ask_Antarsya

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ/ΕΕ: ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ
Η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την ΕΕ δεν είναι «τεχνικό θέμα», είναι κατεξοχήν πολιτικό.Δεν έχει ως πρώτη προϋπόθεση τις «τεχνικές επεξεργασίες», αλλά τον οργανωμένο λαό. Δεν θα γίνει με «οδηγίες χρήσης» που θα συγγράψουν οι ειδικοί και οι υπόλοιποι θα τις ακολουθήσουμε, αλλά με την εμπειρία των ίδιων των εργαζόμενων, των νέων, των αγροτών, των συνταξιούχων που θα πάρουμε την υπόθεση της ρήξης στα χέρια μας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει υπεκφυγή: η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προτείνει την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, στο πλαίσιο του μεταβατικού της προγράμματος για την έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας, έχει σχέδιο και πρόγραμμα, έχει απαντήσεις για το ποιες τομές θα χρειαστούν και σε ποια κατεύθυνση, ώστε η έξοδος αυτή να είναι το πρώτο βήμα σε μια πορεία μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά τα ερωτήματά σας, με την επίγνωση του διαβάτη που ξέρει ότι το μονοπάτι θα το φτιάξουμε περπατώντας.
Έξοδος από ευρώ/ΕΕ: Γίνεται;
Δοκιμάζουμε έναν νέο τρόπο άμεσης επικοινωνίας, μιας και ο αποκλεισμός από τα media είναι σχεδόν καθολικός.
Διατυπώνετε τα ερωτήματά σας στο hastag #ask_antarsya ή στο facebook στη σελίδα του Γραφείου Τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το #ask_antarsya θα είναι ενεργό από την Κυριακή 13/9 στις 5 μμ ως τις 20/9.

Ανανεώστε τη σελίδα για να δείτε νέες ερωτο-απαντήσεις (δεν υπάρχει αυτόματη ροή - ανανέωση)

Πατήστε πάνω στην ερώτηση για να διαβάσετε την ολοκληρωμένη απάντηση, στην παρούσα σελίδα εμφανίζεται μια μικρή εισαγωγή της απάντησης


 

Επιδιώκει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την συμμετοχή της σε μια αριστερή κυβέρνηση με στόχο την εφαρμογή πτυχών του μεταβατικού προγράμματος;

H ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλλει και διεκδικεί το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, για να εφαρμοστεί! Η πλήρης εφαρμογή του προϋποθέτει αντικαπιταλιστική ανατροπή, εξουσία των εργαζομένων και εργατική κυβέρνηση. Πλευρές του προγράμματος αυτού, στο βαθμό που διεκδικούνται από το μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα, είναι δυνατόν να επιβάλλονται ως κατακτήσεις του, ακόμη και πάνω σε αστικές κυβερνήσεις που θα προσπαθούν να υποχωρήσουν στο επιμέρους για να σώσουν το κύριο, δηλαδή την αστική εξουσία και την πρόσδεση στον ιμπεριαλιστικό άξονα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ας θυμηθούμε την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, εξαιτίας της πίεσης του κινήματος της μεταπολίτευσης.
Βέβαια, είναι δυνατόν να προκύπτουν κυβερνήσεις που διακηρύσσουν αριστερό προσανατολισμό, αλλά περιορίζονται στο αστικό πλαίσιο, απέναντι στις οποίες εμείς στεκόμαστε ακριβώς με κριτήριο την ανάγκη εφαρμογής του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Θυμίζουμε ότι ακόμη κι αν είχαμε την πιο καλών προθέσεων αριστερή κυβέρνηση (που βέβαια δεν την είχαμε, υποθετικά μιλάμε), για να περάσουν οι τομές του μεταβατικού προγράμματος, η πάλη του κεφαλαίου θα ήταν ανελέητη για να τις εμποδίσει με κάθε μέσο, και απέναντι σε αυτή την πάλη μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να απαντήσει -κι όχι ο ένας ή ο άλλος υπουργός.
Πάντως, ενδεχόμενο συμμετοχής σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού και της παραμονής στην ΕΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αντιμετωπίζει.

Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμά στο σύνολο του σημαίνει σοσιαλισμός και εργατική εξουσία;

Το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν κρύβει το σοσιαλιστικό του προσανατολισμό. Είναι ένα πρόγραμμα γέφυρα ανάμεσα στις λαϊκές ανάγκες που συντρίβονται από την καπιταλιστική κρίση και τις αναγκαίες συγκρούσεις για την ικανοποίηση τους. Με αυτή τη λογική παρόλο που μία σειρά από αιτήματα μπορούν να επιβληθούν από το μαζικό εργατικό κίνημα μέσα στον καπιταλισμό οδηγεί αναπόφευκτα σε συγκρούσεις που θα θέσουν επί τάπητος το θέμα της αστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας. Να μην ξεχνάμε ιστορικά ότι οι μπολσεβίκοι είχαν μεταβατικό πρόγραμμα μέχρι τον Ιούνη του 17 και αποτέλεσε μάλιστα το περιεχόμενο των αιτημάτων που συμπυκνώθηκαν στο σύνθημα όλη η εξουσία στα σοβιέτ.

Τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το EEK παίρνουν επιδότηση από το κράτος για τις εκλογές;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΕΕΚ δεν έχουν πάρει ποτέ κρατική χρηματοδότηση και κατεβαίνουν στις εκλογές βασισμένοι αποκλειστικά στις εισφορές των μελών τους και στα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης που υπάρχουν στα τραπεζάκια μας.
Άλλωστε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει θέση κατά της χρηματοδότησης των κομμάτων (ας μην ξεχνάμε ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν επίσης τις αμοιβές των βουλευτών τους, βλέπε την απάντησή μας στο ερώτημα: Για τον μισθό των βουλευτών (7000€/μηνά) τι άποψη έχετε;), η οποία ειδικά φέτος ήταν σκανδαλώδης και ως νούμερο, αφού ήταν πολύ περισσότερα από όσα δόθηκαν για την ανθρωπιστική κρίση!
Τα κόμματα δεν θα πρεπε να χρηματοδοτούνται από το κράτος, θα πρεπε όμως, για λόγους απλής δημοκρατίας, να είναι δωρεάν η εκτύπωση των ψηφοδελτίων και άλλα διοικητικά έξοδα των εκλογών, να δίνεται υποχρεωτικά χρόνος σε όλα τα κανάλια για την προβολή των θέσεων όλων των κομμάτων, και βέβαια να υπάρχει απλή αναλογική.
Σε σχέση με το τι ισχύει για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα: σύμφωνα με τον νόμο, το 10% της συνολικής κρατικής εκλογικής χρηματοδότησης, ισομοιράζεται στα κόμματα που στις προηγούμενες εκλογές πήραν πάνω από 1,5%. Δηλαδή τέτοια χρηματοδότηση έχει πάρει ο Λεβέντης και ο Τζήμερος.

Ποια είναι η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την έξοδο της Ελλάδας από το Μνημόνιο; Υπάρχει αναλυτικό μακροοικονομικό σχέδιο;

Η λογική του προγράμματός μας είναι ότι ο χαρακτήρας της κρίσης προσδιορίζει το χαρακτήρα της λύσης. Επειδή η κρίση είναι καπιταλιστική κρίση η βάση του προγράμματός μας είναι κρατικές επενδύσεις με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και όχι το κέρδος. Είναι μια λύση με ταξικό πρόσημο. Όπως το μνημόνιο είναι μια σκληρή ταξική πολιτική σε όφελος της αστικής τάξης έτσι και το πρόγραμμά μας είναι ένα πρόγραμμα υπέρ της εργατικής τάξης, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Σε τεχνικό επίπεδο έχουμε μια σειρά από επεξεργασίες για την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, την κρατικοποίηση στρατηγικών κλάδων,την κατεύθυνση των κρατικών επενδύσεων και τη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό και το πρόγραμμα αναδιανομής σε όφελος του λαού. Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ο εργατικός –λαϊκός έλεγχος είναι το εργαλείο στα χέρια του εργατικού λαϊκού κινήματος που διασφαλίζει την πορεία για μια έξοδο από την κρίση με κέντρο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Είναι επίσης το εργαλείο για να ακυρώσουμε την αντίδραση της τάξης των καπιταλιστών στην εργατική διέξοδο από την κρίση. Όλα αυτά τα σημεία τα ζυμώνουμε και θα τα ζυμώνουμε στην κοινωνία και το κίνημα ως δύναμη λαϊκής εργατικής αντιπολίτευσης από την επόμενη των εκλογών.

Πώς θα αποφύγουμε τον υπερπληθωρισμό βγαίνοντας από την ευρωζώνη; Ποια θα είναι η ισοτιμία του νέου νομίσματος με €, $;

Ο πληθωρισμός και υπερπληθωρισμός δεν είναι νομισματικό φαινόμενο όπως διατείνεται η σχολή του Σικάγου αλλά συνδέονται με την επάρκεια της παραγωγής. Άρα η παραγωγική μεγέθυνση και η υποκατάσταση των εισαγωγών είναι ο τρόπος αντιμετώπισης του πληθωρισμού. Βέβαια θα υπάρξει ένα κρίσιμο διάστημα, αμέσως μετά την έξοδο σε νέο νόμισμα, που θα χρειασθεί να στηριχθεί η ισοτιμία του νέου νομίσματος ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες σε ενέργεια, εισαγόμενα τρόφιμα καύσιμα κλπ. Αυτό θα γίνει με τη χρήση των συναλλαγματικών αποθεματικών της χώρας που σύμφωνα με εκτιμήσεις δικές μας αλλά και άλλων ανέρχονται σε 75 δισ. ευρώ, δηλαδή κοντά στο 50% του ΑΕΠ. Σε αυτό το επίπεδο των αποθεματικών θα υπάρξει μια αρχική εφ' άπαξ υποτίμηση έναντι του ευρώ. Για περιφερειακά νομίσματα η ισοτιμία με το δολάριο θα καθοριστεί από την ισοτιμία ευρώ/ δολαρίου.  Πρέπει να τονίσουμε και πάλι όμως ότι τα ζητήματα όσο και αν φαίνονται τεχνικά είναι βαθύτατα πολιτικά. Η βάση του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος που προτείνουμε είναι η παραγωγική μεγέθυνση με άξονα κρατικές επενδύσεις,αυτό δεν είναι κάποια ιδεοληψία απαντά στην καρδιά της καπιταλιστικής κρίσης που είναι η κατάρρευση του κινήτρου του κέρδους ως άξονα μεγέθυνσης. Εκεί βρίσκεται και η ουσία της αντιμετώπισης του πληθωρισμού και η κάλυψη των αναγκών της λαϊκής οικογένειας.

Ποια είναι η θέση σας στο θέμα της αποποινικοποίησης / νομιμοποίησης της χρήσης και καλλιέργειας της κάνναβης για ιατρική / βιομηχανική / ψυχαγωγική χρήση;

Προφανώς είμαστε υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης και της καλλιέργειας κάνναβης, παρότι διαφωνούμε με τη χρήση της για "ψυχαγωγικούς σκοπούς". Και εξηγούμαστε:
Η χρήση ναρκωτικών από εργατικά και νεολαιίστικα κομμάτια αποτελεί μία "ψευδή διέξοδο" από την "αθλιότητα της καθημερινότητας" στον καπιταλισμό που το ίδιο το σύστημα αναπαράγει χέρι - χέρι με την καταστολή. Το περίπου 40% των κρατουμένων αντιμετωπίζουν την κατηγορία της "χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών".
 "ποινικοποίηση της χρήσης" οδηγεί χιλιάδες παιδιά της εργατικής τάξης στα δίχτυα των μεγαλεμπόρων και της αστυνομίας, ενώ δεν ακουμπάει τους «επιχειρηματίες του κλάδου" που (με την βοήθεια φυσικά της αστυνομίας, δικαστών και της "ανώτερης τάξης" πελατεία τους) θησαυρίζουν. Αντίθετα, η αποποινικοποίηση κτυπάει τα κυκλώματα εμπορίας και τις "υψηλές διασυνδέσεις τους" που υπάρχουν όσο τα ναρκωτικά είναι παράνομα για αυτό και την υποστηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ παράλληλα είναι υπέρ της χρήσης της για ερευνητικούς και τεχνολογικούς σκοπούς.
Εμείς πιστεύουμε ότι η "διέξοδος στα ναρκωτικά" είναι αυτοκαταστροφική. Όμως, αν θέλουμε να "ξανακερδίσουμε στη ζωή και στον αγώνα" τον κόσμο που "έχει πέσει στα ναρκωτικά" το πρώτο βήμα είναι η αποποινικοποίηση. Φυσικά, δεν φτάνει! Χρειάζονται υποδομές για φροντίδα - θεραπεία και απεξάρτηση. Αλλά ακόμα περισσότερο χρειάζεται η ελπίδα που γεννά η συλλογική δράση και ο αγώνας για να αλλάξουμε τη ζωή μας και την κοινωνία. Σ' αυτόν τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία δεν υπάρχει η ανάγκη για "ψευδείς διεξόδους".

Τι είδους οικονομία θα είναι; (η της ρήξης - εξόδου από ΕΕ και ευρώ)

Η προβολή, η διεκδίκηση επιβολής του μεταβατικού προγράμματος αναπτύσσονται σήμερα, όπου η οικονομία είναι φυσικά καπιταλιστική οικονομία με την έννοια ότι υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής. Το πρόγραμμα προβάλλεται και ξεκινάει στη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα για να μας βγάλει έξω από αυτήν. Για αυτό και ονομάζεται μεταβατικό: η διεκδίκησή του και κυρίως ή έναρξή του, μας φέρνει μπροστά στις οριστικές ταξικές συγκρούσεις για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη "μετάβαση" σε μια άλλη κοινωνία. Ο κρατικός τομέας που θα σχηματισθεί για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης θα είναι η βάση της μετάβασης ένα είδος "πρωτογενούς σοσιαλιστικής συσσώρευσης" που έλεγαν και οι μπολσεβίκοι τη δεκαετία του 20 και ο οργανωμένος -σε διάφορες μορφές- λαός το πολιτικό υποκείμενο της μετάβασης. Για αυτό το λόγο το πρόγραμμά μας είναι αντικαπιταλιστικό βασισμένο στον εργατικό λαϊκό έλεγχο.

Διευκρινίστε αυτό, παρακαλώ "δε συνεπάγεται την ακύρωση των ευρώ σε κυκλοφορία όπως είχε γίνει με τις δραχμές το 2000"

Οι δραχμές το 2000 ακυρώθηκαν με την είσοδο στο ευρώ, καθώς και η δραχμή ως νόμισμα έπαψε να υφίσταται. Αντίθετα, το ευρώ μετά την έξοδο της Ελλάδας από ευρωζώνη και ΕΕ, θα εξακολουθεί να υπάρχει ως νόμισμα. Επομένως,  τα ευρώ που βρίσκονται στα σπίτια σήμερα,  θα μπορούν να ανταλλάσσονται  με το νέο νόμισμα. Όπως για παράδειγμα μπορούσε και μπορεί να ανταλλάσσει κάποιος δολάρια που έχει στο πορτοφόλι του. Συνοψίζοντας, τα ευρώ που είναι αποθησαυρισμένα στα στρώματα, αποτελούν  νόμισμα σε κυκλοφορία που δεν θα ακυρωθεί. Θα χρησιμοποιηθεί, μέσω της ανταλλαγής του,  ως αποθεματικό για τη στήριξη του νέου νομίσματος.

Με ποια λογική αθροίζετε στα συναλλαγματικά διαθέσιμα τα "χαρτονομίσματα που βρίσκονται στις τσέπες μας , στρώματα κτλ";

Σε αντίθεση με το 2000 όπου οι δραχμές που ανταλλάξαμε ακυρώθηκαν, έπαψαν να είναι νόμισμα τα ευρώ που θα ανταλλαγούν σήμερα θα συνεχίσουν να είναι νόμισμα. Θα είναι ένα συναλλαγματικό διαθέσιμο στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής τράπεζας. Δηλαδή όπως ο κόσμος θα ανταλλάσσει τα ευρώ που έχει στην κατοχή του με το νέο νόμισμα για να καλύψει τις καθημερινές του ανάγκες, θα συσσωρεύεται ένα αντίστοιχο αποθεματικό.

Οι μνημονιακές πολιτικές επιχειρούν την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού.Ποια η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το εργατικό κίνημα;

Είναι σημαντικό πράγματι να επισημανθεί ότι το Μνημόνια δεν αποτελούν μόνο μία επίθεση λιτότητας, αλλά είναι μια ευρύτερη πολιτική επίθεση στην εργατική τάξη με σκοπό την ριζική υποβάθμιση της συνολικής θέσης της και ανατροπή της ικανότητάς της να οργανώνεται και να μάχεται. Είναι χαρακτηριστικό –και παρά τις περί του αντιθέτου ψευδολογίες- του Τσίπρα το Τρίτο Πεντακομματικό Μνημόνιο αναφέρεται ρητά στην αναθεώρηση των προβλέψεων για τις μαζικές απολύσεις, όπως και για τις απεργίες και κινητοποιήσεις, που σημαίνει ότι σύντομα στοχεύουν σε πλήρη απελευθέρωση των πρώτων και νομοθετικό περιορισμό ή/και ποινικοποίηση των δεύτερων
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για ένα ενωτικό ταξικό  εργατικό κίνημα στα χέρια των εργαζομένων, που θα συσπειρώνει τον κόσμο, θα βασίζεται σε διαδικασίες βάσης, θα μάχεται ενάντια σε αφεντικά, κυβέρνηση και ΕΕ, για αυξήσεις τώρα, απαγόρευση απολύσεων, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και για τη γενική ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής. Θεωρούμε κρίσιμα τα μέτωπα της ανεργίας, όσο και αυτό της μείωσης των ωρών εργασίας. 
Ο δρόμος ανάταξης του εργατικού κινήματος έρχεται σε σύγκρουση με την ανοιχτά φιλομνημονιακή και φιλοεργοδοτική στάση της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, όπως αποδείχτηκε και με την επαίσχυντη στάση της υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα μαζί με το ΣΕΒ, την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και τον Γιουνκέρ. Παίρνουμε πρωτοβουλίες για ίδρυση νέων πρωτοβάθμιων σωματείων όπου δεν υπάρχουν και οργάνωση των εργαζομένων σε υπάρχοντα και νέα σωματεία. Υποστηρίζουμε διαδικασίες νέων συνδικαλιστικών δομών βάσης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (επιτροπές αγώνα κ.α), καθώς και στις γειτονιές (εργατικές λέσχες κλπ)  που να καλύπτουν όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από μορφή εργασιακής σχέσης, φύλο ή εθνικότητα. Προωθούμε τον οριζόντιο αγωνιστικό συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και άλλων εργατικών συλλογικοτήτων και μάλιστα την αμέσως ερχόμενη περίοδο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει τις ανεξάρτητες αριστερές αντικαπιταλιστικές κινήσεις μέσα στο εργατικό κίνημα, προτείνοντας παράλληλα την ευρύτερη δυνατή κοινή δράση με άλλα συνδικαλιστικά ρεύματα της αριστεράς, ιδιαίτερα όσους διαφοροποιούνται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.

Το θέμα χρέος/νόμισμα απασχολεί πολύ τον κόσμο. Εξηγείστε τις θέσεις σας για αυτό.

Συντηρητικές αλλά και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις για την κρίση επιχειρηματολογούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση γιατί έχει υψηλό χρέος. Ισχύει το αντίθετο η Ελλάδα έχει υψηλό χρέος λόγω της καπιταλιστικής κρίσης. Απόδειξη είναι ότι σε ολόκληρο τον κόσμο το δημόσιο χρέος των χωρών έχει σχεδόν διπλασιαστεί λόγω της πρακτικής τα κράτη να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές των καπιταλιστών μέσω του δημόσιου χρέους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ΗΠΑ όπου το χρέος από 8 τρις δολάρια το 2008 ξεπερνάει σήμερα τα 17 τρις δολάρια.  Το χρέος λοιπόν δεν είναι του λαού και από τη σκοπιά αυτή διεκδικούμε άμεση στάση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του συνόλου του χρέους. Η άρνηση του χρέους είναι προϋπόθεση για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, διαφορετικά κάθε ενέργεια αποδέσμευσης θα συνεπάγεται την παγίδευση του λαού σε ένα φαύλο κύκλο υπερχρέωσης, οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Από τη σκοπιά αυτή δεν μπορούμε να δεχθούμε θέσεις δυνάμεων όπως η ΛΑ.Ε. που προτείνουν πολιτική διαπραγμάτευση για το χρέος επιδιώκοντας τη συναινετική διαγραφή μέρους, παρόλο που γνωρίζουν ότι οι δανειστές δεν θα το δεχθούν. Η άμεση έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι με τη σειρά της προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος κρατικοποίησης βασικών κλάδων της οικονομίας και επιβολής εργατικού λαϊκού ελέγχου. Σκοπός της εξόδου σε εθνικό νόμισμα και της αποδέσμευσης από την ΕΕ είναι η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η χρηματοδότηση κρατικών επενδύσεων για την επέκταση της παραγωγής και την κάλυψη λαϊκών αναγκών και η υποστήριξη πολιτικών αναδιανομής εισοδήματος σε όφελος του λαού.

Για τον μισθό των βουλευτών (7000€/μηνά) τι άποψη έχετε;

Ο υψηλότατος μισθός των βουλευτών, μαζί με ένα σύνολο ακόμη προνομίων, αποτελούν πρόκληση για τους εργαζόεμνους και την κοινή λογική. Σε συνδυασμό με το ρόλο των κρατικών και κυβερνητικών δομών και το χαρακτήρα των αστικών κομμάτων εξουσίας, διαμορφώνεται ένα στρώμα επαγγελματιών πολιτικών, που φυσικά ταυτίζεται με τα συμφέροντα της τσέπης τους και της τάξης τους. Δυστυχώς, αντικειμενικά, μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα των προνομίων, αφομοιώνονται συχνά και οι βουλευτές της διαχειριστικής αριστεράς.
Η βουλευτική δράση πρέπει να αποτελεί μορφή κοινωνικής και πολιτικής προσφοράς σε μια βουλή εργαζόμενο σώμα και οι βουλευτές να  αμείβονται με το βασικό εργατικό μισθό που ορίζει η ΕΓΣΣΕ, με παράλληλη δωρεάν κάλυψη από το κράτος στοιχειωδών εξόδων μετακίνησης, σίτισης κλπ με σημείο αναφοράς τον τρόπο κάλυψης των εξόδων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα όταν π.χ δουλεύουν εκτός έδρας. Υποστηρίζουμε επίσης την σοβαρή ενίσχυση των υποδομών της Βουλής και σχετικών κρατικών υπηρεσιών  σε ανθρώπινο δυναμικό, τεχνολογική ανάπτυξη και εν γένει υποδομή, ώστε να διευκολύνεται η δουλειά των βουλευτών, η πρόσβασή τους σε στοιχεία, η επεξεργασία δεδομένων και άλλα.
Έχουμε συνείδηση ότι τα παραπάνω δεν αλλάζουν τον τυπικό και περιορισμένο χαρακτήρα του αστικού κοινοβουλίου, αλλά απλά αποτελούν μικρά μέτρα αποκατάστασης της περί δικαίου κοινής αίσθησης. Για μας η δημοκρατία, αποτελεί ζήτημα ταξικής πάλης και τελικά συνδέεται με το χαρακτήρα της εξουσίας. Όραμά μας είναι μια εργατική κοινωνική δημοκρατία, με συνδυασμό  άμεσων και έμμεσων μορφών  δημοκρατίας, ώστε η εξουσία να ανήκει πραγματικά στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου και πολιτισμού, με ανεπτυγμένες διαρκείς μορφές ελέγχου, λογοδοσίας, ανακλητότητας και εναλλαγής.

Πόσο ταχύτερη θα είναι η ανάκαμψη της οικονομίας σε μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή αφού η υποτίμηση θα είναι αναπόφευκτη;

Καταρχήν το τρίτο μνημόνιο θα είναι υφεσιακό άρα το δίλημμα είναι ανάμεσα στην απελευθέρωση από ευρώ και ΕΕ ή τον παραπέρα περιορισμό λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών. Επιπλέον, όλοι οι οικονομολόγοι από τον Blanshard του ΔΝΤ μέχρι μαρξιστές υπολογίζουν το δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή στο 1,7 έως 2 αντί για 0,7 που υπολογίζουν τα μνημόνια. Αυτό σημαίνει σε απλά λόγια ότι ελλειμματικοί κρατικοί προϋπολογισμοί της τάξης του 5% θα οδηγήσουν σε μεγέθυνση της τάξης του 10%, δεδομένου ότι τα ελλείμματα αυτά θα χρηματοδοτούν άμεσες κρατικές επενδύσεις που θα αυξάνουν την απασχόληση και θα καλύπτουν λαϊκές ανάγκες. Προϋπόθεση  για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος είναι η διατήρηση σταθερής ισοτιμίας μετά την αρχική υποτίμηση κάτι που θα επιτευχθεί με τη χρήση των συναλλαγματικών αποθεματικών και των έλεγχο επί του εμπορικού ισοζυγίου. Όμως και πάλι το θέμα δεν είναι τεχνικό αλλά ταξικό /πολιτικό. Το μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνουμε αμφισβητεί στην πράξη τη μεγέθυνσης με γνώμονα το κέρδος γι’ αυτό και προκρίνει άμεσες κρατικές επενδύσεις με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες ως μοχλό οικονομικής μεγέθυνσης. Η έξοδος από τη κρίση έχει ταξικό πρόσημο γιατί είναι καπιταλιστική κρίση το ίδιο και το πρόγραμμά μας γι αυτό είναι αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα.

Μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή θα προσελκύσει ξένους επενδυτές. Πώς θα διαχωρίσετε τους καιροσκόπους και τους απατεώνες;

Η αστική τάξη στην προσπάθειά της να υποστηρίξει την «αναγκαιότητα» των μνημονίων προσπαθεί να μας πείσει ότι πιθανή έξοδος από ευρώ θα σημάνει ένα EL Dorado καπιταλιστικού μεσαίωνα όπου ξένοι και ντόπιοι κεφαλαιοκράτες θα μας αγοράσουν μπιρ παρά. Μάλιστα σε αυτή την λογική έχουν βρει σύμμαχο και το ΚΚΕ που στην προσπάθειά του να αρνηθεί κάθε μεταβατικό πρόγραμμα και πολιτική συμμαχιών λέει σε κάθε ευκαιρία ότι άμεση έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θα είναι καταστροφή καλλιεργώντας την αδράνεια. Όλοι τους ξεχνάνε ότι καπιταλιστική κρίση σημαίνει την κατάρρευση του κινήτρου του κέρδους, με άλλα λόγια οι επενδύσεις που περιμένουν οι πολιτικοί των μνημονικών κομμάτων δεν γίνονται διότι δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες για τους καπιταλιστές αποδώσεις. Σε κάθε περίπτωση το κριτήριό μας είναι απλό εάν στους μη στρατηγικούς κλάδους που θα κρατικοποιηθούν ένας καπιταλιστής θέλει να πουλήσει σε κάποιων άλλον μπορεί να το κάνει όμως αφού ελεγχθούν όμως οι πηγές των κεφαλαίων του και αποπληρώσει όλες τις οφειλές της επιχείρησης στο Ελληνικό δημόσιο.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΕΕΚ κατεβαίνουν με διαφορετικό όνομα σε κοινό ψηφοδέλτιο. Ανώριμες οι συνθήκες για τη δημιουργία κοινού μετώπου;

Στις 21.08 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέθεσε πρόταση εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας προς αντικαπιταλιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς. Η βάση της πρότασης ήταν ένα πλαίσιο συγκεκριμένου πολιτικού και ταξικού προσδιορισμού ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ένας δρόμος έξω από ευρώ – ΕΕ, χωρίς χρέος και μνημόνια. 
Στα προγραμματικά σημεία της πρότασης μας διαπιστώθηκε αμοιβαία συμφωνία με τις δυνάμεις του ΕΕΚ και έτσι αποφασίσαμε να συνεργαστούμε στις επικείμενες εκλογές. Στα πλαίσια της πολιτικής – εκλογικής συνεργασίας κάθε πλευρά έχει την αυτοτέλεια να μπορεί να προβάλλει και το δικό της πρόγραμμα.
Η εκλογική συνεργασία είναι ένα πρώτο βήμα - γιατί οι συνθήκες είναι και ώριμες και επιτακτικές - σε μια πορεία πολιτικής συνεργασίας, κοινής δράσης και θεωρητικού – πολιτικού διαλόγου και πρωτοβουλιών στην κοινή μας στράτευση για την προώθηση της υπόθεσης της εργατικής τάξης, για την συγκρότηση μιας άλλης αριστεράς που θα φτάσει μέχρι το τέλος το αίτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Το πρώτο καθήκον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς πρέπει να είναι η συμβολή στην ανάπτυξη ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ρήξης και ανατροπής για να μην περάσει το τρίτο μνημόνιο, για να σαρωθούν τα παλιότερα μνημόνια και όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι με στόχο την άμεση και «μονομερή» ικανοποίηση των κοινωνικών – οικονομικών – πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των ανέργων, των φτωχών, των μικρομεσαίων και της φτωχής αγροτιάς.

Ποιά χώρα και σε ποιά περίοδο έχετε ως πρότυπο μοντέλο άσκησης (έστω και μερικής) σοσιαλιστικής - μαρξιστικής διακυβέρνησης;

Υπήρξαν στην ιστορία περίοδοι στις οποίες οι εργατικές τάξεις και τα καταπιεσμένα στρώματα γενικότερα πήραν την τύχη τους στα χέρια τους και, για κάποια χρόνια, πειραματίστηκαν με πραγματικά σοσιαλιστικά μοντέλα. Κορυφαίο παράδειγμα υπήρξαν τα πρώτα χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, πριν τον μετέπειτα εκφυλισμό, όταν την εξουσία σφετερίστηκε μια καταπιεστική γραφειοκρατική κλίκα. Με όλα τα μεγάλα διδάγματα, αλλά και τα προβλήματα, εμπνεόμαστε επίσης από τα πρώτα επαναστατικά χρόνια χωρών, όπως η Κούβα. Εμπνεόμαστε επίσης από τις μορφές εργατικής εξουσίας και οργάνωσης που δημιούργησαν τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, όπως ήταν η Ισπανία του 1936 και, στην χώρα μας, οι μορφές λαϊκής αυτοκυβέρνησης που εγκαθιδρύθηκαν κατά την κατοχή στις περιοχές που ήλεγχε ο ΕΛΑΣ.
Ταυτόχρονα, έχουμε συναίσθηση ότι αυτές οι προσπάθειες ηττήθηκαν ή υπονομεύθηκαν εσωτερικά. Για αυτό το λόγο, αφομοιώνουμε τα διδάγματά τους κριτικά. Κρατάμε την ουσία, την ανάγκη και την πραγματική δυνατότητα να πάρουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά στρώματα τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια τους, με τις συνελεύσεις και τα συμβούλιά τους. Αναζητούμε τις σύγχρονες μορφές και μεθόδους με τις οποίες μπορεί το κίνημα των εργαζομένων να το επιβάλει αυτό, και να αντισταθεί στις μετέπειτα επιθέσεις εναντίον των κεκτημένων του.

Γιατί μιλάτε για εθνικοποίηση και όχι κοινωνικοποίηση των τραπεζών;

Η εθνικοποίηση των στρατηγικών επιχειρήσεων και των τραπεζών, την οποία διεκδικεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι πρακτικά συνώνυμη της κρατικοποίησης ή κοινωνικοποίησης, όπως χρησιμοποιούνται στην τρέχουσα πολιτική γλώσσα. Σημαίνει ότι οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις θα πρέπει να περάσουν σε δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση, είτε ανήκουν σήμερα σε εγχώριους, είτε σε ξένους καπιταλιστές και πολυεθνικές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν σιχαίνεται το έθνος, ως ιστορικό φαινόμενο. Σιχαίνεται κάθε εθνικισμό. Αρνούμαστε να συστρατευτούμε με τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές της χώρας στο όνομα κάποιου “εθνικού συμφέροντος”, που είναι στην πραγματικότητα το δικό τους συμφέρον. Είμαστε διεθνιστές και πιστεύουμε στην ένωση των εργαζομένων πέρα και πάνω από τα δεσμά των εθνικών περιχαρακώσεων, που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα, στις βαρβαρότητες αιματοχυσίες για τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων. Για να υπάρξει αυτή η διεθνής ένωση των εργαζομένων πρέπει κάθε καταπιεσμένο έθνος σήμερα να απελευθερωθεί από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού, της κατοχής ή της εθνικής καταπίεσης, για αυτό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέκεται μαχητικά αλληλέγγυα στην υπόθεση της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων, των Κούρδων, των λαών της Μέσης Ανατολής που βρίσκονται ακόμα υπό αμερικάνικο και νατοϊκό ζυγό, των λαών της Αφρικής που είναι ακόμα παιχνίδια στα χέρια των παλιών αποικιακών δυνάμεων.

"Με τη δραχμούλα ήμασταν καλύτερα" λέτε εσείς, το ίδιο λέει και ο Λαφαζάνης. Γιατί η δική σας δραχμούλα είναι καλύτερη;

Η Λαϊκή Ενότητα εννοεί τη ρήξη με το ευρώ με εντελώς διαφορετικό τρόπο: ως έναν νομισματικό ελιγμό, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και των κανόνων της, και όχι ως αποφασιστική ρήξη με τους θεσμούς της ΕΕ και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Στη παρούσα φάση κρίσης του καπιταλισμού αυτό σημαίνει μνημόνιο χωρίς ευρω.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αντιπροτείνει την επιστροφή στις "καλές εποχές της δραχμής". Η ρήξη και το ευρώ και την ΕΕ είναι ο δρόμος για να πάρει τον έλεγχο της οικονομίας και της παραγωγής η εργατική τάξη και ο λαός. Αυτό που κωδικά αποκαλούμε: "εργατικός και λαικός έλεγχος".
Η εργατική τάξη, που παράγει όλο τον πλούτο της κοινωνίας, μπορεί μέσα από έναν δημοκρατικό και ορθολογικό σχεδιασμό και να τον αυξήσει και να τον αναδιανέμει δίκαια με βάση τις ανάγκες της όλης της κοινωνίας. Σήμερα ο πλούτος που παράγεται δεν επιστρέφει στην κοινωνία. Ακόμα και τώρα, και παρά την τρομακτική ύφεση και την δραματική μείωση του ΑΕΠ, σε κάθε 4μελή οικογένεια που ζει στην Ελλάδα "αντιστοιχούν", με ισόποση κατανομή του ΑΕΠ, πάνω από 5.000 € μηνιαίως. Πόσες τέτοιες οικογένειες υπάρχουν; Γιατί υπάρχει τέτοια ανισοκατανομή του πλούτου;

Επαγγέλεστε την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης από μία άλλη (την εργατική) με όπλο την βία. Δηλαδή ένα ακόμη ολοκληρωτικό καθεστώς, υπό τον εργατικό έλεγχο;

“Η βία”, έγραφε ο Μαρξ, “είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούργια”. Οι επαναστάτες, όμως, δεν αγαπούν την βία. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία στην οποία η βία δεν θα έχει καμιά θέση. Και αυτό δεν είναι απλά και μόνο ένα σχήμα λόγου.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, για παράδειγμα, ήταν σχεδόν αναίμακτη. Τα περισσότερα κτίρια -αποθήκες, στρατόπεδα, καταστήματα, εργοστάσια- καταλήφθηκαν από τα μέσα, από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους φαντάρους, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Μόνο οι κορυφές τις γραφειοκρατίας χρειάστηκε να καταληφθούν με εφόδους απ' έξω -αλλά και αυτές παραδόθηκαν, λόγω της αποδυνάμωσης της κυβέρνησης, κατά κανόνα χωρίς συρράξεις.

Η μοναδική σχεδόν εξαίρεση ήταν τα Χειμερινά Ανάκτορα, η έδρα της κυβέρνησης, αλλά και εκεί η βία ήταν ελάχιστη. Ακόμα και μετά την επικράτηση της επανάστασης το νέο καθεστώς συνέχισε να επιδεικνύει μια τρομαχτική ανοχή απέναντι στους παλιούς της εχθρούς. “Ο Κρασνόφ, ο λευκός στρατηγός που βοήθησε τον Κερένσκι (τον πρωθυπουργό της παλιάς κυβέρνησης) να οργανώσει την παιδαριώδη του αντεπίθεση”, γράφει ο Καρρ, “αφέθηκε ελεύθερος αφού έδωσε τον λόγο του να μην στραφεί ποτέ πια κατά του σοβιετικού καθεστώτος”.

Σε αντίθεση με εμάς, οι καπιταλιστές δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα με τη βία. Οι καπιταλιστές καταφεύγουν στην ίδια ωμή, μαζική βία κάθε φορά που κινδυνεύει η κυριαρχία τους. Ο στρατηγός Κρασνόφ ξέχασε μέσα σε λίγες μόνο μέρες τον λόγο του να μην στραφεί ενάντια στο σοβιετικό καθεστώς. Λίγες βδομάδες μετά την “υπόσχεση” βρέθηκε στο αρχηγείο των Λευκών -του στρατού των κάθε λογής αναπολητών του παλιού καθεστώτος, που σε συνεργασία με τις Μεγάλες Δυνάμεις προσπάθησαν να καταπνίξουν την επανάσταση.

Οι Μπολσεβίκοι αναγκάστηκαν, παρά τη θέλησή τους, να καταφύγουν στα όπλα για να αποκρούσουν την επίθεση αυτή και να προστατέψουν και την επανάσταση και τους πληθυσμούς της Ρωσίας από τη σφαγή. Την ίδια εποχή στην “ελεύθερη Αμερική” τα αφεντικά έστελναν τους μπράβους -τους διαβόητους Πίνκερτον- και την Εθνοφρουρά για να πνίξουν τις απεργίες στο αίμα. Η εργατική τάξη εδώ στην Ελλάδα έχει γνωρίσει πολύ καλά, ξανά και ξανά, με τα Μακρονήσια, το παρακράτος, τις Χούντες και τα ΜΑΤ της δημοκρατίας τη βία των αφεντικών.

Η κυβέρνηση και τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης πιέζουν σήμερα την αριστερά να “καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται”. Πρόκειται για καθαρή υποκρισία: αυτό που ζητάνε από την αριστερά είναι να καταδικάσει το κίνημα, να καταδικάσει τον κόσμο που αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών.

Η αριστερά έχει χρέος, αν σέβεται τον εαυτό της, να κάνει ακριβώς το αντίθετο: καταδικάζουμε την βία των καπιταλιστών, του κράτους τους και των παρακρατικών ή ναζιστικών συνοδοιπόρων τους. Και στεκόμαστε στο πλευρό αυτών που αντιστέκονται -ακόμα και όταν διαφωνούμε με την ταχτική που ακολουθούν.

Τι είναι χειρότερο για το κίνημα; Να βάζει κάποιος "νερό στο μύλο" ή "βούτυρο στο ψωμί" τς κυβέρνησης;

Εξίσου χάλια είναι και τα δύο! Σε μια εποχή κοινωνικής πόλωσης και συντριβής των εργατικών δικαιωμάτων, το ζήτημα είναι η συμβολή όλων των μαχόμενων δυνάμεων σε ένα μέτωπο ρήξης για την ανατροπή της μνημονιακής βαρβαρότητας και της συνολικής αντιδραστικής πολιτικής που εφαρμόζουν Κεφάλαιο, ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις. Σε αυτό τον αγώνα η πολιτική ανεξαρτησία από την αστική και διαχειριστική πολιτική είναι βασικό ζητούμενο. Το ίδιο και η κατάχτηση μιας αυτόνομης δράσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ώστε να μάχεται αποφασιστικά για τον κόσμο, μακριά από λογικές κυβερνητικού συνδικαλισμού, ανάθεσης, αναμονής ή εξωραϊσμού της κυρίαρχης πολιτικής Αυτό δεν είναι ούτε «βούτυρο στο ψωμί», ούτε «νερό στο μύλο». Βασικά ελπίζουμε να είναι κάτι σαν κόκκινη σφήνα.

Ο όρος αντιμνημονιακός αποτελεί ετεροκαθορισμό λιγότερο απ' το αντικαπιταλιστικός;

Πως εννοούμε τον ετεροκαθορισμό;
Δε θα κατανοήσουμε ποτέ την εργασία και την πάλη για τη χειραφέτησή της, αν δε δούμε τη σχέση της με το κεφάλαιο και την κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση. Σε όλα τα κοινωνικά φαινόμενα πρέπει κανείς να διακρίνει τους πόλους των αντιθέσεων και να τοποθετείται ανάλογα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ένα ορισμένο και σταθερό κριτήριο για αυτό: Τα άμεσα συμφέροντα και ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας, όσο και η προοπτική συνολικής χειράφέτησής τους μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Σε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός, επιχειρώντας να απαντήσει στην βαθιά κρίση του, επιχειρεί τη συντριβή του κόσμου της εργασίας, η πάλη εναντίον του, με συγκεκριμένο πρόγραμμα διεκδικήσεων και μεταβατικών στόχων για την ανατροπή του, αποτελεί σημείο αναφοράς για την αντικαπιταλιστική αναφορά. Δεν το επιχειρούμε μόνο με ιδεολογικούς όρους, αλλά και με την επεξεργασία εκείνων των στόχων που αφενός ανταποκρίνονται στα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, όπως «δουλειά για όλους και με όλα τα δικαιώματα τώρα!» και αφετέρου κλονίζουν τους όρους κυριαρχίας του κεφαλαίου, διεκδικώντας για παράδειγμα εθνικοποιήσεις και ανάδειξη της δημόσιας ιδιοκτησίας με εργατικό έλεγχο σε βασικό μοχλό μιας νέας κοινωνικής πορείας. Τα μνημόνια αποτελούν σημαντική μορφή αυτής της καπιταλιστικής επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων ειδικά στις χώρες της ευρωζώνης και της ΕΕ και επομένως η πάλη για την ανατροπή τους είναι δρόμος για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Αυτή η λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι καταφανώς διαφορετική από ένα ρηχό «αντιμνημονιακό μέτωπο», που αποσυνδέει τα μνημόνια και τον αγώνα εναντίον τους από το κεφάλαιο και την ΕΕ και τα παρουσιάζει απλά σαν λαθεμένες επιλογές που θα αντιμετωπιστούν χωρίς ρήξη και ανατροπή του πλαισίου που τα δημιουργεί και τα επιβάλλει. Η λογική αυτή δοκιμάστηκε και ηττήθηκε τραγικά μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Κάνετε κάτι για την ιδεολογική συγκρότηση των μελών κ φίλων σας ή όλοι οι καλοί χωράμε;

Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή όπως η σημερινή, με μια καπιταλιστική κρίση στην οποία ο φονικός κόσμος του κεφαλαίου απειλεί να παρασύρει στο δικό του θάνατο ολόκληρη την κοινωνία, το ερώτημα της συνολικής εναλλακτικής στρατηγικής απάντησης είναι επιτακτικό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα μέτωπο αντικαπιταλιστικών, κομμουνιστικών δυνάμεων, καθώς και ρευμάτων της ριζοσπαστικής οικολογίας, που επιχειρεί να απαντήσει με σύγχρονους όρους στο ζήτημα της αντικαπιταλιστικής πάλης και του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού μετασχηματισμού.
Όπως όλα τα μέτωπα, ειδικά σήμερα που η εργατική τάξη είναι πολυσύνθετη και η κρίση στρατηγικής της ρεφορμιστικής αριστεράς ρίχνει βαριά τη σκιά της, είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, διάλογος και αντιπαράθεση σε κάθε μετωπική συγκρότηση. Δεν το φοβόμαστε αυτό. Αντίθετα, επιδιώκουμε να το μετασχηματίζουμε δημιουργικά, αφήνοντας μακριά τη λογική της μοναδικής κομματικής αλήθειας που οδηγεί στη στασιμότητα και την αναπαραγωγή στερεοτύπων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε συναίσθηση των κενών, των αδυναμιών, των υστερήσεων στην επεξεργασία ενός σύγχρονου επαναστατικού προγράμματος μετασχηματισμού της κοινωνίας, όσο και λαθών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ωστόσο τα θέτουμε στη συζήτηση ανοιχτά. Ούτε έχουμε πρόβλημα να κάνουμε αυτοκριτική. Δεν θεωρούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ήδη η αριστερά που αντιστοιχεί στην εποχή μας, θεωρούμε όμως ότι έχει το αναγκαίο πρόγραμμα, τις πρακτικές και το δυναμικό για να συμβάλλει ουσιαστικά στο χτίσιμο αυτής της αριστεράς.

Κριτήριο ταξικότητας ενός ψηφοδελτίου είναι πόσους ανέργους έχει;

Το αν ένα εκλογικό ψηφοδέλτιο υπηρετεί ή όχι την υπεράσπιση μιας πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων -στο μέτρο φυσικά που μπορεί να το κάνει μέσα από μια κοινοβουλευτική διαδικασία με τα όρια και τον τυπικό και ελεγχόμενο χαρακτήρα από τις κυρίαρχες δυνάμεις  που αυτή έχει- εξαρτάται από πλήθος παραγόντων. Το πρόγραμμα είναι ένας από αυτούς: Άλλο πράγμα ένας συνδυασμός όπως αυτός που στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που διεκδικεί αυξήσεις των μισθών, συντάξεων και επιδομάτων εργασίας και άλλο πράγμα ένας συνδυασμός που μιλάει για δημοσιονομική σταθεροποίηση.  Η αγωνιστική πρακτική και κινηματική διασύνδεση είναι επίσης καθοριστική: Μπορεί η ψήφιση ενός ψηφοδελτίου να αποτελεί την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας σε μια λογική ανάθεσης, αλλά μπορεί και να διεκδικεί στην «επιστροφή» της εκλογικής στήριξης στην κινηματική και αγωνιστική δυναμική και αυτό επιδιώκει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τέλος, το κριτήριο των ανθρώπων, της κοινωνικής και ταξικής σύνθεσης των υποψηφίων δεν είναι αμελητέο. Είναι τυχαίο ότι στις λίστες των αστικών κομμάτων εξουσίας κυριαρχούν σε σημαντικό ποσοστό μεγαλοδικηγόροι, μεγαλογιατροί, επιχειρηματίες, ανώτατα κρατικά στελέχη, απόστρατοι, σύμβουλοι επιχειρήσεων και φυσικά κατά επάγγελμα και με κληρονομικό δικαίωμα πολιτικοί; Έχει επίσης σημασία αν οι υποψήφιοι που παρουσιάζονται σαν εργαζόμενοι, είναι πράγματι συνηθισμένος κόσμος της δουλειάς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και όχι κομματικοί υπάλληλοι, μετακλητοί αποσπασμένοι των βουλευτών ή απλά άνθρωποι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμαστε περήφανοι που στα ψηφοδέλτιά μας συμμετέχουν κυρίως εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, μαχητές της κινηματικής δράσης, που πρωταγωνιστούν πάντα για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι κλάδων Δ.Υ. στα υπηρεσιακά συμβούλια κάνουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή την πάπια;

Σας απασχολεί κάτι συγκεκριμένο; Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των εργαζομένων που έχουν εκλεγεί με υποστήριξη συνδικαλιστικών σχημάτων που υποστηρίζονται και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  δρουν με απόλυτη ανεξαρτησία από το κράτος, την κυβέρνηση και τις περιφερειακές διοικήσεις, στρατευμένοι στην υπόθεση των εργαζομένων. Αποκαλύπτουν και ενημερώνουν για την αντιδραστική αντεργατική πολιτική. Αφιερώνουν το χρόνο τους και το είναι τους για την οργάνωση του κόσμου και την ανάπτυξη των μαχητικών αγώνων. Συγκρούονται με τον κυβερνητικό καθεστωτικό συνδικαλισμό και τους εκπροσώπους του, που χρησιμοποιούν τις δικές τους θέσεις για προσωπικό βόλεμα, ρουσφέτια, ανέλιξη καριέρας, ποδηγέτηση των εργαζομένων και των αγώνων τους. Και μάλιστα, έχουν υποστεί και υπόκεινται διώξεις και για όλα αυτά.

Γιατί το δικό σας OXI δεν είναι σούπα; Στο πλατύ μέτωπο που οραματίζεστε, υπάρχουν δύο ΟΧΙ με ίδιο περιεχόμενο;

Το δημοψήφισμα ως διαδικασία εμπεριέχει μια δυναμική διαφορετική από την κλασική κοινοβουλευτική διαδικασία επιλογής κομμάτων, καθώς με ένα άμεσο τρόπο δίνει τη δυνατότητα να συμπυκνωθούν οι λαϊκές διαθέσεις γύρω από συγκεκριμένα ερωτήματα. Το ίδιος συνέβη και με το δημοψήφισμα για τις προτάσεις της τρόικας. Ενώ  φαίνεται να έγινε από …καραμπόλα, και σίγουρα με παραπειστικό ερώτημα, σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να το εντάξει στη διαπραγμάτευση υποταγής της ή/και  προσδοκώντας σε ένα ΝΑΙ ως άλλοθι για αυτήν, αποτέλεσε μια ρωγμή. Μέσα από αυτήν  εκφράστηκε αφενός η βροντερή αντίθεση σε όλες τις μνημονιακές πολιτικές και αφετέρου η απείθεια και αυθάδεια απέναντι στις προσταγές και την τρομοκρατία τόσο των αφεντικών της ΕΕ όσο και του ντόπιου αστικού στρατοπέδου του ΝΑΙ. Όχι χωρίς επίγνωση των κινδύνων, ο κόσμος ψήφισε ΟΧΙ, ακόμη και με την επίκληση του κινδύνου για έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ και αυτή είναι η βασική νοηματοδότησή του που δίνει μια ριζοσπαστική δυναμική στο αποτέλεσμά του.

Φυσικά, λόγω και της δημοψηφισματικής μορφής, σε αυτό το μήνυμα συμπυκνώνονται ετερόκλητες αφετηρίες, ρεύματα και επιδιώξεις -και δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδωσε τη μάχη για ένα μαχόμενο τριπλό ΟΧΙ (ΟΧΙ σε παλιά και νέα Μνημόνια, ΌΧΙ σε ευρώ και ΕΕ με έξοδο από αυτήν, ΟΧΙ στη διαπραγμάτευση υποταγής) και εκτιμούμε πως αυτή η τάση αφενός είναι ισχυρή και αφετέρου έδωσε πνοή στο γενικό αποτέλεσμα. Η πρωτοβουλία για την συγκρότηση τοπικών επιτροπών για το ‘’ΟΧΙ μέχρι τέλους’’, καθώς και της πανελλαδικής αντίστοιχης κοινωνικοπολιτικής πρωτοβουλίας, στοχεύει στην ενωτική αγωνιστική συγκρότηση και δράση αυτής της τάσης, με δυνατότητα πλέον να μιλάει κανείς στο όνομα του συνολικού περήφανου λαϊκού ΟΧΙ.
Η πρωτοβουλία αυτή έχει να παίξει σημαντικό ρόλο μετά τις εκλογές ως πεδίο συνάντησης και ανάπτυξης ενωτικών αγωνιστικών διαθέσεων μέσα στο λαϊκό κίνημα και κοινής δράσης διαφορικών μαχόμενων πολιτικών ρευμάτων στην αριστερά.

Αν η αστική τάξη αποφασίσει να βγούμε από την ΕΕ, γιατί έτσι τη συμφέρει, θα είναι θετικό βήμα για το λαό;

Προφανώς θα μπορούσε και η αστική τάξη ή ένα τμήμα της να θέλει την αποδέσμευση από την ΕΕ ή την ευρωζώνη, και προφανώς αυτό δεν θα ήταν για λόγους θετικούς για τους εργαζόμενους και την κοινωνική πλειοψηφία -παρότι θα μπορούσε να ανοίξει δυνατότητες καλύτερες για την πάλη τους από ότι η σημερινή κατάσταση. Όμως, δεν μιλάμε αφαιρετικά. Στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι πασιφανές -κι αν δεν ήταν, έγινε την βδομάδα του δημοψηφίσματος- ότι η αστική τάξη της χώρας έχει γαντζωθεί στην ιδέα της παραμονής στο ευρώ και την ΕΕ με κάθε κόστος. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει δώσει μεταφυσικές διαστάσεις στην παραμονή στην ΕΕ ταυτίζοντας τη με την παραμονή στην "Ευρώπη".
Για μας η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι προϋπόθεση για την υλοποίηση ενός μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Με αυτή η λογική, η έξοδος αυτή θα σημαίνει την αρχή για ένα πιθανό τέλος της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Σε αυτό φαίνεται ότι συμφωνεί και η αστική τάξη της χώρας, γι΄αυτό με τόση λύσσα υπερασπίζεται την παραμονή της χώρας στην ΕΕ -ακόμη και κεφάλαια όπως τα πρσοδεδεμένα στον τουρισμό, που θα είχαν και κέρδη. Μόνο που η αστική τάξη κυρίως ενδιαφέρεται για το μακροπρόθεσμο όφελός της τάξης της. Το ερώτημα είναι αν η εργατική τάξη θα ενδιαφερθεί κι αυτή για το πραγματικό συμφέρον της τάξης της.

Διευκρινίστε τι εννοείτε συναλλαγματικά αποθέματα και τι προσμετράτε σε αυτά;

Είναι πολύ απλό. Όλοι μας έχουμε κάποια ευρώ στην τσέπη μας, εάν πάμε σε εθνικό νόμισμα θα πρέπει να τα ανταλλάξουμε με το όποιο νέο νόμισμα για να καλύψουμε τις καθημερινές μας αγορές (Super Market, Βενζίνη, εισιτήρια κλπ.). Τα ευρώ που θα ανταλλάξουμε θα πάνε στα θησαυροφυλάκια της Κεντρικής Τράπεζας και θα αποτελέσουν ένα πρώτο αποθεματικό συνολικού ύψους 35 δισ. ευρώ. Επίσης κάποιοι έχουν κρύψει σε στρώματα και θυρίδες ευρώ από το φόβο ότι θα γίνει κούρεμα καταθέσεων θα κλείσουν οι τράπεζες κλπ. Αυτά τα χρήματα θα πρέπει να ανταλλαγούν επίσης με το νέο νόμισμα και όποια αποτελούν προϊόν φοροδιαφυγής να φορολογηθούν. Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς είναι 25 δισ. ευρώ σύμφωνα με άλλους  50 δισ. ευρώ. Τέλος η Τράπεζα της Ελλάδας εάν κάποιος δει τον ισολογισμό της έχει επιπλέον αποθεματικά σε πολύτιμα μέταλλα ευρώ και συνάλλαγμα. Κατά την εκτίμησή μας το συνολικό ποσό των διαθέσιμων αποθεματικών σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ με εργατικό κίνημα και λαϊκό έλεγχο θα είναι περί τα 75 δισ. ευρώ. Γιατί τα χρειαζόμαστε αυτά τα αποθεματικά; Τα χρειαζόμαστε για να σταθεροποιήσουμε την ισοτιμία του νέου νομίσματος μετά την αρχική υποτίμηση και για την κάλυψη των άμεσων λαϊκών αναγκών σε εισαγόμενα τρόφιμα, φάρμακα και ενέργεια. Στη συνέχεια θα τα χρειασθούμε για την πραγματοποίηση άμεσων κρατικών επενδύσεων σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας που θα επιτρέψουν τη διεύρυνση της παραγωγής, την αύξηση της απασχόλησης, την αναδιανομή και την κοινωνική ευημερία σε όφελος των πολλών (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, εργασία, περιβάλλον κ.λπ.)

O ELA είναι ευρωπαϊκός μηχανισμό στήριξης. Τι σας λέει ότι θα αφήσουν ανοιχτή τη στρόφιγγα; Το παράδειγμα του Συριζα ήταν σαφές!

Η δική μας θέση αφορά την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη και την αποδέσμευση από την ΕΕ. Είναι προφανές ότι δεν θα πάρουμε ELA σε αυτές τις συνθήκες. Όμως όντας σε διαφορετικό νόμισμα η επιβίωση των τραπεζών μας δεν θα είναι εξαρτημένη από τον ELA. Επιπλέον μέχρι στιγμής οι Ελληνικές τράπεζες μέσω της τράπεζας της Ελλάδας έχουν λάβει περί τα 120 δις. ευρώ από το μηχανισμό ρευστότητας, εάν χρεοκοπήσουμε τη σημερινή κεντρική τράπεζα μεταφέροντας το ενεργητικό της σε νέα τράπεζα τούτο θα οδηγούσε σε αποφυγή καταβολής του εν λόγω ποσού. Με την απόσβεση αυτής τη υποχρέωσης οι κρατικές πλέον Ελληνικές τράπεζες θα καταστούν άμεσα ανακεφαλαιωμένες και με τη δυνατότητα να ανακουφίσουν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Το θέμα των τραπεζών δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα όπως θέλουν να το εμφανίζουν οι εκπρόσωποι των μνημονιακών κομμάτων, είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα. Ένα μέτωπο που θα επιβάλλει την έξοδο από το ευρώ την κρατικοποίηση των τραπεζών με λαϊκό και εργατικό έλεγχο και την ίδρυση νέας κεντρικής τράπεζας μπορεί να απελευθερώσει τις τράπεζες από την εξάρτηση του ELA και της ΕΚΤ ανοίγοντας το δρόμο  για τη ανακούφιση της λαϊκής οικογένεια από τα δεσμά της υπερχρέωσης.

Ο έλεγχος των τραπεζών από τους ίδιους τους εργαζόμενους θα αποτρέψει την φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό από τους καπιταλιστές και θα κόψει το γόρδιο δεσμό διαπλοκής μεταξύ τραπεζών και κεφαλαίου.

Μπορείτε να εξηγήσετε γιατί ένα μεγάλο ποσοστό όσων ψήφισαν #oxi στο #dimopsifisma θα ξαναψηφίσει Τσίπρα, παρά την κωλοτούμπα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας με άθλιο τρόπο τα γνωστά όπλα τρομοκράτησης, προσπαθεί να πείσει τον κόσμο, πώς αν δεν υποτασσόταν στην ΕΕ και τους δανειστές και δεν υπέγραφε μαζί με ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ το Τρίτο Μνημόνιο θα γινόταν ...εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
Αντικαθιστά πλέον την αυταπάτη ότι θα καταργούσε τα μνημόνια μέσα στην ΕΕ, με την αυταπάτη ότι θα εφαρμόσει κοινωνική πολιτική μέσω "παράλληλου" προγράμματος, μέσα στο μνημόνιο που ψήφισε.
Πλασάρεται ως το νέο, όταν, μεταξύ των άλλων, τίμησε την παλιατζούρα του αστικού χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, με την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Έχει το θράσος να λέει ότι είναι ‘χαμένη ψήφος’’ αυτή που θα πάει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ όταν χαμένες αποδείχτηκαν οι ψήφοι που πήγαν στους Πανούσηδες, έγιναν Μνημόνια και συναγελασμοί με τους μνημονιακούς βρικόλακες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ.
Κόντρα σε όλα αυτά παλεύουμε για την βαρύτερη δυνατή τιμωρία που αξίζει στο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή μας φόρτωσε ένα ακόμη μνημόνιο, αλλά επειδή είχε το θράσος να το κάνει στο όνομα της αριστεράς.

Η έξοδος από ΕΕ/ευρώ,με αστική εξουσία, θα μας λύσει από μόνη της τα προβλήματα;

Φυσικά και όχι! Η έξοδος δεν είναι από μόνη της η λύση, αλλά προϋπόθεση να συζητάμε στα σοβαρά για λύση. Μέσα στην ΕΕ έχει μόνο μνημόνια. Αν με οποιοδήποτε δικαιολογία μια πολιτική δύναμη αντιτίθεται στην ανάγκη της άμεσης αποχώρησης από την ΕΕ, συνηγορεί αντικειμενικά στη μνημονιακή πολιτική και διευκολύνει το λυσσώδη αγώνα των αστικών δυνάμεων ενάντια στην έξοδο.
Από την άλλη, η πάλη για την έξοδο και πολύ περισσότερο ή ίδια η έξοδος από την ΕΕ αν την καταφέρει το λαϊκό κίνημα, δεν είναι ένα απλό ζήτημα που θα αφήσει αδιατάρακτη τη συνολική διάταξη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αντίθετα, αντικειμενικά μας εισάγει σε μια περίοδο αποφασιστικών ταξικών συγκρούσεων, που είναι το καλύτερο έδαφος για να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Σελίδες