της Αλέκας Ζορμπαλά

Τη τελευταία δεκαετία βιώνουμε διεθνώς και στην Ελλάδα την πιο βαθιά, δομική, καπιταλιστική κρίση και ταυτόχρονα και εξ αυτού του λόγου, τη σφοδρότερη επίθεση του συστήματος, το οποίο βασιζόμενο σε ισχυρότατες υπερεθνικές ολοκληρώσεις, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΠΟΕ, αποδόμησε, εν μια νυκτί πολιτικού χρόνου, ότι είχαν καταφέρει να κατακτήσουν με αίμα οι λαοί στην ιστορική αγωνιστική τους πορεία.

Στην Ελλάδα το success story του κ. Σαμαρά προσδιορίζεται από το 1.500.000 ανέργους, τους 4.000 αυτόχειρες, τη κατεδάφιση των προνοιακών παροχών, του ασφαλιστικού, της δημόσιας υγείας και παιδείας, των εργασιακών σχέσεων, των πολιτικών, κοινωνικών, εργατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών.

Υπάρχει πλέον σοβαρό πρόβλημα και αυτής ακόμα της επιβίωσης για χιλιάδες άτομα, οικονομικά προλετάριους, και προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με συσσίτια και ελεημοσύνες κυριών, της εκκλησίας και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ κοινός τόπος είναι, ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις έχουν καμφθεί σε σημείο εκμηδένισής τους.

Τα αίτια της κάμψης πολλά, μεταξύ των οποίων:

1. Η άγρια και πρωτοφανής καταστολή, που δέχθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, στην πρώτη τους επαφή με μορφές αγώνα και αντίστασης, το σoκ, που δέχθηκαν οι εργαζόμενοι, από την ανηλεή και διαρκή επίθεση στα εισοδήματά τους και από τις απολύσεις, ο φόβος για την απώλεια, έστω και των ψίχουλων, που τους κρατά σε διαρκή ομηρεία.

2. Η έλλειψη οράματος. Γιατί οι περισσότεροι, χωρίς διάθεση υποτίμησης του λαϊκού παράγοντα, ούτε φώναξαν, ούτε συγκρούσθηκαν για μια άλλη κοινωνία, αλλά για να ανακτήσουν τη χαμένη τους ζωή, για μια νεκρανάσταση του κράτους πρόνοιας, του κράτους δικαίου.

Ίσως γιατί δεν κατάλαβαν, δεν τους έδωσε κανείς να καταλάβουν, ότι πια δεν υπάρχει δρόμος, αλλά ούτε και σημείο επιστροφής.

Αυτοί, που το κατάλαβαν και μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες ριζοσπαστικοποιήθηκαν, είναι και το κέρδος αυτού του τρίχρονου αγώνα.

3. Η μετατόπιση του κέντρου βάρους του αγώνα από τις από τα κάτω κινηματικές διαδικασίες στην ανώδυνη εκλογική αντιμετώπιση της επίθεσης, και αυτό γιατί οι κυρίαρχες προτεινόμενες, ως εναλλακτικές κινούνται μέσα στα πλαίσια του συστήματος και μάλιστα δεν ξεφεύγουν, ούτε καν, από την εκλογική κοινοβουλευτική διαδικασία.

Οι ευθύνες της καθεστωτικής αριστεράς είναι προφανείς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά, όταν ισχυρίζεται, ότι η απόκρουση της επίθεσης είναι δυνατή και νοητή μόνον εντός συστήματος και μάλιστα εντός υπερεθνικών οργανισμών, με ταυτόχρονο κλείσιμο των ματιών ένθεν κακείθεν, την ίδια στιγμή, που αυτή η πολιτική γραμμή δέχθηκε συντριπτική ήττα στη Κύπρο.

Το ΚΚΕ στο μοναχικό και φοβικό δρόμο του προς την ομιχλώδη λαϊκή εξουσία αρκείται σε κοινοβουλευτικές διεργασίες και ακροβατισμούς με επαναστατική ρητορική και ταυτόχρονα όχι απλά υπονομεύει, αλλά συνειδητά καταγγέλλει και συκοφαντεί την οποιαδήποτε κινητοποίηση δεν ελέγχει.

Αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς, καθώς και οι δυνάμεις του ευρύτερου Αντιεξουσιαστικού, Αναρχικού χώρου, παρά την ριζοσπαστικότητα και την καθοριστική συμβολή στους μεγάλους αγώνες των τελευταίων ετών, που ξεκίνησαν με τη μεγαλειώδη φοιτητική εξέγερση τους άρθρου 16,πέρασαν μέσα από τους πύρινους δρόμους του Δεκέμβρη, και συνεχίσθηκαν μέχρι και την έμπρακτη και μαζική πολιτική και υλική αντιπαράθεση της 12^ης Φεβρουαρίου, δεν κατάφεραν, δεν καταφέραμε, να θέσουμε με απλό και άμεσο τρόπο ένα συλλογικό, ανατρεπτικό σχέδιο, ένα προγραμματικό πλαίσιο, σε μια επαναστατική προοπτική, έναντι των αντανακλαστικών αντιδράσεων και του αυθόρμητου ξεσπάσματος.

Επειδή όμως και παρά την κάμψη και τον φαινομενικό εφησυχασμό και την παραίτηση, οι διεργασίες συνειδητοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης συνεχίζονται και

Επειδή αυτή η κοινωνική δυσφορία, δεν μπορεί παρά να εκφραστεί και με βίαιο τρόπο, τουλάχιστον από κάποια κομμάτια της κοινωνίας και των εργαζομένων,

ανακύπτει το κλασικό ερώτημα του τι κάνουμε για τη στιγμή αυτή, που θα έρθει, τι κάνουμε για το τώρα.

Ξεκινώντας ανάποδα, θεωρώ, ότι σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η συσπείρωση, η Συγκρότηση μια πολιτικής και κοινωνικής πρωτοπορίας (μετωπικής μορφής) σε αντικαπιταλιστική, αντι ΕΕ κατεύθυνση.

Γιατί θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, όχι φτιασιδώνοντας τον, ή καταγγέλλοντάς τον, ούτε περιμένοντάς τον ήσυχα-ήσυχα ως την 2^α παρουσία, αλλά ανατρέποντάς τον μέσα από εξεγερσιακές κοινωνικές διαδικασίες.

Γιατί σε αυτό το δρόμο συγκρότησης αυτής της πρωτοπορίας πολιτικοί μας σύμμαχοι, δεν μπορεί να είναι άλλοι από αυτούς, που θέλουν την αλλαγή του κόσμου μέσα από την ανατροπή του, δηλ. αυτοί που θέλουν το ίδιο με εμάς, και ειδικότερα εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, ομάδες αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης ή κομμουνιστικής αναφοράς από τον Σύριζα, ανένταχτοι της επαναστατικής αριστεράς, καθώς και τμήματα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου με σαφείς ταξικές αναφορές, με δράσεις και παρεμβάσεις στην αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου, στις τοπικές ή θεματικές εστίες πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης.

Μια μετωπική πρωτοπορία, η οποία έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων της σε αυτή τη φάση, θα πρέπει με όρους δυναμικής πολιτικής και κοινωνικής μειοψηφίας

• να επιδιώξει άμεσα την ιδεολογική αποδόμηση της δημοκρατίας, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού, ως μοναδικών και αδιαμφισβήτητων μοντέλων πολιτικής διακυβέρνησης και οικονομικών σχέσεων.

Και αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά απολύτως καθοριστικό.

• να επιχειρήσει την πολιτική και κοινωνική απαξίωση των δομών, θεσμών και στηριγμάτων του συστήματος

• να παλαίψει για τη ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, ώστε να καταφέρει στη πορεία να αποτελέσει καθοριστικό πολιτικό παράγοντα σε κεντρικό επίπεδο.

• Να οργανώσει άμεσα, αλλά και αποτελεσματικά, την αντίσταση στην επίθεση και να δημιουργήσει την ελπίδα για την ανατροπή, για μια άλλη κοινωνία, στη βάση ενός προγράμματος.

Πρόγραμμα Πάλης

Το πρόγραμμα των επί μέρους σημείων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το και χαρακτηριζόμενο στις Θέσεις ως Μεταβατικό Πρόγραμμα, είναι μια σημαντική επεξεργασία και συνεισφορά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια αυτής της πολιτικοκοινωνικής μετωπικής πρωτοπορίας, με την προϋπόθεση, ότι θα εκληφθεί μόνο ως

Πρόγραμμα ζύμωσης, συνειδητοποίησης και πάνω από όλα ως Πρόγραμμα Πάλης,

• Που δεν απευθύνεται σε ένα ταξικά αδιαφοροποίητο Εθνικό Ακροατήριο

• Που θα δώσει στόχο στις δυνάμεις της εργασίας, στις αντιστεκόμενες κοινωνικές ομάδες, βάζοντας τα ζητήματα με αμεσότητα, ευθύτητα και ειλικρίνεια, τόσο για το δύσκολο, όσο και για το κόστος και τις συνέπειες της εφαρμογής του, χωρίς να κοροϊδεύει κανένα. Γιατί το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

• Που θα αποτελέσει τη βάση οργάνωσης και συσπείρωσης όχι του όλου της κοινωνίας, αλλά αυτών των εργαζόμενων, ανέργων, αγροτών, άλλων συμμαχικών στρωμάτων, πολιτικών και κοινωνικών εστιών αντίστασης, των ταξικών αυτών δυνάμεων, που θα συνειδητοποιήσουν και θα το αντιληφθούν ως όρο sine qua non για την απελευθέρωσή τους.

Γιατί είναι ένα πρόγραμμα διαρκούς πάλης, που, μέσα στις δεδομένες συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας, είναι ανειλικρινές να ισχυριζόμαστε, ότι μπορεί να υλοποιηθεί κυβερνητικά, στο σύνολο και στο εύρος του, άνευ άλλου τινός, από οποιαδήποτε αντιμνημονιακή, αριστερή ή παναριστερή κυβέρνηση και μάλιστα μέσα από το δρόμο του αστικού κοινοβουλευτισμού ή της «επανάστασης χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι».

Γιατί είναι ένα πρόγραμμα διαρκούς πάλης, για το οποίο οι πρωτοπόρες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις αξίζει να παλεύουν από σήμερα, κάθε στιγμή, κάθε ώρα, από τη θέση και με όρους δυναμικής, ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, σε θεσμικό, αλλά κυρίως σε εξωθεσμικό-εξωκοινοβουλευτικό επίπεδο, με ανάπτυξη παράλληλων μορφών αυτοοργάνωσης των εργαζομένων και δομών αλληλεγγύης.

Γιατί μόνο με τις μικρές και τις μεγάλες νίκες και με τις επιμέρους κατακτήσεις αυτού του προγράμματος ανοίγουμε το δύσκολο και μακρύ δρόμο των επαναστατικών γεγονότων και η ελπίδα αποκτά νόημα και περιεχόμενο.