Η αποφασιστική συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη χτεσινή απεργία και τις συγκεντρώσεις είναι η έμπρακτη απόδειξη για τον αβάσιμο και συκοφαντικό χαρακτήρα του δημοσιεύματος του «Ριζοσπάστη» (8.4.2014) με τον απαράδεκτο τίτλο «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί ανοιχτά σε απεργοσπασία», αλλά και οι αντίστοιχα εξωφρενικές αναφορές και συμψηφισμοί του κεντρικού ομιλητή στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια.

 

Οι συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχουν με ευρύτερες δυνάμεις στις Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις και άλλα σχήματα της ανεξάρτητης, αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς και η παρουσία τους στο εργατικό κίνημα είναι καταγραμμένη στα εκκαθαριστικά μισθοδοσίας με τις περικοπές των απεργιών, στις διώξεις και στις δίκες για συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες. Καθρεφτίζεται στη σχέση εμπιστοσύνης με τους εργαζόμενους που εκφράζει ο κατοχυρωμένος ρόλος και η ενίσχυση των Παρεμβάσεων-Κινήσεων-Συσπειρώσεων, χωρίς τις πλάτες μηχανισμών, σε ανεξαρτησία από το κράτος και τα κόμματα της πολιτικής του κεφαλαίου.

Οι δυνάμεις που στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν καταψηφίζουν απεργίες. Πιστεύουν ότι δεν αντιστοιχούν στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ οι 24ωρες απεργίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ χωρίς σχέδιο, ενοποίηση και συντονισμό των αγώνων, σαφή αιτήματα και πρόταση κλιμάκωσης και κυρίως χωρίς ανατρεπτικό διεκδικητικό και πολιτικό περιεχόμενο. Έχουν χαρακτήρα διαμαρτυρίας, καταλήγουν σε εκτόνωση και απογοήτευση. Οι συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –και όχι μόνο- αντιπροτείνουν σταθερά στις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος τη λογική του πανεργατικού απεργιακού αγώνα διαρκείας ενάντια σε κυβέρνηση, εργοδοσία, ΕΕ, ΔΝΤ.

 

Μέχρι τώρα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ακολουθούν και επιβάλλουν στο εργατικό κίνημα την πεπατημένη με τις 24ωρες απεργίες, κατά βάση με πρόταση του ΠΑΜΕ και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, με ολέθρια αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Δεν αρκεί να καταγγέλλει κανείς την κυρίαρχη πολιτική ούτε να ζητά την αποκαθήλωση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, χωρίς να προτείνει το δρόμο για τον αναγκαίο λαϊκό και εργατικό ξεσηκωμό. Σε αυτό το δρόμο στρατεύεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζομένων να σφραγίζουν τις εξελίξεις και να γράφουν ιστορία.