Διαλογος

Στον απόηχο της μάχης των ευρωεκλογών και πολύ περισσότερο μπροστά στις μάχες που έχουμε να δώσουμε μπροστά μας αναδύεται, όσο ποτέ άλλοτε, η αναγκαιότητα να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά, που θα έχει ως αταλάντευτο στόχο της την κατάκτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας με τις απελευθερωτικές ιδέες της και τις συλλογικές της επεξεργασίες. Δυστυχώς έχουμε αναλώσει ένα τεράστιο τμήμα της δραστηριότητάς μας ετεροκαθοριζόμενοι από τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, ενώ το βασικό στοιχείο της δραστηριότητάς μας θα έπρεπε να είναι η δική μας ειλικρινής συλλογική προσπάθεια να κερδίσουμε αποφασιστικά μαζί μας όχι μόνο έναν μικρόκοσμο, στον οποίο κινούμαστε και εμείς, αλλά την κοινωνική αριστερά, που περιλαμβάνει πλέον τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει πίστη στη δυνατότητά μας να δημιουργήσουμε ιδεολογικές ανατροπές και να καταργήσουμε συντηρητικά στερεότυπα στο δρόμο της απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτό θέτει επί τάπητος την ανάγκη και για μια σοβαρότατη θεωρητική δουλειά στην οποία θα συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως οι σύντροφοι και για όλα τα ζητήματα της ταξικής πάλης.

Είναι σεβαστό κάποιοι σύντροφοι να διαφωνούν με την απόφαση για τη μετωπική συμπόρευση, ακόμα κι αν υπερψήφισαν την απόφαση τόσο της Συνδιάσκεψης όσο και του τελευταίου ΠΣΟ. Τις ίδιες ενστάσεις είχαν θέσει και στον τότε προσυνδιασκεψιακό διάλογο, αλλά δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν πλειοψηφική τάση. Όσοι-ες θεωρούν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να συνεργαστεί πολιτικά με τις συγκεκριμένες δυνάμεις, μπορούν να ξαναθέσουν τις απόψεις τους στην κρίση των μελών κατά τη διάρκεια του προσυνδιασκεψιακού διαλόγου στη πορεία προς την 3^η Συνδιάσκεψη. Ας μην εγκαλούν όμως στο μεταξύ τα όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή υλοποιούν τις αποφάσεις της τελευταίας Συνδιάσκεψης, επειδή οι ίδιοι διαφωνούν. Κι ας μην παίζονται επικοινωνιακά παιχνίδια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας για την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για δήθεν ακρωτηριασμό του αντικαπιταλιστικού της χαρακτήρα, ή για δήθεν συνεργασία με δυνάμεις που ούτε μετέχουν στην ΠΑΜΕΣ ούτε τους έγινε ποτέ πρόταση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (λ.χ. κόμμα Δραχμή ή ΕΠΑΜ). Η στοιχειώδης δημοκρατία σε ένα μέτωπο επιβάλλει να δεχόμαστε την απόφαση της πλειοψηφίας και να κατανοούμε ότι δεν θα είμαστε πάντα μέρος της πλειοψηφίας –κι αυτό τουλάχιστον κάναμε οι υπογράφοντες την Άνοιξη που μας πέρασε.

Η δημοσίευση των απόψεων που μειοψήφησαν συμφωνήθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΣΕ, παρόλα αυτά μέλη του ΝΑΡ και της ΑΡΑΝ αποφάσισαν αυθαίρετα να τις εξαφανίσουν. Μέχρι τώρα αρνούνται να διορθώσουν την απόφαση με προφάσεις και επικλήσεις πλειοψηφιών και μειοψηφιών. Λες και είναι θέμα υπό διαπραγμάτευση η υποχρέωση της ΚΣΕ να ενημερώνει με ισότιμο τρόπο όλα τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν, πολύ περισσότερο όταν οι οργανώσεις που τις εκφράζουν το ζητούν ρητά.

Ο πανεργατικός παλλαϊκός ξεσηκωμός είναι απαραίτητος για να επιβάλει την ικανοποίηση λαϊκών αιτημάτων, ν’ ανοίξει το δρόμο για μια άλλη κοινωνία έξω απ’ το ευρώ και την ΕΕ, με την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι, λέει στο Πριν ο Χρίστος Μπίστης, μέλος της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ιστορικό στέλεχος του ΕΚΚΕ.