Άτομο που συστήθηκε ως «Δημήτρης Μελισσανίδης» και τηλεφώνησε από αριθμό που αντιστοιχεί στα γραφεία της πετρελαϊκής Aegean, απείλησε τη ζωή δημοσιογράφου του περιοδικού Unfollow που υπέγραψε σχετικό ρεπορτάζ για το λαθρεμπόριο πετρελαίου.

Φυσικά, κανείς από την τρικομματική απολυταρχία δεν καταδίκασε τη «βία από όπου και αν προέρχεται», αφενός γιατί ήταν απασχολημένοι με τα βασανιστήρια σε βάρος 20χρονων κρατούμενων, αφετέρου γιατί προφανώς, όταν η βία (έργω και λόγω) προέρχεται από τους εργοδότες, είναι για την κυβέρνηση και αυτή νόμιμη και αποδεκτή.

Δεν προκαλούν έκπληξη όσα καταγγέλλει το περιοδικό και το μέγεθος και το ύφος των απειλών που εκτόξευσε εναντίον του δημοσιογράφου ο καλών.

Του απείλησε τη ζωή του και τη ζωή των οικείων του, με τον ίδιο τσαμπουκά που ο Μάνεσης σε συνεργασία με την κυβέρνηση έβαλαν τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, το ίδιο ύφος που ο Βρούτσης και οι συν αυτώ σχεδίασαν τις «καταστροφές» στο γραφείο του μετά από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, την ίδια θρασυδειλία με την οποία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σπεύδουν να καταδικάσουν τη «βία από όπου και αν προέρχεται» και να σιωπούν όταν η βία προέρχεται από την ίδια την κυβέρνηση και τους συνεργάτες της. Ψέματα, διαπόμπευση, διαρκής βία, καταστολή και τρομοκράτηση χρησιμοποιούνται για επιβληθεί η καταστροφική τους πολιτική.

Τώρα, οι συνοδοιπόροι της κυβέρνησης στο δρόμο της «ανάπτυξης» που ισοπεδώνει κάθε εργατικό δικαίωμα και μετατρέπει τον ελληνικό λαό σε περιγραφή του Στάινμπεκ από τα «Σταφύλια της οργής», ξεπέρασαν και το στάδιο του ελέγχου των ΜΜΕ. Πλέον, απειλούν ανοιχτά τη σωματική ακεραιότητα των δημοσιογράφων που με τα ρεπορτάζ τους αποκαλύπτουν την πραγματική εικόνα τους.

Δεν θα τους περάσει όμως. Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία, όσοι δέχονται καθημερινά τον οχετό κατηγοριών από τις ομιλούσες κεφαλές των ΜΜΕ γνωρίζουν πολύ καλά πλέον ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση.

Γνωρίζουν επίσης ότι υπάρχουν εργαζόμενοι στα ΜΜΕ που αντιστέκονται στη διαπλοκή και την απαξίωση της ενημέρωσης και μάχονται καθημερινά απέναντι σε τέτοιες πιέσεις από την εργοδοσία ή και σε χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων και απολύσεις.

Η αλήθεια, το δίκιο και ο αγώνας γι’ αυτά, είναι που δεν ανέχονται κυβέρνηση και κεφάλαιο. Από αυτά στο τέλος όμως, θα νικηθούν.