ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ 02.11.2013 ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΟΥ Π.Σ.Ο. ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

A. Διεθνείς εξελίξεις

1. Η συνεδρίαση του ΠΣΟ πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη συγκυρία. Όσο κι αν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εμφανίσει μια εικόνα σταθερότητας και επιτυχίας, η αλήθεια είναι ότι συνεχίζεται η πολιτική αστάθεια εξαιτίας της οικονομικής και πολιτικής κρίσης που βαθαίνει, των ενδοκυβερνητικών αντιθέσεων και της επίδρασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στο πολιτικό σύστημα, και πάνω από όλα εξαιτίας των αγώνων που συνεχίζονται, της εργατικής αντίστασης και του μαζικού αντιφασιστικού ξεσηκωμού.

Η κυβέρνηση επιδιώκει το τελευταίο χρονικό διάστημα να πείσει ότι «διαπραγματεύεται» να «μην υπάρξουν νέα μέτρα και νέο μνημόνιο» επικαλούμενη την «επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος». Όμως μέσα από την συζήτηση για την «κάλυψη του δημοσιονομικού κενού» διαμορφώνει το κλίμα για την συνέχιση και κλιμάκωση αυτής της πολιτικής, με νέα σκληρά, ποιοτικά αντιδραστικά μέτρα, ένα νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ένα νέο Μνημόνιο, με διατήρηση του εκβιασμού του χρέους

Το ερώτημα του αν θα περάσει ο νέος γύρος της επίθεσης ή οι εργαζόμενοι με την πάλη τους δεν θα αφήσουν να περάσουν τα μέτρα αυτά, θα επιβάλλουν να ξηλωθούν τα παλιά, να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και η δικομματική κυβέρνηση και συνολικά η επίθεση ανοίγοντας δρόμους αντικαπιταλιστικής ανατροπής αποτελεί το κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης το ερχόμενο διάστημα.

2. Οι διεθνείς εξελίξεις κάθε άλλο παρά οδηγούν σε μια σταθερή ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, που θα παράσερνε και τον ελληνικό καπιταλισμό σε μια έξοδο από την τωρινή κρίση και ύφεσή του. Αντίθετα,  έρχονται να υπογραμμίσουν το βάθος και τις επιπτώσεις της κρίσης. Η ανάδειξη του χρέους των ΗΠΑ, της πιο ισχυρής καπιταλιστικής οικονομία του πλανήτη σε παράγοντα οικονομικής και πολιτικής αστάθειας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η συνέχιση της ύφεσης και το λίμνασμα της ευρωζώνης, η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης των BRICS επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα.

3. Παράλληλα οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί εξακολουθούν να αναταράζουν τις διεθνείς σχέσεις, παρά τις εξάρσεις και τις υφέσεις που εμφανίζουν. Οι εξελίξεις σε σχέση με τη Συρία φέρνουν στο προσκήνιο τις σοβαρές αντιφάσεις της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Από την μια η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κλιμακώνεται, όμως προσκρούει τόσο στα εσωτερικά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όσο και στις διεθνείς αντιπαραθέσεις, την ενίσχυση του ρόλου των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων αλλά και την άνοδο του ρόλου των λαϊκών κινημάτων στην περιοχή.

Η ελληνική κυβέρνηση προσκολλάται στην πιο επιθετική ιμπεριαλιστική στρατηγική. Η όλο και βαθύτερη συγκρότηση του άξονα Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ οξύνει τους ανταγωνισμούς, προδιαγράφοντας αρνητικές εξελίξεις στην περιοχή, που πιθανά συμπεριλαμβάνουν και ένα νέο «σχέδιο Ανάν», στα πλαίσια της ευρύτερης πολιτικής τους για την «νέα Μέση Ανατολή».

4. Οι εξελίξεις στην  Ευρωπαϊκή Ένωση επιβεβαιώνουν το βάθος της κρίσης της ευρωζώνης και της ΕΕ. Η «κρίση χρέους» όχι μόνο συνεχίζει να ταλανίζει όλο τον ευρωπαϊκό νότο, αλλά τα κρισιακά φαινόμενα επεκτείνονται και στις χώρες του πυρήνα, με αποτέλεσμα η Γαλλία, η Ολλανδία κλπ να μπαίνουν σε σκληρά προγράμματα προσαρμογής. Οι αναιμικοί ρυθμοί «ανάκαμψης» που επικαλούνται δεν έχουν καμιά θετική επίπτωση στην κατάσταση των εργαζόμενων τάξεων. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός θα επιδιώξει μετά την συγκρότηση κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού να προχωρήσει σε ακόμη πιο επιθετικές κινήσεις στο πλαίσιο της «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης», σε νέα ακόμη πιο επιθετικά μνημόνια και μειωμένη λαϊκή κυριαρχία. Η  ενεργή οικονομική κρίση διαπλέκεται με τα στοιχεία πολιτικής κρίσης, απαξίωσης και αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος (Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία). Σύμπτωμα αυτών των εξελίξεων είναι και η άνοδος της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες της Ευρώπης, η οποία συνδυάζοντας ξενοφοβία και ακραίο νεοφιλελευθερισμό διεκδικεί να παίξει και κυβερνητικό ρόλο.

5. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα επιδρούν και στις εξελίξεις στην Ελλάδα. Η σχετική αντίθεση ΕΕ-ΔΝΤ σχετικά με την κατανομή των βαρών της κρίσης (κούρεμα ή επιμήκυνση του χρέους), καθόλου δεν αναιρεί την στρατηγική τους συμφωνία στην κεντρική ταξική και αντιλαϊκή κατεύθυνση της συνέχισης και κλιμάκωσης των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Σε αυτό το φόντο, η ΕΕ «μπαίνει μπροστά» για να επιβληθεί νέο μνημόνιο στον λαό σε συμμαχία με την ελληνική ολιγαρχία. Αποδεικνύεται πόσο βαθιά αντιδραστικός είναι αυτός ο μηχανισμός. Η κατάσταση αυτή θα ενισχύει και φωνές κριτικής στην ΕΕ από αστική, φιλοαμερικάνικη σκοπιά. Για αυτό γίνεται πιο επιτακτική τόσο η πάλη για ρήξη και η αποδέσμευση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, όσο και η δίδυμη αντιπαράθεση με την πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, πάντα από την σκοπιά της δικής μας αντικαπιταλιστικής οπτικής.

 

Β. Εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

6. Η δολοφονία του αγωνιστή αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, από την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις. Η απότομη στροφή κυβέρνησης, συστήματος και ΜΜΕ απέναντι στη ΧΑ με συλλήψεις κορυφαίων στελεχών και ενορχηστρωμένη αποκάλυψη του εγκληματικού – φασιστικού της χαρακτήρα από τα γνωστά παπαγαλάκια έγινε κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής και των μεγάλων διαδηλώσεων που ακολούθησαν την δολοφονία, φοβούμενη την κλιμάκωση των αντιδράσεων και την σύνδεσή τους με την ευρύτερη αντικυβερνητική, αντιμνημονιακή πάλη. Το αντιφασιστικό – αντιρατσιστικό κίνημα των προηγούμενων χρόνων, με σταθμούς τις κινητοποιήσεις ενάντια σε κάθε πρωτοβουλία της ΧΑ (γραφεία, συγκεντρώσεις κλπ.), τη Μανωλάδα, την Αμυγδαλέζα, την Καλαμάτα, αποτέλεσε το υπόστρωμα για το μαζικό ξέσπασμα της αντιφασιστικής οργής για τη δολοφονία του Π. Φύσσα.

Μετά τη δολοφονία μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της στα ΜΜΕ βρήκαν ευκαιρία για να συκοφαντήσουν και να επιτεθούν στο αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά προσπαθώντας να πείσουν ότι οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάντ Λουκμάν έγιναν ξαφνικά θύματα και να εμφανισθεί η άθλια συγκυβέρνηση και το κράτος του αστυνόμου ως εγγυητής της σταθερότητας. Όσες προβοκάτσιες όμως και να οργανώσουν δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Η συγκεκριμένη εγκληματική ενέργεια, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, είναι εχθρική και ξένη προς το μαζικό κίνημα και την Αριστερά. Η Αριστερά ούτε με πρακτικές "ξεκαθαρίσματος λογαριασμών" έχει σχέση, ούτε με εν ψυχρώ δολοφονίες.

Η κυβέρνηση αξιοποιεί τη δολοφονία του Π. Φύσσα, και την διπλή δολοφονία των μελών της ΧΑ στο Ν. Ηράκλειο αναπτύσσοντας τις θεωρίες «των δύο άκρων», του «δημοκρατικού τόξου» και της «καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται», προβάλλοντας τον εαυτό της σαν εγγυητή της «δημοκρατίας» και της «ομαλότητας». Επιδιώκει να πετύχει την νομιμοποίηση της εντεινόμενης καταστολής ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Από τη μια μεριά με ένταση της καταστολής ενάντια στους αγώνες που ξεσπάνε (Σκουριές, φυλακίσεις μαθητών κλπ), με νέους πιο αυταρχικούς νόμους και διατάξεις. Με προσπάθειες κατευνασμού των στηριγμάτων της Χρυσής Αυγής αλλά και ανασυγκρότησης του ακροδεξιού χώρου Με την ποινικοποίηση της μαχητικής κινηματικής δράσης και των αντισυστημικών πολιτικών θέσεων (ΕΕ και ΝΑΤΟ). Από την άλλη, προσπαθώντας να βάλει στο κάδρο της «προβοκατορολογίας» την ίδια την Αριστερά, πιέζοντάς την να καταδικάσει τα «δικά της ακραία στοιχεία» και οδηγώντας την σε ακόμα πιο δεξιές μετατοπίσεις.  Επιδιώκει να περιορίσει προς όφελός της την επιρροή της ΧΑ στην κοινωνία και τον κρατικό μηχανισμό, να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της, να μονοπωλήσει την πολιτική της ατζέντα και -μέσω του κράτους- τη βία..

Το καθήκον όλης της Αριστεράς πρέπει να είναι η αποτροπή των μεθοδεύσεων κυβέρνησης, αστυνομίας, ΕΥΠ, δικαστών και εισαγγελέων που στοχοποιούν μόνιμα το κίνημα και τους αγωνιστές σαν «εγκληματίες» και «τρομοκράτες» με στημένες διώξεις και κατηγορίες, τρομονόμους, παράνομες πρακτικές παρακολουθήσεων και συλλήψεων. Με αίσθημα περιφρούρησης των αγώνων και όχι με αναδίπλωση και επίδειξη νομιμότητας μπροστά στον «κίνδυνο της προβοκάτσιας». Χωρίς περιορισμό των ανατρεπτικών αιτημάτων και διαθέσεων του κινήματος ενάντια στα μνημόνια στο όνομα της «ομαλότητας και της σταθερότητας Χρειάζεται η κλιμάκωση με μαζικούς όρους της σύγκρουσης με την κυβέρνηση που καταπατά θεμελιώδεις ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα με στόχο την ανατροπή της.

Με κέντρο το μαζικό λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του, με αποφασιστικότητα στην υπηρέτηση των μορφών πάλης που αυτό επιλέγει. Με ένταση των ενωτικών πρωτοβουλιών στα πλαίσια του αγωνιστικού μετώπου ρήξης-ανατροπής.

7. Οι πολιτικές αυτές επιλογές της κυβέρνησης Σαμαρά έχουν στην βάση τους το εκκωφαντικό τέλος του success story. Η κρίση παραμένει παραπάνω από ενεργή. Μια πραγματική καταστροφή είναι ήδη σε εξέλιξη: ανεργία 27,6%, ύφεση στην πενταετία πάνω από -25%, πάνω από 30% μείωση των αποδοχών, διάλυση των κοινωνικών υποδομών. Το τέλος των «μέτρων» έχει ήδη μετατεθεί για το 2016 και η έξοδος από την κρίση μετά το 2020. Όμως, αρκετές επιχειρήσεις μέσα στη συγκυρία αυξάνουν την κερδοφορία τους λόγω της μείωσης των μισθών και της τροποποίησης του συσχετισμού δύναμης. Γι’ αυτό και οι μονοπωλιακοί όμιλοι στηρίζουν το Σαμαρά.

8. Την ίδια ώρα η ρευστότητα και η πολιτική κρίση παραμένουν και ενισχύονται. Οι τάσεις αυτές αποτυπώνονται στον μεγάλο κατακερματισμό των κομμάτων, στην συνέχιση της διαλυτικής πορείας του ΠΑΣΟΚ, στην άνοδο της αντίθεσης στο ευρώ και την ΕΕ, στην ευρύτερη κρίση εκπροσώπησης και πολιτικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος με τον λαό να αντιτίθεται σε συντριπτικά ποσοστά στην κυρίαρχη πολιτική.

Φυσικά η τεράστια κρίση της κυβέρνησης δεν την καθιστά ακίνδυνη. Το αντίθετο, όσο πιο απονομιμοποιημένη γίνεται τόσο κλιμακώνει την επίθεσή της ενάντια στην εργατική τάξη και στον λαό, στα κοινωνικά του δικαιώματα και  ελευθερίες, επιχειρώντας να οικοδομήσει όρους για μια αντιδραστική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος. 

9.         Όμως το αστικό σχέδιο για αντιδραστική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος είναι βαθιά υπονομευμένο και αδιέξοδο. Πρώτα από όλα γιατί η ίδια η βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση διαμορφώνει συνθήκες εξαθλίωσης για μεγάλα κομμάτια των λαϊκών μαζών, αντικειμενικά υπονομεύει τους όρους της αστικής ηγεμονίας. Έπειτα, γιατί τα ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης των μνημονιακών κομμάτων είναι βαθιά και δύσκολα μπορούν να καλυφθούν. Τέλος, γιατί σε όλα αυτή την περίοδο η αντίσταση των εργαζομένων συνεχίστηκε και σημαντικοί αγώνες έγιναν ή βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη. Γι’ αυτό το λόγο και η επιχείρηση αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι. Αντίθετα, μπορεί και πάλι να προσκρούσει στην καταλυτική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, και των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς.

 

Γ. Για τις προοπτικές των αγώνων και της  αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

10. Το τετράμηνο που μεσολάβησε από την τελευταία συνεδρίαση του ΠΣΟ σημαδεύτηκε από πολύ σημαντικούς εργατικούς αγώνες.

• Η κατάληψη των εργαζόμενων στην ΕΡΤ που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την κατάρρευση της προηγούμενης τρικομματικής κυβέρνησης μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, συνεχίζεται αψηφώντας τις κυβερνητικές απειλές. Δείχνει τι σημαίνει εργατικός έλεγχος στην πράξη και λειτουργεί σαν αγωνιστικό παράδειγμα για εκατομμύρια εργαζόμενους που αντιστέκονται στις απολύσεις.
• Οι πολυήμερες απεργίες σε πολλούς χώρους του δημοσίου και κυρίως η απεργία των καθηγητών που συνεχίστηκε για 2 βδομάδες, έβγαλαν στους δρόμους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, ζωντάνεψε διαδικασίες μαζικών γενικών συνελεύσεων και περιφρούρησης, ανέδειξε τις δυνατότητες συντονισμών και νέες μορφές “από τα κάτω” ενότητας των εργαζόμενων. Επιβεβαίωσε ότι και όταν υπάρχει η δυναμική και διάθεση κλιμάκωσης με αγώνες διαρκείας που παραλίγο να σπάσει και την 2η βδομάδα το απεργοσπαστικό όριο του 66,6%, χρειάζεται ένα ακόμα πιο δυνατό δίκτυο αγωνιστών της βάσης ικανό να αντιμετωπίζει τις επιθέσεις και τις τρικλοποδιές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Τόσο των φιλοκυβερνητικών ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, όσο – δυστυχώς- και των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς. Του ΠΑΜΕ που κατήγγειλε από την αρχή την απεργία διαρκείας ως “τυχοδιωκτική” αλλά και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που την κρίσιμη στιγμή επέλεξαν το δρόμο του ψεύτικου “ρεαλισμού” ενάντια στην συνέχιση της απεργίας στα σχολεία.
• Η απεργία διαρκείας στα πανεπιστήμια που κλείνει 9 βδομάδες είναι μια επιπλέον απόδειξη της πραγματικής διάθεσης και δύναμης των εργαζόμενων, ικανή να σταματήσει τις διαθεσιμότητες σε ΑΕΙ – ΤΕΙ. Τώρα είναι η στιγμή το φοιτητικό κίνημα, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές να βγουν συντονισμένα στο πλευρό τους, σ' ένα μεγάλο πανεκπαιδευτικό μέτωπο για να καταφέρουν να νικήσουν.
• Ο αγώνας των νοσοκομειακών ενάντια στην διάλυση της δημόσιας υγείας με κλείσιμο νοσοκομείων, περικοπές και νέα χαράτσια από τον φασίστα Άδωνι, επιβεβαιώνει ότι εκεί όπου έχουν προχωρήσει μορφές οργάνωσης από τα κάτω, όπως το Συντονιστικό των Νοσοκομείων, ανοίγουν μεγαλύτερες δυνατότητες για κινητοποιήσεις κόντρα στις διαθέσεις της γραφειοκρατίας.
• Οι κινητοποιήσεις στον ιδιωτικό τομέα, στον Κατσέλη, στη ΛΑΡΚΟ, η για πάνω από ένα μήνα κατάληψη της Νομαρχίας Εύβοιας από τους άνεργους εργάτες στη Χαλκίδα, στην Ιντρακόμ, στη Wind και στη Vodafone, στον Σκαραμαγκά, στην ιδιωτική εκπαίδευση και σε πολλούς άλλους χώρους, δείχνουν ότι παρά τις δυσκολίες της μαζικής φτώχειας, της ανασφάλειας, της τρομοκρατίας και της απειλής της ανεργίας, η εργατική τάξη ξεσηκώνεται και παλεύει.
• Καθοριστικό ρόλο στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος έχει το παράδειγμα του αγώνα των κατοίκων στην Χαλκιδική. Η επιχειρούμενη εξόρυξη με την σύμπραξή του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου αποτελεί «πείραμα» καπιταλιστικής ανάπτυξης στην πιο επιθετική και καταστροφική της μορφή, με ξεπούλημα  του δημόσιου πλούτου, περιβαλλοντική καταστροφή, ακραία καταπάτηση λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών καθώς και την πρώτη έμπρακτη απόπειρα υλοποίησης της «θεωρίας των δύο άκρων», με συλλογική ποινικοποίηση και ένταξη όσων αντιστέκονται στην κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης». Από την άλλη πλευρά ο ηρωικός αυτός αγώνας των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής αποτελεί παράδειγμα κινήματος αντίστασης και ανυπακοής στην κατεύθυνσης της ανατροπής. Είναι ένας αγώνας για «γη και ελευθερία», βασισμένος  στις λαϊκές συνελεύσεις, με χαρακτήρα αποφασιστικότητας, σύγκρουσης και προοπτική νίκης, που έχει κατορθώσει να συσπειρώσει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους πανελλαδικά. Ο αγώνας αυτός μπορεί να νικήσει, αν γίνει υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος (κόντρα στην εργοδοτική γραφειοκρατία του ΕΚ Χαλκιδικής και της ΓΣΕΕ) προσπάθεια στην οποία συμμετέχει και δεσμεύεται να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

11.       Δεν υποτιμούμε, όμως, και τις πραγματικές δυσκολίες που αναδείχθηκαν στο απεργιακό κύμα που προηγήθηκε. Μέσα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης βαραίνουν πάνω σε κομμάτια εργαζόμενων η ανασφάλεια και η ανεργία. Η  συνδικαλιστική γραφειοκρατία μπορεί ακόμα να βάζει φρένο στην κλιμάκωση των αγώνων, εμποδίζοντας να ξεπεράσουν ένα ποιοτικό όριο, να ενοποιηθούν, να γενικευθούν να πετύχουν κρίσιμες νίκες και ανατροπές. Αυτή η, συχνά απεργοσπαστική στάση, ενισχύει σε τμήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και σημάδια κούρασης, απογοήτευσης και ηττοπάθειας. Μεγάλες ευθύνες σ’ αυτό έχουν και τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς είτε γιατί επενδύουν κύρια στην κοινοβουλευτική εναλλαγή και όχι στην ανατροπή μέσα από τους αγώνες (ΣΥΡΙΖΑ), είτε γιατί υποτιμούν τις ανατρεπτικές δυνατότητες της εποχής και διαλέγουν δρόμους διάσπασης και υπονόμευσης των αγώνων (ΚΚΕ).

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές δώσαμε με συνέπεια τη μάχη για συντονισμό, ενότητα, αλληλεγγύη, πολιτικοποίηση των αγώνων. Όμως, παρόλη την προσπάθειά μας, δεν μπορούμε να πούμε ότι καταφέραμε να αλλάξουμε συνολικά την πορεία των αγώνων. Χρειάζεται να επιμείνουμε στην γραμμή του πανεργατικού – παλλαϊκού ξεσηκωμού με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των μέτρων της, κόντρα στους «ρεαλισμούς» που συνεχώς επικαλούνται τους «αρνητικούς συσχετισμούς και την έλλειψη προϋποθέσεων» για τη νίκη των αγώνων.

Παράλληλα πρέπει να σκύψουμε με μεγαλύτερη προσοχή και στη μελέτη των βαθύτερων προβλημάτων του εργατικού κινήματος. Της επίδρασης από το προχώρημα των αναδιαρθρώσεων, της επίδρασης της ανεργίας, των αλλαγών που διευρύνουν το χάσμα ανάμεσα στις δυνατότητες αγώνα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, στο εργοστάσιο και τις μικρές μονάδες παραγωγής, σε χώρους του εμπορίου και των υπηρεσιών. Πρέπει να επεξεργαστούμε μια εργατική - συνδικαλιστική πολιτική που να προσπαθεί να οικοδομήσει ένα κοινό βηματισμό και συντονισμό όλων των μαχητικών κομματιών της βάσης, όχι μόνο στον τελικό στόχο της ανατροπής αλλά και στους επί μέρους στόχους της συνδικαλιστικής διεκδίκησης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για το άνοιγμα αυτής της συζήτησης στα πλαίσια της προετοιμασίας μιας εργατικής συνδιάσκεψης. Για να μπορέσει να υπάρξει μια τομή ενότητας, αλληλεγγύης, κλιμάκωσης και ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος υπερβαίνοντας τα σημερινά προβλήματα.

 

12. Η ρεφορμιστική Αριστερά δεν μπορεί να δώσει δυναμική νίκης και ανατροπής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμπεδώνει όλο και πιο πολύ την σαφή στροφή προς τη λογική της εναλλαγής και της διεκδίκησης της κυβέρνησης μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και του συστήματος. Η ηγεσία του λειτουργεί ως δυνάμει κεντροαριστερά της αναδιαπραγμάτευσης της λιτότητας και του χρέους με την Τρόικα.  Δίνει διαρκώς εγγυήσεις προς τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Υποτάσσει το κίνημα στο στόχο της κυβερνητικής εναλλαγής στα πλαίσια του συστήματος. Στην αντιφασιστική πάλη μίλησε για «υπεράσπιση των θεσμών» και όχι για μαχητικό κίνημα ανατροπής. Η κατάσταση αυτή διαμορφώνει δυνατότητες διαφοροποίησης από την δεξιόστροφη πολιτική της ηγεσίας των αγωνιστών της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και κέρδισμά τους στην κοινή δράση.  Ταυτόχρονα θέτει το δίλημμα και στις φωνές αριστερής κριτικής στο εσωτερικό του για το αν θα παραμείνουν «αριστερή πτέρυγα» μιας αδιέξοδης γραμμής ή διαχωριζόμενοι από αυτόν θα συμβάλλουν σε ευρύτερες διαδικασίες μετωπικής συμπόρευσης για την ανασύνθεση του πόλου της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής- αντι-ΕΕ αριστεράς.

ΤΟ ΚΚΕ, αντίστοιχα,  ακολουθεί μια αδιέξοδη τακτική.  Υποτιμά τη δυνατότητα να υπάρξουν σήμερα ρήγματα και ανατροπές. Υπερτιμά την ισχύ του αντιπάλου. Σπέρνει ηττοπάθεια, και υπονομεύει την δυναμική του κινήματος, επικαλούμενο διαρκώς τους «αρνητικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Αρνείται να θέσει στο κίνημα πολιτικούς στόχους ανατροπής. Ακολουθεί γραμμή διάσπασης και πολέμου με την «αντικαπιταλιστική αριστερά». Είναι σημαντικό οι δυνάμεις που αρνούνται αυτή την αδιέξοδη γραμμή να κάνουν τολμηρά και θαρρετά βήματα συνάντησης και συμπόρευσης με τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 

13.       Βασική μας κατεύθυνση σε αυτή τη συγκυρία παραμένει ο αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και της δικομματικής κυβέρνησης, όπως και κάθε κυβέρνησης ακολουθεί την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Η συντριβή του φασισμού και του ρατσισμού με την πάλη του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Απέναντι στο δίλημμα «μνημονιακή πολιτική σταθερότητα της ΕΕ και του κεφαλαίου ή χάος» των Σαμαρά-Βενιζέλου, και το δίλημμα «μνημόνιο και δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ» το ουσιαστικό ερώτημα είναι: «ανατροπή της επίθεσης, ρήξη με τους πιστωτές, το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ για ψωμί, ελευθερία και ειρήνη ή φτώχια, ανεργία, αυταρχισμός, πολεμικοί κίνδυνοι» Παλεύουμε για μια γενική αντεπίθεση του κινήματος με συνολικό αντικυβερνητικό, αντιμνημονιακό, αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστικό αγώνα για:

-Να μην περάσουν τα παλιά και νέα βάρβαρα μέτρα και το νέο μνημόνιο, η προσπάθεια αντιδραστικής στροφής στο πολιτικό σύστημα και το χτύπημα των λαϊκών ελευθεριών και του κινήματος. Να πάρουν πίσω όλα τα αντιδραστικά μέτρα και τους νόμους τους, να υπάρξει ρήγμα στην αστική πολιτική και την επίθεση.

-Να ανοίξει ο δρόμος συνολικά για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου-κυβέρνησης-ΕΕ, ενάντια στην αντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού που θέλει να φορτώσει στους εργαζόμενους την κρίση του, για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζόμενων

14. Κομβική πλευρά της κίνησής μας σε αυτή τη περίοδο είναι η προβολή του αναγκαίου μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Για εμάς το αναγκαίο μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα (με κομβικούς άξονες την έξοδο από ευρώ και ΕΕ, τη διαγραφή του χρέους, τις εθνικοποιήσεις, τον εργατικό έλεγχο, το βάθεμα πραγματικών δημοκρατικών κατακτήσεων) δεν είναι ένα άθροισμα αιτημάτων.

Είναι προσπάθεια με τρόπο ενιαίο και συνεκτικό να προτείνουμε έναν άλλο αντικαπιταλιστικό δρόμο για την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματά της σε σύγκρουση με τους κανόνες και τις δομές της καπιταλιστικής οικονομίας και του κράτους, έξω και πέρα από τη σημερινή βαρβαρότητα.

Η προβολή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος σε σύνδεση με τους αγώνες που γίνονται και ενταγμένο σε μια συνολικότερη επαναστατική στρατηγική γίνεται αναγκαία ακριβώς γιατί απαντάει σε συγκεκριμένες άμεσες προκλήσεις της συγκυρίας. Όταν από τις αστικές δυνάμεις προβάλλεται το «κούρεμα» του χρέους μαζί με νέα μέτρα ως απάντηση στη «μη βιωσιμότητα» η δική μας απάντηση πρέπει να είναι συνολική διαγραφή του χρέους ως τμήμα μιας αντικαπιταλιστικής απάντησης στην κρίση. Όταν η ΕΕ αποφασίζει επιτήρηση μέχρι να ξεπληρωθεί τo 75% των δανείων(!) αναγκάζοντας ακόμη και αστικές δυνάμεις να διαπιστώνουν τη βαθιά της κρίση, εμείς πρέπει να επιμείνουμε ακόμη περισσότερο στη λογική της ρήξης και αποδέσμευσης από το ευρώ και την ΕΕ, στα πλαίσια μιας αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και διεθνιστικής προοπτικής, ως αναγκαία συνθήκη για οποιαδήποτε πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο.

Η ανάγκη για μια τέτοια αντιπαράθεση με την ΕΕ αποκτάει επιπλέον σημασία λόγω της ελληνικής προεδρίας το πρώτο εξάμηνο του 2014. Είναι σίγουρο ότι ο Σαμαράς θα προσπαθήσει να την αξιοποιήσει υπέρ της διακυβέρνησής του, επαναφέροντας όλα τα γνωστά διλήμματα, «ευρώ ή χάος» κλπ, στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές. Από την άλλη, ολόκληρο το κίνημα της Ευρώπης θα έχει στραμμένη την προσοχή του στην Ελλάδα και σε όσα έχει να πει η Αριστερά εδώ, όπως φαίνεται ήδη με την υποψηφιότητα Τσίπρα για τη προεδρία της Κομισιόν.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τη δυνατότητα να κάνει μια μεγάλη καμπάνια και να δείξει πώς αντιπαλεύουμε ταξικά και διεθνιστικά την ΕΕ. Γιατί είναι ένας μηχανισμός λιτότητας και μνημονίων, με στόχο να φορτωθεί η κρίση των καπιταλιστών στις πλάτες των εργατών. Και επιπλέον είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού, όπως έδειξε το φρικτό έγκλημα στη Λαμπεντούζα. Η άνοδος της Λεπέν είναι απόδειξη ότι οι πολιτικές της ΕΕ ευνοούν τους φασίστες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να μιλήσει τολμηρά ενάντια στην Ευρώπη φρούριο και για τη διάλυση της FRONTEX. Με αυτές τις δύο βασικές αιχμές, θα πρέπει να ξεδιπλώσει μια μεγάλη καμπάνια μέχρι τις ευρωεκλογές.

15. Στη βάση των παραπάνω συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Παρεμβαίνουμε σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα με στόχο να οργανώνονται οι αγώνες από τα κάτω υπερβαίνοντας την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά κλπ. Επιδιώκουμε οι αγώνες  να κλιμακώνονται, να αποκτάνε χαρακτηριστικά διάρκειας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, οι αγώνες συνεχίζονται σε πολλούς κλάδους και εκεί που η γραφειοκρατία κατάφερε προς το παρόν να τους κλείσει, πχ στις εκπαιδευτικούς, κανένας εργαζόμενος δεν έχει την αίσθηση της ήττας. Αντίθετα, τα μαχητικά κομμάτια της βάσης διεκδικούν να ξαναβγούν στον αγώνα. Χρειάζεται να είναι ξεκάθαρος αυτός ο προσανατολισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να επιδράσουμε στους αγωνιστές των σχημάτων και τους εργαζόμενους συνολικότερα.

-Παίρνουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να στηριχτεί η απεργία των εργαζομένων στα ΑΕΙ και ο αγώνας των εργαζόμενων στην ΕΡΤ.  Να δένονται και να κινητοποιούν ευρύτερα τμήματα του λαού.

-Σταθερή μας επιδίωξη είναι να οικοδομείται ένας ευρύτερος αγωνιστικός ταξικός συντονισμός.

-Παρεμβαίνουμε ιδιαίτερα στα μέτωπα της πάλης της περιόδου. Ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες που συνδέεται άρρηκτα με την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση και εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών (εκπαίδευση, υγεία, νερό, ενέργεια, συγκοινωνίες κ.λπ.). Ενάντια στα χαράτσια και τις κατασχέσεις μισθών, σπιτιών και χωραφιών που έχουν αρχίσει τράπεζες και εφορία.

- Ειδικό ζήτημα τεράστιας σημασίας αποτελεί η ανάπτυξη πρωτοβουλιών του μαζικού κινήματος για το θεμελιακό ζήτημα της ανεργίας, ειδικά στην νεολαία.

16.       Χρειάζεται να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αντιφασιστικό αγώνα για να ξεριζωθεί ο φασισμός, τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά του στηρίγματα. Ο αγώνας αυτός δεν πρέπει να ξεκόβεται από την αντικυβερνητική πάλη καθώς και από την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Να εντάσσεται στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και να γίνεται κάτω από το πρίσμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Το αστικό σύστημα και οι κυβερνήσεις του δεν μπορούν και δε θέλουν να ξεριζώσουν το φασισμό. Το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί-ταξικοί. Επιμένουμε στον ενωτικό αντιφασιστικό αγώνα για να ξεριζωθεί το δηλητήριο του φασισμού από τις λαϊκές τάξεις και τη νεολαία και για να διωχτούν οι φασίστες από τις γειτονιές, τα συνδικάτα, το κοινοβούλιο. Στηρίζουμε και παίρνουμε πρωτοβουλίες αντιφασιστικού συντονισμού και κοινής δράσης του μαχόμενου κινήματος και της Αριστεράς, έξω και πέρα από τη λογική του «συνταγματικού τόξου», γιατί δεν ξεχνάμε τις ευθύνες των μνημονιακών δυνάμεων για την ενίσχυση του φασισμού, για την υπόθαλψη των φασιστικών συμμοριών, για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Παλεύουμε για:

-να τιμωρηθεί παραδειγματικά ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα. Να αποκαλυφθούν και τιμωρηθούν οι συνεργοί του και οι ηθικοί αυτουργοί. Να τσακιστεί η ναζιστική συμμορία ως αυτουργός της δολοφονίας του Σεχζάντ Λουκμάν και των δεκάδων θυμάτων της, μεταναστών, εργαζομένων και αγωνιστών της αριστεράς.

- Καμία συγκάλυψη. Να αποκαλυφθούν και να κτυπηθούν όλες οι διασυνδέσεις της ΧΑ στον κρατικό μηχανισμό, όλοι οι μηχανισμοί πολιτικής και οικονομικής στήριξης των φασιστών, από εφοπλιστές, εργολάβους και βιομηχάνους καθώς και η σχέση τους με τα κυκλώματα της νύχτας, και όλων των μαφιόζικων και παρακρατικών κυκλωμάτων.

- Να διαλυθούν τα 'τάγματα εφόδου', ΜΑΤ-ΔΙΑΣ κλπ, της κρατικής τρομοκρατίας κατά του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, στα οποία 'λύνουν και δένουν' οι φασίστες.

- Να σταματήσουν οι φιλοναζιστικές διώξεις σε βάρος των συντρόφων της «Εργατικής Αλληλεγγύης» και του σ. Πέτρου Κωνσταντίνου, να αφεθεί ελεύθερος ο αφγανός πρόσφυγας και μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ναζίρ Γκασεμί.

- Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να διαλυθεί η Frontex και ο φράχτης στον Έβρο, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, άσυλο στους πρόσφυγες, ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά.

17. Ανεβαίνει η σημασία της πάλης για την δημοκρατία, για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του κόσμου της δουλειάς. Δεμένη με τον συνολικό αντικυβερνητικό, αντικαπιταλιστικό αγώνα. Αναδεικνύοντας ότι ο αυταρχισμός και η αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο (ΕΕ, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις) είναι αξεχώριστη πλευρά της επίθεσης στα κοινωνικά δικαιώματα.

Θεωρούμε πολύ σημαντική την πρωτοβουλία ίδρυσης της ΚΕΔΔΕ. Στηρίζουνε ολόπλευρα της ανάπτυξή και τις πρωτοβουλίες της, που είναι αναγκαίες μπροστά στην αντιδραστική επίθεσης του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, των ναζιστικών και παρακρατικών μηχανισμών.

18.       Επιμένουμε ακόμα πιο σταθερά στην λογική του αγωνιστικού μετώπου ρήξης-ανατροπής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει το ερχόμενο διάστημα να αναλάβει και να συμβάλλει σε πρωτοβουλίες στο εργατικό κίνημα, στο μέτωπο της δημοκρατίας και της αντιφασιστικής πάλης  προς τις μαχόμενες δυνάμεις του μαζικού κινήματος και της αριστεράς για ενωτική αντιμετώπιση της επίθεσης σε λογική ανατροπής.

Στα σημεία 19 και 22 υπήρξαν διαφορετικές προτάσεις που τέθηκαν σε ψηφοφορία. Οι προτάσεις που μειοψήφησαν και τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών επί όλων των προτάσεων αναφέρονται στο τέλος της απόφασης, με σκοπό την πληρότητα της ενημέρωσης και την ενίσχυση της συζήτησης στις τ.ε. και κ.ε. *

 

19α. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ξεχωριστή σημασία της πολιτικής πρωτοβουλίας μας για την μετωπική συμπόρευση για την ανατροπή των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το προχώρημά της θα συμβάλλει σημαντικά να υπάρξει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση μέσα στο λαϊκό κίνημα, να συμβάλλει στην οικοδόμηση του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος, να εκφράσει το ανερχόμενο ρεύμα κατά του ευρώ και της ΕΕ από αριστερή αντικαπιταλιστική σκοπιά  και να μην επιτρέψει  στην  ακροδεξιά δημαγωγία να το λεηλατήσει,  να ανοίξουν μεγαλύτερες δυνατότητες για την πορεία οικοδόμησης του πόλου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς.

Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήραμε από το καλοκαίρι την πολιτική πρωτοβουλία να ανοίξει με συστηματικό τρόπο πλατιά η συζήτηση για την αναγκαία μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ αριστεράς. Καρπός αυτής της διαδικασίας ήταν η σύσκεψη στις 3 του Οκτώβρη. Στόχος της σύσκεψης αυτή ήταν το να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα με επιδίωξη συμφωνίας πάνω σε κοινό πολιτικό πλαίσιο και ανάληψη κοινών πολιτικών πρωτοβουλιών.

Ο απολογισμός της σύσκεψης αυτής είναι θετικός λόγω της πλατιάς συμμετοχής,  της ενωτικής διάθεσης που εκφράστηκε, αλλά και της συμφωνίας σε ορισμένα βασικά στοιχεία (πχ στην έξοδο από την ευρωζώνη, στη διαγραφή του χρέους, στις εθνικοποιήσεις). Ταυτόχρονα τόσο κατά την συζήτηση, όσο και από τις απαντήσεις που πήραμε,  αναδεικνύονται διαφορές  που αφορούν κυρίως  α) τον τρόπο με τον οποίο η πάλη κατά του ευρώ και της ΕΕ συνδέεται με την πάλη για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. β) τον τρόπο που το μεταβατικό πρόγραμμα συνδέεται με την συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή και τις επαναστατικές αλλαγές για μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική γ) το πώς μπορούμε συμβάλουμε στην ανάδειξη του κεντρικού πολιτικού ρόλου του μαζικού λαϊκού εργατικού κινήματος και του πανεργατικού-παλλαικού ξεσηκωμού στον στόχο της ανατροπής

Παρά τις διαφορετικές αυτές προσεγγίσεις, που πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο ουσιαστικού και συντροφικού διαλόγου, σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένουμε ότι υπάρχει αναγκαιότητα και δυνατότητα να γίνουν συγκεκριμένα και αποφασιστικά βήματα  στο επίπεδο της διαμόρφωσης της αναγκαίας πολιτικής βάσης, στο προχώρημα των κοινών πρωτοβουλιών στα βασικά πολιτικά μέτωπα, και  στην ανάπτυξη του πολιτικοθεωρητικού διαλόγου. 

 

19β.  Η  ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλει με βάση τις  αποφάσεις της 2^ης Συνδιάσκεψης, όπως αυτή εξειδικεύτηκε στο κείμενο - πρόταση  που κατέθεσε στην σύσκεψη της 3^ης του Οκτώβρη η ΚΣΕ, στην διαμόρφωση μιας κοινής πολιτικής δήλωσης απευθυνόμενη σε  όλες τις δυνάμεις που πήραν μέρος στην σύσκεψη της 3ης Οκτώβρη, η οποία πρέπει μεταξύ των άλλων να περιλαμβάνει:

Τον άμεσο πολιτικό στόχο της ανατροπής της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και της δικομματικής κυβέρνησης που την εφαρμόζει, και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική. Ο αγώνας αυτός γίνεται από τις θέσεις ενός προγράμματος που βάζει πάνω από όλα τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, και στρέφεται ενάντια  στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των δανειστών και των διεθνών οργανισμών που τους στηρίζουν.  Έχει σαν βασικά στοιχεία: Την μονομερή κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. την έξοδο από το ευρώ  και την αποδέσμευση από την ΕΕ. Την παύση πληρωμών και την διαγραφή του χρέους. Τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Την ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, με αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων. Την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας υπέρ της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Την έξοδο από το ΝΑΤΟ. Την νομιμοποίηση των μεταναστών και το άσυλο για τους πρόσφυγες. Την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του εργαζόμενου λαού.

Από την πλευρά της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει ιδιαίτερα να επιμείνει ότι ιδιαίτερα κρίσιμα ζητήματα αποτελούν τα παρακάτω:

α) Η ρητή διατύπωση της ανάγκης για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

β) Η επιμονή στο ότι το αναγκαίο πρόγραμμα είναι πρόγραμμα ρήξης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και η πάλη για αυτό ανοίγει τον δρόμο για επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό, σε μια σοσιαλιστική προοπτική.

γ) Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να επιβληθεί με την καταλυτική παρέμβαση του μαζικού κινήματος και του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού έξω και πέρα από κάθε συνδιαχειριστική λογική.

 

20.  Σε αυτήν την κατεύθυνση επιμένουμε στο προχώρημα των αναγκαίων βημάτων.

Μετά την ολοκλήρωση των επαφών πάνω στο σχέδιο κοινής δήλωσης, επιδιώκουμε ένα νέο γύρο επαφών και συζήτησης με στόχο την διαμόρφωση και προβολή της αναγκαίας πολιτικής βάσης, σαν πρώτο βήμα για την υλοποίηση της μετωπικής συμπόρευσης. 

• Προχωράμε στη συγκρότηση της λαϊκής πρωτοβουλίας για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Έχει σημασία η καμπάνια και η πρωτοβουλία αυτή να μη μείνουν σε επίπεδο διακηρύξεων αλλά να πλαισιωθούν με μαζικούς όρους. Ιδιαίτερη σημασία έχει να συμμετέχουν στην πρωτοβουλία αγωνιστές του εργατικού κινήματος και διανοούμενοι και από άλλους χώρους, ακόμη και πέραν της συμπόρευσης, στο βαθμό που αποδέχονται την ανάγκη ρήξης και αποδέσμευσης από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Η πρωτοβουλία πρέπει να κάνει μαζική καμπάνια εκλαΐκευσης της βασικής αυτής θέσης, να αποκτήσει γείωση τοπικά και κλαδικά, να αξιοποιήσει κάθε μέσο δημοσιοποίησης και απεύθυνσης, να πάρει πρωτοβουλίες για μεγάλα κινηματικά γεγονότα, να διεκδικήσει να εκφράσει το διάχυτο αντιευρώ και αντιΕΕ κλίμα από αριστερή αντικαπιταλιστική σκοπιά, να σπάσει την απόπειρα της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί πολιτικά και σε όφελός της την προεδρεία της ΕΕ.
• Την οργάνωση του πολιτικού θεωρητικού διαλόγου  πάνω στα μεγάλα ζητήματα του κινήματος και της αριστεράς.
• Κάνουμε όλα τα βήματα που απαιτούνται για το συντονισμό δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, τη στήριξη των ταξικών αντισυνδιαχειριστικών σχημάτων και των πρωτοβουλιών συντονισμού σωματείων, στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, των απεργιών, των καταλήψεων.
• Κάνουμε κοινή αντιφασιστική και αντιρατσιστική καμπάνια. Με κεντρικούς στόχους: Το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί – Να διώξουμε τους φασίστες από τις γειτονιές – Να ξεριζώσουμε το φασιστικό δηλητήριο από τη νεολαία - Όχι στο ρατσισμό νομιμοποίηση των μεταναστών, ιθαγένεια για τα παιδιά, άσυλο για τους πρόσφυγες, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 

21.       Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προετοιμαστούν από τώρα για τις μεγάλες μάχες ενάντια στη αναδιάρθρωση του «τοπικού κράτους», την πλήρη εφαρμογή της «ιδιωτικοοικονομικής λογικής» στους δήμους και τις περιφέρειες, τις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Πολιτική επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η συγκρότηση δυνάμεων  στη βάση μιας συγκεκριμένης πολιτικής λογικής που θα περιλαμβάνει:

-Κατάργηση του Καλικράτη, πάλη ενάντια στην ιδιωτικο-οικονομική λειτουργία των Δήμων, της κατάργησης των κοινωνικών τους παροχών, της φορομπηξίας. Αριστερή-αντικαπιταλιστική κριτική και άρνηση των αναδιαρθρώσεων στο τοπικό κράτος.

-Απειθαρχία, ρήξη με τους νόμους και τις επιλογές του μνημονίου στην  ΤΑ στα πλαίσια της συνολικής πάλης για την κατάργηση του μνημονίου, των δανειακών συμβάσεων, της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ συνολικά. 

 -Αντίσταση, ανατροπή της  πολιτικής του κεφαλαίου  τοπικά και συνολικά, αποκάλυψη της διασύνδεσής του με τοπικό- εθνικό κράτος-ΕΕ.

-Απειθαρχία, ρήξη, ανατροπή των οδηγιών, κανονισμών και αποφάσεων της ΕΕ που συγκρούονται με τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες, στα πλαίσια της πάλης για την ρήξη και αποδέσμευση από αυτήν.

-Ριζοσπαστική κινηματική – αντισυνδιαχειριστική πρακτική.

Στην βάση αυτή πρέπει να στηριχτούν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοπικά αριστερά - αντικαπιταλιστικά σχήματα και κινήσεις πόλης,  στα οποία επιδιώκουμε την συμμετοχή,  την διεύρυνση και την συνεργασία με ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες, με τις δυνάμεις της συμπόρευσης, άλλες αντικαπιταλιστικές οργανώσεις, ενδεχομένως, τμήματα της βάσης άλλων αριστερών πολιτικών χώρων που έρχονται σε ρήξη με την ηγεσία τους και τις επιλογές της,  στο βαθμό που υπάρξει η αντίστοιχη προγραμματική συμφωνία.

Τα σχήματα αυτά θα συμμετάσχουν και στις εκλογικές μάχες της περιόδου με κάλεσμα για πλατιά συμμετοχή όλων των δυνάμεων που μπορεί να συμφωνήσουν στο παραπάνω περιεχόμενο σε διάκριση και διαχωρισμό από τα σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.

 

22. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προετοιμαστεί για την μάχη των ευρωεκλογών Σε σχέση με την μάχη των ευρωεκλογών, στην βάση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και της λογικής της μετωπικής συμπόρευσης. Η συζήτηση αυτή θα ολοκληρωθεί στο επόμενο ΠΣΟ.

 

23. Τους μήνες που προηγήθηκαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρέθηκαν πανελλαδικά στην πρώτη γραμμή όλων των αγώνων. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί μας έδωσαν σκληρές μάχες σε μια σειρά χώρους δουλειάς για να βγουν και να προχωρήσουν οι απεργίες και τα βήματα οργάνωσης και συντονισμού τους από τα κάτω. Για να στηριχτεί ο αγώνας της ΕΡΤ, για να κερδιστούν οι συνελεύσεις και η οργάνωση της απεργίας στους εκπαιδευτικούς, για να συνεχίζεται για μήνες η μάχη στα νοσοκομεία, για να βγουν και άλλοι κλάδοι (Δήμοι, υπουργεία, ιδιωτικός τομέας και εργοστάσια κ.λπ.) στο απεργιακό κύμα του φθινόπωρου.

Παρ’ όλες τις αδυναμίες, τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγράφηκαν σαν οι πιο συνεπείς αγωνιστές που πάλευαν να οργανώσουν στην πράξη «τον πανεργατικό – παλλαϊκό ξεσηκωμό».  Αντίστοιχες μάχες δώσαμε στο αντιφασιστικό κίνημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν η μόνη δύναμη στην Αριστερά που εδώ και χρόνια μιλούσε για την φασιστική απειλή και καλούσε σε κοινή δράση για να αντιμετωπιστεί, όταν οι ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς υποτιμούσαν τον κίνδυνο και απέφευγαν να ανοίξουν αυτά τα θέματα (ακόμα και μετά τις επιθέσεις του Κασιδιάρη στις βουλευτίνες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) κάτω από το φόβο ότι θα πολώσουν μέσα στην προεκλογική περίοδο. Μετά την δολοφονία στο Κερατσίνι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων με κορύφωση την πορεία στα  γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων στις 25 Σεπτέμβρη, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε να “μείνει και να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά” στο Σύνταγμα, για να μην “υποδαυλίσει τη λογική των δύο άκρων”.

Παρά τον θετικό απολογισμό που επιβεβαιώνει στα μάτια χιλιάδων αγωνιστών την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν μια αναντικατάστατη δύναμη στην Αριστερά, υπάρχουν ακόμα σημαντικές δυσκολίες και καθυστερήσεις που πρέπει να ξεπεράσουμε. Πολιτικές, ως προς το πόσο έγκαιρα και αιχμηρά μπαίνουμε στις μάχες, ως προς το πώς τις συνδέουμε με το πρόγραμμά μας και την συνολική προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Αλλά και οργανωτικές, με βασική την ανεπαρκή ακόμη συγκρότηση των δυνάμεών μας τοπικά και κλαδικά για να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας, τα προβλήματα στη λειτουργία των συνελεύσεων, τις καθυστερήσεις στο πλήρες ξεδίπλωμα της οργανωτικής μας δουλειάς.    

Σε αυτό το πλαίσιο, ενισχύουμε την αυτοτελή δημόσια παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με καμπάνια προβολής των θέσεών της. Με καμπάνια εγγραφής μελών. Με μεγάλο κύκλο πολιτικών εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα. Με σχεδιασμό για διήμερα και φεστιβαλικού τύπου διαδικασίες. Ταυτόχρονα προχωράμε στην αντιμετώπιση κάποιων συγκεκριμένων οργανωτικών μας προβλημάτων:

• Συγκρότηση, διεύρυνση και τακτική λειτουργία της οργανωτικής επιτροπής με την συμμετοχή μελών του ΠΣΟ, με αντικείμενο την καταγραφή, την ενημέρωση και το συντονισμό των δυνάμεων πανελλαδικά, την αποτελεσματικότερη παρουσία  της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς τα έξω.
• Τακτική λειτουργία της συνδικαλιστικής γραμματείας, και διεύρυνσή της με σ. από τον  ιδιωτικό τομέα  αλλά και τους χώρους της ελαστικής εργασίας και ανεργίας, με στόχο την λειτουργία κλαδικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και τον συντονισμό των δυνάμεων μας πανελλαδικά.  Προετοιμασία για πανελλαδική εργατική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
• Συγκρότηση της αντιφασιστικής επιτροπής, για να μπορούμε να έχουμε συντονισμένη παρουσία σε αυτό το κρίσιμο μέτωπο. Συμβολή και συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην  ΚΕΕΡΦΑ και στην ΚΕΔΔΕ, με ενιαιομετωπική δράση στις γειτονιές, ενιαίες αντιφασιστικές επιτροπές στη  βάση και με συντονισμό τους, πάντα με όρους κινήματος και όχι με τη λογική του «συνταγματικού τόξου».
• Άμεση συγκρότηση αυτοδιοικητικής γραμματείας με συμμετοχή πρώτα απ’ όλα των σ/φων που έχουν εκλεγεί σε Δήμους και Περιφέρειες και προετοιμασία για ειδική συνεδρίαση του ΠΣΟ αφιερωμένη στη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών.
• Εξασφάλιση σταθερής ροής συνδρομών από τις τοπικές και κλαδικές για να μην αντιμετωπίσουμε οικονομικό πρόβλημα
• Ενίσχυση πλαισίωση του γραφείου τύπου. Ορισμός ειδικής ομάδας για την διαμόρφωση εντός του επόμενου διμήνου εισήγησης σχετικά με την προϋποθέσεις για την έκδοση εντύπου και τη λειτουργία portal.
•  Άμεση εύρεση γραφείων για να στεγάζονται κρίσιμες διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ανοίγουμε περισσότερο τη συζήτηση γύρω από ζητήματα που τέθηκαν στη Συνδιάσκεψη και στις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αφορούν την αναλογικότερη και πιο δημοκρατική έκφραση απόψεων και συμμετοχής στην εκλογή των οργάνων. Αντίστοιχη συζήτηση χρειάζεται και για τον συντονισμό των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε περιφερειακό επίπεδο.

 

 

*Οι προτάσεις που εναλλακτικά στις ανωτέρω τέθηκαν σε ψηφοφορία στα σημεία 19 και 22 έχουν ως εξής:

 

19. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ξεχωριστή σημασία της πολιτικής πρωτοβουλίας μας για την μετωπική συμπόρευση για την ανατροπή των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το προχώρημά της θα συμβάλλει σημαντικά να υπάρξει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση μέσα στο λαϊκό κίνημα, να συμβάλλει στην οικοδόμηση του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος, να εκφράσει το ανερχόμενο ρεύμα κατά του ευρώ και της ΕΕ από αριστερή αντικαπιταλιστική σκοπιά  και να μην επιτρέψει  στην  ακροδεξιά δημαγωγία να το λεηλατήσει,  να ανοίξουν μεγαλύτερες δυνατότητες για την πορεία οικοδόμησης του πόλου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς.

Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήραμε από το καλοκαίρι την πολιτική πρωτοβουλία να ανοίξει με συστηματικό τρόπο πλατιά η συζήτηση για την αναγκαία μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ αριστεράς. Καρπός αυτής της διαδικασίας ήταν η σύσκεψη στις 3 του Οκτώβρη. Στόχος της σύσκεψης αυτή ήταν το να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα με επιδίωξη συμφωνίας πάνω σε κοινό πολιτικό πλαίσιο και ανάληψη κοινών πολιτικών πρωτοβουλιών.

 

Ο απολογισμός της σύσκεψης αυτής είναι θετικός λόγω της πλατιάς συμμετοχής,  της ενωτικής διάθεσης που εκφράστηκε, αλλά και της συμφωνίας σε ορισμένα βασικά στοιχεία (πχ στην έξοδο από την ευρωζώνη, στη διαγραφή του χρέους, στις εθνικοποιήσεις). Ταυτόχρονα τόσο κατά την συζήτηση, όσο και από τις απαντήσεις που πήραμε,  αναδεικνύονται σημαντικές  διαφορές  που αφορούν κυρίως ( αν και όχι αποκλειστικά) α) την ανάγκη σαφούς διατύπωσης του στόχου για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, που αποτελεί αδήριτη ανάγκη του κινήματος και θεμελιακή προγραμματική θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ β) την ανάγκη οι πολιτικοί στόχοι να εντάσσονται με σαφήνεια σε μια αντιδιαχειριστική λογική, σε λογική ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού (ΕΕ, ΝΑΤΟ ) και συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα, με  προοπτική την συνολική αλλαγή της κοινωνίας, των επαναστατικών αλλαγών σε σοσιαλιστική κατεύθυνση γ) για την ανάδειξη του κεντρικού πολιτικού ρόλου του μαζικού λαϊκού εργατικού κινήματος, της αναγκαίας  ταξικής του ανασυγκρότησής, της ανάγκης του πανεργατικού-παλλαικού ξεσηκωμού για την ανατροπή στον οποίο θα συμβάλλουν οι δυνάμεις της συμπόρευσης.

Παρά τις διαφορετικές αυτές προσεγγίσεις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει να γίνουν συγκεκριμένα και αποφασιστικά βήματα  στο επίπεδο της διαμόρφωσης της αναγκαίας πολιτικής βάσης, στο προχώρημα των κοινών πρωτοβουλιών στα βασικά πολιτικά μέτωπα, και  στην ανάπτυξη του πολιτικοθεωρητικού διαλόγου. 

Η  ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει σε αυτή την διαδικασία με βάση τις  αποφάσεις της 2^ης συνδιάσκεψης, όπως αυτή εξειδικεύτηκε στο κείμενο - πρόταση  που κατέθεσε στην σύσκεψη της 3^ης του Οκτώβρη η ΚΣΕ, οι οποίες περιλαμβάνουν: 

α) το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στα παραπάνω ντοκουμέντα, β) την αντισυνδιαχειριστική λογική και την επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού (ΝΑΤΟ κλπ) και συνολικότερα του καπιταλιστικού συστήματος, γ) την λογική ότι η σύγκρουση και ρήξη αυτή θα επιβληθεί με την αγωνιστική κλιμάκωση του μαζικού κινήματος, με την πάλη για τον εργατικό-λαικό ξεσηκωμό, δ)  την επιμονή  στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.

 

22. Σε σχέση με την μάχη των ευρωεκλογών αντίστοιχα η πολιτική επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να υπάρξει, στη βάση του αναγκαίου μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, και της ανάγκης ρήξης και αποδέσμευσης από την ευρωζώνη και την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, διεθνιστική κατεύθυνση, πλατιά συσπείρωση δυνάμεων και ενωτική παρέμβαση των δυνάμεων και των αγωνιστών και των δυνάμεων της μετωπικής συμπόρευσης. Η συζήτηση αυτή θα ολοκληρωθεί στο επόμενο ΠΣΟ.

 

Τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών επί των εναλλακτικών διατυπώσεων έχουν αναλυτικά ως εξής:

 Η πλειοψηφούσα πρόταση στο σημείο 19^α έλαβε 54 υπέρ ψήφους και 29 κατά.

Η πλειοψηφούσα πρόταση στο σημείο 19β έλαβε 56 υπέρ, 28 κατά ψήφους και υπήρξε κι 1 λευκό.

Η μειοψηφούσα πρόταση για το σημείο 19 έλαβε 27 υπέρ ψήφους, 40 κατά και 9 λευκά. 

Η πλειοψηφούσα πρόταση στο σημείο 22 έλαβε 47 υπέρ ψήφους, 26 κατά, 2 λευκά.:

Η μειοψηφούσα πρόταση στο σημείο 22 έλαβε 26 υπέρ ψήφους, 25 κατά, 21 λευκά.