Η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το πολιτικό γεγονός αυτής της βδομάδας, όχι μόνο για τα μέλη της και τους φίλους της αλλά και για όλο τον κόσμο της Αριστεράς και ακόμα πιο πέρα. Και δικαιολογημένα. Γιατί βρισκόμαστε σε μια φάση πλατιάς αναζήτησης για απαντήσεις μπροστά στις εξελίξεις της τελευταίας χρονιάς.
Σκεφτείτε μόνο τις πιο πρόσφατες ιστορίες: Μια κυβέρνηση που έχει κάνει σημαία της το σλόγκαν «όπου νά’ναι τα δύσκολα τελειώνουν», αλλά αναγκάζεται να καταφεύγει ξανά και ξανά σε επιστρατεύσεις γιατί δεν πείθει ούτε τους εργάτες του Μετρό ούτε τους ναυτικούς ούτε τους εκπαιδευτικούς ούτε κανέναν. Και απέναντι, μια Αριστερά κοινοβουλευτική που μιλάει για αγώνες αλλά όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι κάνει πίσω, όπως στην περίπτωση των εκπαιδευτικών.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιπροσωπεύει την ελπίδα ότι θα ξεσκαλώσουμε από αυτό το σημείο κλιμακώνοντας τους αγώνες ενάντια στις τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού και διευρύνοντας τους ορίζοντες του κινήματος με προοπτική την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Ένας πρώτος λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δώσει δείγματα γραφής στην πράξη ότι διεκδικεί αυτό το ρόλο. Σε κάθε κρίσιμη μάχη ήταν και είναι προωθητική δύναμη στήριξης: από τη Μανωλάδα μέχρι τους καθηγητές, από το Μετρό μέχρι τις Σκουριές, από τη Νίκαια στα Χανιά και σε κάθε γειτονιά ενάντια στις νεοναζιστικές προκλήσεις.
Αλλά η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι «μόνο» δύναμη αγωνιστικής πρωτοπορίας. Ανοίγει και πολιτικά δρόμους για το κίνημα. Αν η ρατσιστική συγκυβέρνηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε τρικυμία, ποιος βοήθησε περισσότερο να φτάσει το αντιρατσιστικό και το αντιφασιστικό κίνημα σε αυτό το σημείο;
Ωστόσο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πάει στη Συνδιάσκεψή της μόνο για να υπερασπίσει έναν θετικό απολογισμό. Πάμε για να ενισχύσουμε τον προωθητικό ρόλο του αντικαπιταλισμού. Όχι κόβοντας και ράβοντας «πλαίσια» με άλλες δυνάμεις σε αναζήτηση ενός νέου πολιτικού μετώπου, αλλά διεκδικώντας κοινή δράση ενάντια στην κυβέρνηση των επιστρατεύσεων και του ρατσισμού.
Ατζέντα
Η ατζέντα του Σαμαρά είναι γεμάτη προκλήσεις προσυμφωνημένες με την ΕΕ και το ΔΝΤ: απολύσεις στο δημόσιο και διάλυση συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτικοποιήσεις και κλεισίματα δημόσιων οργανισμών, σχολείων και νοσοκομείων, κλιμάκωση της καταστολής και κρατική κάλυψη για τη νεοναζιστική βία. Η εργατική αντίσταση σε όλα αυτά τα μέτωπα είναι το πραγματικό πεδίο για την ενωτική δράση όλης της αριστεράς.
Διεκδικώντας τέτοιες ενωτικές πρωτοβουλίες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανοίγει ταυτόχρονα το διάλογο για την προοπτική. Τι συμπεράσματα πρέπει να αντλήσει η Αριστερά από την κρίση στην Κύπρο; Δεν είναι φανερό ότι ο «ρεαλισμός» μιας κυβέρνησης της αριστεράς, όπως του ΑΚΕΛ, φάνηκε ανεπαρκής; Δεν είναι σαφές ότι η εναλλακτική απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ δεν είναι κάποιες «διεθνείς συμμαχίες» με τη Ρωσία ή την Κίνα, αλλά η ταξική ρήξη με τους τραπεζίτες όχι μόνο της ΕΚΤ αλλά και με τους Βγενόπουλους και τους Λάτσηδες;
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδείχθηκε πολύτιμο εργαλείο μέσα στη μακρόσυρτη κρίση. Δεν είναι ώρα να ακρωτηριαστεί ή να υποβαθμιστεί στο βωμό κάποιας επιφανειακής «πλατύτητας». Είναι ώρα για να ριζώσει πιο βαθιά μέσα στον κόσμο του αγώνα, την πραγματική δύναμη που μπορεί να το κάνει πράξη. Κάθε κίνηση που προχωράει σε αυτή την κατεύθυνση έχει τη θέση της μέσα στο μέτωπο μιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολυτασικής που κάνει βήματα για τη δημοκρατική έκφραση όλων των ρευμάτων στο εσωτερικό της. Η δεύτερη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη μπορεί να γίνει σταθμός σε αυτή την πορεία.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών
Κομμάτι της συζήτησης που έχει ανοίξει ενόψει της 2ης Συνδιάσκεψης είναι ο τρόπος λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών, πώς δηλαδή πρέπει να λειτουργεί ένα μέτωπο που περιλαμβάνει σαν συνιστώσες οργανώσεις αλλά και συντρόφους-ισσες που είναι μέλη μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά από την πολιτική τριβή και σύνθεση, βήμα το βήμα από το 2007 και μετά, μιας σειράς οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς με την δική τους ιστορική διαδρομή και παράδοση από το Πολυτεχνείο μέχρι και σήμερα.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η ύπαρξη των οργανώσεων έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η παρουσία των οργανώσεων εξακολουθεί να λειτουργεί προωθητικά και να είναι δύναμη για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως ακριβώς δύναμη είναι και το γεγονός ότι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχουν ενεργά εκατοντάδες σύντροφοι-ισσες που δεν είναι ενταγμένοι σε καμιά από τις συνιστώσες της.
Στο διάστημα των πέντε αυτών χρόνων οι οργανώσεις, τα μέλη και συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν καταλήξει σε κοινές θέσεις και κοινή πρακτική σε μια σειρά από κομβικά ζητήματα για το κίνημα και την Αριστερά, που έχει κερδίσει την εκτίμηση δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών.
Αυτή η σύνθεση δεν έγινε με κάποιο αυτόματο τρόπο, αλλά μέσα από την συζήτηση και την αντιπαράθεση των διαφορετικών τάσεων και παραδόσεων, μέσα από τη δοκιμή στην πράξη εκεί που υπήρχε συμφωνία, αλλά και πολλές φορές με τη συνέχιση της αντιπαράθεσης και τις πρωτοβουλίες εκ μέρους οργανώσεων ή μελών, όπου δεν υπήρχε συμφωνία. Οι αντιλήψεις που φοβούνται αυτή τη διαδικασία ή την βαφτίζουν υποτιμητικά ως «διαπαραταξιακή λειτουργία» δεν βοηθάνε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα, κινδυνεύουν να αναπαράγουν λογικές τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όπου η ηγεσία τρέχει να εξαφανίσει τις εσωτερικές τάσεις και ρεύματα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχώρησε, ήδη πριν από ενάμισι χρόνο στην 1η της Συνδιάσκεψη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε μέλος της να συμμετέχει στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων και τη συγκρότηση των οργάνων, να μπορεί να εκλέγει και να εκλέγεται στα όργανα του μετώπου.
Αυτό που χρειάζεται να κατοχυρωθεί σαν επόμενο βήμα λειτουργίας σε αυτήν την 2η Συνδιάσκεψη είναι η αναλογικότητα στην εκλογή των αντιπροσώπων και των οργάνων. Πολλοί θεωρούν ότι ο τρόπος εκλογής με ενιαία λίστα υποψηφίων και σταυροδοσία που υπάρχει σήμερα αποφεύγει τις πολώσεις. Όμως η εμπειρία έχει δείξει ότι στην πράξη κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Με τη 2η Συνδιάσκεψη τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν την ευκαιρία να προχωρήσουν σε ένα σύστημα απλής αναλογικής που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε οργάνωση, ανένταχτο, ομάδες οργανώσεων και ανένταχτων να εκφράζουν δημόσια τις προτάσεις τους χωρίς να κινδυνεύουν να αποκλειστούν. Η αναλογικότητα είναι δύναμη για το Μέτωπο των αντικαπιταλιστών.
