμμές της, που θα μαζικοποιήσει και θα ζωντανέψει τις Τοπικές Επιτροπές και τις Κλαδικές Επιτροπές. Σ' αυτό το καθήκον είμαστε πίσω και θα πρέπει να το αλλάξουμε. Με συζήτηση, εξωστρέφεια και αυτοπεποίθηση. Έχουμε μπροστά μας και την 5η Συνδιάσκεψη.    

Πόσο θα συμβάλει η διαδικασία της Συνδιάσκεψης;

Η 5η Συνδιάσκεψη είναι μία κατάκτηση γιατί δείχνει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με όλα τα προβλήματα, έχει συνέχεια, έχει διαμορφώσει την αντικαπιταλιστική παρουσία στην Αριστερά, έπαιξε ρόλο στο κίνημα και στις πολιτικές εξελίξεις και, κυρίως, έχει μέλλον. 

Η διαδικασία της Συνδιάσκεψης έχει ήδη ξεκινήσει. Από τη μεριά μας καταθέσαμε Σχέδιο Θέσεων στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η συζήτηση ξεκινάει. Η Συνδιάσκεψη πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του μαχόμενου κόσμου (και αυτών που αποστρατεύτηκαν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς άλλα πολιτικά σχέδια) και όχι μία "εσωτερική διαδικασία" των μελών της. 

Πρέπει να εμπλέξουμε τον κόσμο που παλεύουμε μαζί. Αυτός ο κόσμος πρέπει να κάνει τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δική του υπόθεση. Να βγουν οι τοπικές και οι κλαδικές επιτροπές και να οργανώσουνε συζητήσεις σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο. Θέλουμε μία ειλικρινή, συντροφική και ζωντανή συζήτηση. Υπάρχουν εμπειρίες, έχουν δοκιμαστεί πολιτικά σχέδια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να τους κερδίσει.