ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΔΙΨΟΥΝ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Εννέα θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλων των δυνάμεων που πρέπει άμεσα να συγκροτήσουν το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής

 

Πάνος Παπανικολάου, μέλος της τοπικής οργάνωσης Περιστερίου και της κλαδικής οργάνωσης Υγείας -  Πρόνοιας Αττικής                                      28-5-13

 

1. Οι κλάδοι διψούν για αριστερά,

και αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό το τελευταίο διάστημα, με τα γεγονότα σχετικά με την απεργία στην ΟΛΜΕ και με την συγκρότηση προεδρείων σε ΟΕΝΓΕ – ΕΙΝΑΠ που δείχνουν την οριστική απόσυρση του ΚΚΕ στην αντικινηματική του αυτοπεριχαράκωση και την οριστική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για ένταξη στο αστικό καθεστωτικό τόξο. Επιτακτική η ανάγκη για διακριτό, αυτόνομο, ταξικό ΤΡΙΤΟ ΠΟΛΟ στο εργατικό κίνημα, μέτωπο ρήξης και ανατροπής που θα συνενώνει τον υπάρχοντα Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, κλαδικούς και θεματικούς συντονισμούς, υπό ίδρυση εργατικές συλλογικότητες, σχήματα, συσπειρώσεις, πρωτοβουλίες, επιτροπές αγώνα σε έναν «Συντονισμό των Συντονισμών» που για την συγκρότησή του απαιτείται η συντονισμένη και στοχοπροσηλωμένη παρέμβαση ολόκληρου του αντικαπιταλιστικού δυναμικού, όλων των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

2. Οι άνεργοι διψούν για αριστερά,

για κατεπείγουσες πρωτοβουλίες αγωνιστικής επαναστατικής συσπείρωσης με ιδεολογικά, πολιτικά και κινηματικά χαρακτηριστικά. Που θα εξηγεί τα αίτια της κατάστασης, θα θέτει αιτήματα, θα δημιουργεί κινηματικά γεγονότα και θα οργανώνει πρωτοβουλίες έμπρακτης αλληλεγγύης. Το δίκτυο αυτό θα πρέπει να συνδέεται οργανικά με το δίκτυο εργατικών λεσχών. Σε κάθε τοπική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να ιδρυθεί επιτροπή για τους ανέργους που θα αναλάβει άμεσα δράση. Είναι περιττό να τονιστεί η επιτακτικότητα της παραπάνω ανάγκης.

 

3. Οι γειτονιές διψούν για αριστερά,

που θα παρεμβαίνει αποφασιστικά σε όλα τα πεδία. Τολμηρά και αδίστακτα πρέπει να στηριχθεί η ίδρυση, λειτουργία και μαζικοποίηση εργατικών λεσχών παντού. Επίσης, η αναζωογόνηση ή και επαναστατική επανίδρυση όπου αυτό χρειάζεται, των δημοτικών μας κινήσεων. Το δίκτυο αυτό θα πρέπει να διεκδικεί αγωνιστικά σε θέματα κατοικίας – ελεύθερων χώρων – περιβάλλοντος – σχολείων – δομών υγείας κλπ, να προωθεί την λαϊκή αυτοοργάνωση μέσα από λαϊκές συνελεύσεις με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες αυτοδιεύθυνσης και ανυπακοής, να οργανώνει την ταξική αλληλεγγύη με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες (επανασυνδέσεις ρεύματος, αναστολές εξώσεων και πλειστηριασμών κλπ) καθώς και με μονιμότερες κινήσεις πρακτικής αλληλεγγύης (κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια, πολιτιστικές – μορφωτικές εκδηλώσεις κλπ). Η κρατική αυθαιρεσία και η νεοναζιστική αλητεία στις γειτονιές αντιμετωπίζονται με αποφασιστικά έργα, όχι με μεγάλα λόγια.

 

4. Το φυσικό περιβάλλον διψάει για αριστερά,

και αυτό θα γίνεται όλο και πιο πιεστικό με κάθε νέα Κερατέα, με κάθε νέα Χαλκιδική. Ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός της καταστροφής έχει εγγενή την ιδιότητα να ρημάζει τον πλανήτη γενικά και επιμέρους, όπως ακριβώς γενικά και επιμέρους ρημάζει και τις ζωές των ανθρώπων. «Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι το πιο πειστικό επιχείρημα για την αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος και της ελευθερίας του εμπορίου», όπως είπε πρόσφατα και σωστά η Ναόμι (Κλάϊν). Το δίδαγμα των εξεγέρσεων σε Κερατέα και Σκουριές είναι ακριβώς η επαναστατική συσπειρωτική δύναμη μιας ανατρεπτικής οικολογίας, που θα έχει συγκεκριμένο, χειροπιαστό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Αντίστροφα, κανένα κοινωνικό ή πολιτικό κίνημα δεν θα μπορεί να είναι ταυτόχρονα μαζικό και επαναστατικό αν δεν έχει το θέμα του περιβάλλοντος στην πρώτη γραμμή. Όχι μόνον όσον αφορά τις διεκδικήσεις, αλλά και όσον αφορά την ιδεολογική πολιτική διαπάλη, αφού ο αντίπαλος επιχειρεί να προπαγανδίσει ακόμα και υπερφυσικές – θεοκρατικές ερμηνείες για να συγκαλύψει το προφανές γεγονός π.χ. πως ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης έχει επιφέρει τις καταστροφικές κλιματικές αλλαγές.   

 

5. Οι λαοί της Ευρώπης διψούν για αριστερά,

τώρα που για εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκων της γίνεται φανερό το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που γίνεται ευρύτερα κατανοητό πως πρόκειται για υπερκρατικές, υπερκαπιταλιστικές δομές νομισματικής και οικονομικής καταπίεσης των πολλών και κερδοφορίας των λίγων, που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τις προοδευτικές παραδόσεις της ευρωπαϊκής ιστορίας, με τον ανθρωπισμό – τον διαφωτισμό – τις δημοκρατικές επαναστάσεις, αλλά κατάγονται κατ’ ευθείαν από τις πιο μαύρες σελίδες της, από το δουλεμπόριο, την αποικιοκρατία, την ιερά συμμαχία, τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, τους πολέμους. Μια αριστερά που θα έχει στην προμετωπίδα της το ΑΜΕΣΟ αίτημα της διάλυσης της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ένωσης, αυτής της σύγχρονης «ιεράς συμμαχίας», με ταυτόχρονη προώθηση μιας νέας διεθνιστικής αντίληψης προλεταριακής αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς. Μια αριστερά που σε κάθε χώρα θα προωθεί το κίνημα για άμεση και μονομερή έξοδο από ευρωζώνη και από ΕΕ, αταλάντευτα και χωρίς υπεκφυγές, που θα προπαγανδίζει την απλή αλήθεια πως ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση και σύγχρονος ευρωπαϊκός ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι ένα και το αυτό – αποδέσμευση από ευρωζώνη και από ΕΕ ή θα έχει αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο ή δεν πρόκειται να γίνει.

 

6. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες διψούν για αριστερά,

που θα αντιμετωπίζει αυτούς, τους παρίες του 21ου αιώνα, τους κατ’ εξοχήν προλετάριους, σαν υποκείμενα του επαναστατικού γίγνεσθαι και όχι σαν προστατευόμενα κατοικίδια. Που θα προωθεί την πολιτικοποίηση και αυτοοργάνωσή τους, την εργατική αυτοάμυνα ενάντια στις ακροδεξιές εγκληματικές συμμορίες, τον αγώνα ενάντια στην εργοδοτική και κρατική αυθαιρεσία αλλά και τον αγώνα για την απαλλαγή από «ομοεθνείς» δουλεμπόρους και νταβατζήδες. Που τολμηρά θα δρα στον ευαίσθητο αυτόν εργατικό πληθυσμό ιδεολογικά και διαφωτιστικά ενάντια στον σκοταδισμό, την θρησκευτική μισαλλοδοξία, την καταπίεση των γυναικών, την οικογενειακή βία όπως ακριβώς πρέπει να κάνει συνολικά για την εργατική τάξη ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και εθνικότητας. 

 

7. Η χώρα διψάει για αριστερά, 

με επιτακτική την αναγκαιότητα παλλαϊκού αγώνα υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών, του φυσικού πλούτου της χώρας, του φυσικού κάλλους του τόπου, των υποδομών και των δικτύων από την αδηφάγα καταστροφική επίθεση του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που εντείνεται την εποχή της κρίσης. Σε μια περίοδο που το πιο πειστικό «αναπτυξιακό» σχέδιο της ελληνικής αστικής τάξης είναι η μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη μπανανία φτηνού μαζικού τουρισμού από την μία, και «πειρατικού – ερημοποιητικού τύπου» ζώνη εξόρυξης από την άλλη, σε μια περίοδο νέου ξεριζωμού – μετανάστευσης της νεολαίας προς τα σύγχρονα κάτεργα των μητροπόλεων, το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής πρέπει να προβληθεί πειστικά σαν μονόδρομος. Αγάπη για την χώρα και τον λαό σημαίνει αγώνας για αντικαπιταλιστική ανατροπή και απαλλαγή από τα δεσμά κεφαλαίου – ευρωζώνης – ευρωπαϊκής ένωσης. Κάθε άλλου είδους «πατριωτισμός» είναι πατριδοκαπηλία και υποκρισία, ειδικά όσον αφορά την ακροδεξιά και την δεξιά – και αυτό πρέπει να αποκαλύπτεται πειστικά με κάθε ευκαιρία. Στο θέμα της Χαλκιδικής π.χ. είναι χαρακτηριστική η στάση τόσο των κυβερνητικών κομμάτων όσο και της ΧΑ υπέρ της Ελντοράντο και των ξένων και ντόπιων χρυσοθηρών με διάφορα προσχήματα («να βρει δουλειά ο κόσμος» κλπ).

 

8. Η ιστορία διψάει για αριστερά, 

μια αριστερά που θα αποκαταστήσει την φυσική πορεία της ιστορικής ροής προς την πρόοδο ξεφεύγοντας από την ψυχολογία της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα. Που θα αποτινάξει την προσωπολατρική πολιτική προγονολατρεία και θα διακηρύξει τολμηρά πως είναι με τον σοσιαλισμό ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΚΟΜΑ. Που θα αντιμετωπίσει την μεγαλειώδη και τραγική ταυτόχρονα ιστορία του μαρξισμού δημιουργικά – ελπιδοφόρα, και όχι καταθλιπτικά – νοσταλγικά περιμένοντας στατικά «να αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς». Που θα προσπαθήσει να αναλύσει και θα εξηγήσει επιστημονικά τα αίτια της ήττας χωρίς στοιχίσεις πίσω από προσωπικότητες, με το βλέμμα προς το αύριο και όχι προς το χθες. Η αντικαπιταλιστική αριστερά, και πρώτα και κύρια ο βασικός κορμός της δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να κατανοήσει πως αυτό είναι βασικό και αναπόφευκτο καθήκον ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Η έναρξη συγκροτημένης ιδεολογικής συζήτησης – αναζήτησης – διαλόγου για τα θέματα αυτά, με άμεση κατάληξη κάποιων πρώτων ΜΑΧΙΜΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΑΡΧΩΝ που θα είναι ώριμες, πρέπει να αποτελέσει άμεση προτεραιότητα. Αν δεν περιγράφουμε συγκεκριμένα και όχι θολά ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ και ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙ, δεν πρόκειται ποτέ να συγκροτήσουμε μαζικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα.

 

9. Η κοινωνία διψάει για αριστερά,

ειδικά τώρα που μπαίνει στην πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης το θέμα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ και της ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Είναι εκκωφαντικό πραγματικά το ΚΕΝΟ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ της εργαζόμενης πλειοψηφίας στην αντιπαράθεση αυτή. Το ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα σε μια μελλοντική μονοκομματική λαϊκή εξουσία, που θα επιλύσει κάθε σύγκρουση, γι’ αυτό και όλες οι σημαντικές συγκρούσεις θα πρέπει να αναβάλλονται μέχρι να φτάσουμε εκεί. Π.χ. πρέπει να αναβληθεί μέχρι την κατάκτηση της «λαϊκής εξουσίας» η σύγκρουση για διεκδίκηση εξόδου από την ευρωζώνη, κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλήρως προσχωρήσει στις αντιλήψεις του αστικού καθεστωτικού τόξου : τηλεόραση – καναπές – κουκιά – εκλογές – κοινοβουλευτική πλειοψηφία – αριστερή κυβέρνηση – υπουργεία – θα είμαστε έστω και λίγο καλύτεροι από τους άλλους. Χαρακτηριστικά, όσο υποχωρεί στην πίεση του καθεστωτισμού και καθωσπρεπισμού, τόσο απομακρύνεται από το αίσθημα λαϊκής δυσαρέσκειας και μειώνεται η επιρροή του. Είναι ΛΥΠΗΡΗ η πλήρης σχεδόν απουσία επαφής με τα υπόγεια ρεύματα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ και ΑΝΤΙΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ που υπόκωφα ωριμάζουν στην λαϊκή πλειοψηφία, γι’ αυτό τα καπηλεύεται η ναζιστική ακροδεξιά … Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει επειγόντως ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ. Να εκπροσωπήσει και να μετασχηματίσει επαναστατικά το αυθόρμητο λαϊκό αίσθημα αποστροφής προς την αστική κοινοβουλευτική σαπίλα διακηρύσσοντας το ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ για ανατροπή του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος και την αντικατάστασή του από θεσμούς άμεσης εργατικής δημοκρατίας δομημένους στις λαϊκές συνελεύσεις των χώρων εργασίας, σπουδών, κατοικίας. Να διακηρύξει πως ο συσχετισμός δυνάμεων διαμορφώνεται ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, και το πολύ πολύ απλά ΕΠΙΚΥΡΩΝΕΤΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΑ. Να συγκροτήσει από τώρα και τολμηρά αυτές τις δομές λαϊκής αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης σαν δομές μίας «δυαδικής εξουσίας» που θα επιδιώκει να γίνει «μοναδική» με επαναστατικό τρόπο και στόχο ένα άμεσο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ, κρατικοποίησης των τραπεζών και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ της επιβίωσης του λαού και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με κοινωνικοποιημένη την ιδιοκτησία των βασικών μέσων παραγωγής. 

 

Τώρα που φανερά πια ο ΣΥΡΙΖΑ δημαροφέρνει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρέπει να συριζοδείχνει αλλά αντίθετα πρέπει τολμηρά να προχωρήσει ταυτόχρονα τόσο στην διεύρυνση του μετώπου ρήξης και ανατροπής με νέες δυνάμεις όσο και στο βάθεμα του αντικαπιταλιστικού του χαρακτήρα.  

 

Πρέπει να γίνει διαλεκτικά κατανοητό πως το ιστορικό γίγνεσθαι τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις μέρες μας. Η ποιότητα ποσοτικοποιείται με άλματα. Η απόσταση ανάμεσα σε μια ελπιδοφόρα επαναστατική ρωγμή και σε έναν αποκρουστικό μεσαίωνα ολοκληρωτισμού είναι πολύ μικρή. Οι αυταπάτες και οι ερασιτεχνισμοί απλά δεν επιτρέπονται.    [