Τα  ΜΜΕ και το σύστημα έχουν σηκώσει τα μανίκια και δουλεύουν πυρετωδώς για να ξαναρίξουν τον κόσμο ακόμα και πραξικοπηματικά και πάλι στην αγκαλιά του αδιεξόδου, της πολιτικής του δικομματισμού και της αναγκαιότητας του μνημονίου. Αυτά βεβαίως την δουλειά τους κάνουνε και τα συμφέροντα τους εξυπηρετούνε. Ας ελπίσουμε ότι σύσσωμη η ελληνική αριστερά θα φροντίσει σε αυτή την πραγματικά άκρως ιστορική περίοδο να πάρει τον λαό στην δική της αγκαλιά και να μην τον περιφρονήσει ειδικά τώρα που ο λαός κάνει προς την αριστερά έκληση βοήθειας. Αν η αριστερά αρνηθεί, ο λαός  θα την εγκαταλείψει και θα στρέψει όλο και πιο μαζικά το βλέμμα του αλλού ακόμα και σε χώρους άκρως επικίνδυνους και μετά θα αρχίσουν και πάλι οι αναλύσεις και οι θεωρίες…….

Η Αριστερά δεν υπάρχει μόνο για να γεμίζει τις βιβλιοθήκες και τους δρόμους. Υπάρχει για να πράττει και να υπηρετεί το λαό με τον οποιοδήποτε τρόπο. Και βεβαίως οι πράξεις της κρίνονται  στο παρόν από τον λαό αλλά και ως Ιστορία από τους επερχόμενους. Και νομίζω ότι εμείς που είμαστε οι επερχόμενοι από το παρελθόν την έχουμε κατακρίνει αρκετά για την εγκατάλειψη του λαού πίσω στον χρόνο….

Η ανάληψη ευθύνης συγκεκριμένης και διακριτής ακόμα και κυβερνητικής στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος μπορεί να οδηγήσει και σε λάθη σημαντικά που μπορεί να πληρωθούν έως και ακριβά. Θα έχει οδηγήσει όμως σε μια αυτοσυνειδητοποίηση που θα είναι αποτέλεσμα της ζώσας πράξης. Από την άλλη  όμως η παραπάνω ανάληψη ευθύνης μπορεί να λειτουργήσει θετικά με πολλαπλούς καρπούς και πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Και πρώτα απο όλα βεβαίως θετικά για τον λαό μας του οποίου  έχουν αρπάξει τα στοιχειώδη και του απειλούν και άλλα. Το σταμάτημα της πολιτικής αυτή ακόμη και κοινοβουλευτικά είναι μέγιστης σημασίας προσφορά προς τον λαό, καίριο χτύπημα στην πολιτική της ΕΕ και του βούρκου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και εν γένει αυτού του χυδαίου συστήματος που ζούμε όλοι μας. Θα είναι μέγιστη προσφορά και σε όλους τους λαούς που δοκιμάζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό απο την χυδαιότητα του καπιταλισμού.

Η μη όμως ανάληψη ευθύνης απο την αριστερά  μπορεί  από την μια πλευρά να εξασφαλίζει ως ελάχιστο ένα ρόλο της στο περιθώριο (και δεν έχω πραγματικά κανένα άγχος να είμαι στο επίκεντρο) ο οποίος αυτοβιώνεται απο κάποιους ως ιδεολογικοπολιτικά σημαντικός (και μπορεί και να είναι) αλλά είναι αναντίστοιχος σε σχέση με αυτό που μπορεί σε μια δεδομένη φάση να είναι κοινωνικά απαιτητό και  το οποίο με όρους ιδεολογικής συνείδησης μπορεί να είναι και άγουρο. Σε αυτή τη περίπτωση ο ρόλος είναι κοινωνικά άχρηστος μη εξελισσόμενος και συντηρητικοποιείται διότι δεν είναι αποτέλεσμα ενός κοινωνικού βιώματος αλλά μιας τακτοποίησης μέσα στην κοινωνία (όσο αυτή σου επιτρέπει να υπάρχεις και δεν σε σβήσει εφόσον δεν της είσαι ουσιαστικά χρήσιμος). Εκτός αν δεν θέλουμε να ζήσουμε αλλά να παίζουμε ρόλους. Το μόνο βασικό που χρειάζεται όταν αναλαμβάνεις ευθύνες είναι να είναι καθαρός ο επιμέρους και ο γενικότερος στόχος και να πατάς γερά στα πόδια σου.

Η αριστερά ας αναλάβει το ρίσκο να περπατήσει σε μονοπάτια που δεν έχει ξαναπάει και ας μην τακτοποιείται μόνο στα σίγουρα που ξέρει να σχηματίζει στον εγκέφαλο και στα χαρτιά της. Η διοίκηση, η εξουσία, η εκπροσώπηση, τα κοινοβούλια αλλά ακόμα και οι δρόμοι των αγώνων δεν αξιολογούνται θετικά ή αρνητικά από αυτή καθεαυτή την ύπαρξη τους αλλά από το κίνητρο τους και το πώς επιδρά η λειτουργία τους στην ζωή. Η ζωή είναι αποτέλεσμα διαρκών ενώσεων και χωρισμών, το θέμα είναι με ποιους όρους πραγματοποιούνται.

Δεν μπορείς να λες στο λαό ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί και να παλέψει μαζί σου για την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά όχι για να σταματήσει ακόμη και κοινοβουλευτικά το Μνημόνιο. Είναι σαν να σου λέει το μωρό θέλω να φάω κρέμα και εσύ να του λες όχι εγώ θα σε ταΐσω  βουβάλι…. Για να διανύσεις το χιλιόμετρο πρέπει να διανύσεις και το εκατοστό. Προσπάθησε να το κάνεις όπως μπορείς.

Στην παρούσα φάση η Αριστερά πρέπει να κάνει ότι μπορεί δυνατόν για να σταματήσει αυτή η πολιτική και της δίνεται ιστορική ευκαιρία για να το κάνει αυτό. Μια ευκαιρία που είναι ακριβοπληρωμένη απο τον λαό μας και ο οποίος έχει δικαίωμα να λάβει πίσω αυτό που δικαιούται και του αξίζει, και αυτό μέσα απο τον κοινωνικό της ρόλο δεν μπορεί παρά να το κάνει μόνο και επαναλαμβάνω μόνο η Αριστερά. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΡΝΗΘΕΙ ΑΥΤΟ. Σε διαφορετική περίπτωση οι επερχόμενοι του μέλλοντος θα αναλύουνε για το πως πήγε χαμένη άλλη μια ευκαιρία.

Νομίζω ότι εφόσον ξαναγίνουν εκλογές θα πρέπει να κληθεί σύσσωμη η Αριστερά να βρεί στοιχειώδη βάση συνεννόησης (και μπορεί να το κάνει αυτό, μα μπορεί) να συμμετέχει σε ενιαίο ψηφοδέλτιο και να ξεκινήσει να δουλεύει με τον κόσμο σχετικά με το τι θα σημαίνουν διαφορετικές επιλογές απο αυτές που μας έχουν φορέσει στο σβέρκο για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Τι πληρώνω και τι κερδίζω στην μια περίπτωση και τι στην άλλη όσο αυτό είναι δυνατόν να προβλεφθεί.  Αλλά ο κόσμος πρέπει να ακούσει την αλήθεια καθαρά και ξάστερα και βεβαίως όχι την αστική αλήθεια αλλά αυτής που προκύπτει με βάση τις πραγματικές και γνήσιες ανάγκες των ανθρώπων και όχι με βάση την βουλιμία και την χυδαιότητα των αγορών και του κεφαλαίου γενικότερα. Ευτυχώς σε όλα τα παρακλάδια του αριστερού χώρου υπάρχει αρκετό και καλό έμψυχο υλικό που μπορεί να βοηθήσει.

 Ο δρόμος του αγώνα δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με τα παραπάνω. Οποιοσδήποτε αριστερός χώρος που εμπλακεί στα γρανάζια της εξουσίας και απομονωθεί απο τον λαό θα μετατραπεί αργά ή γρήγορα σε χώρο της αστικής τάξης εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα.

Πάντα πίστευα ότι η αλήθεια έχει δύναμη. Ας μην φοβόμαστε και βήμα βήμα μπορούμε να συαντούμε την αλήθεια και να παίρνουμε δύναμη απο αυτή.  Η διάφανη αλήθεια της ζωής του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.

Μπορεί σε όλα τα παραπάνω να έχω ένα μεγάλο λάθος, δεν είμαι ούτε ο ειδικός ούτε ο πολυμελετημένος, αλλά γράφω αυτά που νιώθω και καταλαβαίνω ως αποτέλεσμα της έγνοιας μου για τις ζωές μας και την Αριστερά.

Ευχαριστώ για την παραχώρηση του χώρου για να εκφράσω τις απόψεις μου.

Φώτης Γεωργούλιας

Περιστέρι - Αθήνα