Συγχαρητήρια σε όλες-ους τους διοργανωτές και καλό Gay Pride 2012! Το κείμενο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μια προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να εκφράσει ανοιχτά και έμπρακτα την αλληλεγγύη της στις Λεσβίες, τους Ομοφυλόφιλους, τους Αμφισεξουαλικούς και τις Τρανσεξουαλικές (ΛΟΑΤ) της Αθήνας και όλης της Ελλάδας, στο διαρκή καθημερινό αγώνα τους για αξιοπρέπεια, ισότητα, πάλη ενάντια στο σεξισμό και ανατροπή των διακρίσεων με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό. Χαιρετίζουμε τη διοργάνωση Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας στην Αθήνα, με το βλέμμα στην κοινωνική απελευθέρωση που έρχεται από το μέλλον μας!

Πώς ζει και πώς αισθάνεται μια/ένας ΛΟΑΤ στην Ελλάδα του 2012; Αυτό είναι το ερώτημα που μας προβληματίζει και μας οδηγεί σήμερα εδώ, προσπαθώντας να συμβάλλουμε με το κείμενό μας στα συμπεράσματα και τις δράσεις του ΛΟΑΤ κινήματος. Είναι παραπάνω κι από φανερό, ότι μέσα σε μια χώρα τραυματισμένη από την πιο αδυσώπητη κρίση του αιώνα οι ΛΟΑΤ πέρα από την οικονομική εξαθλίωση και την πολιτική κοροϊδία, επιπλέον βιώνουν όλο και περισσότερο την περιθωριοποίηση, την απομόνωση και την προληπτική καταστολή της ελευθερίας της προσωπικότητάς τους. Χιλιάδες λεσβίες, ομοφυλόφιλοι και αμφισεξουαλικοί υποκύπτουν στον άμεσο ή έμμεσο εκβιασμό που τους τίθεται καθημερινά, ότι αν εκδηλώσουν ελεύθερα το σεξουαλικό τους προσανατολισμό μπροστά στον εργοδότη τους θα βρεθούν απολυμένοι και άνεργοι, αν το κάνουν μπροστά στο σπιτονοικοκύρη θα υποστούν έξωση από το σπίτι τους και αν τολμήσουν να το κάνουν δημόσια, θα πέσουν θύματα διαπόμπευσης ή/και τραμπουκισμού σε χώρους σπουδών και άλλα δημόσια σημεία.

Με δυο λόγια οι δυνάμεις του συντηρητισμού μπορεί να μην ποινικοποιούν πλέον την ομοερωτική επιθυμία ευθέως με νόμο του κράτους, ωστόσο φροντίζουν να επιβάλλουν τη φυσιογνωμία του ΛΟΑΤ ανθρώπου ως “μιαρή” κι έτσι του επιτρέπουν να εκφράζεται ελεύθερα μόνο εν κρυπτώ. Η κατάσταση αυτή διαμορφώνει μια οδυνηρή καθημερινότητα που βιώνεται με συγκρούσεις, βία και απομόνωση. Πολλές-οί είναι εκείνες-οι που οδηγούνται αναπόφευκτα σε απόγνωση, ψυχολογικά αδιέξοδα και περιπέτειες, ενώ δε λείπουν και τα περιστατικά αυτοκτονίας ανθρώπων που υπέκυψαν στο βάρος της κοινωνικής καταπίεσης, μιας αυτοκτονίας που δημοσίως πάντα αποδίδεται σε άσχετους λόγους με σκοπό την παραμονή του θέματος στο σκοτάδι.

Τι συμβαίνει με τις τρανσεξουαλικές και τις παρενδυτικές; Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα έχουν φροντίσει να σπρώξουν στην τελευταία γωνία της κοινωνίας τους ανθρώπους που επιλέγουν αυτούς τους σεξουαλικούς προσανατολισμούς, καλλιεργώντας συστηματικά το μίσος, την περιθωριοποίηση και το βαθύ συντηρητισμό γύρω μας. Η παιδεία από την πρώτη κιόλας τάξη του δημοτικού στηρίζεται σε αμιγώς σεξιστικά στερεότυπα που απαγορεύουν αυστηρά τη σύγχυση των δύο φύλων σε επίπεδο ένδυσης, ανατομίας και συμπεριφοράς, ενώ παράλληλα η εκκλησία με το σκοταδισμό της παραμένει ισχυρά ενωμένη με το πολιτικό κράτος και επηρεάζει συνειδήσεις και εξελίξεις.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία δείχνει το πιο φασιστικό της πρόσωπο σε τρανσεξουαλικές και παρενδυτικές που διαρρηγνύουν έμπρακτα αυτά τα στερεότυπα, όχι μόνο με καθημερινούς τραμπουκισμούς και διαπομπεύσεις, όχι μόνο με τον αποκλεισμό από στέγη, εργασία και μόρφωση αλλά και με de facto εξώθηση στην πορνεία που αποτελεί πλέον τη μόνη επιλογή τους για να εξασφαλίσουν οικονομικούς πόρους για την επιβίωσή τους. Έτσι το κατεστημένο του συντηρητισμού σταδιακά εντάσσει αυτή τη σοβαρά τραυματισμένη κοινωνική κατηγορία σε μια άλλη, εξίσου τραυματισμένη: εκείνη των εκδιδόμενων ατόμων.

Τι γίνεται με τα εκδιδόμενα άτομα; Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών τον Απρίλιο, με την εν ψυχρώ δημοσίευση των φωτογραφιών και των στοιχείων τους από τα Υπουργεία Υγείας και Προστασίας Πολίτη και τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, πέρα από δείγμα βάρβαρης παραβίασης ακόμη και των στοιχειωδέστερων ανθρώπινων δικαιωμάτων, αποτελεί και απόδειξη αυτής ακριβώς της λυσσαλέας σεξιστικής και ρατσιστικής επίθεσης ενάντια στa πιο ευάλωτα  τμήματα της κοινωνίας, όποτε αυτό  εξυπηρετεί συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.

Οι τρανσεξουαλικές, οι παρενδυτικές και τα εκδιδόμενα άτομα συνολικά αποτελούν εύκολο στόχο ενός εκφασισμένου πολιτικού λόγου, που δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί τον σεξισμό και την ομοφοβία για να διχάσει και να καλλιεργήσει το μίσος: οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για την παροχή σεξ επ’ αμοιβή, λες και είναι κομμάτια κρέας, υπόκεινται στην εξουσία προαγωγών με τη συνειδητή ανοχή της Αστυνομίας, εξαναγκάζονται να υποκύπτουν στην οποιαδήποτε προτίμηση των πελατών και, στην περίπτωση που προσβληθούν από κάποιο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, τότε η χρησιμότητά τους τελειώνει: διώκονται ποινικά, περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους στη φυλακή και τα προσωπικά τους δεδομένα, η αξιοπρέπεια και η προσωπικότητά τους εκμηδενίζονται επιδεικτικά προκειμένου να σωθούν οι πελάτες τους, που προφανώς είναι πολύ πιο σημαντικοί για το σύστημα.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική; Αν και θα έπρεπε, οι ΛΟΑΤ δεν τυγχάνουν καμίας ιδιαίτερης προστασίας από πουθενά. Βρίσκονται στο στόχαστρο των κυβερνήσεων, της οικονομικής ολιγαρχίας, της αστυνομίας, της εκκλησίας και φυσικά του συντηρητικού κατεστημένου όπως και όλος ο λαός. Τα ΜΜΕ, που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, στενά δεμένα με το πολιτικό σύστημα και τους υπηρέτες του, είναι εκείνα που προβάλλουν άμεσα ή έμμεσα τους ΛΟΑΤ ως μιαρούς ή, στην “καλύτερη” περίπτωση, ως γελωτοποιούς. Όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και οι υπουργοί τους επέμειναν στη λειτουργία μιας σκληρά σεξιστικής παιδείας, που συχνά ανατρέφει μισαλλόδοξους και ομοφοβικούς ανθρώπους, καθώς και στην ισχυρή ένωση εκκλησίας-κράτους που οδηγεί στο σκοταδισμό –πολιτικές που εξωθούν τα ΛΟΑΤ άτομα στην ντουλάπα και τα τρανσεξουαλικά και παρενδυτικά στην πορνεία. Οι υπουργοί Προστασίας Πολίτη αυτών των κυβερνήσεων, είναι που καθοδηγούν πολιτικά τους αστυνομικούς στους τραμπουκισμούς και συλλήψεις ΛΟΑΤ ατόμων.

Επιπλέον η δολοφονική νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής διακηρύσσει ότι πλήρεις ελευθερίες δικαιούνται μόνο οι έλληνες ετεροφυλόφιλοι άνδρες της λευκής φυλής, απειλώντας ότι αν ήταν στο χέρι της θα επεφύλασσε για όλους τους υπόλοιπους –μεταξύ αυτών και για τους ΛΟΑΤ– ένα ζοφερό μέλλον. Στις αρχές Μαΐου μέλη της πέταξαν στο Γκάζι τρικάκια που δήλωναν ευθαρσώς προς τους ομοφυλόφιλους θαμώνες της συνοικίας: «Μετά τους μετανάστες έρχεται η σειρά σας». Αυτή η επίθεση κάνει την ανάγκη για αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλους και όλες που διεκδικούν ίσα δικαιώματα για όλους και όλες, ανεξαρτήτως φυλής ή φύλου, πιο επιτακτική από ποτέ. Πριν λίγες μόλις εβδομάδες, φασίστες εξαπέλυσαν θηριώδη δολοφονική επίθεση εναντίον του οργανωτικού υπεύθυνου και των συμμετεχόντων του 1ου Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας Κιέβου, στην Ουκρανία. Καλούμε καθέναν και καθεμιά που παλεύει για μια κοινωνία ισότητας και για την ανθρώπινη χειραφέτηση να διαφυλάξει τη φετινή διοργάνωση από κάθε είδους ενδεχόμενες φασιστικές επιθέσεις.

Πιστεύουμε και υποστηρίζουμε ανοιχτά ότι αυτός ο τρόμος που δημιουργεί ρεύμα προς την εσωστρέφεια και την ομαδική κατάθλιψη θα πρέπει να νικηθεί. Η ομοερωτική επιθυμία και η έκφρασή της είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα όλων και καμιά παραβίασή του δεν πρέπει να παραμένει αναπάντητη. Η ΛΟΑΤ κοινότητα πλήττεται από την ίδια ακριβώς πολιτική που πλήττει και τον αγωνιζόμενο λαό, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του και τα αιτήματά της πρέπει να ικανοποιηθούν άμεσα. Δεν ξεχνάμε ότι τα Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας ανά τον κόσμο καθιερώθηκαν ως απότιση τιμής στην εξέγερση του Στώουνγουωλ Ιν που ξέσπασε στις 28 Ιουνίου του 1969, όταν οι θαμώνες του ομώνυμου gay bar και το σύνολο, σχεδόν, του ΛΟΑΤ πληθυσμού της Νέας Υόρκης δε δίστασε να απαντήσει με οδομαχίες διάρκειας 6 ημερών ενάντια στις εκδικητικές προσαγωγές ομοφυλόφιλων που επιχείρησε να πραγματοποιήσει για πολλοστή φορά η αστυνομία. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, πάντως η κοινωνική απελευθέρωση δεν έχει έρθει ακόμα… Και σε ό,τι μας αφορά, δεν θα πάψουμε να παλεύουμε ώσπου να έρθει!