Σχεδόν τρία χρόνια έχουν περάσει από την εφαρμογή των μνημονίων και των πολιτικών «διάσωσης» της χώρας μας από τη χρεοκοπία. Μπορεί να άλλαξαν κυβερνήσεις, πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομικών  η συνταγή παραμένει η ίδια: λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, χαράτσια, έκτακτες εισφορές, αυξήσεις στο ΦΠΑ, φορολογικές επιδρομές σε συνταξιούχους και μισθωτούς, περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων αλλά και της λαϊκής κυριαρχίας  και φυσικά αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και απολύσεις. Σύμφωνα λοιπόν με την τρόικα    (εξωτερικού και εσωτερικού) είναι ο μόνος δρόμος για να μειώσει η Ελλάδα το χρέος, να γίνει ανταγωνιστική να βγει στις περιβόητες αγορές, να έρθουν ξένες επενδύσεις, να σωθεί τέλος πάντων η χώρα και να μείνουμε στο ευρώ. Ποτέ όμως οι θυσίες δε φαίνεται να είναι αρκετές, πάντα οι «δανειστές» μας απαιτούν μερικά δις ακόμα, πάντα βέβαια από τις τσέπες των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικροϊδιοκτητών. Μετά το μνημόνιο 1, ήρθε το 2, μετά το PSI και έτσι  χάθηκαν εν μία νυκτί δισεκατομμύρια από τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία, τους δήμους ακόμα και τα Πανεπιστήμια. Σήμερα η κυβέρνηση του Σαμαρά ψήφισε το μνημόνιο 3, αξιοποιώντας κάθε είδους εκβιασμό απέναντι στο λαό περί μη καταβολή της δόσης, πως τα ταμειακά διαθέσιμα φτάνουν μέχρι τις 16/11 και άλλα τέτοια. Λίγες μέρες αργότερα, όλα αυτά τα «σιδερένια» επιχειρήματα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα… Κι αυτό γιατί παρά την ψήφιση του μνημονίου, ούτε η δόση ήρθε, που έτσι και αλλιώς προορίζεται για τις τράπεζες και το χρέος, ούτε το χρέος «έγινε βιώσιμο». Μετά όμως από το πρόσφατο  Eurogroup η κυβέρνηση Σαμαρά πανηγυρίζει… γιατί τελικά τη δόση θα την πάρουμε σε δόσεις! Γιατί αν δεν κάνουμε όσα μας λένε (ξεπούλημα, απολύσεις, μισθοί πείνας-Κίνας) η δόση θα ματαιωθεί αυτόματα, άρα νέα μέτρα και μνημόνια! Γιατί εξασφαλίσαμε μόνιμη επιτροπεία! Γιατί το χρέος θα μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020-22 (όταν το 2010 ήταν 125%)!

Στην πραγματικότητα ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει.

Τρία χρόνια που εφαρμόζεται η ίδια πολιτική έχει φέρει την απόλυτη καταστροφή σε όλη τη χώρα αλλά και στην πόλη μας, τον Άλιμο.

Σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή η ύφεση βρίσκεται στο περίπου25% σωρευτικά, όσο 1,5 παγκόσμιος πόλεμος! Η ανεργία 25%, η φτώχεια στατιστικά έχει φτάσει στα ίδια επίπεδα, 30% ο κοινωνικός αποκλεισμός, 1,5 εκατομμύριο οι άνεργοι, 2 εκατομμύρια οι φτωχοί, 55% των νέων άνεργοι, 3 στους 4 ανέργους πάνω από τριάντα ετών! Παράλληλα δραματικές διαστάσεις έχει προσλάβει το φαινόμενο των αυτοκτονιών στην Ελλάδα της κρίσης, όπως δείχνουν τα επικαιροποιημένα στοιχεία για την περίοδο από το 2009 έως το τέλος Αυγούστου του 2012, με αύξηση πανελλαδικά των αυτοκτονιών ή απόπειρων της τάξης του 37%! Δραματική αύξηση παρουσιάζουν και περιστατικά μείζονων καταθλιπτικών επεισοδίων ή άλλων ψυχικών διαταραχών, χωρίς να υπάρχουν υποστηρικτές δομές. Κυβέρνηση και τρόικα εξοστρακίζουν ενήλικες και παιδιά με ειδικές ανάγκες στον Καιάδα, καθώς οι ήδη λιγοστές υπάρχουσες δομές ψυχικής υγείας και ειδικής αγωγής υπολειτουργούν ή βάζουν λουκέτο. Επίσης σύμφωνα με έκθεση της UNICEF αυτήν τη στιγμή  439.000 παιδιά νηπιακής αλλά και σχολικής ηλικίας υποσιτίζονται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

Ούτε ο Άλιμος εξαιρείται από τον γενικό κανόνα. Η άλλοτε ακμαία αγορά του φθίνει συνεχώς, παραγωγικά μαγαζιά κλείνουν και στη θέση τους ξεφυτρώνουν καφετέριες που με τη σειρά τους κλείνουν και αυτές. Το «ενοικιάζεται» είναι η πιο συχνή επιγραφή στην πόλη και οι ουρές στον τοπικό ΟΑΕΔ τεράστιες. Οι κοινωνικές παροχές του δήμου όπως τα ΚΑΠΗ, τα δημοτικά ιατρεία, και το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι", υπολειτουργούν και κινδυνεύουν να κλείσουν  εξαιτίας της υποχρηματοδότησης του έτσι και αλλιώς υπερχρεωμένου δήμου μας. Η συνταγή της τρόικας θα αφήσει τα σχολεία (τα λιγοστά που θα απομείνουν μετά τις «συγχωνεύσεις» - κι ας μην ξεχνάμε ότι σε περιοχές του Αλίμου υπήρχε ήδη ανάγκη και απαίτηση για σύσταση Δημοτικού σχολείου και Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου) χωρίς πετρέλαιο και τους παιδικούς σταθμούς χωρίς προσωπικό και με λιγότερες θέσεις για τα παιδιά του δήμου. Τεράστιο ζήτημα είναι και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού καθώς και η παραλιακή ζώνη. Τρόικα και κυβέρνηση προχωρούν με ρυθμούς fast track στο ξεπούλημα επί πινακίου φακής της έκτασης του πρώην αεροδρομίου, δίνοντας βορρά στους «επενδυτές» μια τεράστια έκταση που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως ανάσα πρασίνου και ελεύθερου χώρου για τους όμορους δήμους. Αλλά ούτε και το φιλέτο της παραλιακής ζώνης από τον Πειραιά ως το Σούνιο θα μπορούσε να ξεφύγει της πολιτικής του ξεπουλήματος. Αμερικανικές και καναδικές εταιρείες διαχείρισης τουριστικών κέντρων αλλά και ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ανταγωνίζονται ποιοι θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος στην εκποίηση των πιο όμορφων παραλιακών στρεμμάτων της Αττικής προκειμένου να τα μετατρέψουν σε εκτρώματα ξενοδοχειακών και συνεδριακών συγκροτημάτων. Ποιο το όφελος της «επένδυσης» για το λαό που στερείται του δικαιώματός του να αξιοποιεί και να επωφελείται σε βάθος χρόνου από τη δημόσια περιουσία του και το μόνο που έχει να κερδίσει είναι ένα μεροκάματο πείνας με ημερομηνία λήξης στα κατασκευαστικά έργα των μεγάλων κεφαλαιούχων; Και όμως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ επιμένουν στην ίδια πολιτική και κάποιοι από την πολιτική αυτή θησαυρίζουν-οι εργοδότες, οι τράπεζες, το κεφάλαιο! Ασκούν δήθεν κοινωνική πολιτική, προσφέρουν εκπτώσεις, καλύτερες τιμές,  ευκαιρίες, κάποια διευκόλυνση στο δάνειο, καλύτερο επιτόκιο… Τα πάντα όμως στις πλάτες των εργαζομένων. Το παράδειγμα των φροντιστηρίων μέσης και ξενόγλωσσης εκπαίδευσης  είναι χαρακτηριστικό. Εξαγγέλλουν μειώσεις στα δίδακτρα 15% -καταλαβαίνουν λέει τη δυσκολία του κόσμου- αλλά ταυτόχρονα μειώνουν τους μισθούς των εργαζομένων 40%! Αλυσίδα ξένων γλωσσών στον Άλιμο αμείβει με  3,52 ευρώ μεικτά την ώρα τον καθηγητή και κάτι ανάλογο προσφέρει πολυδιαφημισμένο φροντιστήριο στο Άνω Καλαμάκι και δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεση!!!

Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, η κυβέρνηση και η τρόικα  προσπαθούν να πας πείσουν πώς όλα αυτά είναι μονόδρομος. Είναι όμως πραγματικά έτσι; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Κάθε μέτρο, κάθε αντιλαϊκή ρύθμιση που περνάνε γίνεται στο όνομα του χρέους που πρέπει «όλοι μαζί να ξεπληρώσουμε». Μάλιστα για όσους δεν πείθονται  το επόμενο επιχείρημα είναι πως «αν δεν πάρουμε τα μέτρα, θα χρεοκοπήσουμε» και πως αν συμβεί αυτό δεν θα λειτουργούν σχολεία και νοσοκομεία, δε θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις κι άλλα τέτοια δαιμόνια! Τελικά τι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά; Μήπως όλα αυτά είναι ένα κόλπο απλά για να περνάνε τα μέτρα; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά: το ζήτημα της υπερχρέωσης της Ελλάδας προφανώς και υπάρχει και μάλιστα θα διογκώνεται όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική (τώρα πια μέχρι και το ΔΝΤ το λέει ανοιχτά!). Το ζητούμενο λοιπόν για να λυθεί οριστικά το πρόβλημα του χρέους είναι να δούμε τι γεννά αυτό το πρόβλημα, ποιος βγαίνει χαμένος και ποιος κερδισμένος. Ο δανεισμός και τα χρέη, δεν πρόεκυψαν λόγω ''αποκοτιάς ανοικοκύρευτων ανθρώπων και κρατών'', αλλά ήταν στόχος και επιδίωξη για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, εγχώρια και διεθνή. Ένα απλό παράδειγμα είναι ενδεικτικό: πώς αλλιώς θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν οι γερμανικές αλλά και οι ελληνικές επιχειρήσεις ότι θα συνεχίσουν να πωλούνται τα προϊόντα τους σε όλη την Ευρώπη; Μα φυσικά με το να δανείζονται διαρκώς τα κράτη αλλά και οι πολίτες τους, που πλέον με τις πολιτικές λιτότητας από το ‘90 κι έπειτα ο μισθός δεν έφτανε για να καλυφθούν οι ανάγκες… Και αφού με το διαρκή δανεισμό κατάφεραν να βάλουν στο χέρι ολόκληρους λαούς καθορίζοντας τις ασκούμενες πολιτικές, έρχονται τώρα σαν άλλοι «αποικιοκράτες» να διεκδικήσουν ότι μπήκε σε υποθήκη τα προηγούμενα χρόνια. Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, είναι ότι ο ελληνικός λαός ούτε δημιούργησε το χρέος, ούτε είχε κανένα όφελος από τον δανεισμό αυτό, αντίθετα όλα αυτά τα χρόνια το έχει πληρώσει 2 και 3 φορές το χρέος μέσα από τους αντιλαϊκούς προϋπολογισμούς που ψηφίζονταν κάθε χρόνο και που προέβλεπαν υπέρογκα ποσά στους τοκογλύφους. . Έτσι λοιπόν η μόνη οριστική λύση, είναι η απαίτηση εδώ και τώρα ΜΟΝΟΜΕΡΟΥΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ απέναντι στους τοκογλύφους, για να μπορέσει να σπάσει οριστικά ο φαύλος κύκλος του υπερδανεισμού και της χρεοκρατίας.

Η ΕΕ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση αυτή. Το Ευρώ δεν είναι απλά ένα «ουδέτερο νόμισμα συναλλαγών» ούτε αποτελεί ασπίδα αλλά αποτελεί μηχανισμό που οδηγεί σε παροξυσμό την κρίση τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Φυσικά δεν βγήκαν όλοι χαμένοι από την ένταξη μας στην ΕΕ και το Ευρώ. Οι Έλληνες βιομήχανοι, οι τραπεζίτες απολάμβαναν προστασίας όλα αυτά τα χρόνια από το διευθυντήριο για να μπορούν να αντέξουν στον διεθνή ανταγωνισμό από την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία. Από την άλλη ήταν αυτοί που βγήκαν κερδισμένοι μέσα από τις αντιδραστικές τομές προώθησε η ΕΕ στα κράτη μέλη όλα αυτά τα χρόνια. Και τώρα είναι οι ίδιοι άνθρωποι μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό που μας εκβιάζουν πως «αν δε συμμορφωθούμε προς τα υποδείξεις των ευρωπαίων, θα μας πετάξουν έξω και θα καταστραφούμε». Και λένε την αλήθεια γιατί όντως θα καταστραφούν αφού θα χάσουν όλα τα προνόμια που είχαν μέχρι τώρα. Οι εργαζόμενοι όμως, οι άνεργοι και οι νέοι αυτού του τόπου δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από την παραμονή μας μέσα στη φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ. Πρέπει πρώτοι απ’ όλους, εμείς που θιγόμαστε από την πολιτική αυτή να ανοίξουμε άλλο δρόμο που θα υπηρετεί τις δικές μας ανάγκες. Αυτός ο δρόμος δεν μπορεί παρά να περνά από την απαίτηση για ΕΞΟΔΟ εδώ και τώρα από την ΕΕ και το Ευρώ.

Μας λένε πως έξω από την ΕΕ και το Ευρώ, έξω από τα μνημόνια και το χρέος δεν υπάρχει ζωή. Εμείς απαντάμε πως ίσα ίσα, άλλη ζωή κι άλλη προοπτική για την κοινωνική πλειοψηφία υπάρχει και μπορεί να κερδηθεί μόνο αν σπάσουμε τα δεσμά από όλα αυτά. Μόνο μέσα από αυτό το δρόμο μπορούμε να πετύχουμε να γίνει ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες και τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις για να τις θέσουμε κάτω από το δικό μας έλεγχο ώστε να εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες. Μόνο μέσα από τη ρήξη και την αποδέσμευση από αυτούς τους μηχανισμούς μπορούμε να ανοίξουμε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, που θα έχει ως γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλειοψηφίας και θα καθορίζεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Μια τέτοια ανάπτυξη δε θα έχει καμία σχέση με την ανάπτυξη που γνωρίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια (γιατί και πριν την κρίση δεν περνάγαμε όλοι καλά…), αλλά θα έχει στο επίκεντρο του τον ίδιο τον εργαζόμενο, τον εργάτη, το φοιτητή, τον αγρότη, το μετανάστη. Γιατί όλοι αυτοί είναι που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο με τα χέρια και το μυαλό τους, και έχουν δικαίωμα να τον καρπώνονται οι ίδιοι. Γιατί όλοι εμείς μπορούμε και έχουμε δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο κόσμο όπου η δημοκρατία δε θα είναι το ψευδεπίγραφο καθεστώς των τζακιών και των εκλεκτών του κεφαλαίου και της διαπλοκής.