Μερικές απλές σκέψεις σε πρώτο ενικό
Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως παρέμβαση στη συζήτηση που διεξαγόταν στο facebook μεταξύ συντρόφων και φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυο-τρεις μέρες μετά τις εκλογές. Λόγω έλλειψης χρόνου, το παραθέτω αυτούσιο. Ελπίζω οι σύντροφοι να μου συγχωρήσουν το απλοϊκό και συνοπτικό της διατύπωσης -μερικές φορές, όμως, δεν πειράζει να γράφουμε όπως μιλάμε: σε πρώτο ενικό.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Τα νεύρα όλων είναι τεταμένα, όμως πρέπει να ηρεμήσουμε και να θυμηθούμε ότι όλοι είμαστε από την ίδια μπάντα, κανείς από μας δεν τα χει έτοιμα, ούτε έχει οικονομίες από τον παππού του, είμαστε όλοι άνθρωποι εργαζόμενοι, του μεροκάματου. Όλοι επίσης θέλουμε να ζήσουμε σε μια άλλη κοινωνία, αλλά πρώτα από όλα θέλουμε να ΖΗΣΟΥΜΕ. Κανείς μας δεν ζει από την πολιτική ή τις επαναστατικές γραμμές, όλοι ζούμε από τη δουλειά μας ή το ταμείο ανεργίας. Άρα, αυτό που συζητάμε είναι ποιος νομίζουμε ότι είναι ο σωστός τρόπος για να βγούμε από αυτή την κρίση προς όφελος της τάξης μας (και του εαυτού μας και των παιδιών μας).
Όλοι και όλες δώσαμε μια μεγάλη μάχη. Δεν τη δώσαμε για τις εκλογές. Τη δίνουμε εδώ και δύο χρόνια συνεχώς!! Όλα είναι στιγμές της μάχης σε έναν παρατεταμένο αγώνα, που δεν έχει ακόμη δικαιωθεί. Αυτό που έγινε στις εκλογές, το ότι ο κόσμος καταψήφισε τα κόμματα του Μνημονίου και στράφηκε στα αριστερά σε μεγάλο βαθμό, είναι χαρά για όλους και όλες μας! Και ήμασταν όλοι και όλες συμμέτοχοι σε αυτό, και ειδικά ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν σε όλους τους αγώνες, και στις εκλογές (και μη μου πείτε ότι και κόσμο που δεν τον πείθατε για ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν του λέγατε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, προσωπικώς έψηνα τους ΠΑΣΟΚους μέχρι και για Οικολόγους Πράσινους αν δεν έβρισκα ευήκοα ώτα για την αριστερά.) Σήμερα υπάρχει η ανατροπή που έκανε ο λαός. (δεν αναλύω εδώ το αποτέλεσμα, που έχει κι άλλες παραμέτρους. Θα πω μόνο ότι η άνοδος της ΧΑ, πέρα από όσα έχουν όλοι γράψει, είναι και αντίδραση στην άνοδο της Αριστεράς, κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη. Ο βασικός εχθρός της ΧΑ είναι η Αριστερά, το χουμε ζήσει με μαχαιρώματα και σοβαρούς τραυματισμούς).
Για να δούμε παρακάτω, ας απομακρυνθουμε λίγο από την κατάσταση και ας θυμηθούμε ότι ζούμε σε μια σκληρή κρίση του καπιταλισμού διεθνώς. Η Ελλάδα είναι ένα πειραματόζωο για τις πολιτικές που εφαρμόζονται προκειμένου οι καπιταλισμός να βγει από την κρίση του τσακίζοντας εμάς. Εδώ θέλει μια σαφή απάντηση για το αν πιστεύουμε ότι είναι εφικτή η έξοδος του καπιταλισμού από την κρίση με έναν νέο-κεϋνσιανισμό (για να ευθυμήσουμε και λίγο, όπως συνηθίζω να λέω από την αρχή της κρίσης: τον κεϋνσιανισμό μην τον κατηγοράς, αυτός σου δίνει για να φας...). Για την ώρα, δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο ακόμη εντός της ΕΕ. Τουλάχιστον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το πιστεύει αυτό (ούτε κι εγώ προσωπικώς). Αυτό δεν σημαίνει ότι αν δει ο καπιταλισμός την εξουσία του να καταρρέει ή έστω να κλονίζεται δεν μπορεί να "χαλαρώσει" λίγο και να επανέλθει δριμύτερος. (Περίπου αυτό πρότεινε ο Δασκαλόπουλος: να ψήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε μια συγκυβέρνηση, να χαλαρώσουν το πρόγραμμα για 1-2 μήνες και μετά να επανέλθουν δριμύτεροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά δεν το δέχτηκε.) Γενικώς θα προσπαθήσουν να βρουν τρόπο να "επανέλθουν δριμύτεροι" και έχουν πολλούς τρόπους.
Αν λοιπόν δεχόμαστε: 1. ότι η ΕΕ δεν παίζει σήμερα άλλη εκδοχή «σοσιαλδημοκρατίας» 2. ότι οι αριστερές κυβερνήσεις από μόνες τους, χωρίς να είναι τμήμα ενός πιο συνολικού μετασχηματισμού και χωρίς τη δυνατότητα του λαού να αντιταχθεί στην όποια "αντεπανάσταση" οδηγούν είτε σε τραγωδίες τύπου Αλιέντε είτε σε παλινορθώσεις τύπου Ανδρέα Παπανδρέου (παλινόρθωση λέω επειδή το ΠΑΣΟΚ εξαρχής ήταν κεντρώο κόμμα, όμως πίσω του είχε ένα ισχυρό αριστερό κίνημα) τότε πρέπει να καταλαβαίνουμε 2 πράγματα:
1. ότι αν δεν πεις έξω από ευρώ -ΕΕ (άρα και καμιά θυσία για το ευρώ), εθνικοποίηση τραπεζών (άρα διαγράφονται και τα ιδιωτικά χρέη όσων νοικοκυριών δεν έχουν να πληρώσουν), και μια σειρά άλλα πράγματα που λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τότε ΔΕΝ ΣΩΖΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟ, τον βάζεις σε νέες περιπέτειες.
2. ότι η νίκη του λαού δεν τελειώνει στην κάλπη της Κυριακής ή στην επόμενη κάλπη. Αν η Αριστερά έχει όντως 30% στην κάλπη, αυτό θα έπρεπε σήμερα να μεταφραστεί σε κατάληψη όλων των Υπουργείων! Προσωπικώς πήγα σήμερα στο δικό μου Υπουργείο και τα κανα λίμπα, να μην αφήσουν οι συνάδελφοι τον υπηρεσιακό Υπουργό να περάσει καμιά απόφαση και να συνεχίσει τα συμβούλια κ.λπ. Σημαίνει να αποφασίσουν οι εφοριακοί ότι δεν θα εφαρμόσουν τον αυξημένο φόρο του νέου νόμου, αλλά θα εκκαθαρίσουν τις δηλώσεις με τον παλιό φόρο. Σημαίνει ότι ο Μπαμπινιώτης δεν θα μπορούσε χτες να κάνει αυτό που έκανε στην ΟΙΕΛΕ, ότι το αφεντικό της Χαλυβουργίας θα έπρεπε να είναι με περικυκλωμένο το σπίτι του, ότι αντί να ζητάμε τα κείμενα των δανειακών συμβάσεων, θα έπρεπε να κάνουμε ντου στο ΥΠΟΙΟ και να τα πάρουμε, ότι έξω από τη ΦΑΓΕ και ο ΟΚΑΝΑ χτες έπρεπε να έχει 50.000 κόσμο που να συμπαραστέκεται στους απεργούς, ότι τα αφεντικά δεν θα μπορούσαν να κάνουν ούτε μια απόλυση από τη Δευτέρα και μετά! Σημαίνει ότι η ΓΕΝΟΠ δεν αφήνει τη ΔΕΗ να κόψει κανένα ρεύμα και επανασυνδέει όσα έχουν κοπεί. Σημαίνει ότι ξανανοίγουμε τις λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, ότι χτίζουμε μορφές αλληλεγγύης στις γειτονιές για τους άνεργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, εμάς τους ίδιους. Σημαίνει να φτιαχτούν νέοι συνεταιρισμοί των αγροτών, που δεν θα περιμένουν εοκικές επιδοτήσεις και θα πουλάνε τα προϊόντα τους στις γειτονιές. ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΞΕΤΡΥΠΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΜΣΕΝ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ! Και σε αυτό χρειάζεται να είναι όλη η Αριστερά, δεν περισσεύει κανείς, ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΧΤΕΣ. Με ένα τέτοιο σχέδιο (που έχουμε τον κόσμο να το κάνει ως Αριστερά, αν πραγματικά θέλαμε), ο λαός είναι μπροστάρης, οικοδομούνται νέες συνειδήσεις και καταλαβαίνει ο καθένας ότι δεν αρκεί η ψήφος αυτή ή την άλλη Κυριακή για να αλλάξει η ζωή του. Με ένα τέτοιο σχέδιο, η αριστερή κυβέρνηση είναι τμήμα ενός συνολικού μετασχηματισμού.
Στον άλλο δρόμο, θα ήθελα να σκεφτούμε δύο σενάρια: να πάμε για εκλογές στις 17 Ιούνη, με σκοπό να γίνει η Αριστερά πρώτη δύναμη, και την 1η Ιούνη να μην πληρωθούν συντάξεις γιατί "τα Ταμεία είναι άδεια" (και είναι ακόμη στα δικά τους χέρια, θυμίζω). Πώς θα είναι τότε οι εξελίξεις; Δεύτερο σενάριο: να πάρει η Αριστερά πρώτη δύναμη και κυβέρνηση και αμέσως μετά να πει η ΕΕ ότι αυτά που λέτε για το χρέος, εντός ΕΕ δεν γίνονται, γειά σας, χρεοκοπία (είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι μετά το ΠΣΙ, απλώς δεν μας το λένε και επίσημα). Και να έχεις μια κυβέρνηση Αριστεράς με κόσμο να λιμοκτονά... Μέσα σε πόσον καιρό θα έχει γίνει η "παλινόρθωση" και θα έχει θαφτεί η Αριστερά για τα επόμενα 20 χρόνια σε όλη την Ευρώπη (είπαμε, είμαστε και πειραματόζωο!)... Δεν θέλω να είμαι Κασσάνδρα, αλλά στην ιστορία της Αριστεράς υπάρχουν όλα αυτά ή όχι; Δεν είναι λοιπόν ότι δεν με ενδιαφέρει ότι δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου και τώρα κανονίζω να πάω να μείνω στης πεθεράς μου (!!). Είναι ότι δεν πιστεύω ότι αυτή η αίσθηση ότι όλα θα γίνουν άνετα, με μια ψήφο την Κυριακή, χωρίς ξεκάθαρο πλαίσιο, χωρίς μεγάλο κίνημα, χωρίς ρήξεις και ανατροπές (που δεν είναι αυριανές, ξεκινούν από σήμερα) θα βοηθήσει στ' αλήθεια να επανέλθει ο μισθός μου για να έχω να πληρώνω το νοίκι μου και το ωδείο του παιδιού μου...
Το αστείο είναι ότι ο κόσμος που πραγματικά παρακαλάει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάει στο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, είναι ο ίδιος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να είμαστε εκεί για να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ νέο ΠΑΣΟΚ! Μα αυτό δεν γίνεται επειδή εμείς θα ενταχθούμε σε ένα πολιτικό σχέδιο που δεν το πιστεύουμε (τα ανταλλάγματα των βουλευτών σε μας δεν πιάνουν, και το ξέρουν όλοι). Το να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ είναι πρώτα από όλα υπόθεση του ίδιου του κινηματικού κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ να το επιβάλλει ή να παρει ξεκάθαρη θέση. Ας μας κοστίσει εκλογικά ρε σύντροφοι! Οι ίδιοι που δεν μας ψήφισαν τώρα παρακαλάνε να ήμασταν στη Βουλή. Ε, τι να πω... Το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία, αλλά τουλάχιστον εμείς θα φροντίσουμε να έχουμε μαζί μας παγούρια νερού, και όχι ηλεκτρικό ψύκτη ο οποίος παύει να δουλεύει μόλις κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα...
Και δεν λέμε σε κανέναν ότι ο δρόμος που προτείνουμε είναι εύκολος. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ αλλά οδηγεί κάπου.
Ακόμη κι αν έχουμε εκλογές στις 17 Ιούνη, ως τότε δεν θα έχει αποκατασταθεί ούτε ένας μισθός ούτε θα έχουν βρει δουλειά οι άνεργοι (άσε που θα απολυθούν κι άλλοι γιατί στις 15 Μάη θα πάρουν νέους εργαζόμενους με 500 ευρώ). Άρα, αυτό που θα μας «σώσει» πρακτικά είναι να δούμε (κι εδώ κάνω κριτική στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί δεν έχει κάνει ο κόσμος τη αυτά που πρέπει) τα κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, το κίνημα της πατάτας, να δούμε πώς ο λαός θα οργανώσει τη ζωή του χωρίς να έχει ανάγκη το ευρώ και την ΕΕ. Ο Έγκελς έλεγε σοφά: η απόδειξη της πουτίγκας είναι όταν την τρως!
Τέλος, 3 ακόμη πράγματα: Πρώτον, τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε κάνει τα πάντα και προσωπικώς ως συνδικαλίστρια έχω κάνει τα πάντα, από τους μεγαλύτερους ρεφορμισμούς μέχρι πράγματα επαναστατικά . Πώς λέει η διαφήμιση; έχω δοκιμάσει τα πάντα, δεν γίνεται τίποτα; Προφανώς και γίνεται, ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες, ακόμη και με ρεφορμισμό. Όμως, γίνεται όλο και χειρότερα: με όλο και περισσότερο κόπο κερδίζεις κάτι επειροελάχιστα! Ο αστισμός εδώ και πολύ καιρό μας το λέει καθαρά: έχει αλλάξει level στην πίστα. Εμείς θα αλλάξουμε level; Θα καταλάβουμε ότι τίθενται οι όροι της επανάστασης και της αντεπανάστασης; Ή θα κινδυνεύσουμε να γίνει η αντεπανάσταση χωρίς καν να προηγηθεί η επανάσταση;
Δεύτερον: μην βλέπουμε με ορίζοντα μήνα (ένα μήνα πριν, ένα μήνα μετά), όπως μας θέλουν. Να καταλάβουμε ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο σκληρών αγώνων και πολιτικής αστάθειας (ευτυχώς) που οι κυβερνήσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη για καιρό.
Τρίτον (γιατί πάλι θα με βρίζουν ότι είμαι αντισυντροφική): ευχομαι στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει πρώτο κόμμα, το ΚΚΕ δεύτερο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μπει στη Βουλή, για να τα συζητάμε όλα αυτά με άλλους όρους! Επίσης, εύχομαι να διαψευστούν όλα τα παραπάνω και να ξαναζήσουμε την δεκαετία του 1980, γιατί προτιμώ τις βάτες και τις μπαλούν φούστες από το να τρέχω να ξεφύγω από δακρυγόνα ή να φυλάγομαι το βράδυ μη μου την έχουν στήσει φασίστες κάτω από το σπίτι μου και από το να ξυπνάω κάθε μέρα με άγχος για το ποιον λογαριασμό δεν πλήρωσα! Άρα, επαναστάτρια δεν με λες! Μια σκέτη μικροαστή που πωλώνεται προς τα κάτω, με σχετικά μικρή γνώση για την ιστορία των επαναστάσεων από την αρχαιότητα ως σήμερα (ενεκα οι σπουδές...), έτσι να με πεις, μάλιστα! Ως μη επαναστάτρια λοιπόν, θα ήθελα να βάλω μια μικρή υποσημείωση: καλό είναι να μην κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για "επαναστάτη", σε γενικές γραμμές είναι δύσκολη λέξη να την πεις και στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος δεν συνηθιζόταν να λέγεται ως κατηγορία!
