Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος

πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου

Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου

Κατακορύφως

Μια κουβέντα που έπρεπε να είχε ξεκινήσει -από όλους- χωρίς φοβικότητα πριν από 3 χρόνια, ανοίγει επιτέλους στον προσυνεδριακό διάλογο. Σε ένα περιβάλλον κοινωνικής καταστροφής, με τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα να αναζητούν εναγωνίως απαντήσεις και προοπτική στο σήμερα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχωρεί στη Β’ Συνδιάσκεψή της.

Τα ερωτήματα τα βάζει η πραγματικότητα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να  δώσει απαντήσεις στο μέτρο που της αναλογεί ως μια γνήσια αριστερή δύναμη.  Τα ερωτήματα στα οποία θα κληθεί να δώσει απαντήσεις την Κυριακή 2/6, δεν είναι καινούρια, τα ίδια ερωτήματα απασχόλησαν και το Συνέδριο του ΚΚΕ αλλά και τη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Δεκέμβριο.  Με 60% ανεργία στους νέους , 3000 αυτοκτονίες, καταπάτηση θεμελιωδών άρθρων του αστικού συντάγματος, δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, αλλά ΜΙΑ, όχι πολλές, πόσο μάλλον αντίρροπες,  ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Αριστερής διεξόδου από την  κρίση.

Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα προς τους εαυτούς μας. Για ποιο λόγο, ενώ έγιναν δεκάδες γενικές απεργίες, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος κατέβηκαν στο δρόμο, στις πλατείες, μετά τις εκλογές υπάρχει νηνεμία;

Η απάντηση επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι είναι το γεγονός ότι καμία πολιτική δύναμη δεν δίνει προοπτική διεξόδου στο σήμερα, και εξηγούμαι:

Η τρικομματική κυβέρνηση διαμηνύει ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομο γιατί διαφορετικά θα μας βρουν οι 7 πληγές του Φαραώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την υπεράσπιση της λύσης μέσα στα πλαίσια του Ευρώ, ακόμη και μετά την Κύπρο, ενώ είναι εμφανές σε όλη την κοινωνία ότι δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση, στην πραγματικότητα δηλώνει ότι το μνημόνιο, ή κάποιο άλλο μνημόνιο είναι μονόδρομος.

Το ΚΚΕ, με την παραπομπή της λύσης στο σοσιαλισμό, στην πραγματικότητα δηλώνει ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος.

Αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ διαθέτει ένα μεταβατικό πρόγραμμα ικανό για αν αντιστρέψει την κατάσταση του κοινωνικού ολέθρου, έχει ως μόνη λύση την αντικαπιταλιστική ανατροπή, την οποία θα κάνει κάπως, κάποτε ο λαός, επί της ουσίας, δηλώνει ότι το μνημόνιο, τουλάχιστον για σήμερα είναι μονόδρομος…

Τώρα έχουμε όλοι τα χαρτιά μας ανοιχτά

Στη Συνδιάσκεψη θα κυριαρχήσουν 3 θέματα:

Το ζήτημα του Μετώπου, πλατιού-λαϊκού κοινωνικού και πολιτικού. Την αποσαφήνιση του μεταβατικού προγράμματος για το ποιος θα το εφαρμόσει, και εάν γύρω από αυτό θα υπάρχουν συμμαχίες, και τέλος το ζήτημα της Αριστερής Κυβέρνησης, η στάση μας και το εάν κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση.

Θα γίνει σκληρή κόντρα, ο προσυνεδριακός διάλογος έχει ήδη δείξει δείγματα θετικά:

«Το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει στο ύπουλο δίλημμα που θέτει μέσα στον κόσμο της Αριστεράς και της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα του πρέπει να αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν»[i].

Έχει δείξει βέβαια και αρνητικά ως προς το αποτέλεσμα:

«Ναι η αριστερά όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει να κυβερνήσει. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα πάρουν την εξουσία. Για να αλλάξει η εξουσία από αστική σε εργατική. Αυτή η αλλαγή χρειάζεται επανάσταση και το υπογραμμίζω, κόντρα σε αυτούς που φοβούνται και να αναφέρουν τη λέξη». [ii]

Δηλαδή πρώτα θα πάρει η εργατική τάξη την εξουσία, και μετά η Αριστερά θα πάρει την κυβέρνηση.

Άλλωστε πρόσφατα πληροφορήθηκα στην τοπική μου επιτροπή ότι δεν είμαστε ούτε με τον Αλλιέντε, ούτε με τον Τσάβες, έστω κριτικά…

Δυστυχώς για τον κόσμο που έχει στραμμένα τα μάτια του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι θέσεις θα ψηφιστούν ως έχουν, σε επίπεδο ουσίας, το οργανωτικό μοντέλο 2/3 το εγγυάται. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αυτή την πολιτική κατεύθυνση, θα δώσει τη δυνατότητα στο, παρά τω Τσίπρα επιτελείο Μηλιός- Σταθάκης -Δραγασάκης  του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει τη χώρα , αν του δοθεί η ευκαιρία –διότι τα ποσοστά του τα 4πλασιασε επειδή είχε ριζοσπαστικό πρόγραμμα όχι επειδή ήταν «υπεύθυνη δύναμη» , σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολύ αμφίβολο εάν αυτή θα είναι μια Αριστερή κυβέρνηση.

Όπως στρώνεις κοιμάσαι…

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ορισμένοι σύντροφοι, και ο γράφων, πρότειναν ένα βηματισμό για την συνεργασίας τον κομμάτων της Αριστεράς, στη λογική του μετώπου, με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα[iii]. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τελικά,  για να μην προδώσει 20000 ψηφοφόρους, πρόδωσε 50000. Η ομοβροντία πυρών που δεχτήκαμε εντός- εκτός , ήταν θεαματική… Τώρα την κριτική που δεχτήκαμε εμείς, τη δέχονται σύντροφοι οι οποίοι εκφράζουν πραγματική και γνήσια αγάπη γα την Ριζοσπαστική Αριστερά.

Σε ένα κείμενο[iv] το συντρόφου Γ.Ρούση , τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα έγραφε απευθυνόμενος σε εμένα και κάποιους άλλους συντρόφους:

 «Μήπως όμως, όπως στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο, το ΚΚΕ, τους ανένταχτους, δεν υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις που θα αποδέχονταν τη λογική ενός τέτοιου Μετώπου; Η απάντηση είναι πως ναι υπάρχουν, όσο κι αν φαίνεται να υποχωρούν και να χάνουν έδαφος. Όμως και αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει κάποτε να επιλέξουν με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν, διαφορετικά άθελα τους ίσως, γίνονται συνυπεύθυνες στη διαμόρφωση ενός συστημικού αναχώματος».

Αντιστρέφω το ερώτημα.

Με σχεδόν δεδομένη την απόφαση της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για πλήρη αντίθεση σε κάθε υπόνοια αριστερής κυβέρνησης, για κανένα περιθώριο πολιτικού μετώπου (με Αλαβάνο, ΚΟΑ, Εργατικό Αγώνα)  στη βάση του μεταβατικού προγράμματος,

Αντίστοιχα των συντρόφων του ΚΚΕ όπως εκφράζονται από τον Εργατικό Αγώνα, που προσπαθούν να αλλάξουν και να πείσουν συντρόφους τους εντός του Κόμματος, παρά την απόφαση του Συνεδρίου, για την απώλεση του ΑΑΔΜ,

Μήπως «Όμως και αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει κάποτε να επιλέξουν με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν…» μήπως…

Μήπως ήρθε η ώρα για να ξαναμοιραστεί η τράπουλα…

Άλλωστε η Πρωτοβουλία των 1000 που πολλοί βιάστηκαν να τη χαρίσουν στο ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια προσπάθεια είναι…..

 

Μιχάλης Αποστόλου           

Τ.Ε ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου-Νέου Κόσμου