«Το χάος θα έρθει από κάτω» κομαντάντε Μάρκος  

Είναι φανερό πως η άπτωτη  των ταξικών- κοινωνικών αγώνων ,παρά την  περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού ζητήματος και την φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, έχει οδηγήσει την αριστερά σε ρεαλιστικότερες θέσεις.

Η ΔΗΜΑΡ με την συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση οδηγήθηκε με γοργούς ρυθμούς στην υποταγή της στο σοσιαλφιλελεύθερο κομφορμισμό της υπεράσπισης μιας καλυτέρευσης της  βαρβαρότητας   των νόμων της αγοράς.  

Το ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει προ πολλού την άποψη του για την αριστερή κυβέρνηση, άλλωστε δεν του βγαίνουν και τα κουκιά και οι δυνάμεις. Για αυτό το λόγο σε ένα βαθμό χαιρετίζεται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου ή τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Το ΚΚΕ με τον συντηρητικό «κομμουνιστικό» ρεφορμισμό του, κάνει θεωρητικά άλματα στην σοσιαλιστική επανάσταση, δίχως μεταβατικά προγράμματα, προπαγανδίζοντας το ελάχιστο πρόγραμμα και ένα κομματικό πατριωτισμό, που δαιμονοποιεί κάθε αυθόρμητη  διαδικασία και κίνημα.

Ενώ σύσσωμη η κοινοβουλευτική αριστερά επιλέγει την γραμμή του «ώριμου φρούτου», όπως φάνηκε και από την ανοικτό και απροκάλυπτο ξεπούλημα της απεργίας των καθηγητών. Ναι η κοινοβουλευτική αριστερά θέλει να κυβερνήσει όχι όμως ως ανατρεπτική δύναμη, αλλά ως δύναμη διαχείρισης.  Και αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ  που με την κομματοκεντρική λογική  και με την γραμμή του μίνιμουμ προγράμματος, στηρίζει σε απίστευτο βαθμό το σύστημα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την δική πλευρά επιμένει στην προβληματική και την προοπτική του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, του αγωνιστικού μετώπου και της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος   Για την συγκρότηση μιας άλλης αριστεράς σε μια αντικαπιταλιστική κομμουνιστική προοπτική.

Και όμως  και στην  ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα πλαίσια του διαλόγου για την Β’ συνδιάσκεψη υπάρχει από μερίδα δυνάμεων μια συντονισμένη προσπάθεια προσαρμογής σε ρεαλιστικότερες διαχειριστικές θέσεις.  Είναι η γραμμή του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου που πάει πίσω από την κατάκτηση του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού μετώπου.   Είναι η πολιτική γραμμή προσαρμογής των δυνάμεων του αντικαπιταλιστικού προγράμματος/ μετώπου σε πολιτικές λογικές που θα χωράνε δυνάμεις όπως  του «πλάνου β»  που ρέπει σε ένα εθνοκεντρικό αριστερό κεϋνσιανισμό. Ή με τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου.

Πρόκειται για μια θνησιγενής απόπειρα προσαρμογής του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού μετώπου/ προγράμματος και της διεθνιστικής κομμουνιστικής προοπτικής σε μια γραμμή μιας παλαιορεφορμιστικής αριστεράς με εκδοχές μιας παραδοσιακής τριτοδρομικής σοσιαλδημοκρατίας. Στην προοπτική μιας αριστερής διακυβερνητικής απάντησης έξω από την ΕΕ-ευρώ και μνημόνια. Όχι όμως έξω από τον καπιταλισμό, ούτε καν σε συνολική σύγκρουση με αυτόν.

Η δική μου γνώμη είναι πως φτάνει πια με αυτή την αριστερά. Χρειαζόμαστε μια αριστερά ανατρεπτική, επιθετική, επαναστατική, μια αριστερά των πλέον συνειδητοποιημένων και στρατευμένων αγωνιστών που θα μπαίνουν μπροστάρηδες   σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα και θα τον οδηγούν σε νίκη. Μόνο με τις νίκες θα δυναμώσει η ταξική αυτοπεποίθηση των εργαζόμενων, μόνο με αυτές μπορεί να αλλάξει το κλίμα και θα μεταβληθεί ο συσχετισμός δύναμης.

Έχουμε πόλεμο, έχουμε ένα ταξικό πόλεμο και μόνο μια αριστερά στρατηγείο ενός επαναστατικού εργατικού στρατού είναι μια χρήσιμη για τον λαό και τους εργαζόμενους αριστερά.  Μια αριστερά ενωτική, μα ταυτόχρονα οραματική, ανατρεπτική, ερωτική και βαθιά αντιεξουσιαστική.

Όχι η αριστερά δεν πρέπει να κυβερνήσει, ούτε εντός του καπιταλισμού, ούτε εκτός αυτού. Αυτός που θα κυβερνήσει, αυτός που θα αυτοεξουσιάσει είναι η εργαζόμενη πλειοψηφία δια των άμεσων και  αντιπροσωπευτικών τους οργάνων. Η ανατρεπτική επαναστατική αριστερά έχει ως στόχο να οργανώσει τους αγώνες και την εργατική τάξη σε ένα ενιαίο ταξικό εργατικό μέτωπο.

Να βοηθήσει με κάθε τρόπο το «μπλοκ των από τα κάτω», οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες να αυτοργανωθούν και να αποκτήσουν την αναγκαία επαναστατική αυτοσυνειδησία. Να ηγεμονεύσει η τάση της επαναστατικής χειραφέτησης απέναντι στην τάση της υποταγής και της χειραγώγησης. Διαφορετικά θα κάνουμε  και κάνουμε μια τρύπα στο νερό.

Κατανοώ και καταλαβαίνω τους προβληματισμούς των ανθρώπων της αριστεράς και τις εργατικής τάξης που δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση δίχως να μπορεί απαντήσει. Τα ψέματα όμως τελείωσαν και ο καπιταλισμός δεν παίρνει ένα δράμι βελτίωση.

Δυο δρόμοι ανοίγονται: Είτε η αριστερά θα οργανώσει το λαό για μια σύγκρουση με τα ξένα και ντόπια αφεντικά, είτε ο φασισμός και η βαρβαρότητα θα σμπαραλιάσουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση. Μεταμορφώνοντας τον καπιταλισμό σε μια νέα μορφή μεταμοντέρνας  φεουδαρχίας.

Μα τι πρέπει να γίνει: Α) ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο  στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα. Με ένα  αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα που θα βγάζει μπροστά τα εργατικά συμφέροντα. Διεκδικώντας 900 € βασικό μισθό και 30 ώρες εργασίας.  Απαγόρευση των απολύσεων και εργατική αυτοδιαχείριση στους εργασιακούς χώρους που την κάνουν τα αφεντικά.  Με κρατική οικονομική στήριξη από τα χρήματα που τώρα πληρώνουμε το χρέος ή τις τράπεζες. Με τις  γενικές συνελεύσεις, τις επιτροπές αγώνα και τα ανεξάρτητα ταξικά κέντρα αγώνα  να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μόνο έτσι μπορεί να ενωθεί η εργατική τάξη. Β)  Οικοδόμηση ενός αγωνιστικού μετώπου  ρήξης και ανατροπής με γραμμή αντικαπιταλιστική. Έξω από το ΝΑΤΟ, ΕΕ, ευρώ και  ΔΝΤ. Με κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων. Με πρωτοβάθμιους παραγωγικούς συνεταιρισμούς .  Σε αυτό το μέτωπο μπορούν να βρεθούν αυτές οι δυνάμεις της αριστεράς που σπάνε από το ρεφορμισμό.  Γ) Οικοδόμηση ενός αντικαπιταλιστικού/επαναστατικού πόλου/ μετώπου των πλέον συνειδητοποιημένων δυνάμεων της αριστεράς.  Με στόχο της κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την μετάβαση στην σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία. Δηλαδή με στόχο την επαναστατική απαλλοτρίωση του συσσωρευμένου πλούτου και κεφαλαίου. Θα είναι το μέτωπο/πόλος που θα οργανώσει την  κομουνιστική επανάσταση δίχως το ίδιο να θέλει να είναι και αυτό που θα πάρει την εξουσία.

Πρόκειται για τρία πεδία  που θα κινούνται σε διαλεκτική αλληλεξάρτηση, δίχως να χάνουν την αυτονομία τους, που τους εξασφαλίζει την επαναστατική δυνατότητα να στρατευτούν την πολύμορφη σύγχρονη προλεταριακή πλυθηντικότητα. Στην διαλεκτική τους αλληλεξάρτηση και αυτονομία είναι ο σύγχρονος επαναστατικός ηγεμόνας.   Και που σαφώς δεν θα μένουν στα πλαίσια του εθνικού κοινωνικού χώρου/ σχηματισμού, μα θα ερευνούν όρους για την συγκρότηση μιας σύγχρονης επαναστατικής διεθνιστικής προοπτικής/ διεθνούς.

Η αγωνιστική άμπωτη γρήγορα θα τελειώσει και θα αντικατασταθεί από μια αγωνιστική πλημμυρίδα με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά.   Το ερώτημα βρίσκεται στο κατά πόσο θα είναι έτοιμη η αριστερά και το  αγωνιστικό επαναστατικό μπλοκ να μεταμορφώσουν την εξεγερσιακή κατάσταση σε επαναστατική κρίση.

Δημήτρης Αργυρός, ΤΕ Ιωαννίνων