Η Συμφωνία στην οποία κατέληξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το Γιούρογκρουπ την Παρασκευή 20 Φλεβάρη είναι συμφωνία παράτασης της λιτότητας και εγκατάλειψης ακόμη και των ελάχιστων υποσχέσεων για δικαίωση των εργατικών διεκδικήσεων.

Καμιά φραστική ακροβασία δεν μπορεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι, όπως αναφέρει ρητά από τις πρώτες αράδες η επίσημη ανακοίνωση «σκοπός της παράτασης είναι η επιτυχής κατάληξη της αξιολόγησης επί τη βάσει των όρων της τρέχουσας ρύθμισης, αξιοποιώντας κατά τον καλύτερο τρόπο τη δεδομένη ευελιξία, η οποία θα εξετάζεται από κοινού από τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς».

Με απλά ελληνικά, συνεχίζεται το μνημόνιο («τρέχουσα ρύθμιση») και ο έλεγχος από την Τρόικα («αξιολόγηση») και οι μόνες τροποποιήσεις θα είναι όπως και στο παρελθόν («δεδομένη ευελιξία») με την έγκριση της Τρόικας («από τους θεσμούς»).

Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι από αυτή τη συμφωνία είναι οι τραπεζίτες οι οποίοι διατηρούν τον έλεγχο των τραπεζών, εξασφαλίζουν χρηματοδότηση από την ΕΚΤ και αξιοποιούν αυτή τη «ρευστότητα» για την ανακύκλωση του χρέους. Όπως και πριν, οι δόσεις που θα έρχονται από τους θεσμούς θα πηγαίνουν για πληρωμές του χρέους στους τραπεζίτες και όχι για κάλυψη κοινωνικών αναγκών.

Αντίθετα, όλες οι υποσχέσεις για τις εργατικές διεκδικήσεις παγώνουν, ακόμη και αυτές που έδωσαν οι νέοι υπουργοί αμέσως μετά την ορκωμοσία τους. Ο προϋπολογισμός κυνηγάει ένα «κατάλληλο» πλεόνασμα κόβοντας από τις δαπάνες. Οι ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο δεν αντιστρέφονται αλλά θα γίνουν και νέες. Επαναπροσλήψεις απολυμένων μπορούν να γίνουν μόνο σε βάρος των νέων προσλήψεων. Οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών μένουν στο απυρόβλητο, οι μεγαλοοφειλέτες της εφορίας θα πάρουν διευκολύνσεις, αλλά το αφορολόγητο των χαμηλών εισοδημάτων περιμένει την έγκριση της Τρόικας. Η αύξηση του κατώτατου μισθού παραπέμπεται στους «κοινωνικούς εταίρους». Ακόμη και ο νέος γύρος περικοπών στις συντάξεις παραμένει δρομολογημένος, αφού «οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απέχουν από ανατροπές μέτρων και μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και στις δομικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν αρνητική επίδραση πάνω στους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως εκτιμάται από τους θεσμούς».

Όχι ένα, αλλά πολλαπλά βήματα πίσω έχει κάνει ο Αλέξης Τσίπρας που εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι έχει την υποστήριξη του κόσμου που βγήκε στις πλατείες. Έχει δίκιο ο Μανώλης Γλέζος που ζητάει συγγνώμη επειδή ήταν συνεργός σε αυτή την ψευδαίσθηση.

Το ζητούμενο τώρα είναι πώς θα αποτρέψουμε αυτή την καταστροφική εξέλιξη. Υπάρχει εναλλακτική και πώς μπορεί να επιβληθεί; Τρία βήματα είναι απαραίτητα.

# Το πρώτο είναι η συνέχιση των εργατικών αγώνων με τους οποίους αντισταθήκαμε στις μνημονιακές επιθέσεις όλο το προηγούμενο διάστημα. Απέναντι στα «παγώματα» της νέας συμφωνίας διεκδικούμε την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων που ανέδειξαν οι εργατικοί αγώνες.

Να γυρίσουν πίσω όλοι οι απολυμένοι, να ανοίξουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία που έκλεισαν και η ΕΡΤ. Τέρμα οι διαθεσιμότητες, οι αξιολογήσεις και το «νέο μισθολόγιο» στο δημόσιο. Έξω τα αρπακτικά σαν την COSCO από τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το νερό, τον ΟΣΕ και τη ΔΕΗ. Αποκατάσταση μισθών, συντάξεων και συλλογικών συμβάσεων κόντρα στις περικοπές, παλιές και νέες. Ξήλωμα και των ρατσιστικών «μνημόνιων» (στέρηση ιθαγένειας, Ξένιος Δίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτης, Φρόντεξ) που χτύπησαν όχι μόνο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αλλά όλη την εργατική τάξη. Διάλυση των μηχανισμών προστασίας των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, όπου κι αν βρίσκονται (αστυνομία, δικαστήρια, εφοπλιστικά γραφεία). Δίκη και καταδίκη των δολοφόνων νεοναζί.

Χρειαζόμαστε ξανά απεργίες και συλλαλητήρια, καταλήψεις και νέες Μανωλάδες. Η δύναμή μας είναι τα οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης με τις μάχες και όχι ο προσανατολισμός στις κάλπες. Κανένα «δημοψήφισμα» δεν θα μας σώσει, ούτε θα το αφήσουμε να νομιμοποιήσει το νέο μνημόνιο αν κάτι τέτοιο επιχειρηθεί.

# Το δεύτερο βήμα είναι η πολιτική κάλυψη και γενίκευση των εργατικών αιτημάτων με το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα: Διαγραφή του χρέους, ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο. Κάθε αγώνας για να είναι νικηφόρος χρειάζεται να έχει μπροστά του τη συνολική προοπτική.

Για να μην υποκύπτουμε στους εκβιασμούς ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα τινάξει τις τράπεζες στον αέρα κλείνοντας τη στρόφιγγα της ρευστότητας, για να μην φοβόμαστε ότι οι κερδοσκόποι θα προκαλέσουν «bankrun» φυγαδεύοντας τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, είναι απαραίτητο να επιβάλουμε έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα, στο νόμισμα και στην κίνηση κεφαλαίων. Με αυτά τα αντικαπιταλιστικά μέτρα μπορούμε να στηρίξουμε ένα εργατικό όχι στην πληρωμή του χρέους και να σταματήσουμε την αφαίμαξη των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών υπηρεσιών για χάρη των τοκοχρεωλύσιων.

Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού δείχνουν ότι για το χρέος έχουμε πληρώσει τεράστια ποσά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και αντί να μειώνεται ανεβαίνει. Η καμπάνια για τη διαγραφή του προβάλει το πιο ώριμο αίτημα και την πιο συνολική διέξοδο, είναι αναγκαίο συμπλήρωμα της καθημερινής πάλης.

# Το τρίτο βήμα είναι η ενίσχυση της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Ο συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ με το Γιούρογκρουπ, με τους τραπεζίτες και τους θεσμούς τους, είναι η επιβεβαίωση των αδιεξόδων του ρεφορμιστικού δρόμου. Δεν είναι ένα στιγμιαίο πισωγύρισμα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής που ψάχνει τις συμμαχίες και τις γέφυρες με τους Καμμένους και τους Παυλόπουλους, με τους θεσμούς και το πολιτικό προσωπικό της τάξης των καπιταλιστών.

Μπορεί να έχει περάσει ένας αιώνας από τότε που η Ρόζα Λούξεμπουργκ μίλησε για το δίλημμα Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση, αλλά η επικαιρότητα αυτής της διχάλας είναι μπροστά μας. Όσοι νόμισαν ότι μπορεί να την κατάργησαν βαφτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ «νέα ριζοσπαστική αριστερά που ξεπερνάει τις παλιές διαχωριστικές γραμμές», βρίσκονται τώρα σε δυσάρεστη θέση. Οι γενναίοι ζητάνε συγγνώμη, οι αμετανόητοι ψάχνουν για δικαιολογίες.

Δεν είναι ώρα για απογοητεύσεις και αναδιπλώσεις. Τώρα είναι η στιγμή για να σηκώσουμε τη σκυτάλη της ανατροπής πριν την αφήσουν να πέσει. Όλοι όσοι στρατευτήκαμε στο κίνημα που γκρέμισε τέσσερις κυβερνήσεις μέσα σε πέντε χρόνια μπορούμε και πρέπει να συσπειρωθούμε στις γραμμές της επαναστατικής αριστεράς που υπηρετεί την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού, για μια κοινωνία όπου τον έλεγχο πάνω στον πλούτο που παράγουν και στις ζωές τους θα έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.