Οι πολιτικές οργανώσεις να βοηθήσουν στην κοινή δράση

Ο αστικός συνασπισµός εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) ως πυλώνας της αστικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας έχει υποστεί σηµαντικές ρωγµές κατά την τελευταία δεκαετία. Τόσο από κοινωνικής – οικονοµικής πλευράς όσο και από εκλογικής επιρροής έχει υποστεί βαριές ήττες. Οι καίριες αυτές απώλειες τον οδηγούν σε αποδιοργάνωση και αποσύνθεση. Φρέσκα πολιτικά φρούτα εµφανίστηκαν στην αγορά (ΑΝΕΛ, ΧΑ, ΔΗΜΑΡ, 58 κ.ά.). Οι παράγοντες αυτοί διεκδικούν µερίδιο του εκλογικού ποσοστού του.

Το 2004 η ΝΔ παρέλαβε από την κυβέρνηση Κ. Σηµίτη δηµόσιο χρέος ύψους 180 δισ. ευρώ και κέρδισε στην εκλογική αναµέτρηση µε ποσοστό 42%. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από την κυβέρνηση Κ. Καραµανλή δηµόσιο χρέος ύψους 360 δισ. ευρώ και κέρδισε στην εκλογική αναµέτρηση µε ποσοστό 44%. Όσο µεγαλύτερο το χρέος τόσο µεγαλύτερη και η «νίκη»! Σήµερα η ΝΔ στην πρόθεση ψήφου βρίσκεται στο 22-23% και το ΠΑΣΟΚ στο 6-7%. Φθίνουν συνεχώς αλλά δεν ανατράπηκαν ακόµη. Ποιοι και µε ποιο τρόπο θα τους ανατρέψουν προς όφελος του Ανθρώπου και της Φύσης;

Κατά τη γνώµη µας µόνον ένα ευρύτερο λαϊκό µέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάµεων, που θα εκφράζει την εργατική τάξη, τους συµµάχους της, καθώς και άλλα κοινωνικά στρώµατα, µπορεί να σηκώσει το βάρος ενός λαϊκού, µαζικού και παρατεταµένου αγώνα µε προοπτική την τελική νίκη και τη µετάβαση στο σοσιαλισµό. Το αίτηµα αυτό παραµένει επίκαιρο. Οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς αξιοποιώντας τη σηµερινή ιστορική ευκαιρία οφείλουν να αντιληφθούν ότι για ν’ αποβεί αυτή η σύγκρουση προς όφελος των δυνάµεων της εργασίας, δηλαδή προς όφελος αυτών που παράγουν τον πλούτο, είναι υποχρεωµένες να κινηθούν στο δρόµο της κοινής δράσης. Θα παραµείνουν διασπαρµένες ακόµη και σε αντίθεση µεταξύ τους ή θα αντιληφθούν το αυτονόητο; Δεν διαβάζουν τους αρθρογράφους του αστικού τύπου (κυρίως Κ. Ιορδανίδη σε πρωινή αστική εφηµερίδα) που τρέµουν µπροστά στο ενδεχόµενο συγκρότησης ενός νέου λαϊκού µετώπου, το οποίο θα έχει µεν παρόµοια κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά µ’ εκείνα του αντιστασιακού ΕΑΜ, αλλά ταυτόχρονα θα έχει γονιµοποιηθεί µε τους αγώνες κατά της ΕΕ, της τρόικας, του κεφαλαίου και του αστικού συνασπισµού εξουσίας;

Παρακολουθώντας το διάλογο για τη µετωπική συµπόρευση και προς αποφυγήν άσκοπων επαναλήψεων δηλώνουµε ιδιαιτέρως την πολιτική µας συµφωνία µε τις πολιτικές – ιδεολογικές θέσεις τις οποίες εξέθεσαν τα µέλη του Συλλόγου «Γιάννης Κορδάτος» για την ανάγκη συγκρότησης λαϊκού µετώπου και στις οποίες µπορούν οι αναγνώστες να ανατρέξουν (Πριν, 2/2/2014). Ως Οικολόγοι Εναλλακτικοί έχουµε διακηρύξει επανειληµµένα τόσο µε τις πολιτικές µας θέσεις όσο και µε την πρακτική µας ότι µας εµπνέει η κοινή δράση και η µετωπική λογική. Μ’ αυτήν κερδίζεις, δεν χάνεις. Από το 2000 συµµετέχουµε σε µετωπικά σχήµατα – στην αρχή στο ΜΕΡΑ και στη συνέχεια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δύο ακόµη σηµαντικά θέµατα: Το πρώτο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσπαθεί να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους υποστηρίζοντας ανενδοίαστα ότι «θα καταργήσει τα Μνηµόνια µ’ ένα νόµο, ένα άρθρο, σε µια ηµέρα», παραµένοντας όµως στην ΕΕ! Είναι πλέον ολοφάνερο ότι πρόκειται για έναν σοσιαλδηµοκρατικό φορέα, οποίος θα επιδιώξει να διαχειρισθεί µε διαφορετικό τρόπο τα δηµοσιονοµικά προβλήµατα της χώρας και δεν θα ανατρέψει τις κυρίαρχες, σήµερα, παραγωγικές σχέσεις. Απεναντίας το δικό µας µέτωπο είναι υποχρεωµένο να πείσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι, όποιο πρόβληµα κι αν προσπαθήσει ν’ αντιµετωπίσει το λαϊκό εργατικό κίνηµα, δεν µπορεί παρά να συγκρουστεί µε την ΕΕ, τις οδηγίες και τις δεσµεύσεις της, τη συνολική φύση και το χαρακτήρα της.

Το δεύτερο αφορά τους Οικολόγους Πράσινους, δηλαδή τους υποστηρικτές της ΕΕ και του αλήστου µνήµης Σχεδίου Ανάν. Στις δηµοσκοπήσεις των ευρωεκλογών 2009 το συγκρότηµα Αλαφούζου τους είχε ανεβάσει στο 10% για να πετύχουν τελικά το 3,5%. Σήµερα µετά την αποχώρηση της δεξιάς πτέρυγας (Χρυσόγελος, Τρεµόπουλος) κι έχοντας επικεφαλής τον Βαγγέλη Πισσία, πρωτεργάτη της πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», οι Οικολόγοι Πράσινοι αλλάζουν προσανατολισµό και βάζουν πλώρη κατά της ΕΕ.

Η ανατρεπτική Αριστερά δεν πρέπει να υπάρχει µόνο για τον εαυτό της. Οι οργανώσεις της δεν πρέπει να κάνουν µέτωπα ή συµµαχίες µε τον εαυτό τους.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 23/2/2014