Τόσο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όσο και η αιφνιδιαστική δίωξη της ηγετικής ομάδας της Χ.Α. αποτελούν τις δυο όψεις μιας ενιαίας εξέλιξης αποπροσανατολισμού του Λαού από τις τραγικές επιπτώσεις της πολιτικής των μνημονίων. Όποια τοποθέτηση και αν κρατάει κανείς απέναντι στο σενάριο των συνολικά προσχεδιασμένων κινήσεων κράτους και παρακράτους, εκ του αποτελέσματος αντικειμενικά ωφελημένη βρίσκεται η κυβέρνηση. Γιατί:

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα εξελίσσεται χρονικά σε μια περίοδο που κάτι φαινόταν να ξυπνάει μέσα στο Λαό και στο Κίνημα. Σε συμβολικό επίπεδο, ο σύντροφος Παύλος Φύσσας συμπυκνώνει το σύνολο των ταξικών κινδύνων για το σύστημα. Χειρώνακτας εργάτης, καλλιτέχνης, αντιφασίστας αγωνιστής, δολοφονείται σε μία εργατική, λαϊκή συνοικία όπως το Κερατσίνι, μία μέρα πριν τη μεγάλη απεργία και πορεία της ΑΔΕΔΥ, εν μέσω μάλιστα των πενθήμερων κυλιόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. 

Συνεπώς αυτή η δολοφονία είναι πολιτική όχι μόνο γιατί αποτελεί συνέπεια της αντιπαράθεσης πολιτικών στο δρόμο, αλλά γιατί εξυπηρετεί τον πολιτικό στόχο της τρομοκράτησης πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων, σε μία περίοδο ολοκληρωτικής επέλασης της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. 

Είναι πολιτική γιατί αποτελεί συνέχεια της βίαιης αντιπαράθεσης με τους συνδικαλιστές του σωματείου Μετάλλου, μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, στην προσπάθεια της Χ.Α. να «κανονίζει αυτή τα μεροκάματα στη Ζώνη και την ιχθυόσκαλα» σε συμφωνία με την εργοδοσία, και με μισθούς πολύ χαμηλότερους από αυτούς των ΣΣΕ. 

Είναι πολιτική γιατί εξαφανίζει από την ατζέντα του δημόσιου λόγου, την κλιμάκωση της καπιταλιστικής επίθεσης σε μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, δημόσια αγαθά, την ψήφιση της απελευθέρωσης του ορίου των απολύσεων και επιβάλλει μια διαφορετική δημόσια συζήτηση, με κύριο στοιχείο την απαίτηση υπογραφής δήλωσης νομιμοφροσύνης στην Μνημονιάκη «Δημοκρατία» προς κάθε αποδέκτη, ειδικά προς την Αριστερά. 

Αν η πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενη εξέλιξη της κλιμακούμενης επιθετικότητας των νεοναζί της Χ.Α. και της (μέχρι παρεξηγήσεως) ουδετερότητα της ΕΛ.ΑΣ. και των ΜΜΕ απέναντί τους, η σύλληψη και προφυλάκιση της ηγετικής ομάδας της ΧΑ αποτελεί τομή στη συνέχεια του ταξικού χαρακτήρα του κράτους. Αποτελεί ομολογία αδυναμίας πολιτικής αντιμετώπισης του φασισμού. Αποτελεί άμυνα του αστικού μπλοκ στην Ελλάδα απέναντι στην επαπειλούμενη αλλοίωση του φιλο-ευρωπαϊκού της πολιτικού πρόσημου και έμπρακτη απόδειξη συμμόρφωσης της συγκυβέρνησης, με το πολιτικό προφίλ που ζητήθηκε από τις Βρυξέλλες ενόψει της ελληνική προεδρίας. 

 Το πολιτικό φλερτ της συγκυβέρνησης με τη Χ.Α. ήταν αναγκαίο συμπλήρωμα στην ενίσχυση της πολιτικής του μνημονίου, την αποδυνάμωση των κινηματικών αντιστάσεων, την οριοθέτηση της Αριστεράς ως εναλλακτική κυβερνητική πιθανότητα. Ότι έμενε αναπάντητο από το τρομοκρατικό δίλλημα «ευρώ ή χάος» των επίσημων υποστηρικτών του μνημονίου, συνεχιζόταν στον αντεργατικό λαϊκισμό της Χ.Α., απολογητικά και υποστηρικτικά σε όλα τα σκληρά μέτρα του Μνημονίου.  «Οι απεργίες διώχνουν τις δουλειές από την Ελλάδα», «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αριστεροί τεμπέληδες», «οι μετανάστες «κλέβουν» από τους Έλληνες τα λιγοστά εναπομείναντα μεροκάματα και δικαιώματα σε υγεία, παιδεία».

Όμως η διαρκής ακροδεξιά ατζέντα και ρητορεία της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου είναι σαφές ότι αντί να αποσπά επιρροή από την Αριστερά, αντίθετα ενίσχυε με νέους ψηφοφόρους τους νεοναζί της Χ.Α. προερχόμενους από το δικό της πολιτικό ακραοτήριο. Είναι σαφές ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η παρά ταύτα διατήρηση της Χ.Α. σε υψηλά δημοκοπικά επίπεδα, απέδειξαν στη συγκυβέρνηση ότι αδυνατεί πλέον να συγκρατήσει την βία και την πολιτική επιρροή της Χ.Α. μέσα στα όρια της χρησιμότητάς της για το σύστημα. Ο στρατηγικός στόχος του αστικού μπλοκ εξουσίας δεν είναι η αντιδημοκρατική εκτροπή, αλλά η επιβολή των μνημονίων ακόμα και αν απαιτείται η διαρκής ανοχή και υπόθαλψη αντισυνταγματικών πρακτικών, εντός και εκτός της Βουλής .

Όμως η διεύρυνση της επιρροής της Χ.Α. δεν οφείλεται αποκλειστικά στην δεξιά μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, στηρίζεται και στην σημαντική της διείσδυση στο ίδιο το κράτος. Όπως αποδεικνύεται μέσα από στοιχεία που η ίδια η συγκυβέρνηση δίνει στη δημοσιότητα, σημαντικά (στην ιεραρχία και σε αριθμό) στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. όχι μόνο υπερασπιζόταν και κάλυπταν τις πρακτικές της Χ.Α. τα τελευταία χρόνια, αλλά στεκόταν εμπόδιο στην διεξαγωγή της σχετικής εισαγγελικής προανάκρισης. Εξ’ ου και οι καρατομήσεις 2 στρατηγών, 8 ανώτατων αξιωματικών και του υπευθύνου της Ε.Υ.Π. για την έρευνα σχετικά με την Χ.Α.. 

Το μήνυμα προς την Αριστερά είναι διπλό:. «μόνο η συγκυβέρνηση μπορεί να εξυγιάνει τα σώματα ασφαλείας από τον φασισμό» (που η ίδια εξέθρεψε), «κάθε απειλή προς την σταθερότητα της συγκυβέρνησης ως εκφραστή των συμφερόντων του αστικού μπλοκ, μπορεί να αντιμετωπίζεται και με τα νόμιμα, κρατικά όπλα».

      Η Αριστερά αλλά και το λαϊκό κίνημα οφείλουν και μπορούν να υπερβούν το νέο τρομοκρατικό δίλλημα εμφύλιος πόλεμος ή αποδοχή αντιλαϊκού περιεχομένου στο πολιτικό πρόγραμμα. Επιστρέφοντας τη συζήτηση στην ουσία της, τις επιπτώσεις της ασκούμενης πολιτικής του Κεφαλαίου πάνω στην Κοινωνία. Οξύνοντας τις κινηματικές διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις, απεργίες, πορείες). Λαμβάνοντας σε πρακτικό επίπεδο όλα τα αναγκαία μέτρα λαϊκής αυτοάμυνας και περιφρούρησης των λαϊκών αγώνων και αγωνιστών, απέναντι στον κρατικό και παρακρατικό φασισμό. 

Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα της επιχείρησης διάλυσης της Χ.Α. διαλύει κάθε  αμφιβολία και αυταπάτη α) ότι η συγκυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει ακόμα και μέρος της πολιτικής της ηγεμονίας στους μέχρι πρότινος υπηρέτες της β) ότι ακόμα και σήμερα, όταν το αστικό μπλοκ αδυνατεί να κατισχύσει πολιτικά, καταφεύγει στην θεσμική – κρατική ωμή κατίσχυση γ) ότι στοχεύει στην οριοθέτηση των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς, ειδικά μάλιστα αυτών που δεν έχουν υποστείλει ούτε ιδεολογικά ούτε κινηματικά τη σημαία της αντικαπιταλιστικής προοπτικής, της ανατροπής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης δ) ότι η εκλογική πολιτική επιρροή δεν εγγράφει αυτονόητα μερίδιο στη νομή της πολιτικής εξουσίας, ακόμα και για αυτούς που λειτουργούν μέσα στο βαθύ παρακράτος, πόσο μάλλον για αυτούς που δρουν στο φως. 

Κατά τη γνώμη μας, τούτες τις μέρες η ίδια η πραγματικότητα βροντοφωνάζει ότι βελούδινη έξοδος από το μνημόνιο δεν υπάρχει, το αστικό κράτος θα παλέψει με λύσσα για την διατήρηση της κυριαρχίας του. Ας μην περιμένουμε τον στρατηγό Πρατς να αναστηθεί για να μας πείσει.

Αριστερή Συσπείρωση

Αθήνα 30/09/13