- Κυρ, 20/05/2012 - 09:46
|
|
Από Πάνο Πανίδη
Σκέψεις για τα αποτελέσματα των εκλογών. Το Λαϊκό κίνημα και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή το μήνυμα των εκλογών διαστρεβλώθηκε το κείμενο αυτό θα προσπαθήσει να δώσει την πραγματική διάσταση κατα την γνώμη του συγγραφέα πάντοτε.
Πριν τις εκλογές πρέπει να παρατηρήσουμε οτι τεράστιες μάζες εργαζομένων και μικροαστικών στρωμάτων συμμετείχαν σε απεργιακές διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, εκφράζοντας την απαίτηση στο να μην ψηφισθούν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι όπως και οι δανειακές συμβάσεις που περικόπτουν τους μισθούς, φορτώνουν τον λαό με νέους φόρους και χαράτσια, καταδικάζουν την πλειοψηφία του λαού σε ανέχεια και δυστυχία.
Όμως σε αυτούς τους αγώνες το μόνο κοινό ήταν η κοινή θέληση να αλλάξουν τα πράματα να σταματήσει ο κατήφορος του βιοτικού επιπέδου του Λαού, χωρίς όμως μια ομογενοποιημένη άποψη και κοινή αφετηρία στο σύνολο των εργαζομένων και των λοιπών λαϊκών στρωμάτων. Η αφετηρία των περισσότερων διεκδικήσεων ξεκινούσε από την αρχή της διατήρησης δικαιωμάτων και μισθών σε συντεχνιακή βάση και με ξεχωριστά αιτήματα για κάθε κλάδο που τις περισσότερες φορές δεν συνδέονταν με αιτήματα πολιτικών αλλαγών. Αιτήματα δηλ. ανατροπής των κυβερνήσεων και των κομμάτων που κυβερνούσαν.
Όμως μέσα από αυτή την διαδικασία άρχισε να ωριμάζει η συνείδηση για βαθύτερες αλλαγές σε ό,τι αφορά την μέχρι τώρα αντίληψη για το λαϊκό συμφέρον, για το συμφέρον των λαϊκών στρωμάτων. Άρχισε δηλαδή η αντίστροφη πορεία για την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία και κουλτούρα που κατόρθωνε μέχρι τότε να κάνει την πλειοψηφία των μαζών να πιστεύει ότι, ο,τι είναι καλό για την αστική τάξη, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές κ.λ.π. είναι και δικό της καλό.
Μέσα από αυτή την διαδικασία λοιπόν άρχισε να αγκαλιάζει όλο και περισσότερες μάζες η ιδέα της εξόδου από το ευρώ, να αμφισβητείτο ο ρόλος της ΕΕ σαν ΕΕ των Λαών ή των Εθνών κ.λ.π. Σε αυτή την διαδικασία τεράστιο ρόλο έπαιξε και παίζει η κυρίως παρέμβαση του ΚΚΕ και λιγότερο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων κομμουνιστικών δυνάμεων ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που με την θέσεις τους ξεσκεπάσανε τον χαρακτήρα και το ρόλο της ΕΕ. Αποτέλεσμα αυτών είναι η θέληση πολυάριθμων μαζών κυρίως εργαζομένων που κατανοούν το πρόβλημα να στρέψουν την εμπιστοσύνη τους προς τ΄ αριστερά και να αρχίσουν δειλά δειλά να ελπίζουν και να αναζητούν πολιτικές αλλαγές που θα τους βγάλουν από το τέλμα που ζουν.
Πιστεύω οτι σε ένα σημαντικό κομμάτι των εργαζομένων αλλά και των άλλων λαϊκών στρωμάτων έχει ωριμάσει στην συνείδηση τους, η αντίληψη της απεξάρτησης από τα όργανα του Ιμπεριαλισμού (ΔΝΤ, ΕΕ) για να μπορέσει να υπάρξει ελπίδα. Περισσότεροι από ποτέ άρχισαν να συνειδητοποιούν την ανάγκη πολιτικών αλλαγών προς φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Αυτή η ιδέα μπορώ να ισχυριστώ, οτι είναι πιο ωριμασμένη περισσότερο στους εργαζόμενους παρά σε μικροαστικά λαϊκά στρώματα που μάθανε να λειτουργούν, να ζούν και να περιμένουν από επιδοτήσεις και προγράμματα της ΕΕ.
Και αυτό είναι φυσικό γιατί η πλειοψηφία των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων είναι αυτή που δέχτηκε τις περισσότερες συνέπειες. Την μείωση των μισθών, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των εργασιακών κ.λ.π.
Από αυτή την άποψη τα στρώματα αυτά της Εργατικής τάξης που η πλειοψηφία τους δεν είχε την εμπειρία των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, όμως επηρεασμένη από αυτούς, εναπόθεσε τις ελπίδες σε άμεση πολιτική λύση χωρίς να συνδυάσει αυτή, με πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες σε βαθμό που θα απαιτούσαν οι περιστάσεις των καιρών.
Το μήνυμα αντιλήφθηκε έγκαιρα ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πρότινος απουσίαζε από διεκδικήσεις σε ταξικό επίπεδο και τις περισσότερες φορές τα στελέχη του στο μαζικό εργατικό κίνημα αποτελούσαν μέρος του προβλήματος παρά ελπίδα για ανάταση. Σε πολλές περιπτώσεις διαπλεκόμενοι και συνδιαλεγόμενοι με στελέχη της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και της εξουσίας. Η στάση τους δεν βοηθούσε τους εργαζόμενους να καταλάβουν τον χαρακτήρα και την ουσία της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΕΕ. Ούτε την στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών του Εργατικού κινήματος ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ.
Κι αυτό γιατί αποτελούσαν μέρος τους.
Έτσι λοιπόν τολμώ να πω οτι ο ΣΥΡΙΖΑ (με το σύνθημα καμία θυσία για το ευρώ), οικειοποιήθηκε τους αγώνες του ΠΑΜΕ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρωτοβάθμιων σωματείων και άλλων κινημάτων που με την δική τους παρέμβαση στο λαϊκό κίνημα εδώ και δεκαετίες (κυρίως το ΚΚΕ) βοήθησαν στην μεταστροφή της συλλογικής συνείδησης σε αριστερές θέσεις και λύσεις. Στο να ανοίξει ο δρόμος σιγά σιγά σε πιο ριζοσπαστικές πολιτικές αλλαγές. Κι αυτό μπορεί να συμβεί και αύριο , μπορεί όμως και ποτέ.
Η ατολμία και η αδυναμία του Κουμμουνιστικού κινήματος
του στέρησαν μεγάλα εκλογικά ποσοστά εργαζομένων που οδηγήθηκαν στην αυταπάτη, οτι ψηφίζοντας την οποιαδήποτε αριστερή , διαφορετική από την μέχρι τώρα, άμεση κυβερνητική λύση χωρίς την πίεση του λαϊκού κινήματος, θα λύσουν το πρόβλημα τους.
Έτσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ οικειοποιήθηκε τους αγώνες δεκαετιών όλου του αριστερού χώρου συμπεριλαμβανομένου και του κομμουνιστικού.
Η στάση του απέναντι στο σχηματισμό κυβέρνησης σε συνδυασμό με την άστοχη προεκλογική εκτίμηση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. που προεξοφλούσαν τον σχηματισμό κυβέρνησης αμέσως μετά τις εκλογές, τον καθιστά ακόμα πιο φερέγγυο στα μάτια των εργαζομένων που δεν έχουν την πολύχρονη εμπειρία του μαζικού κινήματος και εκθέτει ανεπανόρθωτα τις ηγεσίες του κουμμουνιστικού κινήματος που αδυνατούν να κατανοήσουν τις διεργασίες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, επιμένοντας μόνο να λένε, σχεδόν την αλήθεια, για τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κάνουν τίποτα για να το αποδείξουν έμπρακτα, αποκλείοντας κάθε πολιτική ελιγμού, περιμένοντας από τις εξελίξεις να τους δικαιώσουν. Μα τότε θα είναι αργά.
Όσον αφορά τα στρώματα που στράφηκαν προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Με λίγα λόγια η ψήφος του Ελληνικού Λαού ήταν ψήφος διεκδίκησης και ανατροπής και οχι συγκυβέρνησης και συγκάλυψης.
Αυτό που έχει να κάνει από εδώ και πέρα ο Λαός είναι να ενισχύσει τις δυνάμεις εκείνες που αποτελούν εγγύηση για σίγουρη και σταθερή στροφή της πολιτικής υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Να ενισχύσει τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην δική του δύναμη για να αλλάξουν τα πράγματα και οχι σε απομηχανής θεούς. Δηλαδή το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Και μιας και ο συμπαθής ηγέτης Τσίπρας μας θύμισε λίγο την εποχή του 1981 και τον Α. Παπανδρέου με τα τσιτάτα του, να ξαναθυμηθούμε ακόμα ένα σύνθημα που επαληθεύτηκε στην πορεία των χρόνων. "Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ" θα πρόσθετα και άλλων Αντικαπιταλιστικών - Αντιμονοπωλιακών και Αντι ευρωενωσιακών δυνάμεων.
Categories: |
