Από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες των ΕΕ,ΔΝΤ, Κεφαλαίου, νομοθέτησαν τον περασμένο Γενάρη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Από την άλλη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μετατρέψει τις εργατικές απεργίες σε ανάμεικτες  «πανεθνικές μέρες δράσης» παρέα με διάφορους. Στόχος είναι να τις αποστεώσει από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξει τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε μια λογική κοινωνικού εταιρισμού άνευ προηγουμένου.

Η ταξική πάλη είναι μεν αέναη, όμως περνάει από πλημμυρίδες και αμπώτιδες ακολουθώντας την πορεία του οικονομικού κύκλου και την αντίστοιχη συμπεριφορά κράτους και κεφαλαίου. Την προηγούμενη περίοδο της σφοδρής επίθεσης του κεφαλαίου, τα συνδικάτα και η γραφειοκρατία τους προσαρμόστηκαν ανάλογα με απεργιακά μπαράζ και αιτήματα περισσότερο προωθημένα, καθώς η ταξική πτέρυγα μέσα σε αυτά συχνά έδινε τον τόνο. Σήμερα με την «Κοινωνική Συμμαχία» επιχειρείται να εμπεδωθεί το μνημονιακό κεκτημένο της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, με μια όμως επιπλέον απόπειρα αντιδραστικής αναδίπλωσης των συνδικάτων υιοθετώντας αιτήματα της αντίπερα όχθης, όπως η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και τα φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα στο δόγμα που διατύπωσε ο προηγούμενος  πρόεδρος του ΣΕΒ: «είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που βυθίζεται». Το μόνο που δεν μας λένε οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, είναι ενάντια σε ποιόν στρέφεται η «Κοινωνική Συμμαχία», αν όχι σε κράτος και εργοδοσία; Υπάρχει κάποιος αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε;

Όμως αυτό που ξεχνάει να μας πει ο ΣΕΒ, είναι ότι δεν τραβάμε όλοι κουπί, ούτε βρισκόμαστε όλοι στα αμπάρια και τα μηχανοστάσια, ούτε και θα σωθούμε όλοι όταν βυθιστεί το καράβι, μιας και οι σωσίβιες λέμβοι φτάνουν για λίγους. Όσο και να θέλει το κεφάλαιο και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να πείσει για το αντίθετο, οι άνθρωποι του μόχθου καταλαβαίνουν ότι οι λύκοι με τα πρόβατα δεν έχουν κοινά συμφέροντα.   

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά εργατικά και λαϊκά στρώματα, ως  σύγχρονοι σκλάβοι της μισθωτής εργασίας, πρέπει να απορρίψουν με κάθε τρόπο την «Κοινωνική Συμμαχία» που μηχανεύτηκαν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ με την εργοδοσία, αλλά και κάθε τέτοια συμμαχία που στην ουσία σκάβει το λάκκο τους. Σε αυτή την «εθνική ενότητα» πρέπει να είμαστε προδότες.

Η ταξική πτέρυγα και οι αγωνιζόμενοι συνδικαλιστές πρέπει να έχουν ξεκάθαρη τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με κατανόηση της ιστορικής περιόδου, του σε βάρος μας πολιτικού συσχετισμού και την εδώ και έναν αιώνα αστικοποίηση των συνδικάτων κάτω από την ομπρέλα αστικού κράτους και εργοδοσίας, πρέπει στοιχειωδώς να δεχτούμε ότι τα συνδικάτα δεν είναι επαναστατικές δομές με επιθετικό χαρακτήρα, που για κάποιο λόγο ξέφυγαν από τον έλεγχό μας. Είναι αμυντικοί σχηματισμοί της τάξης που διεξάγουν οικονομικό αγώνα, και η ηγεσία τους είναι αντίστοιχη της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων. Η δουλειά μας είναι να μετατρέψουμε την πάλη για αύξηση του μισθού σε πάλη για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και να αλλάξουμε τον πραγματικό πολιτικό συσχετισμό προς όφελός μας. Και αυτό δεν θα γίνει με καμία εξαγγελία από την πλευρά μας, αλλά θα συμβεί ταυτόχρονα με μια συγκυρία που ο καπιταλισμός θα χαροπαλεύει μέσα στις αντιφάσεις του και θα είναι αδύναμος, έτοιμος να τσακιστεί. Τότε, τα συνδικάτα θα αργοπεθαίνουν, και όσο αυτά θα απαξιώνονται, τόσο οι νέες δομές εργατικής εξουσίας θα δυναμώνουν και αντίστροφα Σε τελική ανάλυση, σε μια τέτοια συγκυρία τα σημερινά συνδικάτα θα πεθάνουν, συμπαρασύροντας μαζί και την ηγεσία τους.

Από τη μια μεριά λοιπόν, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στίγμα μέσα στα συνδικάτα, να έχουμε διακριτές θέσεις, ενίοτε να λειτουργούμε αυτόνομα και πρωτοβουλιακά, να μη χτίζουμε σχέσεις εξάρτησης με τη γραφειοκρατία και να μην υπάρχει κανένας συμφιλιωτισμός με αυτήν. Από την άλλη, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στη γραφειοκρατία να λειτουργεί ανενόχλητη, πρέπει να της βάζουμε φραγμούς, να αποδεχόμαστε τα συνδικάτα ως αυτό που πραγματικά είναι, να έχουμε αίσθηση του πολιτικού συσχετισμού και να προτείνουμε πράγματα που αντιστοιχούν σε αυτόν.

Η «Κοινωνική Συμμαχία» που συναρμολογήθηκε από κάθε λογής κηφήνες πρέπει να τσακιστεί στην πράξη, όχι μόνο με γραπτές καταγγελίες, αλλά με αποκάλυψη του σχεδίου τους και με δυναμική παρουσία για να την τσαλακώσουμε από την πρώτη της εμφάνιση. Να δώσουμε στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να καταλάβει ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές που δεν μπορεί να υπερβεί.  Σε ένα τόπο που η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια τσακίστηκε και μάτωσε για τα συμφέροντα κεφαλαίου και εργοδοσίας, είναι πρόκληση να στήνεις εργοδοτικές φιέστες χρησιμοποιώντας τα συνδικάτα.

Όποιος σήμερα αρκείται σε απλές καταγγελίες, χωρίς τουλάχιστον να προσπαθεί να πολεμήσει έμπρακτα αυτή την «αντιδραστική συμμαχία», στην πραγματικότητα είναι μέρος του προβλήματος. Και ο πόλεμος ενάντια σε αυτή τη συμμαχία, η μάχη για διεκδικήσουμε τα αιτήματά μας, δεν θα γίνει μόνο από εκλεγμένους συνδικαλιστές και από την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, αλλά και από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γιατί όπως πάντα, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας.