Οι κάλπες της Κυριακής 26 Μάη έφεραν μια σκληρή ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η ψαλίδα με τη Νέα Δημοκρατία έφτασε κοντά στις 10 μονάδες. Οι υποψήφιοι της “κυβερνώσας αριστεράς” στις τοπικές εκλογές καταγράφουν παντού πτώση. Αλλά πέρα από τα νούμερα, υπάρχει η πολιτική παραδοχή της ήττας από τον Τσίπρα που δήλωσε ότι θα ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την άμεση προκήρυξη βουλευτικών εκλογών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει την κυβερνητική θητεία του παραδίνοντας την εξουσία στη Νέα Δημοκρατία. Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά βρίσκονται άμεσα μπροστά σε νέες προκλήσεις και είναι απαραίτητο να αντλήσουμε τα σωστά συμπεράσματα για να οργανώσουμε τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.

Υπόκλιση

Οι ευθύνες για αυτή την εξέλιξη βαραίνουν πέρα από κάθε αμφιβολία την καταστροφική προσαρμογή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στις πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης και στις ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού. Κανένας υπουργός του Τσίπρα δεν μπορεί να μεταθέσει τις ευθύνες του πάνω στον κόσμο που “στράφηκε προς τα δεξιά”. Αυτοί που στράφηκαν προκλητικά δεξιά είναι τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό είναι ολοφάνερο στον τομέα της οικονομικής πολιτικής όλα αυτά τα χρόνια. Από τη μετατροπή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του Ιούλη το 2015 σε υποταγή στα Μνημόνια μέχρι το σημερινό δήθεν “μεταμνημονιακό” πρόγραμμα με τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα για την πληρωμή του χρέους. Ο κόσμος της δουλειάς χτυπήθηκε βάναυσα με αντεργατικά μέτρα και η δικαιολογημένη οργή του δεν σβήνει με διακηρύξεις για συμβολικές “ελαφρύνσεις”. Η ταχτική του Τσίπρα να τριγυρνάει και να λέει ότι αυτός μας έβγαλε από τα μνημόνια αλλά αυτό έγινε εφαρμόζοντας μια πολιτική που δεν ήταν δική του και τώρα θα επιστρέψει στο αρχικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθαρό αυτογκόλ: η “επιτυχία” ήρθε με υπόκλιση στο πρόγραμμα της Τρόικας και του νεοφιλελευθερισμού, μια υπόκλιση-δώρο στον Μητσοτάκη.

Τα ίδια ισχύουν στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Η απάντηση του Τσίπρα στην εθνικιστική υστερία που ξεσήκωσε η ΝΔ για την Συμφωνία των Πρεσπών ήταν η προσπάθεια να αποδείξει πόσο κερδισμένα βγήκαν τα “εθνικά συμφέροντα” από αυτή τη συμφωνία. Είναι προκλητική κοροϊδία να εμφανίζεται το γεγονός ότι μαχητικά αεροπλάνα της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας πετάνε πάνω από τα Σκόπια αντί για τα τουρκικά ως “φιλειρηνική πολιτική”. Η συνεργασία με τον Τραμπ, με το ΝΑΤΟ, με τον Νετανιάχου δεν είναι αντίδοτο στον εθνικισμό, είναι τροφοδότης του ελληνικού σοβινισμού.

Ακόμα και στον τομέα της αντιμετώπισης των προσφύγων η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κατάφερε να προδώσει το μεγαλειώδες κίνημα αλληλεγγύης του κόσμου που υποδέχθηκε το προσφυγικό κύμα. Συνεργασία με την ΕΕ-φρούριο, Frontex και πνιγμοί στη θάλασσα, στρατόπεδα ντροπής στα νησιά, φονικές “επαναπροωθήσεις” στον Έβρο.

Όλες αυτές οι προδοσίες έγιναν συστηματικά από την ηγεσία Τσίπρα που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ αρχηγικό κόμμα και κλάδεψε κάθε φωνή που είχε έστω τις παραμικρές αντιρρήσεις. Υπουργοί που έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και μετά τη στροφή του καλοκαιριού του 2015 είδαν στη συνέχεια την πόρτα της εξόδου για να αντικατασταθούν από τα τσικό της ηγεσίας Τσίπρα. Βήμα-βήμα, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση απέδειξε την τραγωδία της ρεφορμιστικής αριστεράς όταν φτάνει να διαχειρίζεται τους απάνθρωπους μηχανισμούς της οικονομίας του κέρδους και του κράτους που τη στηρίζει.

Κρίση

Όμως αυτό το άθλιο σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αυτό αναδεικνύει με το καλημέρα τα όρια της επιτυχίας του Μητσοτάκη. Ο “θρίαμβος” της ΝΔ στις κάλπες της 26 Μάη έχει πήλινα ποδάρια και αυτό φαίνεται πρώτα απ' όλα από την εικόνα της πολιτικής κρίσης που συγκλονίζει όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Παντού καταγράφονται παταγώδεις αποτυχίες των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων. Στη Βρετανία, οι Συντηρητικοί βρίσκονται στην κυβέρνηση και ταυτόχρονα καταγράφουν μονοψήφιο ποσοστό στις Ευρωεκλογές και παραίτηση της Τερέζα Μέι από την ηγεσία. Στη Γαλλία, ο Μακρόν που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές πριν από δυο χρόνια με σαρωτική διαφορά από την Λεπέν τώρα βλέπει τις πλάτες της. Στη Γερμανία, ο κυβερνητικός συνασπισμός των φορέων του παραδοσιακού δικομματισμού καταγράφει μαζικές απώλειες. Στην Αυστρία, η συγκυβέρνηση της δεξιάς με την ακροδεξιά καταρρέει μέσα σε σκάνδαλα.

Η “εύκολη” συνταγή για την οποία μιλούσαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, δηλαδή η είσοδος μιας “σοβαρής” ακροδεξιάς στις κυβερνήσεις ως αντίδοτο για την κρίση του πολιτικού συστήματος αποδεικνύεται ανεφάρμοστη. Δεν είναι μόνο η Αυστρία. Και στην Ολλανδία πέφτει η ακροδεξιά. Στο ισπανικό κράτος οι φασίστες του Vox βλέπουν τη δυναμική τους να ανακόπτεται λίγο καιρό μετά την είσοδό τους στην κυβέρνηση της Ανδαλουσίας.

Οι επιπτώσεις της πολιτικής κρίσης συνδυάζονται με την παράταση της οικονομικής κρίσης και γίνονται πολυεπίπεδες. Δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμιά “μαγική φόρμουλα” για την οικονομική ανάπτυξη. Αντίθετα, αγριεύουν οι εμπορικοί πόλεμοι και οξύνονται οι αντιθέσεις μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο μύθος ότι τάχα ο Μητσοτάκης και η ΝΔ αποτελούν αντίρροπη τάση μέσα σε αυτή την εικόνα είναι απλά γελοίος. Κάθε απόπειρα του Μητσοτάκη να κλιμακώσει την αντεργατική διαχείριση από εκεί που την αφήνει ο Τσίπρας θα βρεί μπροστά της θυελλώδεις αντιστάσεις.

Η ΕΕ και τα επιτελεία της βρίσκονται παντού εξασθενισμένα απέναντι στη μαζική οργή του κόσμου της εργασίας που αναζητάει τρόπους για να εκφράσει την αντίθεσή του στη διαιώνιση της λιτότητας και στη διαφθορά των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία δεν είναι η εξαίρεση, ούτε μπορεί να συγκαλυφτεί το κίνημά τους πίσω από εκλογικές εικόνες. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι κάνει η Αριστερά για να αξιοποιήσει αυτές τις μαζικές διαθέσεις σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Η Αριστερά

Δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός που να μετατρέπει τις δυνατότητες που ανοίγει η κρίση του συστήματος σε βήματα μπροστά για την Αριστερά. Αυτό το ζουν οι εργάτες και οι εργάτριες σχεδόν παντού. Στην ίδια τη Γαλλία των Κίτρινων Γιλέκων, ο Μελανσόν που κόντεψε να περάσει στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών πριν δυο χρόνια, τώρα κατέγραψε μονοψήφιο ποσοστό στις Ευρωεκλογές. Στη Γερμανία, η Die Linke σημείωσε πτώση και υποσκελίστηκε από την άνοδο των Πράσινων. Στη Βρετανία το “φαινόμενο Κόρμπιν” κατάφερε να χάσει τις Ευρωεκλογές πέφτοντας στην τρίτη θέση την ώρα που καταρρέει η κυβέρνηση Μέι.

Ο κοινός παρονομαστής αυτών των αποτυχιών είναι η πολιτική δειλία του ρεφορμισμού μπροστά στις προκλήσεις και η προθυμία για αναζήτηση “ρεαλιστικών” λύσεων στα πλαίσια των “υπαρκτών συσχετισμών”. Το κύμα των προσφύγων ανέδειξε πιεστικά το ερώτημα “μπορούν να έρθουν όλοι;”. Ο Μελανσόν στη Γαλλία και η Σάρα Βάγκενεχτ στη Γερμανία διάλεξαν να απαντήσουν “Όχι” και άρχισαν να αναζητούν συμβιβασμούς με τη ρατσιστική πολιτική των αποκλεισμών. Βρέθηκαν πιο πίσω και όχι μπροστά από τον κόσμο που έδωσε και δίνει συγκλονιστικές μάχες αλληλεγγύης. Ο Κόρμπιν κάθισε στο ίδιο τραπέζι με την Μέι που έψαχνε τρόπους για να μείνει η Βρετανία μέσα στις αγορές της ΕΕ αλλά να κλείσει τα σύνορά της ακόμη και για τους μετανάστες από τις χώρες της ΕΕ! Όλοι αυτοί άφησαν όλα τα περιθώρια στους Πράσινους, ακόμη και στους Φιλελεύθερους να εμφανίζονται πιο “προοδευτικοί”.

Αντίστοιχα προβλήματα εμφανίζουν οι ηγεσίες της Αριστεράς και εδώ. Το ΚΚΕ δεν κατάφερε να αντλήσει δύναμη από τον κόσμο που γύρισε την πλάτη στον Τσίπρα. Τα ποσοστά του δεν ανταποκρίνονται στις διακηρύξεις του. Θα ήταν τραγικό λάθος να χρεώσει αυτή τη στασιμότητα στον κόσμο που “δεν έβγαλε τα κατάλληλα συμπεράσματα”. Καλύτερα να αναζητήσει τις αιτίες στα λάθη της ηγεσίας του. Στα χρόνια της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ ύψωνε τείχη απέναντι στον κόσμο της βάσης του δηλώνοντας ότι οι κομμουνιστές δεν έχουν σχέση με την υπόλοιπη Αριστερά. Ποτέ δεν επιδίωξε την κοινή δράση με κόσμο που έσπαγε προς τα αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο σεχταρισμός δεν διορθώνεται την τελευταία στιγμή με τον Ριζοσπάστη να γράφει ότι το κόμμα πήρε στήριξη από τον Γιάννη Μηλιό και την Αγλαϊα Κυρίτση.

Η ΛΑΕ πλήρωσε ακόμη πιο ακριβά την αμφιλεγόμενη στάση της ηγεσίας της απέναντι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Αντί να σπάσει το φράγμα του 3% όπως προσδοκούσε βρέθηκε σε επίπεδα κάτω από το 1%. Η ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ποτέ δεν ολοκληρώθηκε σε ρήξη με τη ρεφορμιστική στρατηγική.

Επιμένουμε αριστερά-αντικαπιταλιστικά.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα από αυτές τις εμπειρίες. Δεν χωράει καμιά επανάπαυση ότι “άντεξε μέσα σε αυτές τις συνθήκες”. Έχει πτώση και σε αριθμό ψήφων στις Ευρωεκλογές και σε ποσοστά στις Περιφερειακές, όπου το 2014 είχε φτάσει στο 2,3% πανελλαδικά. Τα δημοτικά σχήματα που κατέγραψαν άνοδο (Νίκαια, Πειραιάς) αποτελούν σπάνιες εξαιρέσεις μέσα σε αποτελέσματα στάσιμα ή πτωτικά. Χρειάζεται, ιδιαίτερα η ηγεσία του ΝΑΡ να σταθεί αυτοκριτικά απέναντι σε επιλογές διασπαστικές και σεχταριστικές. Δεν είναι δυνατόν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να χρεώνεται επιλογές που μιλάνε στον κόσμο του ΚΚΕ σαν “σταλινοφασίστες”, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ σαν “αστούς” και στην Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας εχθρικά.

Οι εκλογικές μάχες δεν είναι ενδοαριστεροί εμφύλιοι που γίνονται για να μοιραστεί μια συρρικνούμενη επιρροή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι δύναμη που μάχεται για να ανοίξει δρόμους για την εργατική τάξη και το κίνημα και προχωράει πάντα μέσα από τέτοιες επιλογές. Ιδιαίτερα στην τωρινή συγκυρία είναι επείγον να αναδειχτεί σαν δύναμη που πρωτοστατεί στην κοινή δράση και δείχνει στην πράξη την αξία της επαναστατικής στρατηγικής.

Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα χαιρετίζει όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των τοπικών σχημάτων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής αριστεράς που έδωσαν δραστήρια τη μάχη των εκλογών της 26 Μάη και καλεί να δώσουμε μαζί και τη μάχη των βουλευτικών εκλογών. Είναι μια μάχη που μας ετοιμάζει για τους σκληρούς αγώνες που έρχονται. Πρώτο βήμα είναι να στηρίξουμε τα σχήματα της Αριστεράς που περνάνε στον δεύτερο γύρο των τοπικών εκλογών απέναντι στην ανερχόμενη δεξιά. Να δείξουμε στην πράξη στον κόσμο του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν απέχουμε όταν δίνει μάχες.

Έχουμε μπροστά μας αγώνες ενάντια στις απολύσεις, τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις. Το απεργιακό κίνημα χρειάζεται τη στήριξη πρωτοβουλιών όπως το Συντονιστικό των Νοσοκομείων και ο Συντονισμός, πρωτοβουλιών κοινής οργάνωσης της εργατικής αντίστασης από τα κάτω χωρίς αποκλεισμούς.

Έχουμε να συνεχίσουμε και να κλιμακώσουμε την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Η πτώση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής από την τρίτη στην πέμπτη θέση με ποσοστά μειωμένα είναι ένα αποτέλεσμα που ήρθε σαν καρπός των αγώνων του αντιφασιστικού κινήματος. Η ολοκλήρωση της δίκης με καταδίκη των δολοφόνων και της ηγεσίας που οργανώνει τα τάγματα εφόδου των φασιστών είναι μπροστά μας και ανοίγει την προοπτική να διαλύσουμε αυτή την εγκληματική οργάνωση. Η ΚΕΕΡΦΑ έχει τη συμβολή της σ' αυτό με τις ενωτικές πρωτοβουλίες της δέκα χρόνια τώρα.. Και ταυτόχρονα δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο στους φασίστες του Βελόπουλου να πάρουν τη σκυτάλη και να οργανώσουν αυτοί ομάδες κρούσης εκεί που αποτυχαίνει η Χρυσή Αυγή.

Οι ανάγκες της εκλογικής μάχης σημαίνουν ότι το τετραήμερο Μαρξισμός 2019 που είναι προγραμματισμένο για τις 27-30 Ιούνη μπορεί να χρειαστεί να μετακινηθεί σε άλλη ημερομηνία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα η συγκρότηση όλων των αγωνιστών και αγωνιστριών με τις επαναστατικές ιδέες της μαρξιστικής παράδοσης. Εκατό χρόνια από την ίδρυση της Κομιντέρν, όλες οι σημερινές μάχες είναι ενταγμένες στην ίδια μεγάλη προοπτική της ανατροπής αυτού του συστήματος που δεν μεταρρυθμίζεται παρά μόνο γκρεμίζεται με τη δράση των καθημερινών ανθρώπων της εργατικής τάξης. Εμπρός να στρατευτούμε όλοι και όλες μαζί στον κοινό αγώνα.

Αθήνα, 27 Μάη 2019
Η Κεντρική Επιτροπή του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος