Ανακοινωσεις - Δελτια Τυπου
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται ήδη από την προσυνεδριακή διαδικασία σε πεδίο μηχανορραφιών και ξυλοδαρμών, με τις φατρίες που διεκδικούν καλύτερη θέση στη σέλα της εξουσίας να βλέπουν ότι το άλογο κοντεύει να ψοφήσει και να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία δείχνει πριν από όλα την εκρηκτική δυσαρέσκεια που αναπτύσσεται στους λαούς της Ευρώπης για τη βάρβαρη πολιτική του δυνάμεων του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Πριν λίγες ώρες 2 νέα παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή και άλλα 3 δίνουν μάχη να ζήσουν, πνιγμένα από τον καπνό, προσπαθώντας να ζεστάνουν το χώρο τους με πρωτόγονα μέσα, με ένα μαγκάλι, αφού δεν είχαν χρήματα για πετρέλαιο. Έχασαν τη ζωή τους όπως την έχανε η φτωχολογιά τη δεκαετία του 1950, σε μια εποχή που νομίζαμε ότι αφήσαμε πίσω...
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του, εκατοντάδες ζημίες σε νοικοκυριά, ανεπανάληπτη ταλαιπωρία για χιλιάδες οδηγούς και επιβάτες μέσων μαζικής μετακίνησης είναι ο απολογισμός μιας καταιγίδας στο Λεκανοπέδιο. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ απλά να περιμένει ξεχαστούν όλα αυτά, με τη βοήθεια των στρατευμένων ΜΜΕ που τη στηρίζουν.
Ανεξάρτητα από το μέγεθος του φυσικού φαινομένου, οι υποδομές και οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού, που δοκιμάστηκαν σε ακραίες συνθήκες, φάνηκαν το ίδιο ανίκανες να βοηθήσουν τους πολίτες όπως και σε αντίστοιχες μικρότερης έντασης.
Η επίσκεψη του προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ ήρθε να καταδείξει την απόλυτη στήριξη στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά του ηγετικού πυρήνα χωρών της ΕΕ, αυτών έχουν αναλάβει τη μετατροπή της ΕΕ σε ένα οικονομικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για λογαριασμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Στηρίζουν Σαμαρά και συνενόχους γιατί είναι όσο αδίστακτοι χρειάζεται για να βουλιάξουν τη χώρα στο αιώνιο Μνημόνιο.
Ξεχύθηκε στα κανάλια και στις εφημερίδες αυτό το Σαββατοκύριακο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Σταθάκης, Δραγασάκης) για να επιβεβαιώσει την πλήρη απόσπασή της από τα αιτήματα και τους στόχους του λαϊκού κινήματος τριών χρόνων και τη «βίαιη» προσαρμογή του σε μια πολιτική, όχι απλά στα όρια της ΕΕ και του καπιταλισμού, αλλά και στα όρια της «δημοσιονομικής ορθοδοξίας» και του μνημονίου.
