Τα όσα εξελίσσονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στα ΕΑΑΚ και με ιδιαίτερη ένταση στη Θεσσαλονίκη αποκαλύπτουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την προσπάθεια της ΛΑΕ να προκαλέσει και να πυροδοτήσει οργανωτικού τύπου ένταση στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ, με απώτερο στόχο να αποσταθεροποιήσει, να συκοφαντήσει, να υπονομεύσει και τελικά να διασπάσει τα ΕΑΑΚ.
Τα ΕΑΑΚ, η πιο αυθεντική πολιτική έκφραση του ανυπόταχτου, ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος δέχονται αυτό το ξεδιάντροπο και θρασύτατο χτύπημα, όχι από κάποιο επίσημο μηχανισμό του Κράτους, αλλά από την «κινηματική» ΛΑΕ για δύο λόγους.
Πρώτο, διότι το πανκοινωνικό, διαταξικό σχέδιο της ΛΑΕ, να εντάξει τα ΕΑΑΚ σε ένα μέτωπο με πατριωτικά και ρεφορμιστικά (ΔΡΑΣΗ, ΕΠΑΜ, κ.α.) χαρακτηριστικά, δεν περνάει και δεν πείθει την συντριπτική πλειοψηφία των σχημάτων των ΕΑΑΚ, εξ' ου και η οργανωτική πόλωση και η ανάγκη κατασκευής φοιτητικής παράταξης που θα το υποστηρίξει.
Δεύτερο, διότι η ΛΑΕ επιδιώκει να εκμεταλλευτεί την δημοκρατική, μαζική και πολυτασική πολιτική κουλτούρα των ΕΑΑΚ. Εκεί δηλαδή που δεν βγάζουν άχνα απέναντι στη Δούρου και στον Παναγόπουλο επιδιώκουν να βάζουν διαρκή αναχώματα στην πολιτική λειτουργία του δικτύου των ΕΑΑΚ.
Είναι απογοητευτική η πολιτική επιλογή της ΛΑΕ να επιχειρήσει να παρέμβει συνδικαλιστικά στα Πανεπιστήμια μέσω της συγκρότησης κομματικής φοιτητικής νεολαίας και όχι μέσα από τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα. Σε στενά κομματικό επίπεδο είναι ξεκάθαρο ότι εκφράζει την ανάγκη και την φιλοδοξία ενσωμάτωσης του νεολαιίστικου δυναμικού που κινείται πέριξ της ΛΑΕ και της πρώην νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, του δυναμικού που δυστυχώς δεν φαίνεται να έμαθε απολύτως τίποτα από την κινηματική συνύπαρξη του με τα ΕΑΑΚ (ΑΕΙ-ΤΕΙ, Αξιολόγηση, Αρ. 16, Ν. Αρσένη) και αποφάσισε να αναζητήσει μια ακόμη εκδοχή αριστερής συνδιαχείρισης. Επιλογή που πιθανά θα της εξασφαλίσει και μεγαλύτερη δυνατότητα διαχειριστικών ελιγμών ώστε να αναπτύξει το κεντρικό πολιτικό σχέδιο της (σαν κι αυτούς που έχει π.χ. στον χώρο του ΤΕΕ, του ΕΚΑ, της περιφέρειας Αττικής). Σε κάθε περίπτωση η επιλογή αυτή της ΛΑΕ και θα κριθεί στο κίνημα και στην πράξη.
Αυτό που δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να γίνει ανεκτό, είναι η διαλυτική τακτική που εξαπέλυσε η ΛΑΕ εναντίον των ΕΑΑΚ, με δυο μέσα ίσης πολιτικής νοσηρότητας.
Από την μια με την αξιοποίηση της γνωστής οργάνωσης «καμικάζι» -πρόθυμη για οτιδήποτε, ελλείψει οποιουδήποτε άλλου πολιτικού προσόντος- και από την άλλη με την αξιοποίηση του (καταλάβαμε όλοι πόσο) σοβαρού ηγετικού κονκλάβιου της ΛΑΕ, το οποίο προσέτρεξε να προβεί σε δημόσιες δηλώσεις συμπάθειας για τα κατά φαντασίαν θύματα αποκλεισμού από τα ΕΑΑΚ, μέλη της.
Αν και έχουμε πλήρη γνώση των γεγονότων που εξελίχθηκαν δεν έχει νόημα μια στείρα εξιστόρηση των γεγονότων καθώς οι διαστρεβλώσεις και τα ψέματα που έχουν γραφτεί στις ανακοινώσεις της ΛΑΕ και της «ΑΡΑΣ» είναι τερατώδη. Πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιούνται γελοίοι χαρακτηρισμοί για την Αριστερή Συσπείρωση, τα μέλη και τις πρακτικές της (συμμορίτικου τύπου πρακτικές!!) που καθρεφτίζουν την μεθοδολογία της οργάνωσης που τους παραθέτει (άραγε η πρακτική της βιντεοσκόπησης που παραπέμπει?) και «τυγχάνει» (?) να ταυτίζονται με δημοσιεύματα τύπου Λαμπρόπουλου στο Βήμα και τρομονόμου. Άλλωστε όπως λέει και ο λαός, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Το μοτίβο κατασκευής της έντασης είναι γνωστό και πολλαπλά εφαρμοσμένο, όπως και οι προφάσεις της επίθεσης απέναντι στα ΕΑΑΚ. Είναι σαν να βλέπουμε σε επανάληψη ένα κακοπαιγμένο sequel αστυνομικής ταινίας 2ης διαλογής. Δεν υπάρχει καμία πρωτοτυπία ούτε αυτή την φορά από τον σκηνοθέτη: καταγγελία για υποτιθέμενη σεξιστική συμπεριφορά, αστική κουλτούρα, υποτιθέμενη φίμωση συντρόφων, χαφιεδισμοί κτλ (εξάλλου οι «σύντροφοι» καμικάζι έχουν το copyright αυτής της καταγγελίας, στο βαθμό που όποια κριτική απέναντί τους, πρέπει είτε να καθοδηγείται από το κράτος, είτε να είναι εκτός αριστεράς).
Το εξαιρετικά προβληματικό στοιχείο όμως, δεν είναι οι πρακτικές όσων καταγγέλλουν αυτά που οι ίδιοι εφαρμόζουν, αλλά η πολιτική κάλυψη ή ίσως καθοδήγηση που απολαμβάνουν από την ηγεσία της ΛΑΕ, όπως αυτή καταγράφεται σε πρόσφατη ανακοίνωση της ηγεσίας της από τον Τομέα Α' Θεσσαλονίκης.
Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη οργάνωση δεν αναγνωρίζει καμία διαδικασία κατάληξης των ΕΑΑΚ και προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να τη διαλύσει με απειλές, διαγράφει συντρόφους σε διάφορα σχήματα, τραμπουκίζει με παράλληλη βιντεοσκόπηση, η ηγεσία της ΛΑΕ και καμιά πολιτική οργάνωση που συμμετέχει στην ΛΑΕ και παράλληλα στα σχήματα των ΕΑΑΚ (η ΑΡΑΝ) δε διαχωρίζει τη στάση της ούτε από την ΑΡΑΣ ούτε από την ανακοίνωση κάλυψη της ΛΑΕ. Την ίδια ώρα που επιχειρεί να διαχωριστεί και επιχειρεί σε όλους τους τόνους να εκδηλώσει τη στήριξή της και συμμετοχή της στα ΕΑΑΚ, το κόμμα στο οποίο συμμετέχει βγάζει διαφορετικές αποφάσεις.
Έτσι το σενάριο αποκτά και πρόσθετους ρόλους, με τους συντρόφους της ΑΡΑΝ να επιλέγουν για μια ακόμα φορά να πατάνε σε δύο βάρκες επιλέγοντας όμως πάντοτε στο τέλος εκείνη που τελικά οδηγεί σε διάσπαση και σύγκρουση, την οποία αρχικά πάντοτε απαρνούνται αλλά τελικά οδηγούνται ως απάντηση στο σεχταρισμό. Άλλωστε και αυτός ο δρόμος ακολουθήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη διαδρομή της οργάνωσης στα πολιτικά μέτωπα όπου συμμετείχαν με δυνάμεις της αντισυνδιαχειριστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Η ωμή παρέμβαση καταγγελία από τη μεριά της ΛΑΕ στο όνομα της παν-αριστερής ενωτήτιδας στην οποία ιστορικά επιδίδονται τα στελέχη της και οδηγούν σε τερατουργήματα «αριστερο-μνημονιακής» διαχείρισης, η πλήρης παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων (επίσης χαρακτηριστικό γνώρισμα αρχηγοκεντρικών μορφωμάτων), οι επικοινωνιακές κραυγές και τα υπονοούμενα για μεγέθη αντιπαράθεσης που κάνουν κακό στην αριστερά αλλά η ΛΑΕ ως καλοί Σαμαρείτες τα κρύβουν, δεν αποτελούν παρά εκδήλωση του σχεδίου διάσπασης των ΕΑΑΚ ώστε να ανοίξει ο δρόμος αντικειμενικά πλέον για τη φοιτητική παράταξη της ΛΑΕ. Στα πλαίσια αυτά, ούτε κουβέντα για κατάληξη ενός συντονιστικού που αποφάσισε κατά τη διαδικασία του, αλλά η απόφαση δεν εντάσσεται στο σχεδιασμό του πατριωτικού αντιμνημονιακού μετώπου της ΛΑΕ. Το εκτελεστικό χέρι της ΛΑΕ σε αυτήν την περίπτωση καταγγέλλει για πρακτικές και λειτουργίες σχημάτων που λειτουργούν ως μονοκομματικές παρατάξεις, ορμώμενοι προφανώς από την ίδια εμπειρία των εκλογών στο κόμμα που συμμετέχουν.
Την ίδια ώρα που ο «αποκλεισμός» τους γίνεται με την παρουσία τους (όπως και της ΑΡΑΝ), η οποία κάνει την αμίμητη δήλωση, ότι υπό συνθήκες αντιπαράθεσης δε μπορούμε να γράψουμε την απόφαση του συντονιστικού (όχι ότι διαφωνούσανε ή κάτι άλλο καθώς δεν είχε ξεκινήσει καν η διαδικασία) και για αυτό το λόγο τελικά «γράφουμε όλοι μαζί στα παλιά μας τα παπούτσια το σώμα που αποφάσισε».
Εάν αυτή η στάση των δυνάμεων της ΛΑΕ δε σκοπεύει αντικειμενικά στη διάλυση των ΕΑΑΚ, τότε το επόμενο επεισόδιο θα παιχτεί στο διήμερο με αντίστοιχο σενάριο, του εκτελεστικού οργάνου και της «αγαθής» συνείδησής του.
Φαίνεται λοιπόν πως η επιδίωξη για διάλυση των ΕΑΑΚ με την παράλληλη συγκρότηση ευρύτερου εναλλακτικού και από τα πάνω πανελλαδικού δικτύου, το οποίο θα περιλαμβάνει τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ, είναι τόσο κρίσιμη για τη ΛΑΕ, η οποία στο βωμό αυτής της φιλοδοξίας, δε διστάζει να θυσιάσει κάθε έννοια συντροφικότητας, αγωνιστικότητας, δυνατότητας ανάπτυξης φοιτητικού κινήματος, όπως επίσης και την κοινή λογική.
Αυτό είναι το σχέδιο που επιχειρείται να κρυφτεί με κραυγές για σεχταρισμό, κάτω από κράνη και πίσω από καδρόνια. Είναι γνωστό άλλωστε στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, πως τις περισσότερες φορές επιλέγει κάποιος να χρησιμοποιήσει πρώτος την λέξη την οποία φοβάται μήπως του καταλογίσουν. Φιλοδοξώντας να αποτελέσουν γνήσιους απογόνους των πρωτεργατών του όρου «σεχταρισμός» (Έμπερτ, Νόσκε, Κερένσκι και σια), χρησιμοποιούν με απύθμενο θράσος την υποτιθέμενη πάλη εναντίον του σαν πρώτο και τελευταίο τους πολιτικό επιχείρημα.
Εντούτοις, αυτό που συνειδητά ξεχνάνε είναι πως η πάλη ενάντια στο σεχταρισμό, είναι μια πάλη πρώτα και κύρια δημιουργική και όχι καταστροφική. Είναι μια πάλη για την ενδυνάμωση και τη μαζικοποίηση των πολιτικοσυνδικαλιστικών μορφωμάτων μαζί με τον κόσμο για του οποίου τα συμφέροντα παλεύει η δράση τους. Μια πάλη για την ενίσχυση των δεσμών με τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, την αναβάθμιση της οργάνωσής αυτών και του πολιτικού τους εξοπλισμού.
Το στοιχείο που συγκρούεται στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ δεν είναι οργανώσεις και ηγεμονισμοί. Συγκρούεται μία επαναστατική γραμμή για τα Πανεπιστήμια όπως εκφράστηκε στα 30 χρόνια των ΕΑΑΚ απέναντι στη ρεφορμιστική συνδιαχειριστική αριστερά όπως εκφράζεται από το πολιτικό σχέδιο της ΛΑΕ. Είναι μία μάχη με ίδια χαρακτηριστικά όπως η μάχη απέναντι στις δυνάμεις της ρεφορμιστικής ΚΝΕ αλλά αυτή τη φορά εντός των σχημάτων. Έχει τις ίδιες πρακτικές, τα ίδια επίδικα και την ίδια κρισιμότητα.
Στο τέλος μία από τις δύο γραμμές που συγκρούονται θα κερδίσει και η άλλη θα ητηθεί και θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων είτε σε υποχώρηση και παραμονή εντός του δικτύου με αναγνώριση της ηγεμονίας, είτε της δημιουργίας παράταξης εκτός των σχημάτων αυτών.
Από τη μεριά της ΛΑΕ τα ΕΑΑΚ και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατηγορούνται ότι υποτάσουν το τακτικό σχέδιο και τις πολιτικές συμμαχίες στο στρατηγικό στόχο της επανάστασης, σε ένα πλαίσιο όπου είναι εφικτή η συνεργασία μόνο με τις δυνάμεις που συνομολογούν στο ίδιο πολιτικό σχέδιο. Εκεί πάνω εδράζεται η κατηγορία του σεχταρισμού και αναχωρητισμού των ΕΑΑΚ και επιχειρήται να πληγεί το πολιτικό σχέδιο της συγκρότησης ενός νέου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος. Αντίθετα οι δυνάμεις της ΛΑΕ εμφανίζονται ανοιχτές σε συνεργασία με όσες δυνάμεις θέλουν να αντιπαρατεθούν στην «κυβέρνηση, τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τις μνημονιακές πολιτικές εξαθλίωσης του λαού και της νεολαίας που επιβάλλουν».
Αυτό ακριβώς είναι το σημείο της διαφωνίας. Οι δυνάμεις της ΛΑΕ θέλουν να εκφράσουν ένα μέρος της κοινωνίας που πλήττεται από τα μνημόνια γενικά, εκφράζοντας μια κοινωνική συμμαχία του κόσμου της εργασίας με τμήματα του κεφαλαίου της χώρας που θίγονται από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών υπό την πολιτική ηγεμονία των τελευταίων (σε αντίθετη περίπτωση, σε περίπτωση ηγεμονίας δηλαδή των εργαζόμενων στρωμάτων στην προτεινόμενη συμμαχία, δεν θα υπήρχαν οι κατηγορίες για «υποταγή στον στόχο της επανάστασης). Στον βαθμό που δεν προδίδει τα συμφέροντα των εργαζόμενων συνειδητά, αυτό που μια τέτοια λογική δεν μπορεί να αντιληφθεί είναι το γεγονός πως σε καιρούς κρίσης μια από τις δύο κύριες τάξεις στα πλαίσια το καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής θα βγει ενδυναμωμένη από την κρίση πατώντας στο πτώμα της άλλης. Έτσι λοιπόν, δεν υπάρχει χώρος για πιο «ήπιο καπιταλισμό» μέσα από μια συμμαχία όπως αυτήν που προτείνει η ΛΑΕ, οι δρόμοι που υπάρχουν είναι μόνο δύο. Είτε ξεπέρασμα της κρίσης για λογαριασμό της αστικής τάξης, με πραγματική συντριβή των εργαζόμενων τάξεων διεθνώς (ακόμα και με το γενικευμένο μακελειό ενός πολέμου), είτε ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και έξοδος από την κρίση προς όφελος των συμφερόντων των εργαζομένων διαμέσου των κομμουνιστικών επαναστάσεων του 21ου αιώνα. Ο πρώτος δρόμος, είναι αυτός του οποίου την εξέλιξη ζούμε κοντά μια δεκαετία πλέον διεθνώς από το ξέσπασμα της κρίσης κι έπειτα. Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός – που για εμάς αποτελεί την μόνη εναλλακτική για λογαριασμό των εργαζομένων – είναι και αυτός με τον οποίο τασσόμαστε. Συγκρότηση ενός εναλλακτικού συνασπισμού εξουσίας με τα πιο εκμεταλλευόμενα στρώματα των εργαζομένων στον πυρήνα του. Στοίχηση κάτω από την ηγεμονία των συμφερόντων και των σκοπών αυτών των κομματιών όλων των υπόλοιπων στρωμάτων της κοινωνίας που υφίστανται εκμετάλλευση και τα οποία το κεφάλαιο πρέπει να συντρίψει κοινωνικά προκειμένου να εμπεδωθεί το δικό του σχέδιο.
Έτσι, λοιπόν, δεν μας εκπλήσσουν καθόλου οι αποστροφές του στυλ «η νεολαία ζει μια χαρά με 400 ευρώ», «οι εργαζόμενοι φοιτητές να μην γράφονται στα σωματεία τους», «ο πτυχιούχος εργαζόμενος στα Everest δεν έχει κανένα κοινό με το μη πτυχιούχο εργαζόμενο σε αυτά», καθώς ο καθένας επιλέγει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Ως προπέτασμα καπνού λειτουργεί η κριτική της «ΑΡΑΣ» και της ΛΑΕ απέναντι στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την συγκρότηση νέου Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς προσπαθεί σκόπιμα να προκαλέσει σύγχυση και να τους αποδώσει σεχταριστικά χαρακτηριστικά που σε καμιά περίπτωση δεν υφίστανται.
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκουμε και παλεύουμε για τον κοινό πολιτικό βηματισμό και τη συσπείρωση των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς πάνω στα μέτωπα πάλης της περιόδου (βλ. πρόταση κοινής δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Ωστόσο, δεν αρνούμαστε ότι στα ΕΑΑΚ δεν υπάρχουν φαινόμενα σεχταρισμού, παραταξιοποίησης ή πτέρυγας όπως άλλωστε και λανθασμένες πολιτικές γραμμές που υπερτιμούν τον συσχετισμό στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και του καθηγητικού μπλοκ και ενσωματώνουν την ήττα. Πόσο μάλλον όταν οι αντιλήψεις αυτές αντιλαμβάνονται αξιωματικά τα ΕΑΑΚ ως πτέρυγα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τη στιγμή που –ευτυχώς- αντιφατικά μεν αλλά σωστά αναγνωρίζουν τις ρεφορμιστικές δυνάμεις που βρίσκονται στο εσωτερικό τους.
Ωστόσο αν κάτι δε χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο λαός, η νεολαία, οι άνεργοι και η εργατική τάξη, αυτό σίγουρα δεν είναι ένα ευρύτερο πολιτικό πατριωτικό-«αντιμνημονιακό» μέτωπο της μεγάλης Αριστεράς που στη βάση της «πρότασης ενός εναλλακτικού προγράμματος εργατικής διεξόδου από την κρίση» θα συμμαχεί με τους πάντες προκειμένου να μπει στη βουλή και να υλοποιήσει τη «σωστή» εκδοχή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ χρεοκόπησε, τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας αυτής βιώνουμε σήμερα. Υπό αυτό το πρίσμα, και όσο οι πολιτικοί δεσμοί με τέτοιου είδους διαχειριστικά σχέδια δεν σπάνε αποφασιστικά, δεν υπάρχει δυνατότητα «γενικής» πολιτικής συνεργασίας με τη ΛΑΕ και την ηγεσία της.
Θεωρούμε αναγκαίο, για τα σχήματα και τους συντρόφους των ΕΑΑΚ, αλλά και για κάθε σύντροφο με αναφορά στην ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική, επαναστατική αριστερά, να διαλέξει το δρόμο του ανυπότακτου αγώνα και της άρνησης του συμβιβασμού σε κάθε κοινωνικό χώρο. Μακριά από λογικές των σταδίων που φιλοδοξούν τα ΕΑΑΚ να λειτουργούν ως ο αριστερός ψάλτης σε μορφώματα που παλεύουν για έναν ήπιο καπιταλισμό. Με αυτή τη λογική συμμετέχουμε στα σχήματα, σεβόμενοι πάνω από όλα τη φυσιογνωμία, τον ενιαιομετωπικό και ανοιχτό τρόπο λειτουργίας τους, με απαρέγκλιτο στόχο την ενίσχυση του δικτύου των ΕΑΑΚ και της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης στο εσωτερικό τους. Μακριά από λογικές περιχαράκωσης επιδιώκουμε τα ΕΑΑΚ σήμερα να αποτελέσουν τον πόλο συσπείρωσης και την πολιτική στέγη όλων των συντρόφων, ρευμάτων και δυνάμεων της Αριστεράς που επιλέγουν να διαχωριστούν από το δρόμο της διαχείρισης και της ανάθεσης στην πράξη.
Οι διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές μεταξύ ρευμάτων και δυνάμεων που συνυπάρχουν στο δίκτυο των ΕΑΑΚ από τα γεννοφάσκια του, αποδεικνύουν ότι η ένταξη-συμμετοχή στα ΕΑΑΚ δεν περνάει από ιδεολογικού τύπου φίλτρα και καταστατικές αρχές. Αυτό άλλωστε μαζί με τις πολιτικές πρακτικές των σχημάτων, από τις περιόδους του κυνισμού των παρατάξεων μέχρι τις εκλάμψεις του φοιτητικού κινήματος, είναι που κατέστησαν τα ΕΑΑΚ το πιο πετυχημένο μόρφωμα της Επαναστατικής - Ριζοσπαστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Είναι γνωστή η θέση μας για την ενοποίηση όλων των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων που παρεμβαίνουν στον ίδιο κοινωνικό χώρο με βασική προϋπόθεση το κεκτημένο ότι το κάθε σχήμα θα καταλήγει στις διαδικασίες του και θα παλεύει για την ενίσχυση του δικτύου των ΕΑΑΚ. Πάνω σε αυτή τη φυσιογνωμία και την πολιτική πρόταση στους Φοιτητικούς Συλλόγους, μέσα από τα σχήματα ΕΑΑΚ στοχεύουμε να ξαναβγούν οι φοιτητές στο προσκήνιο. Να γίνουμε όλοι μαζί το πιο ζωντανό κομμάτι ενός ανυποχώρητου πολιτικού κινήματος νεολαίας, στο δρόμο της σύγκρουσης με την ζωή «υπό επιτροπεία» που μας επιβάλλουν και διεκδίκησης βάσει των συμφερόντων της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, των αναγκών και των δικαιωμάτων μας.
Από τη στιγμή της συγκρότησής μας σαν οργάνωση έχουμε ταχθεί στην υπόθεση της έκφρασης των συμφερόντων των πιο εκμεταλλευόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Στην υπόθεση της ανατροπής της βάρβαρης καπιταλιστικής πραγματικότητας ώστε να μπορέσουν τα εργαζόμενα στρώματα μαζί με την νεολαία να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία που θα παλεύει να αφήσει πίσω της την προϊστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, δηλαδή σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Στο πλαίσιο αυτών των σκοπών, τα ΕΑΑΚ αποτελούν σημαντικό κρίκο. Αυτόν τον κρίκο θα υπερασπιστούμε με κάθε κόστος απέναντι σε οποιονδήποτε προσπαθήσει να τον σπάσει, είτε πρόκειται για το κράτος, είτε για το καθηγητικό κατεστημένο, είτε για οποιοδήποτε άλλο πρόθυμο για εκδουλεύσεις.
Καλούμε όλους τους ανένταχτους συντρόφους, τις Οργανώσεις και τα μέλη τους, που είναι πρόθυμες να βαδίσουμε μαζί, που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα τα ΕΑΑΚ να συνεχίσουν και να ενδυναμωθούν, στο κρίσιμο αυτό σταυροδρόμι να στηρίξουν νηφάλια και αποφασιστικά τα μαζικά και μαχητικά σχήματα ΕΑΑΚ και από κοινού να προχωρήσουμε, με τα μάτια στραμμένα στο κίνημα και την προοπτική που αξίζει στη γενιά μας.
21/4/2017
Τομέας Νεολαίας – Αριστερή Συσπείρωση
