Αντεπίθεση εναντίον της κυβέρνησης των καπιταλιστών

Οι Ευρωεκλογές έρχονται σε μια περίοδο που η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ξεδιπλώσει όλη την αντιδραστική της ατζέντα και προσπαθεί να συντρίψει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Η προκλητική και υποκριτική επιστολή Μητσοτάκη προς την Κομισιόν για το θέμα της ακρίβειας είναι η ομολογία της αποτυχίας της κυβέρνησής του να ελέγξει την ακρίβεια. Το εργατικό εισόδημα εξανεμίζεται από το αυξανόμενο κόστος ζωής και τον πληθωρισμό, σε βαθμό που η Ελλάδα να είναι ουραγός στην ΕΕ αναφορικά με την αγοραστική δύναμη των πολιτών. Τα πάσης φύσεως επιδόματα, όπως και οι αναιμικές οριζόντιες αυξήσεις, πιο πίσω από τον πληθωρισμό, πιο πολύ προκαλούν παρά ανακουφίζουν τον πληθυσμό.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επιτίθεται μετωπικά σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, προσπαθώντας να διαλύσει όσα ψήγματα είχαν απομείνει μετά από μια δεκαπενταετία διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και μνημονιακής διαχείρισης. Η μεθοδικότητα με την οποία προσπαθεί να διαλύσει το ΕΣΥ και να το αντικαταστήσει με ένα υβριδικό σύστημα δημόσιου-ιδιωτικού, με ανυπολόγιστο κόστος για τη δημόσια υγεία και περίθαλψη, ξεπερνάει κάθε προηγούμενη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης που έκαναν η ίδια και οι προκάτοχοί της. Έχοντας στηρίξει σκανδαλωδώς την ιδιωτική υγεία στα χρόνια της πανδημίας, ενώ η συμβολή της στην αντιμετώπιση  της πανδημίας ήταν εντελώς ασήμαντη, η κυβέρνηση προχωρεί σε πρωτόγνωρες παραχωρήσεις στους επιχειρηματίες της υγείας, χαρίζοντάς τους ουσιαστικά το ΕΣΥ, από το οποίο αποκλείει το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, το οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί οικονομικά στη νέα πραγματικότητα. Είναι μια πολιτική κυριολεκτικά δολοφονική.

Παράλληλα, παρακάμπτοντας κατάφωρα το Άρθρο 16, η ΝΔ άνοιξε τον δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, που θα σημάνουν άμεσα λειτουργία των δημόσιων ΑΕΙ με τους κανόνες της αγοράς και ορθά-κοφτά υποβάθμισή τους. Διακαής της πόθος, στην επόμενη φάση, είναι η αναθεώρηση του ίδιο του Άρθρου 16, ανεξαρτήτως του ότι ο στόχος απομακρύνεται μετά το μεγάλο φοιτητικό κίνημα που της στέρησε, προς το παρόν, κάθε κοινοβουλευτικό σύμμαχο. Η επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση συμπληρώνεται με την εφαρμογή της αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες της από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο. Στην ουσία επανέρχεται ο αντιδραστικός θεσμός του κυβερνητικού επιθεωρητή, παγιώνεται ακόμα περισσότερο ο διαχωρισμός σε «καλά» και «κακά» σχολεία, το εκπαιδευτικό έργο μπαίνει στο ζύγι της “αγοράς” και των κυβερνητικών τεχνοκρατών, η εργασιακή πραγματικότητα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς γίνεται επισφαλής και επιδεινώνεται.

Το κυβερνητικό έργο συμπληρώνει απόλυτα η κυβερνητική προπαγάνδα μέσω του πλήρους ελέγχου της πληροφορίας από τα ΜΜΕ. Η ελευθερία του Τύπου κατρακυλάει συνεχώς, με τα μέσα ενημέρωσης να θυμίζουν κακοστημένο κυβερνητικό θίασο. Και, φυσικά, το παζλ συμπληρώνεται με την αύξηση της καταστολής, μέσω και της εφαρμογής του νέου ποινικού κώδικα, που καθιστά τις ποινές πιο ταξικά και πολιτικά στοχευμένες, πιο αυστηρές, πιο άμεσα εφαρμοστέες και λιγότερο εφέσιμες. Οι εξαντλητικές ποινές που επιβλήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες σε συλληφθέντες/είσες σε  διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Η κυβέρνηση σφιχταγκαλιάζεται με το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, συνεχίζοντας την εξωτερική πολιτική των προκατόχων της. Διότι, ασφαλώς, δεν ξεχνάμε τη στήριξη της κυβέρνησης Τσίπρα στο Ισραήλ και την προσήλωσή της στον τετραμερή αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου. Το ελληνικό κράτος είναι πιστός σύμμαχος του δυτικού ιμπεριαλισμού και συνεπής υποστηρικτής της εθνοκάθαρσης που διεξάγει το ισραηλινό κράτος εναντίον του παλαιστινιακού λαού, αφού διατηρεί στενές εμπορικές, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές σχέσεις με αυτό. Το δήθεν δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης, προκαλεί ανοιχτά το πλειοψηφικό φιλοπαλαιστινιακό λαϊκό αίσθημα. Ακόμη χειρότερα, το ελληνικό κράτος συμμετέχει ανοικτά στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ, έχοντας στείλει φρεγάτες να φυλάνε τα σύνορά του και να συμμετέχουν στην περικύκλωση και τον στραγγαλισμό της λωρίδας της Γάζας. Ο αντιδραστικός διεθνής ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης εκδηλώνεται και στην Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να στέλνει όπλα και πυρομαχικά, συμμετέχοντας οργανικά στο έργο του δυτικού, ευρωπαϊκού και νατοϊκού ιμπεριαλισμού.

Είναι σαφές ότι είναι ευκαιρία οι Ευρωεκλογές να γίνουν δημοψήφισμα αποδοκιμασίας και καταδίκης της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των αντιδραστικών πολιτικών της σε εσωτερικό και εξωτερικό.

Απορρίπτουμε την αστική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση

Οι Ευρωεκλογές, επιπλέον, πρέπει να δώσουν μήνυμα αποδοκιμασίας και στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, καμία πτέρυγα της οποίας δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική οδό υπέρ των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επί εποχής Κασσελάκη, έχει ακόμα περισσότερο προσαρμοστεί στην πολιτική μιας φιλελεύθερης δημοκρατικής δύναμης, μιας «προοδευτικής» παράταξης που κάνει κριτική στη ΝΔ στα επιμέρους και στα ασήμαντα, ευθυγραμμιζόμενος στην πράξη με το σύνολο των πολιτικών της. Το ελληνικό όνειρο που προβάλλει ο πρόεδρός του είναι στην πραγματικότητα εφιάλτης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, αφού πυλώνας του είναι η προώθηση της επιχειρηματικότητας, δηλαδή η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων και αντιστάσεων. Στην προσπάθειά του να προσελκύσει κόσμο από το Κέντρο και δεξιότερα, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί ακόμα και σκληρά συντηρητική γλώσσα, ενώ το πολιτικό φλερτ με τον καραμανλισμό ολοκληρώθηκε με τη μεταγραφή του Σπηλιωτόπουλου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδειξε τον αδιέξοδο και πολιτικά χρεοκοπημένο χαρακτήρα του κυβερνητικού «αριστερού» ρεαλισμού και η γοργή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά σημαίνει ακόμα περισσότερο ότι η πολιτική του πρόταση δεν διαφέρει ουσιαστικά από της ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ακόμα εγκλωβισμένο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Ούτε ο δήθεν αναβαθμισμένος αντιδεξιός λόγος του, ούτε ο διμέτωπος αγώνας ενάντια σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ικανοί να ξεπλύνουν το πολιτικό του παρελθόν και την πολιτική συντριβή που υπέστη μετά τα απανωτά Μνημόνια. Η ανικανότητα άσκησης αντιπολίτευσης ακόμα και σε θέματα που θίγουν προσωπικά τα κορυφαία στελέχη του, π.χ. υποκλοπές, δείχνει την αδυναμία άρθρωσης εναλλακτικού πολιτικού λόγου. Είναι παραπλήρωμα της ΝΔ και αυτό φαίνεται ανάγλυφα από τις μεταξύ τους μεταγραφές στα ψηφοδέλτια αυτών των Ευρωεκλογών.

Η Νέα Αριστερά, απηχώντας τις ιδέες και τα έργα των πρωτοκλασάτων στελεχών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν δείχνει να έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης, πέρα από το προσωπικό παράπονο των στελεχών της που έχασαν τη μάχη για την προεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ. Η απέλπιδα προσπάθειά τους να παρουσιαστούν ως συνεπής αριστερή δύναμη, επικαλούμενοι ένα γενικότερο αριστερό συναίσθημα, δεν φαίνεται να αποδίδει κάτι παραπάνω από το να αναγνωρίζονται ως ένα μικρότερο κακέκτυπο του μητρικού τους κόμματος.

Πάνω απ’ όλα, καμία εργατική και λαϊκή ψήφος δεν πρέπει να δοθεί στις διάφορες παραλλαγές της Ακροδεξιάς. Οι ξενοφοβικές, φονταμενταλιστικές, ρατσιστικές, σκοταδιστικές ή ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις προσπαθούν να προσελκύσουν μια ψήφο δήθεν αντισυστημική, δήθεν τιμωρίας προς το σύστημα. Είναι, όμως, δυνάμεις βγαλμένες από τα σπλάχνα του συστήματος, θανάσιμα επικίνδυνες για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη σύγχυση που δημιουργεί η οικονομική και πολιτική κρίση για να διαχύσουν το καταστροφικό και δολοφονικό τους δηλητήριο. Η άνοδός τους στα ελληνικά πολιτικά πράγματα είναι συνδεδεμένη με την άνευ προηγουμένου άνοδό τους στις άλλες χώρες της ΕΕ, πρέπει να ανακοπεί και στις Ευρωεκλογές.

Ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου και του ρατσισμού

Η ψήφος στις Ευρωεκλογές έχει εξίσου το νόημα της αποδοκιμασίας, της απόρριψης και της σύγκρουσης με το ίδιο το οικοδόμημα της ΕΕ. Η ΕΕ είναι το στρατηγείο των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, το καρτέλ των Ευρωπαίων καπιταλιστών και όχι μια διεθνής ένωση των λαών των χωρών-μελών της. Φτιάχτηκε με τον διακηρυγμένο στόχο να ενισχύσει τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις των κρατών, δηλαδή την κερδοφορία των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Είναι ενορχηστρωτής αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και επιθέσεων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη συζήτηση για την κατάργηση της πενθήμερης εργασίας εβδομαδιαίως.

Η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική μηχανή καταλήστευσης και λεηλασίας άλλων περιοχών του πλανήτη. Οι χώρες-μέλη της διατηρούν ακόμα αποικιακές δυνάμεις στην Αφρική και την Ασία και η ίδια η ΕΕ συμμετέχει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε περιοχές του πλανήτη όπου διακυβεύονται τα συμφέροντά της (Ιράκ, Συρία, Λιβύη). Η οργάνωση του φιλοδυτικού πραξικοπήματος μετά την κατάρρευση του φιλορωσικού καθεστώτος Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία και η λυσσαλέα ιμπεριαλιστική σύγκρουση στο έδαφός της με τη Ρωσία δείχνει για μια ακόμα φορά πόσο κίβδηλη είναι η υπόσχεση ότι μπορεί να είναι ένας οργανισμός ειρηνικής συνεργασίας, ακόμα και μέσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Διατηρεί διαχρονικά προκλητικές σχέσεις με το σιωνιστικό κράτος, το στηρίζει απεριόριστα στη γενοκτονική του σταυροφορία ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης. Η υποκρισία της ξεπερνάει κάθε όριο, όταν επιβάλλει κυρώσεις ενάντια στην αντίπαλη ιμπεριαλιστική Ρωσία, στην ουσία προστατεύοντας τα δικά της οικονομικά συμφέροντα, ενώ την ίδια στιγμή αγκαλιάζει το Ισραήλ, προσφέροντάς του ανοιχτά ασυλία και συμβάλλοντας έμπρακτα, οικονομικά και στρατιωτικά, στον πόλεμο που διεξάγει σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Η ΕΕ δεν είναι ναός της δημοκρατίας και των ελευθεριών. Είναι μια μηχανή καταστολής των εργατικών και των κοινωνικών κινημάτων, μια μηχανή συκοφάντησης όσων αντιστέκονται στις πολιτικές της. Η βία με την οποία οι αστυνομικές δυνάμεις στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης κατέστειλαν τις φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις και καταλήψεις, αλλά και η ανοιχτή φίμωση και απαγόρευση εκδηλώσεων στη Γερμανία, δείχνουν πόσο υποκριτική και επιλεκτική είναι η ανοχή στη διαφορετική άποψη.

Η ΕΕ είναι ένα φρούριο ενάντια στους κατατρεγμένους και τις κατατρεγμένες όλης της γης, στους/ις πρόσφυγες και τους/ις μετανάστες/στριες. Τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά της, με το ελληνικό κράτος να παίζει κεντρικό ρόλο, είναι ναρκοπέδια όπου κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους και την εξαθλίωση στις χώρες τους, για τα οποία τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρνουν συνήθως οι ίδιες οι χώρες της ΕΕ. Οι παράνομες επαναπροωθήσεις, δηλαδή η βύθιση σκαφών με εκατοντάδες ανθρώπους, ο εξευτελισμός και η κακοποίηση μεταναστών/στριών στα σύνορα δείχνουν το σκληρά ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό της πρόσωπο.

Η ΕΕ είναι το πιο εύφορο έδαφος για να ανθίζουν ο ρατσισμός και ο φασισμός. Η ξενοφοβία, η ισλαμοφοβία, ο κρατικός ρατσισμός, ο μιλιταρισμός, η φτωχοποίηση και οι μνημονιακές πολιτικές είναι τα στοιχεία που έχουν εκτοξεύσει πολιτικά την Ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη. Στις διάφορες παραλλαγές της, η Ακροδεξιά ανεβαίνει παντού, συμμετέχει ή φτάνει στα πρόθυρα να συμμετάσχει σε κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες, επιβάλλει την ξενοφοβική, ρατσιστική ατζέντα στον δημόσιο λόγο και, τελευταία, εμφανίζεται και σε χώρες όπου δεν υπήρχε ή είχε εξαφανιστεί για δεκαετίες, όπως στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Μακράν του να αποτελεί το λίκνο της δημοκρατίας, η ΕΕ είναι η περιοχή του κόσμου με την μεγαλύτερη Ακροδεξιά.

Μόνη λύση ο αγώνας των εργαζομένων, μόνο όχημα η αντικαπιταλιστική Αριστερά

Η μόνη δύναμη που είναι ικανή να αποκρούσει τις επιθέσεις του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και της ΕΕ είναι οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες. Την τελευταία χρονιά είχαμε στην Ελλάδα τον αγώνα ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των ιδιωτικοποιήσεων στα Τέμπη, την απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση, τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τις απεργίες των υγειονομικών ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ. Παντού στην ΕΕ ξεσπούν τέτοιοι αγώνες: αγώνες ενάντια στο συνταξιοδοτικό στη Γαλλία, αγροτικοί αγώνες σε Γαλλία, Γερμανία και αλλού, συγκλονιστικές καταλήψεις πανεπιστημίων σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη,

Αυτοί οι αγώνες δεν πρόκειται να κοπάσουν το επόμενο διάστημα, ίσα ίσα θα πλατύνουν και θα επεκταθούν.

Η πραγματική δύναμη που μπορεί να εξασφαλίσει ότι αυτοί οι αγώνες δεν θα οδηγηθούν στην απογοήτευση και δεν θα μείνουν στα μισά του δρόμου είναι η ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική Αριστερά, και το πιο επιτυχημένο παράδειγμα μιας τέτοιας Αριστεράς με ορατό μέγεθος είναι, μέχρι και σήμερα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γι’ αυτό τον λόγο, είναι κρίσιμη η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις Ευρωεκλογές.

Δεν αρκεί η ψήφος στο ΚΚΕ, ως ανίσχυρη διαμαρτυρία ενάντια στο σύστημα. Το ΚΚΕ υποδέχεται μια λαϊκή ψήφο αγανάκτησης, αλλά αρνείται να οργανώσει και να ενοποιήσει τους αγώνες, ακολουθώντας έναν σχεδιασμό ξεκομμένων απεργιακών εκτονώσεων, όχι πολύ διαφορετικό από αυτό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αρνείται να θέσει  πραγματικά αντικαπιταλιστικά αιτήματα (π.χ. αρνήθηκε σθεναρά τον αγώνα για την επανεθνικοποίηση του σιδηροδρόμου)˙ συντάσσεται απόλυτα με τα αστικά κόμματα στα λεγόμενα εθνικά θέματα, όταν δεν πλειοδοτεί σε εθνικισμό - πατριωτισμό˙ υιοθετεί ακραίες συντηρητικές και αναχρονιστικές θέσεις σε σημαντικά κοινωνικά κινήματα, όπως πρόσφατα με την εναντίωσή του στο γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών.

Δεν αρκεί η ψήφος στο ΜέΡΑ25-ΛΑΕ, ένα υβρίδιο μεταξύ του παροιμιώδους ευρωπαϊσμού του κόμματος του Βαρουφάκη και του πατριωτικού λαϊκίστικου λόγου της ΛΑΕ: το κοινό τους σημείο είναι ένα πρόγραμμα διαχείρισης του συστήματος, η απουσία οποιασδήποτε πραγματικής αντικαπιταλιστικής πρότασης διεξόδου.

Δεν αρκεί η ψήφος την Πλεύση Ελευθερίας, επικροτώντας τον αρχηγισμό της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Η διαρκής επίκληση στη δικαιοσύνη, τη στιγμή που το ίδιο το αστικό δίκαιο αποδεικνύεται όλο και πιο ξεκάθαρα πως είναι απλώς το δίκιο του ισχυρού, και ο λαϊκισμός που προσπαθεί να διαγράψει τις διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς και Δεξιάς δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στους/ις εργαζόμενους/ες και τους/ις καταπιεσμένους/ες εκτός από ψευδαισθήσεις αυτοκάθαρσης του συστήματος.

Δεν ωφελεί η αποχή. Οι εκλογές, κι αν δεν είναι η σημαντικότερη στιγμή στον αγώνα των εργαζομένων, είναι πάντως μια πολιτική στιγμή στην οποία διαμορφώνεται το πολιτικό κλίμα, οι συσχετισμοί, το ποια πλευρά έχει αυτοπεποίθηση και ποια αγωνιά. Η απόσυρση από τα πολιτικά ερωτήματα δεν δίνει μήνυμα ανατροπής, δίνει μήνυμα παθητικότητας.

Χρειάζεται μια Αριστερά αντικαπιταλιστική και επαναστατική, ανεξάρτητη από το κράτος, τις αστικές κυβερνήσεις, την ΕΕ και όλους τους αστικούς θεσμούς. Μια Αριστερά των εργαζομένων, ανεξάρτητη από κάθε αφεντικό, μεγάλο ή μικρό, από κάθε χρηματοδότηση, από κάθε έννοια «εθνικής ενότητας» με τους καπιταλιστές.

Χρειάζεται μια Αριστερά διατεθειμένη για ανυποχώρητους αγώνες σήμερα, εναντίον της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ίδιου του κράτους και του συστήματος των καπιταλιστών.

Χρειάζεται μια Αριστερά διεθνιστική, που συγκρούεται με την ΕΕ γιατί αυτή είναι ασυμβίβαστη με τις ανάγκες και το πρόγραμμά μας, κι όχι στο όνομα ενός υποτιθέμενα προοδευτικού εθνικού καπιταλισμού. Μια Αριστερά της συναδέλφωσης και συνεργασίας με τους/ις εργαζομένους/ες όλων των χωρών της Ευρώπης και του κόσμου.

Χρειάζεται μια Αριστερά ενάντια σε κάθε γραφειοκρατία, προσηλωμένη στις αρχές της εργατικής δημοκρατίας και της αυτοοργάνωσης, ταγμένη στην αυθεντική έννοια του κομμουνισμού, χωρίς νοσταλγία για τα καταπιεστικά καθεστώτα που δυσφήμισαν το όνομά του.

Χρειάζεται μια Αριστερά συμμέτοχος στους αγώνες κάθε καταπιεσμένης ομάδας, ενάντια στην καταπίεση των μεταναστών και μεταναστριών, των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων, των Ρομά, των εθνικών μειονοτήτων, Τούρκων, Μακεδόνων και κάθε άλλου.

Μια τέτοια Αριστερά είναι απαραίτητος όρος για την αναγκαία αντεπίθεση του εργατικού κινήματος. Με αυτή την Αριστερά στους αγώνες, με αυτή την Αριστερά και στις εκλογές.