Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία δείχνει πριν από όλα την εκρηκτική δυσαρέσκεια που αναπτύσσεται στους λαούς της Ευρώπης για τη βάρβαρη πολιτική του δυνάμεων του κεφαλαίου και της ΕΕ. Για την πολιτική της επιτροπείας και του ελέγχου που η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και ο γερμανικός ιμπεριαλισμός θέλει να επιβάλλει στους λαούς, ιδιαίτερα στους λαούς του ευρωπαϊκού νότου. Για την Ευρώπη του «πάνω από όλα το ευρώ», των Μνημονίων και των «αγορών». Αυτό εκφράστηκε στον καταποντισμό του τραπεζίτη Μόντι και την αδυναμία της Κεντροαριστεράς να σχηματίσει μια σταθερή κυβέρνηση των «μνημονίων»,  παρά τη λυσσασμένη στήριξη της ΕΕ και ειδικά της Γερμανίας, που περιφρονούν τη δυνατότητα των λαών να τοποθετούνται ενάντια στην πολιτική τους, παρά τους εκβιασμούς και τα διλήμματα για το ευρώ κλπ.

Ο δημαγωγικός αντιγερμανισμός του αδίστακτου αντιδραστικού και αντικομμουνιστή Μπερλουσκόνι, που τον ώθησε στην εκλογική επιτυχία, αντανακλά την τάση δυνάμεων του ιταλικού κεφαλαίου να «διαπραγματευτούν» τη θέση τους με την Γερμανία. Η εκκωφαντική επιτυχία του «Κινήματος των 5 αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο δείχνει ότι τεράστια τμήματα του λαού αναζητούν μια πολιτική απόρριψης του σάπιου και μαφιόζικου αστικού πολιτικού συστήματος, ανάδειξης του κοινωνικού ζητήματος στην πρώτη γραμμή και αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του ευρώ και των Βρυξελλών. Ζητήματα που με ασαφή και αντιφατικό τρόπο έθεσε το «Κίνημα των 5 αστέρων» (υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, κατώτερος μισθός 1.000 ευρώ, καταδίκη του πολιτικού κόσμου, δημοψήφισμα  για το ευρώ κ.λπ.). Αυτά έδωσαν ώθηση στον Γκρίλο, αν και η ρητορική του ενάντια στα συνδικάτα, τα αντιμεταναστευτικά συνθήματα και τα ανοίγματα σε φασιστικά σχήματα που κατεγγέλουν αόριστα τους πολιτικούς, δείχνουν ότι το κίνημά του είναι φτιαγμένο με τα υλικά του παλιού πολιτικού κατεστημένου. 

Το κοινωνικό ζήτημα δεν έθεσαν στην προμετωπίδα τους δυστυχώς οι δυνάμεις της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και οι σύμμαχοί της, μια Αριστερά που κουβαλά τα βαρίδια της συμμετοχής σε αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Αυτές οι δυνάμεις της Αριστεράς αγκιστρωμένες στο δογματικό ευρωπαϊσμό και την ΕΕ, ζητώντας αντί για ανατροπή ένα ρόλο φτωχού συγγενή στις κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς, εγκλωβισμένες σε μια δήθεν «πλατιά γραμμή» χωρίς ταξικές και αντικαπιταλιστικές αναφορές, άφησαν το πραγματικά «πλατύ» ρεύμα διαμαρτυρίας να φύγει μακριά χωρίς να το αγγίξουν. 

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της Ιταλίας που προφανώς διατηρούν την κυριαρχία, έχουν τη δυνατότητα να βρουν κυβερνητική λύση. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα στέλνει ένα διπλό μήνυμα στην Αριστερά: Μήνυμα θετικό, καθώς αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν είναι σταθεροί οι συσχετισμοί, αλλά αντίθετα υπάρχει τεράστια φουσκοθαλασσιά και δυνατότητες επικοινωνίας ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού και αντι-ΕΕ θαρραλέου προγράμματος με ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις, ακόμη και με πλειοψηφικό τρόπο. Αλλά και μήνυμα αρνητικό, καθώς αναδεικνύει τον κίνδυνο μια Αριστερά του κυβερνητισμού, διαχείρισης της σαπίλας του συστήματος, της δουλικής υποταγής στην ΕΕ και το κεφάλαιο, να ανοίγει το δρόμο της αναβάπτισης στο ρόλο του σωτήρα των πιο αντιδραστικών δυνάμεων, ακόμη και της ακροδεξιάς και των φασιστών.  Μόνος δρόμος για τους λαούς και τους εργαζόμενους είναι η αντικαπιταλιστική διέξοδος από την κρίση και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν μέλλον μόνο βαδίζοντας σε αυτό το δρόμο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει την προσπάθεια σε αυτήν την κατεύθυνση των δυνάμεων της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς.