Η άρον-άρον προκήρυξη Εκλογών, λίγο πριν σταλεί στο Λαό η λυπητερή του ψηφισμένου 3^ου Μνημονίου Τσίπρα, αποτελεί μια ακόμα πράξη στο αντιμνημονιακό θέατρο των τελευταίων μηνών.

Κόμματα που ήδη μέσα στο δεκαπενταύγουστο έχουν ψηφίσει το περεταίρω ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας (Αεροδρόμια, Λιμάνια, Ενέργεια κλπ), την αύξηση του ΦΠΑ στα είδη

πρώτης ανάγκης, την διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, το τσεκούρωμα των συντάξεων και τις ομαδικές απολύσεις, τολμούν να μιλούν για «νέο ξεκίνημα», να υπόσχονται καλύτερες μέρες και να ζητούν την ψήφο μας.

ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ στοιχήθηκαν πίσω από το Μνημόνιο Τσίπρα, τάχθηκαν στο πλευρό των οικονομικών δολοφόνων της Ευρωπαϊκής Ολιγαρχίας, του ΔΝΤ και του ΣΕΒ, και στην πραγματικότητα ανήκουν  όλοι μαζί στο ίδιο στρατόπεδο. Τρομοκρατούν, εκβιάζουν και απειλούν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική εκτός από τα ισόβια μνημόνια, και την ισόβια κάθειρξη στην φυλακή του € και της ΕΕ.

Η δήθεν μεταξύ τους προεκλογική αντιπαράθεση δεν είναι τίποτε άλλο από μια κακοπαιγμένη  παράσταση πριν την οριστική κυβερνητική τους συνύπαρξη.

Το ίδιο και χειρότερο θέατρο με τις μαριονέτες των Βρυξελλών, παίζουν και τα δήθεν αντισυστημικά κόμματα, που τα είδαμε όμως να κρύβονται στο δημοψήφισμα, όταν δηλαδή η λεπίδα της ΕΕ ακουμπούσε το λαρύγγι του Λαού.

Η «superελληνική» Χ.Α. τίθεται υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ και το € ευθυγραμμιζόμενη με τα εφοπλιστικά αφεντικά της.

Ιλαροτραγωδία θυμίζει και η κατόπιν εορτής ίδρυση της Λαϊκής Ενότητας, με το χιλιοπαιγμένο έργο επιστημονικής φαντασίας «φιλολαϊκή μεταρρύθμιση της ΕΕ».

Υπουργοί και Γραμματείς του Λαφαζάνη μετά από ένα εξάμηνο συνεπούς εφαρμογής των δύο προηγούμενων μνημονίων, αφού συναίνεσαν στη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη, αφού συνέχισαν να στηρίζουν την Κυβέρνηση ακόμα και όταν είχε ψηφίσει μαζί με ΑΝΕΛ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ το 3^ο Μνημόνιο, αποχώρησαν μόνο μπροστά στη βέβαιη κοινοβουλευτική τους εξαφάνιση σε μη εκλόγιμες θέσεις των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ το το ΚΚΕ παρά την γενική αντι-ΕΕ τοποθέτησή του, υπερμάχεται την παραμονή της Ελλάδας στο € ρίχνοντας νερό στον μύλο της καταστροφολογίας.

Τα εμετικά ΜΜΕ του «μένουμε Ευρώπη» συμπληρώνουν τον προεκλογικό θίασο, επιχειρώντας να προσδώσουν πολιτική υπόσταση στις πιο γελοίες και αποκρουστικές εκδοχές δημόσιου αυτοεξευτελισμού, στους ψινάκηδες, στους γκλέτσους και τους λεβέντηδες, προβάλλοντας τους μάλιστα ως αληθινά διαφορετική ψήφο.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα αναξιοπιστίας του συνόλου του πολιτικού συστήματος και στρατηγικής κατάρρευσης του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ για σκίσιμο των Μνημονίων παραμένοντας σε € και ΕΕ, τα λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη καλούνται, είτε να ψηφίσουν κάποιον από τους φτηνούς πολιτικούς θεατρίνους, είτε να τους χαρίσουν την ψήφο τους και να απέχουν.

Ο στόχος τους είναι απλός. Να μείνει η πολιτική τους χωρίς αντίπαλο.

Είτε το 3^ο μνημόνιο να αποκτήσει την πολυπόθητη εκλογική νομιμοποίηση που επιζητεί και η ΕΕ. Είτε Να οδηγηθεί ο κόσμος του 61,3% του ΟΧΙ στην αποχή, την παραίτηση, την απογοήτευση. Να ενταφιαστεί η κοινωνική αξιοπρέπεια, η Αριστερά και το κίνημα κάτω από την ταφόπλακα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μοιάζουν πανίσχυροι κι όμως δεν έχουν ακόμα νικήσει.

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος παραμένει ολοζώντανο στοιχειώνοντας τον ύπνο όσων εκβίασαν τη βούληση του Λαού διεξάγοντας ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο, κλείνοντας τις τράπεζες, απολύοντας χιλιάδες σε λίγες μέρες, απειλώντας ότι αν το αποτέλεσμα είναι ΟΧΙ θα ακολουθήσει χάος και καταστροφή.

Όμως ο Λαός την καταστροφή και το χάος δεν τα φοβήθηκε. Τα ζει εδώ και πέντε χρόνια καθημερινά στο πετσί του, στις ουρές του ΟΑΕΔ και των συσσιτίων. Αψήφησε τους εκβιασμούς και ψήφισε συντριπτικά υπέρ του ΟΧΙ. Πλήρωσε του Θεσμούς που τον απειλούσαν με άμεση αποβολή της Ελλάδας από το € και την ΕΕ με το ίδιο νόμισμα.

Τους πλήρωσε με το νόμισμα της αξιοπρέπειας.

Ο Λαός το μέτρησε και αποφάσισε ότι η παραμονή στο € και την ΕΕ δεν είναι πιο σημαντική από την διατήρηση της ελευθερίας του και της Δημοκρατίας του. Ότι δεν είναι πιο σημαντική από τα παιδιά του που μεταναστεύουν μετά από μακροχρόνια ανεργία. Ότι δεν είναι σημαντικότερη από τον δημόσιο πλούτο που ανήκει στις επόμενες γενιές. Ότι δεν είναι σημαντικότερη από τα εκατομμύρια των Ελλήνων φτωχών που ψάχνουν στα σκουπίδια και τα εκατομμύρια των μεταναστών που ξεβράζει ο ιμπεριαλισμός στα σύνορά μας.

Η εξόντωση αυτής της συγκλονιστικής στιγμής αφύπνισης αποτελεί την πραγματική αιτία προκήρυξης των εκλογών της 20^ης Σεπτέμβρη. Το χάσμα ανάμεσα στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και στο 3^ο Μνημόνιο Τσίπρα πρέπει να γεφυρωθεί, η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος πρέπει να αποκατασταθεί. Ο ίδιος ο Δήμιος της Λαϊκής Κυριαρχίας, ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ, πολιτεύεται προς τις εκλογές με αυτό ακριβώς το πρόταγμα: Πολιτική σταθερότητα στην εφαρμογή των Μνημονίων, παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά την αποκαλυπτική πείρα του οικονομικού στραγγαλισμού και του πολιτικού εκβιασμού που επιβλήθηκε στη χώρα μας από την 5η Ιούλη ως σήμερα, η αποτίναξη των αλυσίδων της ΕΕ δεν είναι δυνατόν να αποτελεί απλώς ένα σενάριο προς εξέταση. Το τέλος των Μνημονίων και η εδώ και τώρα έξοδος από ΕΕ και €, θα έπρεπε να αποτελούν αυτονόητο στόχο πάλης για όλη την Αριστερά και το Κίνημα, γιατί αποτελούν όρους επιβίωσης για την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Ο διπλά προδομένος Λαός τόσο από την ηγεσία, όσο και από την αναποφασιστικότητα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης της ομάδας Λαφαζάνη, πρέπει τούτη τη φορά να στηρίξει  με θάρρος το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ένα πρόγραμμα που σήμερα δικαιώνεται ως την τελευταία του λέξη.

Ένα πρόγραμμα που αποσπασματικά υιοθετείται σε  αρκετά σημεία του από την Λαϊκή Ενότητα,  χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για την πολεμική που επί 5 χρόνια του ασκήθηκε μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο αλήθεια το όφελος της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, εάν αυτό δεν στοχεύει στην επιστροφή του κλεμμένου πλούτου από τα  λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη;

Ποιο το όφελος της κρατικοποίησης των Τραπεζών και των Στρατηγικής Σημασίας Επιχειρήσεων, αν το Κεφάλαιο και η εργοδοσία διατηρήσουν τον πλούτο που άρπαξαν;

Είναι δυνατόν τα λαϊκά στρώματα να ανακουφιστούν πραγματικά από την αύξηση του ΑΕΠ, την εθνική ανάπτυξη, τη σύναψη μιας ακόμα εργασιακής ειρήνης σαν και αυτές που επί δεκαετίες υπέγραφαν τα στελέχη της ΛΕ ως μόνιμα μέλη του προεδρείου της ΓΣΕΕ;

Ποιο κομμάτι του Λαού και κάτω από ποια μέτρα λιτότητας θα πληρώσει το δήθεν «νόμιμο» τμήμα του χρέους ?

Τα λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη δεν έχουν κανένα συμφέρον από την επανάληψη της διάψευσης των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν στο πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να αντιληφθούν ότι το τέλος των Μνημονίων και της πενταετούς κοινωνικής τραγωδίας που βιώνουμε συνδέεται άρρηκτα με την έξοδο από την ΕΕ και το €, και από τη δυνατότητα της κοινωνικής και πολιτικής προετοιμασίας που επιτάσσει αυτή η ανάγκη.

Το άκυρο, το λευκό, η αποχή δεν αποτελούν λύση.

Στις 5 Ιούλη ο Λαός τους πλήρωσε με το ακηδεμόνευτο και περήφανο ΟΧΙ, το ΟΧΙ που παραμένει κτήμα της λαϊκής θέλησης και θα στραφεί εναντίον όποιου χωρίς να το έχει υπηρετήσει, σήμερα επιχειρεί να το σφετεριστεί και να το οικειοποιηθεί εκλογικά.

Στις 20 Σεπτέμβρη ο Λαός πρέπει και μπορεί να τους ξαναπληρώσει.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τις αδυναμίες και τα σφάλματά της, κράτησε για πέντε χρόνια ακλόνητες τις γραμμές της στο κίνημα, δεν έψαξε για εύκολες λύσεις, δεν ανέβηκε στο ροζ σύννεφο ούτε του Τσίπρα, ούτε του Λαφαζάνη.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει σήμερα κάθε δικαίωμα να ζητά την ψήφο του εργάτη, του υπαλλήλου, του φτωχού, του άνεργου, του συνταξιούχου, της νεολαίας που της κλέβουν το μέλλον.

Είναι η ψήφος της αξιοπρέπειας, του αγώνα και της πολιτικής ειλικρίνειας.

Είναι η ψήφος που μπορεί να σπρώξει την εργατική τάξη στη χειραφέτηση της και την Αριστερά στην σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική.

Πάνω απ’ όλα όμως η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος υποστήριξης στην διαρκή ενωτική μετωπική της πρόταση για ένα κίνημα ανατροπής των μνημονίων στο δρόμο, είναι ψήφος ανατροπής της μνημονιακής Κυβέρνησης που θα προκύψει στις 21 Σεπτέμβρη, όποια σύνθεση και αν έχει.