Α.         ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ

1. Μπαίνουμε σε νέα περίοδο, αντιμέτωποι με τις πιο μεγάλες προκλήσεις.

Βαδίζοντας προς την τρίτη συνδιάσκεψή της,  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αντιμετωπίσει μια τριπλή πρόκληση:

• Η κρίση του καπιταλισμού παρατείνεται ενώ την ίδια ώρα που οξύνονται επικίνδυνα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, εντείνονται οι πολεμικές αναμετρήσεις, χαράσσονται τα σύνορα με τρόπο αιματηρό. Η ανάπτυξη ενός κινήματος αντίστασης στο σύγχρονο ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο είναι πιο επείγουσα από ποτέ.
• Στην Ελλάδα βαθαίνει η πολιτική κρίση, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση. όμως αυτό δεν την εμποδίζει να κλιμακώνει την επίθεση στον λαό σε όλα τα μέτωπα (νέος γύρος ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση κάθε κοινωνικής ασφάλισης, αυταρχισμός,  κατάργηση των συνδικάτων κ.λπ.). Ενώ προπαγανδίζει την «έξοδο από το μνημόνιο», η μετάβαση στην «γραμμή της προληπτικής στήριξης», δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η είσοδος σε μια περίοδο με την ίδια βάρβαρη πολιτική και την ίδια στυγνή επιτήρηση,  με επίκεντρο  τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» και όπλο το δρακόντειο Σύμφωνο Σταθερότητας και τις άλλες συνθήκες της ΕΕ, χωρίς να αποκλείεται και η υπογραφή ενός νέου μνημονίου ή και  η παράταση του υπάρχοντος! Αυτό βάζει την πρόκληση της πάλης για την ανατροπή της.

• Η ανοιχτή πολιτική κρίση στην Ελλάδα παραμένει ενεργή. Βρίσκονται σε εξέλιξη πολλαπλοί σχεδιασμοί των αστικών επιτελείων για να απαντήσουν στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν ενεργές οι αγωνιστικές διαθέσεις που έβγαλε ο λαϊκός ξεσηκωμός των περασμένων ετών και η  αναζήτηση ενός άλλου δρόμου για την κοινωνία σε ρήξη με την καταστροφή στην οποία μας σπρώχνουν το ευρώ, η ΕΕ, το χρέος.

Αυτό βάζει την πρόκληση μιας άλλης Αριστεράς που θα εκφράζει την λαϊκή ανάγκη να «αλλάξει η κατάσταση», ανοίγοντας δρόμους απαλλαγής από τα μνημόνια, διαγραφής του χρέους, εξόδου από ευρώ και ΕΕ. Που μπολιάζει με αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο την απαίτηση αυτή και ανοίγει δρόμους προς μια σύγχρονη επαναστατική προοπτική, σε πλήρη ανεξαρτησία από το πολιτικό σχέδιο της κυβερνητικής εναλλαγής εντός των πλαισίων της πολιτικής του κεφαλαίου, του ανήκουμε την Δύση, της ΕΕ.

 

Β. Η ΟΙΚΟΝΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΚΟΠΑΣΕΙ

2. Από το καλοκαίρι του 2007, όταν ξέσπασε η κρίση στο αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα, έχουν περάσει εφτά χρόνια, αλλά η όποια ανάκαμψη διεθνώς παραμένει ασθενική και αβέβαιη.  Επιβεβαιώνεται ότι δεν είχαμε μια κυκλική-συγκυριακή αλλά μια ιστορική δομική κρίση ου καπιταλισμού.   Το ομολογούν οι ίδιοι οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Στις ΗΠΑ η κρίση μεταφράζεται συσσωρευτικά σε μια υστέρηση του ΑΕΠ της τάξης του 1,5 τρισεκατομμυρίου δολαρίων και ρυθμούς ανάπτυξης κολλημένους στο 2%. Η εικόνα είναι ακόμα χειρότερη για την Ευρώπη.

Απέναντι στην κρίση, οι κυρίαρχες δυνάμεις επιδιώκουν σε διεθνές επίπεδο μια ακραία κλιμάκωση της επίθεσης, μια «φυγή προς τα εμπρός». Μια προσπάθεια ακόμη μεγαλύτερης συντριβής των αντιστάσεων της εργατικής δύναμης, με πολύ μεγαλύτερη αξιοποίηση της βίας και της πειθάρχησης, καθολικής εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης, κάθε διάστασης της εργασίας, της διανοητικότητας, του ελεύθερου χρόνου του συλλογικού εργαζομένου.

Επιδιώκουν την διαμόρφωση μιας αυταρχικής «μεταδημοκρατίας», με τεράστια εκχώρηση ουσιαστικών δικαιωμάτων απόφασης στις «αγορές», εγχώριες και διεθνείς, με ενίσχυση και τελειοποίηση των πρακτικών επιτήρησης και καταστολής, με άρση του διαχωρισμού αστυνομικών και στρατιωτικών επιχειρήσεων, με ενίσχυση του ρόλου των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ) και των διεθνών συμφωνιών του κεφαλαίου (Συμφωνία ελεύθερων Συναλλαγών, ΗΠΑ-ΕΕ) που δένουν τους λαούς χειροπόδαρα στις «αγορές», καταργώντας κάθε έννοα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Επιδιώκουν, τέλος, την υπέρβαση της κρίσης μέσα από την μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, εκτόνωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και δημιουργίας των νέων ισορροπιών μεταξύ τους,  μέσα από τη συνεχή κλιμάκωση των τοπικών και υποτροπικών πολέμων. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα μπορέσουν ακόμη και έτσι να υπερβούν τις βαθύτερες αντιφάσεις που διαπερνούν το σύγχρονο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό.

 

3. Η εικόνα είναι ακόμα χειρότερη για την Ευρώπη με ανάπτυξη κοντά στο 0%, απειλή ύφεσης ακόμα και της γερμανικής οικονομίας και παρατεινόμενα προβλήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Η ευρωζώνη εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις της ίδιας της αρχιτεκτονικής της και του τρόπου που αυτή διαμορφώνει συνθήκες ενός φαύλου κύκλου ύφεσης - λιτότητας - ανεργίας. Οι απόπειρες για ένα άλλο «μίγμα» πιο «χαλαρής νομισματικής πολιτικής», δεν οδηγούν στο ξεπέρασμα της κρίσης, ούτε μπορούν να δώσουν «αναπτυξιακή ώθηση» στον καπιταλισμό. Άλλωστε, η πολιτική αυτή ούτως ή άλλως συνδυάζεται με συνέχιση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές, σε πείσμα όλων όσων επιχειρούν να τις παρουσιάσουν σαν «προοδευτική στροφή» (μαζί και του ΣΥΡΙΖΑ). Οι αντιθέσεις αυτές μέσα στους κόλπους της ολιγαρχίας (Ντράγκι, Ρέντσι, Μέρκελ, που επιμένει σε ακόμη πιο περιοριστική πολιτική) για το μίγμα της ασκούμενης πολιτικής, σε κανένα βαθμό δεν αποτυπώνει διαφορές στρατηγικής αλλά μόνο τακτικής για την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και του βαθέματος της εκμετάλλευσης.

Συνολικά, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διέρχεται βαθιά κρίση. Η αδυναμία να ξεπεραστεί η κρίση και να διαμορφωθεί δυναμική καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι συνέπειες από τις βάρβαρες περιοριστικές πολιτικές, η διάρρηξη κάθε έννοιας «κοινωνικού συμβολαίου» για να αποτραπούν οι κοινωνικές εκρήξεις, το βάθεμα της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις άλλες χώρες, η μεταφορά της τάσης αυτής στο εσωτερικό των χωρών που εκφράζεται με την ένταση των τάσεων απόσχισης τμημάτων κρατών, η ένταση του θεσμικού ρατσισμού, και η κατάρρευση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων και η σοβούσα κρίση πολιτικής εκπροσώπησης όλα αυτά συμπυκνώνουν αυτή την κρίση.

Για τον ελληνικό καπιταλισμό αυτά σημαίνουν ότι οι πιθανότητες για οικονομική ανάκαμψη το 2015 και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό μειώνονται. Το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους δεν ξεπερνιέται και οι χειρισμοί του από την ΕΕ και το ΔΝΤ γίνονται δυσκολότεροι παρά ευκολότεροι.

Αυτές οι βασικές διαπιστώσεις έχουν σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις.

 

4. Η οικονομική κρίση γεννά την πολιτική κρίση. Ήδη από τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού που μας πέρασε φάνηκαν εικόνες πολιτικής κρίσης και αστάθειας σε όλη την Ευρώπη. Από τη Γαλλία όπου η κυβέρνηση Ολάντ παραπαίει μέχρι την Βρετανία που η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη κινδύνευσε να χάσει το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της Σκοτίας. Ήδη στην Ισπανία ωριμάζει αντίστοιχη κρίση για το θέμα της Καταλονίας, την ίδια στιγμή που το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση με το PODEMOS να εκτοξεύεται δημοσκοπικά.  Στο Βέλγιο είδαμε τις μεγαλύτερες απεργίες και διαδηλώσεις εδώ και χρόνια, ίδια δυναμική εξελίσσεται στην Ιταλία ενάντια στην κυβέρνηση Ρέντσι.  Ακόμη και στη Γερμανία το πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να απορροφήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, αν και χάρη στην αδυναμία της Αριστεράς να αρθρώσει εναλλακτική πρόταση ρήξης με την ΕΕ και πιο συνολικά τον καπιταλισμό, η οργή τροφοδοτεί άλλες συστημικές «εναλλακτικές λύσεις».

Η κρίση και η αστάθεια δεν οδηγούν αυτόματα σε στροφή αριστερά. Ακροδεξιές - ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις μπορούν να δυναμώσουν σε τέτοιες συνθήκες όπως καταγράφηκε και στις πρόσφατες ευρωεκλογές με την άνοδο του Ukip στη Βρετανία, την πρωτιά της Λεπέν στη Γαλλία, την ενίσχυση του Βίλντερς στην Ολλανδία, την άνοδο των φασιστών σε Ουγγαρία και Πολωνία, ενώ η νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Μέση Ανατολή πάει χέρι χέρι με την συστηματική καλλιέργεια της ισλαμοφοβίας ενάντια στους μουσουλμάνους. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή είναι βασικό μέτωπο στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη.

Η αδυναμία της ευρωπαϊκής Αριστεράς να οικοδομήσει κίνημα κατά του ευρώ και της ΕΕ αφήνει περιθώριο να ενισχύεται η δήθεν ευρωσκεπτικιστική ακροδεξιά. Αποτυπώθηκε για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μια τόσο μεγάλη απονομιμοποίηση του «ευρωπαϊκού δρόμου», έστω και εάν δυστυχώς αυτό κυρίως πήρε τη μορφή της στροφής προς το δήθεν «ευρωσκεπτικισμό» της ακροδεξιάς, εξαιτίας και της βαθιάς κρίσης τόσο της ευρωαριστεράς όσο και των διαλυτικών τάσεων στην αντικαπιταλιστική Αριστερά που στις περισσότερες χώρες αρνείται πεισματικά να αναμετρηθεί με το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ. Από όλα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι σήμερα ο δρόμος της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της πάλης για τη διάλυσή της είναι βασικό στοιχείο σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Γι’ αυτό και πρέπει να αρθρωθεί από μια αριστερή ανατρεπτική γραμμή κατά της ΕΕ, που θα διαχωρίζεται από λογικές «ξενοφοβίας» ή «εθνικής απομόνωσης». Αντίθετα, η επιμονή σε αυταπάτες περί μιας «άλλης ΕΕ» απλώς οδηγεί στην ηγεμόνευση από αστικές λογικές.

 

Γ.         ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

5.        Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πανίσχυρος, η ηγεμονία του δεν είναι δεδομένη. Η  «νέα» επέμβαση στην Μ. Ανατολή, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο στηρίχθηκε άμεσα και έμμεσα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, και η συμμαχία των «προθύμων» με τους σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας, τους δικτάτορες του Καϊρου δεν έχει καθόλου στόχο τα δίκαια του Κουρδικού  λαού, αλλά τα συμφέροντα τους στην περιοχή. Στο κενό των αμερικάνικων αποτυχιών και της στροφής προς τον Ειρηνικό, οξύνονται οι ανταγωνισμοί των τοπικών δυνάμεων (Ιράν, Σαουδική Αραβία κλπ) και γενικά οι «τυφλές» εθνικές και θρησκευτικές διαμάχες (σουνίτες-σιίτες κλπ) με τρόπο αποσταθεροποιητικό. Το χτύπημα της Αραβικής Άνοιξης από τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση δυνάμεων όπως το Ισλαμικού Κράτος, που είναι καρπός όλων αυτών των παραγόντων.

Από την άλλη η παλαιστινιακή αντίσταση από την ηρωική Γάζα έως την Ανατολική Ιερουσαλήμ που τροφοδοτούν μια τρίτη Ιντιφάντα, όσο και το ηρωικό Κομπάνι δείχνουν το δρόμο της αντίστασης και της απελευθερωτική προοπτικής. Σε κάθε περίπτωση η ισχυρότερη αντιμπεριαλιστική-απελευθερωτική και διεθνιστική  δύναμη στην περιοχή παραμένει η πάλη των αραβικών λαών.

Έκφραση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού και οι εξελίξεις στην Ουκρανία, στην οποία  υπήρξε μεθοδευμένη προσπάθεια των ΗΠΑ με τη βοήθεια της ΕΕ  για την πρόσδεση της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο και την άσκηση πίεσης προς τη Ρωσία, χωρίς να διστάσουν να αξιοποιήσουν ακόμη και τους φασίστες του «Δυτικού Τομέα».  Η αντίσταση των ανατολικών επαρχιών, παρ’ όλη την αναγκαστική αντιφατικότητα τέτοιων στοιχείων γεννήθηκε σαν αντίδραση την φασιστική βία και την εθνική καταπίεση, επηρεάζεται από την ισχυρή επίδραση της εργατικής τάξης της περιοχής ενώ σημαντικό είναι ότι εντός των ένοπλων ανταρτών υπάρχουν και αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις. Αυτές οι συνθήκες καθιστούν ανοιχτό το στοίχημα τόσο του προσανατολισμού του κινήματος, τόσο ως προς το κοινωνικό ταξικό του πρόγραμμα, όσο  και ως προς την προσπάθεια του ρώσικου ιμπεριαλισμού να το ηγεμονεύσει, σε αντίθεση με άλλες αντιλήψεις (πχ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) που το θεωρούν αντιδραστικό και έχουν λογική ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε αυτό και την κυβέρνηση του Κιέβου.

Μέσα σε αυτό το τοπίο οξύνονται και πάλι οι εθνικισμοί στα Βαλκάνια και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός.

Η Τουρκία - και για να ξεπεράσει εσωτερικές αντιθέσεις της - συμπεριφέρεται ως τοπικός ιμπεριαλισμός στην περιοχή, πράγμα που οδηγεί και σε επιθετικές κινήσεις, π.χ. σε σχέση με την Κύπρο. Η πρόσδεση της Ελλάδας στον αντιδραστικό άξονα ΗΠΑ- Ισραήλ-Αιγύπτου μόνο κινδύνους έχει και για το λαό μας και για την ειρήνη στην περιοχή. Η συζήτηση για τις ΑΟΖ έχει περισσότερο να κάνει με την ομάδα των ενεργειακών μονοπωλίων που θα την καρπωθούν και των αστικών τάξεων και οχ με τα συμφέροντα των λαών της περιοχής.

6. Συνολικά, ότι είμαστε σε μια φάση οξυνόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να επικυρώσουν την πρωτοκαθεδρία τους έναντι των ανταγωνιστών τους όπως η Κίνα ή η Ρωσία και αυτό εξηγεί και την ένταση των συγκρούσεων σε διάφορα σημεία. Πάμε σε έναν κόσμο με περισσότερους ανταγωνισμούς και συγκρούσεις. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα πολεμικών συγκρούσεων και συνολικά κάνει το ζήτημα του πολέμου πιο επίκαιρο. Η καλύτερη απάντηση στον πόλεμο είναι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, η πάλη για το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν ανεξάρτητα για τις τύχες τους,  η αλληλεγγύη των λαών και των κινημάτων. Καμιά αυταπάτη για τη διεθνή κοινότητα και τους «θεσμούς της». Μόνος δρόμος υπάρχει: ένας σύγχρονος αντιιμπεριαλισμός, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η άμεση επιστροφή όλων των φαντάρων από ξένες αποστολές, η συμμαχία με τα κινήματα που αντιστέκονται. Να στηρίξουμε τις λαϊκές αντιστάσεις και τις απόπειρες λαϊκής οργάνωσης από την Ουκρανία ως το Κομπάνι, με την ελπιδοφόρα προοπτική που αυτές γεννούν.

Δ.         ΕΠΟΧΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ

7. Όλες οι εξελίξεις το διάστημα αυτό δείχνουν ότι είμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην ανατολή μιας νέας, που δεν έχει ακόμα πάρει τα οριστικά της χαρακτηριστικά. Η μεγάλη καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007-8 σηματοδότησε την έκφραση των βαθιών εγγενών αντιφάσεων και του ανορθολογισμού του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και παράλληλα εκδηλώθηκε σαν κρίση του μοντέλου απόσπασης υπεραξίας, του μοντέλου συσσώρευσης (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των αγορών κλπ δηλαδή του  ηγεμονικού «νεοφιλελεύθερου προτάγματος»), της υπερδιόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα, των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων –και ιδίως τα τελευταία χρόνια, σαν κρίση του ιμπεριαλισμού και των ιεραρχιών του, με την εμφάνιση εντονότερων παρά ποτέ ανταγωνισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με τις νέες δυναμικές αστάθειας, κλιμάκωσης των συγκρούσεων. Μια τέτοια εποχή κρίσης και μετάβασης, μια εποχή στην οποία γκρεμίζονται προηγούμενες βεβαιότητες και μεγάλες μάζες υφίστανται ριζικές ανατροπές στη ζωή τους, που ακυρώνονται προηγούμενοι συμβιβασμοί, ακόμη και άνισοι, είναι και μια εποχή που σωρεύει εκρηκτικά υλικά.

Είναι ταυτόχρονα μια πρωτόγνωρη εποχή εξεγέρσεων, που με προανάκρουσμα το δικό μας Δεκέμβρη του 2008, εκείνη την εκρηκτική «εικόνα από το μέλλον» που συγκλόνισε τον κόσμο, αλλά και μετά με τις Πλατείες, το Occupy, τους Ισπανούς Αγανακτισμένους, την Αραβική Άνοιξη –με όλη την τραγικότητά της–, το Πάρκο Γκέζι, τις διαδηλώσεις στη Βραζιλία, τα νέα φοιτητικά κινήματα, αποτυπώνουν μια βαθύτερη ιστορική τάση, που στον πυρήνα της έχει την εξέγερση της σύγχρονης εργατικής δύναμης, τόσο της ενεργής όσο και της δυνάμει, στο βαθμό που διαρκώς οξύνεται η αντίφαση ανάμεσα στις τεράστιες δυνατότητες της εποχής και την μεγαλύτερη παρά ποτέ εκμετάλλευση, καταπίεση και επισφάλεια που υφίσταται. Στις εξεγερτικές αυτές τάσεις συμπλέκονται αξεδιάλυτα το αίτημα για αξιοβίωτη ζωή και μείωση της εκμετάλλευσης, η ανάγκη για δημοκρατία, για εθνική αυτοδιάθεση και αυτοκαθορισμό για επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και δυνητικά της δημόσιας σφαίρας, αλλά εδράζονται πάνω στις εκρηκτικές αντιφάσεις που διαπερνούν τη σύγχρονη εργασία.

 

8. Όμως, η εποχή μας δεν είναι μόνο εποχή νέων δυνατοτήτων για την κοινωνική  χειραφέτηση και μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, είναι και εποχή τεράτων. Σαν απάντηση στην κρίση εμφανίζονται η βία, ο κυνισμός, ο φασισμός, ως «αντισυστημικός δρόμος» που τελικά διεκδικεί μια κυνική, αυταρχική, πατερναλιστική και σε ορισμένες πλευρές κανιβαλική εκδοχή του συστήματος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει την ανάδυση μιας ξενοφοβικής, ευρωσκεπτικιστικής Δεξιάς, που εκμεταλλεύεται τον φιλοευρωπαϊσμό της Αριστεράς, αλλά και την ανάδυση ιδιαίτερα βίαιων αυταρχικά και βαθιά συντηρητικών εκδοχών ένοπλου τζιχαντισμού, που υποκαθιστούν το κενό άλλων μορφών αντίστασης σε αρκετές περιπτώσεις. Απέναντι στην ανάδυση των «τεράτων» η μόνη απάντηση είναι η ανασυγκρότηση της ενότητας και της αλληλεγγύης των εργατικών και λαϊκών τάξεων, ο αντικαπιταλιστικός αγώνας, η επαναθεμελίωση του προτάγματος της κοινωνικής χειραφέτησης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα.

9. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις η κατάσταση πολλών τάσεων της Αριστεράς, ιδίως στην Ευρώπη, είναι ιδιαίτερα προβληματική. Κρίση της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς που παλινωδεί ξανά προς σχέδια συνεργασίας με τους σοσιαλδημοκράτες (Γαλλία) ή που αδυνατεί να δώσει προοπτική (Ιταλία) αλλά και κρίση της επαναστατικής Αριστεράς. Ακόμη και ελπιδοφόρα εγχειρήματα ως προς τη δημοκρατική διαδικασία και το άνοιγμα στην κοινωνία όπως το PODEMOS κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα. Συνολικά, η ιστορική έλλειψη μαζικών επαναστατικών, κομμουνιστικών δυνάμεων, η επικράτηση του ευρωπαϊσμού, και του κοσμοπολιτισμού δεν επιτρέπουν την αναγκαία αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση, την αναγκαία αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού δρόμου και συνολικά των βάσεων του συστήματος (κέρδος, ανταγωνιστικότητα, αγορά, κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ). Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να απαντήσουν ούτε στις κυρίαρχες τάξεις και τη στρατηγική τους (βαθύτερη εκμετάλλευση ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, βάθεμα της ολοκλήρωσης, θεσμικός ρατσισμός) ούτε στην ακροδεξιά (δεξιός «ευρωσκεπτικισμός», ισλαμοφοβία, κατά περιπτώσεις στήριξη των BRICS ως εναλλακτικού πόλου).

Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε στην Ευρώπη μια άλλη Αριστερά, ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική, που να αναμετρηθεί με το ερώτημα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, που θα εμπνευσθεί από τους αγώνες, τις εμπειρίες των κινημάτων, τις νέες μορφές δημοκρατίας και συντονισμού και θα τους δώσει προοπτική.

 

Ε.         Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

10.      Σ’ αυτές τις διεθνείς συνθήκες το χαρτί του success story καίγεται, οι πιθανότητες για οικονομική ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού το 2015 και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό μειώνονται δραματικά. Το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους δεν ξεπερνιέται. Οι οικονομικές αποτυχίες και η συνεχιζόμενη εργατική αντίσταση τροφοδοτούν την πολιτική κρίση που εκδηλώνεται με αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης.

Η αντιδραστική πολιτική θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από την τυπική υπογραφή ενός νέου μνημονίου, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναπτύξει πλέον το θεσμικό πλαίσιο του Μόνιμου Μηχανισμού Επιτήρησης, επιβάλλοντας μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας μνημόνια για πάντα εντός της ΕΕ. Έτσι η Ελλάδα και κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα βρίσκεται υπό ασφυκτική επιτήρηση, ειδικά του «πακέτου» για τις υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ, και αντιμέτωπη με τις ρυθμίσεις της τραπεζικής ενοποίησης, της νέας καταστροφικής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, του αντιλαϊκού χαρακτήρα του ΕΣΠΑ κλπ. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο της ΕΕ διαμορφώνει ένα μνημόνιο για όλη την ΕΕ, με την απαίτηση για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς».  Σε όλα αυτά προστίθεται η εξυπηρέτηση του χρέους, που απαιτεί τρομακτικά «πρωτογενή πλεονάσματα». Γι’ αυτό και η Τρόικα κάνει σαφές ότι θα παραμείνουμε υπό μνημονιακή επιτήρηση για πολλά χρόνια ακόμη.

Μπροστά μας έχουμε ένα νέο σκληρό μνημόνιο όπως και να το βαφτίσουν. Η ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως έκαναν το 2010 και το 2012, απαιτούν βάρβαρους όρους για να δώσουν ξανά δανεικά που θα καταλήξουν ξανά στις τράπεζες. Πρόκειται για ένα θανατερό φαύλο κύκλο. Οι κυβερνήσεις δανείζονται για να σώσουν τις τράπεζες και κόβουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες για να πληρώνουν το χρέος. Έτσι έφτασαν τους άνεργους στο 1.500.000, τους απλήρωτους στις 800.000, τους συνταξιούχους στα όρια της πείνας. Τώρα έρχεται το Γιούρογκρουπ να υπαγορέψει τους όρους για μια «πιστωτική γραμμή με ενισχυμένους όρους», δηλαδή ξανά δανεισμό και ξανά σκληρό έλεγχο. Ζητάει νέα επίθεση στο ασφαλιστικό και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, απελευθέρωση των απολύσεων, νέο 330-αντιαπεργιακός νόμος, νέες μειώσεις σε μισθούς-συντάξεις, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μεγαλύτερη διάλυση σε υγεία και παιδεία, επίθεση στα φτωχά λαϊκά στρώματα με πλειστηριασμούς κ.λπ.

11. Την ίδια στιγμή, η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και η φθορά των κυρίαρχων αστικών κυβερνητικών δυνάμεων θα συνεχιστεί καθώς δεν διαφαίνεται έξοδος της Ελλάδας από την κρίση. Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πιο αδύναμη μετά και τις ευρωεκλογές, σε φανερή αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα. Είναι μια κυβέρνηση σε κρίση.

Όμως παρότι παραπαίει, δεν παραιτείται. Εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη, ιδιαίτερα αυταρχική, διατεθειμένη με κάθε τρόπο να «επιδείξει έργο απέναντι στους δανειστές και τους «επενδυτές». Επιδιώκει να ρίξει γέφυρες  προς τα στηρίγματα της στο κράτος, όπως οι δικαστές και οι ένστολοι, αλλά και προς την εργοδοσία και το μικροαστικό στοιχείο προσφέροντας ως δέλεαρ την συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι διατεθειμένη να κλιμακώσει την βία και τους εκβιασμούς απέναντι στο κίνημα και να δοκιμάσει την πραξικοπηματική παραμονή στην εξουσία με την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας ακόμη και με εξαγορά βουλευτών και άλλες μεθοδεύσεις, όπως τη χρήση (ακόμα και την κατασκευή) μιας πιθανής όξυνσης των «εθνικών θεμάτων». Είναι ανοιχτό ερώτημα το πώς θα επιτευχθεί η σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού - γι’ αυτό και εξυφαίνονται τα σενάρια «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» ή η εκδοχή να υπάρξει συμφωνία για εκλογές, με τους δανειστές να πιέζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί και να υπογράψει το νέο Μνημόνιο.

Σε κάθε περίπτωση, η συνέχιση της πολιτικής και η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων μπορούν να περάσουν μόνο με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής. Τα όσα συνέβησαν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η κρατική καταστολή στις 17 Νοέμβρη 2014 και ο άκρατος εργοδοτικός αυταρχισμός στους χώρους δουλειάς δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά κομμάτι του σχεδιασμού για τη στήριξη της κυβέρνησης και της πολιτικής της, απέναντι στο μόνο παράγοντα που μπορεί να της προκαλέσει πραγματική αστάθεια: το λαϊκό και εργατικό κίνημα. Ούτως ή άλλως και σε επίπεδο Ε.Ε. είναι πλέον σαφές ότι έχει πέσει κάθε μάσκα «υπεράσπισης της δημοκρατίας» και ο στόχος είναι η έξοδος από την κρίση με τα περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο, με κάθε κόστος. Είναι ανάγκη να αναδειχθούν σε ζήτημα πρώτης γραμμής για το εργατικό και λαϊκό κίνημα και για την Αριστερά η αντίσταση στην καταστολή και η υπεράσπιση του δικαιώματος στο συνδικαλισμό και συνολικά των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

12. Κομμάτι της πολιτικής κρίσης είναι και η αποδιάρθρωση που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ με την μεγαλύτερη παρά ποτέ ένταση των εσωτερικών συγκρούσεων ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φράξιες. Αλλά και στη ΝΔ δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρες μερίδες ήδη προσανατολίζονται στην αναμονή για την επόμενη μέρα. Στο ίδιο πλαίσιο και τα διάφορα σχέδια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, είτε με την αναζήτηση νέων κεντρώων σχημάτων (όπως το «Ποτάμι») είτε με τα σχέδια για νέα «θεσμικά» ακροδεξιά κόμματα που να μπορούν να ανακόψουν την εκλογική αιμορραγία προς τη Χρυσή Αυγή, που όμως δεν φαίνεται να ευοδώνονται εύκολα.

13. Η Χρυσή Αυγή φαίνεται να βρίσκεται σε μια ορισμένη υποχώρηση, όμως εξακολουθεί να φαντάζει σε μάτια τμημάτων των λαϊκών τάξεων ως μια «αντισυστημική δύναμη» που την ίδια στιγμή αναπαράγει πλευρές της κυρίαρχης ιδεολογίας: το σεξισμό, το ρατσισμό, τον αυταρχισμό, τον πατερναλισμό, τον εθνικισμό. Με αυτή την έννοια η δίκη θα είναι μια συνολικότερη κρίσιμη καμπή, καθώς η ΧΑ θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το μεν ενδεχόμενο καταδίκης με μια λογική θυματοποίησης, το δε ενδεχόμενο αθώωσης ως δικαίωση. Αυτό επιβάλλει την κλιμάκωση των αντιφασιστικού αγώνα και για την καταδίκη των φασιστών δολοφόνων αλλά και για να μην μπορούν να έχουν απήχηση σε εργατικά και λαϊκά στρώματα. Σε κάθε περίπτωση ο φασισμός παραμένει πραγματική απειλή, που εντείνεται στο πλαίσιο της κρίσης εξαιτίας της υποστήριξης που του προσέφεραν τμήματα του κεφαλαίου και απλόχερα τα κυβερνητικά επιτελεία και τα ΜΜΕ, αλλά και επειδή βασίζεται σε ένα υπαρκτό υπόβαθρο εδραιωμένων ρατσισμού, σεξισμού, εθνικισμού. Το ξερίζωμα του φασισμού απαιτεί μια τιτάνια κινηματική προσπάθεια αλλά και μια μεγάλη ιδεολογική αντεπίθεση, που θα συγκρουστεί στο επίπεδο της πράξης με το φασισμό, αλλά και στο επίπεδο της θεωρίας, της ιστορίας, με ειδική κατεύθυνση το χτύπημα των αντιλήψεων αυτών στα σχολεία.

14. Σε αυτό το πλαίσιο οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις σφραγίζονται από την πολιτική αστάθεια και τη ανοιχτή πολιτική κρίση, παρ’ όλη την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει «έργο» στους δανειστές και να δείξει ότι «έχουμε πολιτική σταθερότητα». Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε και το ερώτημα των εκλογών. Παρότι η απονομιμοποίηση και η πλήρης αναξιοπιστία της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου είναι πασιφανής, είναι πιθανό να προσπαθήσουν πραξικοπηματικά να εξασφαλίσουν εκλογή προέδρου δημοκρατίας, για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Από την άλλη, όμως, η δυναμική της πολιτικής κρίσης είναι τέτοια ώστε είναι πιθανό και να οδηγηθούμε στις κάλπες. Η καθοριστική παράμετρος για την μια ή την άλλη εξέλιξη θα είναι το κατά πόσο θα υπάρξει η ισχυρή  επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Σε κάθε περίπτωση είναι λάθος να αφήνουμε και στην δική μας πρακτική να κυριαρχεί η λογική ότι ούτως ή άλλως έρχονται εκλογές. Και γιατί δεν είναι βέβαιες και γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε να ενισχυθούν λογικές εκλογικής ανάθεσης και προεκλογικής παραίτησης μέσα στο κίνημα.

Γι’ αυτό το λόγο απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς για μαζικό αγώνα από τώρα και μέχρι το Φλεβάρη για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και για μαζική κινητοποίηση σε περίπτωση προώθησης κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

16. Σε σχέση με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος: Ζούμε μια πραγματική υποχώρηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα -εκτός μεμονωμένων και ηρωικών αγώνων. Σε μεγάλο βαθμό έχουν επιβληθεί τα «μνημονιακά κεκτημένα» στην εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, και αυτό αδυνατίζει την εμπιστοσύνη των μαζών ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίσουν. Οφείλει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι από τον Φλεβάρη του 2012 βρισκόμαστε σε φάση υποχώρησης του κινήματος και μίας φαινομενικής «επιστροφής στην ομαλότητα» σε σχέση με την περίοδο 2010-2012.

Η κατάσταση είναι αντιφατική: παρά τις αντιστάσεις που εκδηλώνονται σε πολλά μέτωπα, ορισμένες φορές με ανατρεπτικό τρόπο, παρά τους ηρωικούς αγώνες σε κλάδους, οι αγώνες συνολικά παραμένουν κατακερματισμένοι, αμυντικοί, δεν συνενώνονται σε ένα ανερχόμενο, ισχυρό πολιτικό κίνημα ανατροπής.

Το προηγούμενο χρονικό διάστημα αναπτύχθηκαν πολύ σοβαροί αγώνες σε συγκεκριμένους χώρους. Από την ΕΡΤ και τους διοικητικούς των ΑΕΙ-ΤΕΙ, μέχρι τους σχολικούς φύλακες, την Κόκα Κόλα, την μάχη για την κυριακάτικη αργία και τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που αναδείχθηκαν σε σύμβολο αντίστασης για όλους τους εργαζόμενους. Και από τους νοσοκομειακούς και τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στη διάλυση υγείας και παιδείας μέχρι τους εργαζόμενους συνολικά στο δημόσιο που συγκρούστηκαν με την αξιολόγηση αναγκάζοντας την κυβέρνηση σε υποχώρηση. Μάχες όμως ξέσπασαν και σε σκληρούς χώρους του ιδιωτικού τομέα: ο αγώνας των εργαζόμενων στο «κάτεργο» της Cosco είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα που δείχνει ότι ακόμη και σε χώρους χωρίς καμία συνδικαλιστική παρέμβαση, οι ίδιες οι ανάγκες των εργαζόμενων τους ωθούν στην συλλογική διεκδίκηση. Σημαντική εξέλιξη είναι και το ξέσπασμα της φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας που στέλνει το μήνυμα του αγώνα και της αντίστασης.

Από την άλλη όμως, η ολοκληρωτική υποταγή του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και η βαθιά του κρίση δεν αντισταθμίστηκε με τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου ταξικού αγωνιστικού συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλογικοτήτων κλπ.  Η εμπέδωση των μνημονιακών μέτρων και η τρομακτική πίεση από την ανεργία και την εξαθλίωση σπρώχνουν κομμάτια της κοινωνίας σε μια εξατομικευμένη οργή, στην παραίτηση, στη δυσπιστία απέναντι στη δυνατότητα των αγώνων. Αυτό δεν αναιρεί ότι ο λαός πολιτικά αποκηρύσσει την κυβέρνηση, δεν έχει αποδεχθεί την «αναγκαιότητα των μέτρων» και αναζητά δρόμους ανατροπής της επίθεσης.

Αυτή η πραγματικότητα βάζει την πρόκληση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, με έμφαση στη δημοκρατία του αγώνα, τη μαχητικότητα, την προβολή των εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων. Βάζει την πρόκληση να ανιχνεύουσμε τους δρόμους μιας νέας αγωνιστικής ανάτασης απαιτητικότητας και διεκδικητικότητας, για μια συνολική μαχητική αντεπίθεση του εργατικού, νεολαιίστικου και λαϊκού κινήματος.

17.      Μέσα σε αυτή την αντιφατική κατάσταση  ο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων έχει διαμορφωθεί υπέρ μιας κοινοβουλευτικής λύσης χωρίς ρήξη με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής, αλλά διακυβεύεται, δεν έχει κριθεί οριστικά.

Αντίθετα οι δυνατότητες που «άνοιξαν» στη συγκυρία της κρίσης και του λαϊκού ξεσηκωμού  είναι παρούσες. Μπορεί το κίνημα να έχει υποχωρήσει σε σχέση με την εξεγερτική περίοδο ‘10-‘12 αλλά η αστική ηγεμονία δεν έχει επουλώσει τα βαθιά τραύματά της και τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής πολιτικής πρότασης είναι από τώρα εμφανή.

Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση και ο μεγάλος λαϊκός ξεσηκωμός διαμόρφωσαν μεγάλα ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης και στους όρους άρθρωσης της αστικής ηγεμονίας. Αυτό αντικειμενικά έδωσε άλλη προοπτική  στη δυνατότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, ανέδειξε μια σημαντική δυνατότητα αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε μια ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Όμως, οι αυταπάτες της δήθεν εύκολης λύσης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά συντηρούν τη στάση «αναμονής» των κοινοβουλευτικών εξελίξεων. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως, έχει αποδειχθεί ότι οι κυβερνήσεις δεν εγκαταλείπουν οικειοθελώς την εξουσία, δεν πέφτουν με κάλπες, και δεν διστάζουν να οργανώσουν κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα προκειμένου να συνεχίσουν να επιβάλλουν τις επιλογές του κεφαλαίου. Μόνο το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα μπορεί να δημιουργήσει εξελίξεις που να αναγκάσουν το κεφάλαιο σε υποχώρηση. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, πολιτικές λύσεις σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, χωρίς δυνατό και οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που να βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Ακόμα και με τη διενέργεια εκλογών και πιθανή κυβερνητική εναλλαγή, με μια από τις κυβερνητικές λύσεις που μπορούν να διαμορφωθούν με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό σύστημα δύσκολα θα σταθεροποιηθεί, λόγω του βάθους της κρίσης, της οξύτητας του κοινωνικού προβλήματος, των ασφυκτικών δεσμεύσεων από τις συνθήκες της ΕΕ και της ταξικής αντιπαράθεσης για τον χαρακτήρα της διεξόδου.

Βαδίζουμε προς μία όξυνση της αντιπαράθεσης σε όλα τα επίπεδα και ανάλογα πρέπει να προετοιμαστεί η μαχόμενη Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα.

 

ΣΤ.       Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

18.      Στην κρίσιμη περίοδο την οποία διανύουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκινάει από την αισιόδοξη αφετηρία ότι η κατάσταση πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Πέντε χρόνια μνημονιακής βαρβαρότητας έχουν πείσει  την μεγάλη πλειοψηφία του λαού ότι η πολιτική αυτή ήταν μια βαθιά ταξική επιλογή, για να φορτωθεί η κρίση του καπιταλισμού στις πλάτες  της εργατικής τάξης και του λαού, για να σωθούν οι τραπεζίτες και  η ευρωζώνη και να επιβληθεί ένα συνολικό καθεστώς επιτροπείας των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) στον λαό.

Για αυτό ωριμάζει στον λαό, μέσα από αντιφατικούς δρόμους η αναγκαιότητα και η δυνατότητα της ανατροπής αυτής της πολιτικής, το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου στην ελληνική κοινωνία, του δρόμου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, χωρίς μνημόνια και χρέος, ευρώ και ΕΕ, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι.

Το διάστημα που έρχεται παλεύουμε:

• Για να  ανατραπεί η πολιτική του «μαύρου μετώπου» κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και της αντιδραστικής κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
• Για να αλλάξει η πολιτική και όχι ο διαχειριστής. Για να σπάσει το «πλαίσιο» της βάρβαρης εκμετάλλευσης και της υποταγής στις αγορές, του κράτους έκτακτης ανάγκης, της επιτροπείας, της διαρκούς λεηλασίας μέσω χρέους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
• Για την εργατική και λαϊκή αντεπίθεση. Για την είσοδο του εργατικού και λαϊκού κινήματος στο προσκήνιο, με νέα απαιτητικότητα  και μαχητικότητα. Για να ξηλωθούν όλα τα μνημονιακά μέτρα και οι αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για ουσιαστικές κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων και σε βάρος του κεφαλαίου.
• Για ένα συνολικά άλλο δρόμο, αντικαπιταλιστικό δρόμο στην ελληνική κοινωνία.
• Για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων με την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των δυνάμεων της ανατροπής.

Μέσα από αυτούς τους στόχους:

- Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλλει στον αγώνα να ανατραπεί η επίθεση και η κυβέρνηση με όρους λαϊκού εργατικού ξεσηκωμού. Δεν υποτιμάμε, αλλά αντίθετα ανταποκρινόμαστε στη λαϊκή απαίτηση «να φύγουν», δείχνοντας ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να «φύγουν όλοι» όσοι μας οδήγησαν εδώ, κυβέρνηση τρόικα, ΕΕ, κεφάλαιο. Παλεύει να βαθύνει στην στη λαϊκή συνείδηση το ρήγμα με το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, να χρωματιστεί αντικαπιταλιστικά και να μετασχηματιστεί σε διεκδίκηση ενός συνολικά άλλου δρόμου η ανάγκη των εργαζόμενων να «αλλάξουν τα πράγματα».

- Αντιπαλεύουμε τη λογική αναμονής κοινοβουλευτικών εξελίξεων, είτε στην εκδοχή «να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να σώσει τον λαό», είτε στην εκδοχή να «καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να διαλυθούν οι αυταπάτες». Προβάλλουμε από τώρα την αναγκαία προγραμματική κατεύθυνση, οργανώνουμε το λαό μέσα από ενωτικές κινηματικές πρωτοβουλίες, προβάλλουμε τις αναγκαίες διεκδικήσεις και το μεταβατικό πρόγραμμα, αντιστεκόμαστε στην τωρινή κυβέρνηση της καταστροφής.

Αντιμετωπίζουμε τις πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας (αποφάσεις για το νέο μνημόνιο, μάχη ενάντια στα νέα μέτρα, αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας από την πλευρά του κυβερνητικού μπλοκ) σαν αποφασιστικούς σταθμούς στον αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης, σαν μεγάλες λαϊκές μάχες, που μπορούν να επιδράσουν και να καθορίσουν  τις εξελίξεις.

- Δίνουμε την μάχη για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα στο κίνημα και την αριστερά, για εκτεταμένες ανακατατάξεις και την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για την συσπείρωση των ευρύτερων δυνάμεων της ανατροπής, για την καταλυτική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και μια άλλη ηγεμονία μέσα στο λαϊκό κίνημα, που μπορούν να οδηγήσουν σε καταλυτικές επιδράσεις στον ευρύτερο συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία.

Προϋπόθεση για αυτό είναι ένας ισχυρός, πολιτικά αυτοτελής, κοινωνικά γειωμένος, προγραμματικά συγκροτημένος πόλος της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς.

 

19.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέβαλε στην αναγκαία απάντηση στην επίθεση, αναδεικνύοντας την ανάγκη της πάλης για το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα.

Σήμερα αναδεικνύεται η ανάγκη το πρόγραμμα αυτό να βαθύνει και να αναπτυχθεί. Πρώτον πρέπει από την μια να δεθεί πιο άμεσα με τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα και ανάγκες, την ανεργία, την φτώχια κλπ, και από την άλλη «προς τα πάνω» με τα ζητήματα της δημοκρατίας, του πολιτικού συστήματος και του κράτους. Πρέπει συνολικά να αποκτήσει πιο θετικό χαρακτήρα να περάσει από το τι «δεν πρέπει να γίνει», στο «τι πρέπει να γίνει και πώς», πείθοντας ότι μπορούμε στηριγμένοι στις δυνάμεις και την πάλη του λαού να παράγουμε και να ζήσουμε μια «αξιοβίωτη ζωή»,  χωρίς ευρώ και ΕΕ, χωρίς χρέος, έξω και πέρα από τη λογική της αγοράς. Να αποτελέσει οδηγό για την εργατική και λαϊκή αντεπίθεση και την απόσπαση κατακτήσεων, και απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση και απέναντι στην πιθανή κυβερνητική αλλαγή.

Αντιπαλεύουμε την κριτική του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, τόσο τις φωνές για «μαξιμαλισμό» και «έλλειψη ρεαλισμού», που θεωρούν ρεαλισμό την προσαρμογή στα όρια των επιλογών του κεφαλαίου και της ΕΕ, και φέρνουν σε αντιπαράθεση την «επιβίωση με την ανατροπή», όσο και την κριτική για «αφομοίωση» και την παραπομπή των πολιτικών του στόχων στην λαϊκή εξουσία. 

Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα συνίσταται σε στόχους πάλης που παλεύει και επιβάλλει το κίνημα, γεφυρώνοντας τις σημερινές διεκδικήσεις με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας. Προβάλλει έναν άλλο δρόμο για την ελληνική κοινωνία σε ρήξη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, το χρέος, την ΕΕ, το ευρώ. Παντρεύει τη στρατηγική με την τακτική, καθώς περιλαμβάνει στόχους που αναλογούν στις άμεσες ανάγκες των λαϊκών και ορίζουν μέσα στην συγκυρία το πλαίσιο της ρήξης με την αστική πολιτική και με τον ιμπεριαλισμό. Στην πάλη για την εφαρμογή του οι εργαζόμενοι κατανοούν ότι η οριστική απαλλαγή από την εκμετάλλευση και την καταπίεση δεν μπορεί να έρθει παρά μόνο μέσα από την επανάσταση και την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων, το άνοιγμα του δρόμου για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και τον κομμουνισμό, πράγμα που ορίζει και την «μεταβατικότητα» του προγράμματος προς την επανάσταση.

Το πρόγραμμα αυτό δεν ταυτίζεται ούτε με τα άμεσα αιτήματα του κινήματος, αλλά ούτε και με το πλήρες ξεδίπλωμα μιας επαναστατικής διαδικασίας για το μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων στην κατεύθυνση του κομμουνισμού, που θα προϋπέθετε, άλλωστε, επαναστατική εργατική εξουσία. Δεν είναι «υπεριστορικό», αφηρημένο αλλά συγκεκριμένο, πρέπει να πατάει πάνω στην ιστορία, τις συγκριμένες αντιθέσεις κάθε κοινωνικού σχηματισμού.

Απευθύνεται στο λαϊκό και εργατικό κίνημα και τις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς και έχει σαν στόχο να ενώσει την κατακερματισμένη εργατική τάξη στον πολιτικό αγώνα και να οικοδομήσει τη συμμαχία της με τα υπόλοιπα λαϊκά, εκμεταλλευόμενα στρώματα, με εργατική ηγεμονία.

Η πλήρης υλοποίηση του συνόλου του προγράμματος απαιτεί την επαναστατική αλλαγή και την εξουσία και την κυβέρνηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Επιμέρους, ακόμα και σημαντικοί  στόχοι-κρίκοι το προγράμματος μπορούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό να επιβληθούν από τη δράση του κινήματος, κάτω  από ένα ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων πριν την επαναστατική διαδικασία, παραμένοντας φυσικά ανοιχτό το αν θα πισωγυρίσουν κάτω από τη αντεπαναστατική προσπάθεια της αστικής τάξης η θα βαθύνει κάτω από την επαναστατική δράση των μαζών

20.      Όσο προωθείται η σημερινή μας πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεση του κεφαλαίου, για λαϊκές κατακτήσεις, για το ξήλωμα των μνημονίων,  των εφαρμοστικών τους νόμων, και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, θα ενισχύεται η αυτοπεποίθηση στο κίνημα, θα μπαίνει φραγμός στους νέους γύρους επίθεσης, θα οικοδομείται ένα ρωμαλέο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με ισχυρούς θεσμούς και όργανα πάλης, θεσμούς λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας, εργατικού ελέγχου και αυτοδιαχείρισης, που συνολικά, στην πορεία της επαναστατικής πάλης θα μετασχηματίζονται σε όργανα και «αντιθεσμούς» λαϊκής εξουσίας. Στο βαθμό που οξύνεται η ταξική πάλη και δοκιμάζεται η αστική ηγεμονία είναι δυνατόν να μπαίνουν ανώτερα ζητήματα κλονισμού της αστικής κυριαρχίας και προσέγγισης της επανάστασης. 

Η πάλη για το  μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα έχει σαν αναπόσπαστο στοιχείο του  το θέμα της εξουσίας που θα το εφαρμόσει, της κυβέρνησης και της εξουσίας των εργαζομένων.

Με αυτή την έννοια η επεξεργασία του προγράμματος, η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων από τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η οικοδόμηση μορφών οργάνωσης του αγωνιζόμενου λαού και η πάλη για την εξουσία και την κυβέρνηση των εργαζομένων αποτελούν πλευρές της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής. Γι’ αυτό και όχι μόνο δεν χρειάζεται υποστολή των αγώνων και λογική αναμονής αλλά, αντίθετα, προσπάθεια για κλιμάκωση των συγκρούσεων, για ενίσχυση των αγωνιστικών μορφών, για αύξηση της διεκδικητικότητας των μαζών.

 

20 α.  Για την αναγκαία εμβάθυνση του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος:

Α.

Σήμερα που εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι και φτωχοί, που η πείνα, η εξαθλίωση και οι αυτοκτονίες εξαπλώνονται με ταχείς ρυθμούς, το ζήτημα της «μάχης για την επιβίωση και τη ζωή» μπαίνει στην πρώτη γραμμή της πάλης.

Γι’ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει σήμερα μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα στόχους πάλης που αφορούν την ουσιαστική βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης και μείωση της εκμετάλλευσης με μέτρα όπως:

- Επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους, ίσο με τον βασικό μισθό χωρίς προϋποθέσεις, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη για όλο το διάστημα της ανεργίας.

-Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (60 για τους άνδρες, 58 για τις γυναίκες) και των ωρών εργασίας (άμεσα 5νθήμερο, 7ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.

- Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης - ελαστικής εργασίας.

- Άμεσες προσλήψεις στο δημόσιο τομέα για να καλυφθούν τα δεκάδες χιλιάδες κενά, ιδιαίτερα σε εκπαίδευση, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες.

- Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και υπογραφή ΕΓΣΣΕ με μισθούς στα επίπεδα του 2008 και αυξήσεις πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.

- Κανένα εργοστάσιο να μην κλείσει. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση για τους ιδιοκτήτες, και με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή εγκαταλείπουν οι ιδιοκτήτες τους. Όχι στις επιλογές του κεφαλαίου και τους περιορισμούς της ΕΕ 

- Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση των αγορών. Επανεθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις.

-Μείωση - κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών.

- Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση - κατάργηση των έμμεσων φόρων.

- Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση με ποιοτικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες.

- Μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής - ένδυσης κ.ο.κ. καθώς και των τιμών για τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες (φως, νερό, τηλέφωνο).

- Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας.

Τέτοιοι στόχοι πάλης, στο βαθμό που γίνονται υπόθεση της πάλης των εργαζόμενων, μπορούν να ανυψώνουν και να ενοποιούν τον αυθόρμητο οικονομικό αγώνα, που σήμερα διεξάγεται σε σημαντικό βαθμό αμυντικά και κατακερματισμένα, σε μαζικό, επιθετικό πολιτικό αγώνα για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, να συνδέονται μαζικά και πειστικά με τους γενικότερους στόχους για ανατροπή του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, την διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο, την ριζική αναδιανομή του πλούτου, συνολικότερα την αντικαπιταλιστική ανατροπή.»

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΗΜΕΙΟ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΟΜΟΦΩΝΑ ΣΤΟ ΠΣΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ)

 

Β.

Να συζητήσουμε με οργανωμένο τρόπο για τη σχέση κυβέρνησης-κράτους-εξουσίας. Αυτή η συζήτηση πρέπει να  γίνει μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να καταλήξει σε εμπλουτισμό της δράσης και της οπτικής του σύγχρονου επαναστατικού ρεύματος. Προφανώς αυτή η συζήτηση δεν έχει καμία σχέση με την «αριστερή κυβέρνηση» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.  

Ορθά αποκλείουμε τη στήριξη σε κυβερνήσεις που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό με στόχο τη διάσωση και όχι την ανατροπή του. Η κατάληψη της κυβέρνησης από ένα μέτωπο υπό την ταξική ηγεμονία των εργαζομένων και την πολιτική ηγεμονία επαναστατικών δυνάμεων (εργατική κυβέρνηση), πριν τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού, κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής ενός πολέμου θέσεων σε συνδυασμό με τον πόλεμο κινήσεων είναι κομμάτι των δρόμων που μπορεί να πάρει η επαναστατική διαδικασία. Αποτελεί τμήμα της παράδοσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με τις θεωρητικές παρακαταθήκες και εμπειρίες του κομμουνιστικού κινήματος του 19ου και 20ού αιώνα. Αντίστοιχα ερωτήματα μάς τίθενται από τα σύγχρονα πειράματα όπως οι αριστερές-φιλολαϊκές κυβερνήσεις στη Βενεζουέλα και τη Βολιβία, αλλά και τις λαϊκές αντιστάσεις και τις απόπειρες λαϊκής οργάνωσης από την Ουκρανία ως το Κομπάνι, με όλες τις θετικές και τις αρνητικές όψεις τους.

Η συζήτηση αυτή, για ένα τέτοιο θεωρητικό ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα, προφανώς και θα ανοίξει αλλά δεν μπορεί να λήξει στη συνδιάσκεψη, απαιτείται ξεχωριστή διαδικασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

21. Η υπάρχουσα αριστερά δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες και τις ανάγκες της πολιτικής και ταξικής αντιπαράθεσης.

Η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, για  πλήρη αποδοχή του πλαισίου της ΕΕ, με σεβασμό στο Σύμφωνο Σταθερότητας αποδοχή του χρέους και άρνηση ρήξης με τους δανειστές, σε κανένα βαθμό δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία φιλολαϊκών ανατροπών. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα που επαγγέλλεται μια ανακούφιση από την ακραία φτώχια, εγκαταλείποντας κάθε έννοια ρήξης με τα μνημόνια, που αυτοπροβάλλεται ως «δύναμη εθνικής συνεννόησης» και «διαπραγμάτευσης», που διεκδικεί το ρόλο του εγγυητή μιας καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση με όρους «κοινωνικής προστασίας», ούτε καν σοσιαλδημοκρατικής «αναδιανομής». Ουσιαστικά η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα επιδιώκει την εμπέδωση μιας συνθήκης μειωμένων προσδοκιών στο λαϊκό κίνημα, θέλει να περάσει το μήνυμα ότι ο λαός δεν μπορεί να ζητήσει κάτι παραπάνω από την αναδιαπραγμάτευση της λιτότητας. Η λογική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σπάσιμο της λιτότητας. Με αυτή τη γραμμή ούτε τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών μαζών μπορεί να εκπροσωπήσει, ούτε μπορεί να απαντήσει στους εκβιασμούς των δανειστών και των μηχανισμών της ΕΕ. Όσο και εάν προσπαθεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να καθησυχάσει τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να θίξει τα συμφέροντά τους, οδηγείται διαρκώς πιο βαθιά στην υποταγή, ακριβώς γιατί οι τελευταίες θέλουν πρωτίστως να ηττηθούν και να τσακιστούν οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων. Τα δείγματα από το πρώτο διάστημα διοίκησης στην Περιφέρεια Αττικής και γενικότερα σε πολλούς δήμους που ελέγχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικά.

Το τελευταίο διάστημα δυναμώνουν αποφασιστικά οι πιέσεις των κέντρων και οι τάσεις προς διάφορες μορφές «εθνικής συνεννόησης», «εθνικής ενότητας», με πρόσχημα και τα «εθνικά ζητήματα». Οι διαβεβαιώσεις Τσίπρα στο Πεντάγωνο για την «συνέχεια του κράτους», συμπληρώνουν τον κύκλο των διαβεβαιώσεων προς τον ξένο παράγοντα («ανήκουμε στην Δύση») και το κεφάλαιο.

Μια τέτοια πολιτική οδηγεί σε τραγωδίες καθώς ταυτίζει μαζικά στα μάτια των εργαζόμενων την αριστερά με τις δυνάμεις του συστήματος ανοίγοντας τον δρόμο συνήθως σε αντιδραστικές εξελίξεις. Από αυτή την άποψη γίνεται όλο και πιο εμφανές το αδιέξοδο των αριστερών τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που αδυνατούν να βάλουν φρένο στον κατήφορο, βάζοντας σε κρίση την γραμμή τους.

Η αμετάκλητη δεξιόστροφη πορεία προκαλεί αντιδράσεις σε μερίδα της οργανωμένης βάσης του (ειδικά του εργατικού δυναμικού της) και της επιρροής του. Δίνουμε την μάχη της κοινής δράσης με τα μαχόμενα τμήματα της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο του αγωνιστικού μετώπου ρήξης – ανατροπής, διεκδικώντας την ηγεμονία των αντικαπιταλιστικών λύσεων και προγράμματος, ενάντια στην γραμμή της διαχείρισης και του συμβιβασμού, με πλήρη πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια σε όλα τα επίπεδα.

22.      Στην περίπτωση κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα παλεύει από την πρώτη στιγμή για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις, χωρίς να υποστείλει τους αγώνες στο όνομα του «ρεαλισμού». Θα  οργανώνει το λαό και το κίνημα, σε σύγκρουση με την υποταγή, ή και την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, για να διευρύνει τις ρωγμές, να αποσπάσει κατακτήσεις και να επιβάλει πραγματικά φιλολαϊκά μέτρα. Θα συνεχίσει την αποφασιστική αντιπαράθεση με την πολιτική και τους φορείς του πολιτικού-ταξικού μπλοκ του κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ και τους φασίστες, οι οποίοι θα επιδιώξουν να μην πειραχτεί το παραμικρό από το αντεργατικό και αντιλαϊκό τερατούργημα που έχουν οικοδομήσει. Θα συμβάλει σε μια  εργατική, λαϊκή αντεπίθεση, στην ανάπτυξη της πάλης για το αναγκαίο πρόγραμμα, με βάση το οποίο κρίνουμε και τις κινήσεις της κυβέρνησης.

Η οποιαδήποτε αντίληψη κριτικής στήριξης και ανοχής στο «σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ» στέκεται αντικειμενικά εμπόδιο στη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ που θα διεκδικήσει με μαζικούς και ανατρεπτικούς όρους τη χάραξη ενός άλλου δρόμου, υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και σε απευθείας σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο και τις στρατηγικές επιλογές του. Η στάση μας συνολικά θα είναι στάση εργατικής - λαϊκής αριστερής αντιπολίτευσης.

Στη σημερινή συγκυρία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατανοεί την επιθυμία ευρύτερων λαϊκών μαζών να δουν μια άμεση αλλαγή στη ζωή τους. Όμως, για να μπορέσει πραγματικά να δικαιωθεί ο λαϊκός ξεσηκωμός χρειάζεται μια άλλη πολιτική, μια άλλη κατεύθυνση και ένα πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής, μια σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει. Γι’ αυτό το αναγκαίο κίνημα γι’ αυτή την αναγκαία άλλη Αριστερά εργάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τώρα και μετά τις εκλογές.

 

23. Το ΚΚΕ παρεμβαίνει στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα, προβάλλοντας ένα σύνολο οικονομικών κυρίως αιτημάτων, χωρίς καμιά σύνδεση με την επαναστατική προοπτική, την οποία ορίζει στην ασαφή «λαϊκή εξουσία». Αρνείται το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Η στάση του, σε μεγάλο βαθμό σφραγίζεται από την ηττοπάθεια, καθώς σε όλη την περίοδο του ξεσηκωμού επέμεινε στη θέση ότι «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει», παραπέμποντας τη δυνατότητα ανατροπής σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον.

Συνεχίζει να έχει βαθιά αντιενωτική ως και διασπαστική στάση στο κίνημα, που ορισμένες φορές αντικειμενικά το οδηγούν να ρίχνει νερό στον μύλο της κυβέρνησης (βλ στάση του στα γεγονότα στο ΕΚΠΑ). Το πρόγραμμα που διαμορφώνει στο κίνημα ειδικά την τελευταία περίοδο δύσκολα διαφέρει από την κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέγει αγώνες διαμαρτυρίας και όχι πάλης για ρωγμές και νίκες, τις οποίες δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνουν.

Υπάρχουν σοβαρές αναζητήσεις και προβληματισμοί σε σημαντικό κομμάτι της βάσης του, και της οργανωμένης. Η ηγεσία απαντά με κλιμάκωση του ενδοαριστερού εμφύλιου και ιδιαίτερα με επιθέσεις κατά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει σταθερά την κοινή δράση με το  ΚΚΕ, συμβολή στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής,  συναγωνιστικό διάλογο με τον κόσμο του.

 

Ζ.         ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

24.      Σταθερή επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την ίδρυσή της είναι η συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός μαζικού πόλου – πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και των ευρύτερων δυνάμεων της ανατροπής, με την ηγεμονία του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος.

Η οικοδόμηση του πόλου αυτού και η συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων πάνω σε αυτή την βάση αποτελεί κρίσιμο στοιχείο των εξελίξεων. Θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό την απάντηση στο ερώτημα του αν το λαϊκό αριστερόστροφο αντιμνημονιακό ρεύμα θα περιοριστεί σε μια «λύση» κυβερνητικής εναλλαγής «εντός των  τειχών» ή το αν θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος της επιβολής κατακτήσεων και των ευρύτερων ανακατατάξεων σε όφελος του λαού, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της ΕΕ και τις τάσεις συμβιβασμού και υποταγής. Μαζί με την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να επηρεάσει άμεσα τα δεδομένα της ταξικής πάλης και τις πολιτικές εξελίξεις.

Η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς δυναμώνει την τάση της αποφασιστικής διεκδίκησης και επιβολής φιλολαϊκών αλλαγών με την όποια κυβέρνηση, φέρνει στο κέντρο το πρόγραμμα της ανατροπής, δείχνει στους εργαζόμενους ότι υπάρχει άλλη αριστερά, πέρα από τη αστική διαχείριση, αποτελεί προωθητική δύναμη για την συνολική αναδιάταξη των δυνάμεων μέσα στην αριστερά και την κοινωνία.

Η συσπείρωση δυνάμεων στην βάση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος περνάει μέσα από:

α) την πολύπλευρη ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

β) Την ενίσχυση – ανάπτυξη, εμβάθυνση και σταθεροποίηση όλου του πολύμορφου αντικαπιταλιστικού ρεύματος, του κόσμου που παλεύει στα εργατικά σχήματα και γειτονιές, στην νεολαία, την αντιφασιστική, δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική πάλη.

γ) Την μετωπική τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την συσπείρωση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος

25.      Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί σημαντική κατάκτηση και πρέπει να στηριχθεί αποφασιστικά. Παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες, αποτελεί μια πρώτη μαζική και κοινωνικά αναγνωρίσιμη έκφραση της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, με σημαντική κοινωνική γείωση και χιλιάδες αγωνιστές στο πλευρό της. Αποτελεί το «Κοινό μας σπίτι» και θα υπερασπίσουμε αποφασιστικά την ανάπτυξή της.

Ταυτόχρονα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να απαντήσει στις νέες προκλήσεις πρέπει να κάνει βήματα στην κατάκτηση μιας ανώτερης πολιτικής και οργανωτικής ενότητας και μιας βαθύτερης δημοκρατίας, στην πιο επεξεργασμένη διαμόρφωση της πολιτικής στα βασικά πολιτικά ερωτήματα της περιόδου, την επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος με αποφασιστική συμβολή των τοπικών και των κλαδικών της επιτροπών, την ενίσχυση της αυτοτελούς της παρέμβασης, την ενοποίηση της παρέμβασής και τον κοινό σχεδιασμό στα κρίσιμα μέτωπα (εργατικό, νεολαία, αντιφασιστικό κλπ), στην ανάπτυξη της μετωπικής της πρότασης.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΉ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

26. Η αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί τον πρώτο όρο για την οικοδόμηση του «πόλου». Παράλληλα όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναπτύξει την μετωπική της τακτική.

Σε αυτή τη βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς της ανατροπής. Επιδιώκει την συνεργασία των αριστερών και ανατρεπτικών πολιτικών δυνάμεων, των αγωνιστριών και των αγωνιστών, που συμφωνούν και  συσπειρώνονται γύρω από τα βασικά σημεία και την κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, με προτεραιότητα στη ρήξη με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού,  που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διεκδικούν τη ρήξη με την ΕΕ, το χρέος και τον καπιταλισμό. Μια τέτοια συνεργασία μπορεί να προσφέρει διέξοδο στους αγωνιστές που προβληματίζονται  απέναντι στην δεξιά γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ, να συμβάλλει στην συγκέντρωση δυνάμεων για έναν άλλο δρόμο στην ελληνική κοινωνία να συμβάλει σε συνολικές αναδιατάξεις μέσα στο λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.

Για αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει ευρύ πολιτικό κάλεσμα για την αναβαθμισμένη κοινή δράση, πολιτική συνεργασία και συσπείρωση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ, αντισυστημικών δυνάμεων και αγωνιστών, χωρίς αποκλεισμούς και μονομέρειες. Απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις που πήραν μέρος στην προηγούμενη προσπάθεια και συνεχίζουν να διαχωρίζονται έμπρακτα από την πολιτική-κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ. Στις δυνάμεις της εκτός των τειχών Αριστεράς. Στους χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές που αναζητούν μια άλλη αριστερά.

Κέντρο της προσπάθειας είναι η «από τα κάτω συσπείρωση» του μαχόμενου δυναμικού του κινήματος και της αριστεράς. Προωθούμε πρωτοβουλίες κοινής παρέμβασης σε κρίσιμα πεδία και ζητήματα της πολιτικής πάλης.

Το πολιτικό πλαίσιο της συνεργασίας θα έχει στο κέντρο του τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, σε ρήξη με το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ταπεινωτικής ευρωκηδεμονίας, του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και του μονόδρομου της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Βασικοί στόχοι αυτού του πλαισίου μπορεί να είναι:

• Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, με πάλη για βασικούς στόχους βελτίωσης της ζωής των εργαζόμενων όπως

 -Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (60 για τους άνδρες, 58 για τις γυναίκες) και των ωρών εργασίας (άμεσα 5νθήμερο, 7ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.

- Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας.

- Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και υπογραφή ΕΓΣΣΕ με μισθούς στα επίπεδα του 2008 και αυξήσεις πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.

- Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση με ποιοτικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες.

- Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων.

- Μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής – ένδυσης κ.ο.κ. καθώς και των τιμών για τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες (φως, νερό, τηλέφωνο).

- Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας.

• Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων
• Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.
• Η έξοδος από το ευρώ και η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ. Η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία από τους διεθνείς μηχανισμούς και οργανισμούς των πολυεθνικών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κλπ) και τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στο εσωτερικό της χώρας, σε συμμαχία με την ολιγαρχία του πλούτου.
• Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ-έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις. Κρατικοποίηση όσων δημοσίων χώρων, φιλέτων κλπ έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
• Η πάλη για τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τον δημόσιο, κοινωνικό σχεδιασμό της οικονομίας
• Η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού ενάντια στην αντιδραστική αναμόρφωση του κράτους, στην καταστολή και την πολύμορφη καταπίεση, με μέτρα όπως κατάργηση του Καλλικράτη, των δυνάμεων καταστολής ενάντια στον λαό, (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ), της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, με την προώθηση θεσμών αγώνα και λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.
• Η πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού
• H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
• Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

 

Το πλαίσιο αυτό απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές/στριες ακόμη και αυτούς/ές που δεν είναι πεισμένοι για το σύνολό του ή εκφράζουν διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία του. Σε μια πολιτική συμμαχία μπορούμε να συνεργαστούμε και με δυνάμεις ή αγωνιστές/στριες που συμφωνούν με το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, στην προσπάθεια να μετασχηματίσουμε τη γνώμη και τη στάση τους, διατηρώντας κάθε δύναμη και αγωνιστής/τρια την αυτοτέλειά του.

Θα επιμείνουμε στην ορθότητα του προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση όμως το κύριο είναι η συνολική πολιτική κατεύθυνση που πρέπει να έχει το πλαίσιο, δηλ. την κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με τα μνημόνια, το χρέος, το ευρώ, το ΔΝΤ και την ΕΕ. Το κυριότερο όλων είναι οι συνολικοί πολιτικοί στόχοι του πλαισίου να επικοινωνούν με τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων που θα αντιστέκονται και θα διεκδικούν λύσεις απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου.

Άλλωστε, μια τέτοια πολιτική συμμαχία θα έχει σαν όρο ότι, πέρα από τα κοινά συμφωνημένα, κάθε πολιτική δύναμη θα έχει τη δυνατότητα να παλεύει και να προβάλλει αυτοτελώς το  δικό της συνολικό πολιτικό πρόγραμμα. Σε ό,τι αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ανάγκη για πολιτική συμμαχία όχι μόνο δεν ακυρώνει το πολύτιμο και πρωτοποριακό εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά αντίθετα καθιστά πιο επιτακτική την παρουσία και την ενίσχυσή της.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν πρέπει να υποστείλει τη σημαία της αυτοτελούς προώθησης των ιδιαίτερων συνολικών πολιτικών και ιδεολογικών θέσεών της, αλλά επιβάλλεται να τις προωθήσει ακόμη πιο αποφασιστικά, χωρίς να αυτοδιαλυθεί ή να μετατραπεί σε συνιστώσα ενός άλλου μετώπου. Ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να είναι δημόσιο, να ξεκαθαρίζει τις συμφωνίες και τα όρια του μέχρι πού μπορεί να φτάσει, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται συγχύσεις και λανθασμένες εντυπώσεις στο λαό και στο κίνημα.

Το πλαίσιο αυτό δεν έχει φτιαχτεί για να χωρίσει αλλά για να ενώσει, αλλάζοντας το τοπίο στην αριστερά και στο κίνημα. Με την πεποίθηση πως πλέον είναι ώριμες οι συνθήκες για τη συγκρότηση μιας τέτοιας συμμαχίας.

 

Θ.        ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

27.      Η κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτερεύει αποφασιστικά. Βασική επιδίωξη του κεφαλαίου είναι  η κατάρρευση των ορίων σταθερής εργασίας και ανεργίας. Προωθούν μέτρα, ώστε η ημιαπασχόληση και ημικατάρτιση, στα πλαίσια του εργασιακού μεσαίωνα, να αποτελέσουν τον κανόνα του νέου μοντέλου εργασίας. Δημιουργούν μία τεράστια και μόνιμη ζώνη ημιαπασχόλησης-ημιανεργίας (μπλοκάκια, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές, μαθητεία κλπ), μεταρρυθμίζοντας αντιδραστικά το εργασιακό τοπίο, δημιουργώντας μαζικές ζώνες υπερεκμετάλευσης, χωρίς δικαιώματα, μισθό, ασφάλιση. Η γενικευμένη επισφαλής εργασία τείνει να γίνει η νέα πραγματικότητα στην εποχή της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού ,ως αποτέλεσμα στη στρατηγική του κεφαλαίου για ευελιξία στην “αγορά εργασίας”.  Η φτώχεια , ως αποτέλεσμα των παραπάνω, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ε.Ε ξεπερνούν το 25%. Σ ε αυτό το ποσοστό δεν υπολογίζονται οι άνεργοι και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι.

 

28.      Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του  ενάντια στην πολιτική του μαύρου μετώπου -κυβέρνησης -Ε.Ε-ΔΝΤ κεφαλαίου, η στάση του υποταγμένου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ήταν καταστροφική για τους εργαζόμενους. Η συμβολή του ήταν καθοριστική στον κατακερματισμό των αγώνων, στην παντελή έλλειψη κλιμάκωσης και συνένωσής τους. Η στάση του σε κρίσιμες στιγμές κλιμάκωσης  μεγάλων κλαδικών αγώνων ήταν εχθρική δίνοντας χέρι βοήθειας στο τσάκισμα τους από την κυβέρνηση (πολιτική επιστράτευση καθηγητών, διοικητικοί ΑΕΙ, ΕΡΤ, Μετρό, δολοφονία Παύλου Φύσα, Χαλυβουργία, ΔΕΗ  κλπ). Στο περιεχόμενο των αγώνων παρέμεινε εντός του πλαισίου της αστικής πολιτικής και των ορίων της (πχ δηλώσεις Παναγόπουλου για κατώτατο μισθό, συγκοινωνίες, ΕΚΑ, θέση των δυνάμεών του για αξιολόγηση στην ΑΔΕΔΥ κλπ).

Το ζήτημα της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και  συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματίων και των μαχόμενων δυνάμεών του είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.

29. Οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής και διαχειριστικής αριστεράς δεν συμβάλουν στην αντιστροφή της κατάστασης.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα κινούνται στη λογική της κοινοβουλευτικής τους ενίσχυσης, και μέσω του ΜΕΤΑ προβάλλουν ένα πλαίσιο διεκδικήσεων εντός των ορίων της «υπεύθυνης» κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο δράσης τους, περιλαμβάνει διάσπαρτες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας, χωρίς λογική κλιμάκωσης και συντονισμού, συμβολικά κυρίως.

Το ΠΑΜΕ παρεμβαίνει στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα με πλαίσιο οικονομικών διεκδικήσεων πλήρως αποσυνδεδεμένα από τους πολιτικούς και αναγκαίους στόχους ανατροπής της πολιτικής μαύρου μετώπου, διαγραφής χρέους, έξοδος από Ε.Ε, ενώ και οι οικονομικοί στόχοι που προβάλλει είναι στόχοι «ανάσχεσης της επίθεσης», χωρίς να διαφέρουν ποιοτικά από την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει σχέδιο κλιμάκωσης των αγώνων, επιλέγει αγώνες διαμαρτυρίας στα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και όχι αγώνες σύγκρουσης και ανατροπής της σημερινής κοινωνικής βαρβαρότητας. Σε κρίσιμες στιγμές των αγώνων συντάσσεται με τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, (απεργία καθηγητών στις εξετάσεις κλπ), καλλιεργώντας την αίσθηση της αναποτελεσματικότητας των αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης, την ηττοπάθεια και την αποστράτευση. Επιτίθεται στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο κίνημα.

 

30.      Παλεύουμε για ένα ισχυρό, μαζικό, πολιτικό, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα. Για την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης, την αντεπίθεση των αγώνων, το ξήλωμα της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, την απόσπαση κατακτήσεων, σε σύνδεση με την πάλη για τους στόχους του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Δίνουμε τη μάχη, ώστε το εργατικό κίνημα, να κατακτά ανώτερα πολιτικά χαρακτηριστικά. Να οδηγεί σε νίκες στους χώρους δουλειάς και να αποσπά κατακτήσεις από σήμερα συνδέοντας τον αγώνα του με την ανατροπή. Να αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται σε κάθε χώρο στη σύνδεση τους με τη συνολική αντιδραστική καπιταλιστική ανασυγκρότηση.

Παλεύουμε να σπάσει το κλίμα της ανάθεσης και της αναμονής των εκλογών. Σε αυτό το πλαίσιο παλεύουμε όχι μόνο για την κοινή δράση των ανατρεπτικών δυνάμεων αλλά και για τη διαμόρφωση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης ανατροπής και με τους αγωνιστές και τις μαχόμενες δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Όσο πρέπει σήμερα να οξύνουμε την κριτική και την πολεμική στην ανοιχτά δεξιά κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ άλλα τόσο πρέπει να εντείνουμε την ενιαιομετωπική παρέμβαση με τους αγωνιστές από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ για να οικοδομήσουμε αντιστάσεις απέναντι στην κυβέρνηση της μνημονιακής καταστροφής, για να ενισχύσουμε τη λαϊκή διεκδικητικότητα και απαιτητικότητα και για να διεκδικήσουμε και απέναντι στην επόμενη κυβέρνηση όποτε και εάν έρθει την ικανοποίηση των βασικών λαϊκών αιτημάτων.

Επιδιώκουμε η ενωτική μας απεύθυνση να ενισχύει την ταξική βάση των αγώνων, διεκδικώντας την ηγεμονία των ιδεών και των πρακτικών που επιδιώκουν στόχους πάλης με βάση τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες, ενάντια στην ρεαλιστική προσαρμογή στα όρια που ανέχονται το κεφάλαιο και η ΕΕ, που συνδέουν τις διεκδικήσεις αυτές με το ευρύτερο πρόγραμμα ανατροπής, και ενάντια στον σεχταρισμό, τη λογική των τεχνητών διαιρέσεων μέσα στο κίνημα, τη περιχαράκωση.

31. Οι προτεραιότητες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την περίοδο σε αυτή την κατεύθυνση είναι  η δουλειά για την παρέμβαση στον ιδιωτικό τομέα και κυρίως  στους άνεργους στα πιο φτωχά τμήματα, στην εργασιακή περιπλάνηση και την μεγάλη πλειοψηφία των ασυνδικάλιστων εργαζομένων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να σκύψει με ιδιαίτερο τρόπο  για το πως θα παρέμβει στο κομμάτι της νέας βάρδιας, της επισφάλειας, των προγραμμάτων, της μαθητείας, των νέων ανέργων κλπ. Επίσης στο Δημόσιο έχει ισχυροποιηθεί η παρουσία της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και αυτό ανεβάζει τα καθήκοντα μας για τη επεξεργασία της παρέμβασης μας  στο περιεχόμενο της πάλης και στην κατεύθυνση του συντονισμού έτσι ώστε να γίνουν  οι αγώνες αποτελεσματικότεροι και πολιτικά επικίνδυνοι.

Επιδιώκουμε την οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, συνδικάτα με δημοκρατία στα χέρια των εργατών, ενοποίηση και συντονισμό ανεξάρτητη από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.

 

32. Ζήτημα αιχμής αποτελεί η εμφάνιση ενός ευρύτερου ανεξάρτητου ταξικού συντονισμού στο εργατικό κίνημα. Ενός συντονισμού που θα μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες, να ενοποιεί και να συντονίζει, να συσπειρώνει τα σωματεία και τους εργαζόμενους σε κόντρα με την καθηλωτική και υποταγμένη στάση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε αυτό το επίπεδο έγιναν βήματα κυρίως στη 1^η φάση των μεγάλων αγώνων, το 2010-2012, σε αρκετές πόλεις. Παίρνουμε πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που θα βασίζεται σε αποφάσεις των ίδιων των εργαζομένων μέσα από τις δημοκρατικές τους διαδικασίες, θα μπορεί να ενοποιεί τους αγώνες και τις αγωνίες των ίδιων των εργαζόμενων, να παίρνει πρωτοβουλίες που θα εκφράζουν και θα στηρίζονται από τα μέλη των σωματείων, και θα προωθεί την κοινή δράση σε κατεύθυνση ρήξης, κόντρα σε συντεχνιακές λογικές και λογικές «ανάθεσης».

33.      Προωθούμε την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργατών και την αγωνιστική συμπαράταξη με τους φτωχομεσαίους αγρότες, τη νεολαία και ειδικά την άνεργη, καθώς και τμήματα των παλιών και νέων μικροαστικών στρωμάτων, που χτυπιούνται βάναυσα. Χωρίς ένα τέτοιο κοινωνικό στήριγμα καμία ουσιαστική ανατροπή δεν πρόκειται να γίνει, καμία φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοσθεί.

1. Σε αυτή βάση αγωνιζόμαστε για να βγουν μπροστά μεγάλοι αγώνες.

• Παίρνουμε πρωτοβουλία για ενωτικό μαζικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων για να μπορέσει να υπάρξει ενωτικό αγωνιστικό ταξικό «σημείο αναφοράς» μέσα στο εργατικό κίνημα, στις μεγάλες μάχες που είναι σε εξέλιξη ενάντια στις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, την αξιολόγηση, το νέο συνδικαλιστικό νόμο, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
• Στο κίνημα της νεολαίας βάζουμε πλάτη στο μεγάλο αγώνα των μαθητών και στηρίζουμε την πρωτοπόρα δράση των σχημάτων της ΕΑΑΚ και παλεύουμε για μεγάλα πλειοψηφικά κινήματα ενάντια στην κυβέρνηση, τους οργανισμούς - κανονισμούς, τον αυταρχισμό των Πρυτάνεων, με ενιαιομετωπική λογική και κάλεσμα προς τις δυνάμεις της αριστεράς για στήριξη του αγώνα.
• Νέο αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται να δυναμώσουμε το κίνημα ενάντια στον πόλεμο και όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από την Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία και την Άπω Ανατολή.

Στεκόμαστε στο πλευρό των αραβικών επαναστάσεων, χωρίς αυταπάτες για καθεστώτα τύπου Σίσι ή Άσαντ που συνεργάζονται με τους ιμπεριαλιστές για τα δικά τους αστικά συμφέροντα στις χώρες τους. Η νίκη της αραβικής εργατικής τάξης και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των λαών, είναι η μόνη δυνατότητα που μπορεί να ανοίξει διέξοδο για τους λαούς της περιοχής διώχνοντας τους ιμπεριαλιστές, ανατρέποντας τα διαφθαρμένα καθεστώτα, ξεπερνώντας τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς και ανοίγοντας τον δρόμο να συνυπάρχουν ειρηνικά, δημοκρατικά όλοι οι λαοί της περιοχής:Κούρδοι, Άραβες, Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Κόπτες, Μουσουλμάνους, Σιίτες με τους Σουνίτες κλπ.

Στεκόμαστε στο πλευρό των εξεγερμένων ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας στην πάλη τους για εθνική και κοινωνική χειραφέτηση. Στεκόμαστε συνολικά στο πλευρό του Ουκρανικού λαού, ενάντια στην ολιγαρχική κυβέρνηση του Κιέβου, την επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού και την επιδίωξη των Ρώσων για ένταξη στην ζώνη επιρροής τους με βάση τα συμφέροντά τους..

Ενάντια στην ελληνική συμμετοχή σε όλα τα μέτωπα, τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ - Αιγύπτου, για να σταματήσουν οι εξοπλισμοί, να κλείσουν οι βάσεις και να ανοίξουν τα σύνορα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες από την ανατολική Μεσόγειο. Η εργατική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους για την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, που γίνεται για λογαριασμό των αμερικάνικων πολυεθνικών και των αστικών τάξεων, παρά μόνο περισσότερη καταστροφή και πόλεμο.

• Μαζικό κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Στην επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους πανελλαδικά δείχνοντας ότι το αντιφασιστικό κίνημα, που πέρυσι έδειξε καθοριστικό ρόλο στις συλλήψεις των στελεχών της Χρυσής Αυγής, είναι η δύναμη που μπορεί συγκρουστεί και να νικήσει τον φασισμό,  την κυβέρνηση που τους καλύπτει και το σύστημα που τους γεννάει και τους θρέφει. Όμως οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά.

• Παλεύουμε ενάντια στην προσπάθεια επανεμφάνισης των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ. Για να γίνει η δίκη και να καταδικαστεί ισόβια η ηγεσία της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας. Σε αντίθεση με την προσπάθεια της κυβέρνησης και των ακροδεξιών κύκλων που μεθοδεύουν να πέσει στα μαλακά η ηγεσία της ΧΑ παλεύουμε να αποκαλυφθούν οι μεθοδεύσεις για την συγκάλυψη της ενοχής τους, να ανοίξει όλο το πεδίο της αντιπαράθεσης με τα στηρίγματά τους στο κράτος και στο κεφάλαιο. Χρειάζεται αντιπαράθεση και όχι συμπόρευση με τις αντιλήψεις που ευδοκιμούν στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή ως νόμιμο πολιτικό κόμμα (π.χ. Δούρου στην Περιφέρεια).
• Αντιπαλεύουμε  τον ρατσισμό που προωθεί κυβέρνηση και η κυρίαρχη τάξη για να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει το εργατικό κίνημα, που παίρνει και την μορφή της «ισλαμοφοβίας» την ίδια στιγμή που συμβαδίζει με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα από την ευρωπαϊκή Frontex, κάτω από την εποπτεία του Αβραμόπουλου. Η ΕΕ συντονίζει τις ρατσιστικές εκστρατείες πανευρωπαϊκά και η αντίθεση στην ΕΕ χωρίς αντιρατσιστική πάλη αφήνει πεδίο δράσης για τις ακροδεξιές δήθεν «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις. Παλεύουμε για να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρωτοστατήσει στο συντονισμό όλων των μαχόμενων δυνάμεων του αντιφασιστικού κινήματος (όπως της ΚΕΕΡΦΑ, του Αντιφασιστικού Συντονισμού και άλλων). Στηρίζουμε αποφασιστικά τη συγκρότηση και λειτουργία αντιφασιστικών πρωτοβουλιών σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, με πλατιά απεύθυνση σε κάθε αγωνιστή-τρια, σε όλες τις συλλογικότητες, με ανοιχτές διαδικασίες και κινηματική-αγωνιστική κατεύθυνση.

• Στο μέτωπο των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ενάντια στον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα στηρίξουν αποφασιστικά την επανεκκίνηση και διεύρυνση της Κίνησης για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ), κάθε πρωτοβουλία και συντονισμό που αφορά την αυταρχική μετάλλαξη του κράτους (φυλακές τύπου Γ, δικαιώματα κρατουμένων κ.λπ.)
• Στηρίζουμε τις ενωτικές πρωτοβουλίες και συντονισμούς ενάντια στα χαράτσια, τον ΕΝΦΙΑ και τους πλειστηριασμούς.
• Στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, τα κοινωνικά ιατρεία, τις εργατικές Λέσχες, τις δομές χωρίς μεσάζοντες, τις συνεταιριστικές πρακτικές.
• Συντονίζουμε τις δυνάμεις μας στα τοπικά κινήματα, αξιοποιούμε και διευρύνουμε τη δικτύωση και το συντονισμό των αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων και κινήσεων πόλης, αντιπαλεύουμε την κυβερνητική πολιτική και τους μνημονιακούς δημάρχους, κάνουμε κριτική και πολεμική στις διαχειριστικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ στα αυτοδιοικητικά, στηρίζουμε τις αντιστάσεις και την απειθαρχία δημοτικών αρχών όταν διαλέγουν δρόμους σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική (π.χ. Χαλάνδρι).

 

Ι.          ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

36. Ταυτόχρονα με την πρότασής μας για την αριστερή ανατρεπτική συνεργασία, διατυπώνουμε και πρόταση για  εκλογική συμμαχία των ίδιων δυνάμεων και αγωνιστών/τριών, με διατήρηση της αυτοτέλειας τους, γύρω από το αναγκαίο πλαίσιο πολιτικών στόχων που έρχεται σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Εκτιμούμε ότι υπάρχουν δυνατότητες στη κατεύθυνση αυτή κι ότι η εκλογική συμμαχία, στην περίπτωση που θα προκηρυχτούν εκλογές πριν ευοδωθεί η πολιτική συνεργασία όπως την περιγράψαμε παραπάνω, αποτελεί βήμα στην προώθησή της. Με βάση αυτή την κατεύθυνση το ΠΣΟ εξουσιοδοτεί την ΚΣΕ να προχωρήσει σε σχετικές πρωτοβουλίες.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχοντας ως σταθερή επιδίωξη την μέγιστη δυνατή συσπείρωση όλων αυτών των δυνάμεων και των αγωνιστών-τριών, θα παρέμβει σε κάθε περίπτωση και θα δώσει την μάχη από την σκοπιά της ανατροπής σε περίπτωση προκήρυξης εκλογών.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

36 α. Για να πετύχουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε μια ισχυρή, δημοκρατική, συντροφική, κοινωνικά γειωμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρωτοπόρα και στους αγώνες και στην υπόθεση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, πραγματικό εργαστήρι προγραμματικών τοποθετήσεων αλλά και πολιτικών παρεμβάσεων. Όμως δεν προσπερνάμε και τα σοβαρά προβλήματα που μας διαπερνούν. Η υποχώρηση του κινήματος έχει αποτελέσματα στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κάνουμε την αυτοκριτική για τα λάθη και τις ανεπάρκειές μας το προηγούμενο διάστημα: για απουσία ή προβληματική λειτουργία των τοπικών και κλαδικών επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την έλλειψή γείωσής της, για την μη ενιαία παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κρίσιμες μάχες όπως σε ορισμένες στιγμές του εργατικού κινήματος, του αντιφασιστικού, ή σε πλευρές των αυτοδιοικητικών εκλογών. Κάνουμε επίσης την αυτοκριτική μας για το πώς δεν μπόρεσε να προχωρήσει δημοκρατική συγκρότηση σε όλα τα επίπεδα, για το πώς δεν μπόρεσε να γίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπόθεση όλων των μελών, για το πώς δεν εμπεδώθηκαν δημοκρατικές διαδικασίες, για το πώς δεν μπορέσαμε να χειριστούμε δημοκρατικά και συντροφικά προβλήματα που προέκυψαν (π.χ. θέματα υποψηφιοτήτων, σχημάτων), για το πώς δεν προχώρησε η κλαδική συγκρότηση, για το πώς δεν προχώρησαν κρίσιμα βήματα όπως η προετοιμασία εντύπου και η απόκτηση γραφείων, όπως είχε αποφασιστεί.

Δεσμευόμαστε ότι η πορεία προς την Γ΄ Συνδιάσκεψη θα απαντήσει έμπρακτα στα παραπάνω προβλήματα. Με δημοκρατική και συντροφική συζήτηση, με έμπνευση από τους μεγάλους αγώνες, με το βλέμμα στραμμένο στις ανατροπές του μέλλοντος.

 

Κ. ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ

37. Κάνοντας βαθιά αυτοκριτική για το ότι πολλές επιτροπές που φτιάχτηκαν ποτέ δεν λειτούργησαν, το ΠΣΟ αποφασίζει να συγκροτήσει επιτροπές για την εμβάθυνση του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος και να κατατεθούν επεξεργασίες στη Συνδιάσκεψη, για να ξεκινήσει η συζήτηση μετά τη Συνδιάσκεψη.

Το ΠΣΟ συγκροτεί επιτροπή θέσεων, στην οποία να κατευθύνονται όλες οι προτάσεις από τις τοπικές και κλαδικές επιτροπές ή μεμονωμένους συντρόφους, ώστε η βασική επεξεργασία των προτάσεων των ΤΕ και ΚΕ να γίνει στο δρόμο προς τη Συνδιάσκεψη.

 

 

Τα μέλη του ΠΣΟ

Αλεξίου Σπύρος

Βαϊνάς Παντελής

Γάτσιος Βασίλης

Κουτσούμπα Δέσποινα

Μάντζαρης Γιάννης

Μαρκέτος Σπύρος

Τουμπέλης Βασίλης