Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι αρνητικές εξελίξεις  – ραγδαία   ένταση της ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης από τη μια, και  του σεχταρισμού από την άλλη- στα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς  δεδομένες.

Κάτω από αυτές  τις συνθήκες  δεν είναι πια δυνατόν στο όνομα της διατήρησης των  μικρόκοσμων μας   – απόρροια και αυτή της διάβρωσης μας από την κυρίαρχη ιδεολογία -οι δυνάμεις της  ριζοσπαστικής Αριστεράς να μην βρίσκουν το κοινό τους τόπο για να συγκροτήσουν  ένα πολιτικό πόλο με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικο-δημοκρατικό και λαϊκό-πατριωτικό (όπως το προσδιόριζε ο Γκράμσι)  περιεχόμενο, που αγωνιωδώς αναμένουν και απαιτούν χιλιάδες ενταγμένοι και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς.

Άμεσα λοιπόν, και δίχως υπεκφυγές καλούνται  να απαντήσουν στα παρακάτω πέντε  ερωτήματα .

Ερώτημα πρώτο: που αφορά  στις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικές.  Θεωρούν ή όχι αναγκαία την ύπαρξη ενός πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή ενός πραγματικού  κομμουνιστικού κόμματος της σύγχρονης εργατικής τάξης  , ή αρκούνται μόνον στο  λαϊκό κίνημα; Και αν ναι μήπως έφτασε η ώρα να προχωρήσουμε θαρραλέα στη συγκρότηση του;
Ερώτημα δεύτερο : Δέχονται ή όχι ότι υπάρχουν μεταρρυθμίσεις-κατακτήσεις όπως πχ η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ ή οι κοινωνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας, ή ακόμη μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος,  που  συμβάλουν στην επίτευξη του σοσιαλιστικού στρατηγικού στόχου, ή θεωρούν ότι όλα αυτά έχουν νόημα μόνον αν  κατακτηθεί προηγουμένως η πολιτική εξουσία;

Ερώτημα τρίτο : Θεωρούν ή όχι αναγκαία για την προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων τη συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συμπαράταξης που θα συσπειρώνει αυτές τις δυνάμεις  και η οποία  μπορεί να προσλάβει και το χαρακτήρα μιας εκλογικής συνεργασίας ; ή πιστεύουν ότι τα υπάρχοντα σχήματα από μόνα τους είναι ικανά  να έχουν μια ουσιαστική παρέμβαση στην αντιμετώπιση της σημερινής βαρβαρότητας ;
Ερώτημα τέταρτο : Δέχονται  ότι αυτό το Μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτήσει  μια κυβέρνηση,  η οποία αποδυναμώνοντας την  αστική  εξουσία θα στοχεύει στη  συντριβής της, ή θέτουν ως προϋπόθεση συμμετοχής τους στην όποια κυβέρνηση την κατάκτηση και της πολιτικής εξουσίας  ;
Και αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο τότε η κυβέρνηση ποιών δυνάμεων θεωρούν ότι μπορεί να εφαρμόσει το όποιο μετωπικό τους πρόγραμμα;
Ερώτημα πέμπτο  :  Πιστεύουν ότι αυτό το Μέτωπο μπορεί να συμπεριλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον  αποκλείουν εφόσον είναι πια σαφές ότι  η εξουσιομανία του τείνει να  εξαφανίσει και τα τελευταία ίχνη αριστεροσύνης  του , και καταδηλώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο, δια στόματος του Προέδρου του, ότι είναι ο καλύτερος θεματοφύλακας του ευρώ , της ΕΕ και των ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ δεν αποκλείει τη κυβερνητική συνεργασία με νυν κυβερνητικές ή  και  εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ;

Και ακόμη πιστεύουν ότι μπορεί σε αυτήν την συμπαράταξη να συμμετέχει το ΚΚΕ όταν με τις θέσεις  για το 19ο  Συνέδριο  του, και τα λεγόμενα της Αλέκας Παπαρήγα, αποκλείει  κάθε συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο, και σε παγκόσμια πρώτη κάθε εκλογική συνεργασία,(θέση 67) όχι με προγραμματικό κριτήριο, αλλά  με κριτήριο το αν ήταν κάποιος ήταν κάποτε μέλος  του ΚΚΕ , ή αν αποδέχεται ή όχι της περί  «υπαρκτού σοσιαλισμού» ανάλυση του;

Και για να μην κοροϊδευόμαστε. Επειδή αυτή η ιστορία του Ριζοσπαστικού Αριστερού Πόλου παρά τις σημαντικές υπαρκτές συγκλίσεις, σέρνεται ήδη πολύ καιρό, δεν έχει κανένα νόημα οι διάφορες δυνάμεις να διακηρύσσουν στα λόγια  ότι τοποθετούνται υπέρ του, αλλά θα πρέπει να το υλοποιήσουν στην πράξη .

Μήπως λοιπόν  ήλθε πια η ώρα, να περάσουμε στην πρώτη από τις «δυο  κατηγορίες  πάντα:   δρώντες και  θεατές» -που λέει και ο ποιητής- της μετωπικής πολιτικής; Μήπως ήλθε  η ώρα να ξεπεράσουμε τους εαυτούληδες  μας;

Νάστε σίγουροί ότι αν δεν το πράξουμε άμεσα,  όταν στο μέλλον θα κάνουμε αυτοκριτικά και πάλι λόγο για άλλη μια χαμένη ευκαιρία, θα είναι πια αργά.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου .

Δημοσιεύθηκε στο Βαθύ Κόκκινο