Στις 7 Ιούλη, Στηρίζουμε-Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η απάτη της κυβέρνησης που θα ερχόταν να μας σώσει, εύκολα, με μια απλή ψήφο, έχει αποκαλυφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών και τα σχέδια των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έφερε το τρίτο μνημόνιο, εφάρμοσε άγρια λιτότητα, ιδιωτικοποίησε δημόσιο πλούτο – με λίγα λόγια, έκανε ακόμα πιο γρήγορα και με πολύ λιγότερες κοινωνικές αναταράξεις ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και, ακριβώς όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει αυτό που της αξίζει και θα πέσει με πάταγο.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται και, στο έδαφος που έχει στρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ,  μπορεί να υπόσχεται στους καπιταλιστές ακόμα πιο ξεδιάντροπη επιβολή των συμφερόντων τους, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση για τους εργαζομένους. Οι μισητοί χαρτογιακάδες της ΝΔ υπόσχονται στα αφεντικά περισσότερα κέρδη, με εργαζόμενους που θα δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Δεν θα το πετύχουν. Αυτό που θα αποτρέψει, όμως, τη νέα επίθεση της πολιτικής ναυαρχίδας  του κεφαλαίου, της ΝΔ, δεν είναι η «προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ, με τον εσμό των πασόκων, των δεξιών και των πολιτικών γυρολόγων. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος.

Αυτό που θα αποτρέψει τα σχέδια της επόμενης κυβέρνησης είναι το κίνημα των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, όλων των καταπιεσμένων. Αν ο Μητσοτάκης απέτυχε να εφαρμόσει την αξιολόγηση στο δημόσιο για απολύσεις και ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανεργία ως υπουργός, θα φροντίσουμε να αποτύχει ακόμα περισσότερο ως πρωθυπουργός.

Δεν θα δώσουμε καμία ευκαιρία ούτε στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ που ονειρεύεται να γυρίσει στην εξουσία με κάθε τρόπο, με κάθε συμμαχία, ούτε σε κανένα άλλο κακέκτυπο κόμμα του Κέντρου, σαν την Ένωση Κεντρώων του ανεκδιήγητου Λεβέντη.

Ακόμα περισσότερο, πρέπει να συνεχίσουμε το γκρέμισμα της Χρυσής Αυγής, που βλέπει τα ποσοστά της να συρρικνώνονται, τα γραφεία της να κλείνουν, τα στελέχη της να αλληλοκαρφώνονται στη δίκη, τα μέλη της να αποχωρούν μήπως και λουφάζοντας γλιτώσουν από το ναυάγιο. Το σύστημα αναγκάζεται κάτω από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος να στερηθεί ένα από τα όπλα του, τη συμμορία των ναζί που στο δρόμο έκανε τον μάγκα στους μετανάστες και στους αδύναμους και στη Βουλή ψήφιζε φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και διαγραφή των χρεών της ΝΔ. Το αντιφασιστικό κίνημα που έδιωξε τους ναζί από τους δρόμους, να τους διώξει και από τη Βουλή, μαζί με τα γελοία τους υποκατάστατα, τις τηλεπερσόνες της trash-TV τύπου Βελόπουλου.

Τους εργαζόμενους/ες και τους καταπιεσμένους/ες δεν θα τους σώσει καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα του συστήματος. Μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε και η ιδέα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τη λιτότητα με «διαπραγματεύσεις». Η παλιότερη και η πρόσφατη ιστορία των μεγάλων αγώνων, μας έδειξε πως ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μόνο με τη μαζική μαχητική μας κινητοποίηση, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις. Στις πλατείες, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Τίποτα δεν θα παραχωρήσει το κεφάλαιο αν δεν φοβηθεί ότι θα τα χάσει όλα.

Το «μικρότερο κακό» του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πρελούδιο αυτού που σήμερα φαντάζει σε πολλούς μεγαλύτερο κακό, της ΝΔ. Όμως, το πραγματικά μεγαλύτερο κακό θα ήταν να μπούμε σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας, να παραιτηθούμε από την ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, να αποδεχτούμε  ότι η μοίρα μας είναι να ψηφίζουμε κάθε φορά εναλλάξ το ένα κακό για να φύγει το άλλο.

Στις εκλογές αυτές, εκείνο που έχει σημασία είναι να ενισχυθεί η δύναμη, το πολιτικό μήνυμα και η αυτοπεποίθηση εκείνων που την επόμενη μέρα θα πρωταγωνιστήσουν στους αγώνες για τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών συναδέλφων μας, όλων των καταπιεσμένων: να ενισχυθεί η  αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Το πολιτικό φάσμα της συστημικής Αριστεράς έχει φάει τα ψωμιά του. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα γραφειοκρατικό, προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό και στη μεταρρύθμιση, εχθρεύεται κάθε κίνημα το οποίο δεν ελέγχει και τελικά δεν έχει απάντηση στα προβλήματα των εργαζομένων. Επειδή δεν μπορεί να είναι λύση για κάθε πρόβλημα το  «ενισχύστε κοινοβουλευτικά το ΚΚΕ». Από την άλλη, οι βασικές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έκαναν το θετικό βήμα να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερε το τρίτο μνημόνιο, αποδείχτηκαν αδιέξοδες. Η ΛΑΕ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη φιλοδοξία να είναι ένας νέος μικρός ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησε να αποκτήσει ακροατήριο χαϊδεύοντας τα αυτιά των εθνικιστών «μακεδονομάχων». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαντασιώνεται ότι, σαν μικρός Ναπολέοντας, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση με το προσωποπαγές της κόμμα, απλώς και μόνο εφαρμόζοντας του νόμους, τους ίδιους τους νόμους που έχει φτιάξει το σύστημα για να προστατεύει τα συμφέροντα των ισχυρών. Ο Βαρουφάκης, αρχιτέκτονας και πολιτικά υπεύθυνος για την πορεία προς το τρίτο μνημόνιο απλώς προνόησε να πηδήξει από τη βάρκα την τελευταία στιγμή έχοντας πάντα ψηφίσει σε όλα ΝΑΙ, για να παρουσιάσει τώρα με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ έναν ετερόκλητο θίασο προκειμένου να μπει στη Βουλή, χωρίς κανείς να ξέρει τι θέλει να κάνει εκεί.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε είναι μια άλλη Αριστερά, είναι μια Αριστερά πραγματικά ανεξάρτητη από το κράτος των καπιταλιστών, τους θεσμούς του και όσους θέλουν να τους διαχειριστούν.Μια Αριστερά που πιστεύει στη δύναμη του ανυποχώρητου μαζικού κινήματος. Μια Αριστερά που έχει την παρρησία να δηλώνει καθαρά ότι η λύση στα βάσανα της εργαζόμενης πλειοψηφίας των παραγωγών του πλούτου που κλέβουν τα αφεντικά, θα έρθει, όταν μαζί με τον πλούτο που παράγουν περάσει στα χέρια των εργαζομένων και η εξουσία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η Αριστερά που έχει αποδείξει τη μαχητικότητά της στους κοινωνικούς αγώνες και την ανεξαρτησία της από την πολιτική του κεφαλαίου και του κράτους του στα σωματεία, στους συλλόγους, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια όπου έχει εκλεγμένους.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος για ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με τον καπιταλισμό. Για αυξήσεις στους μισθούς, με λιγότερες ώρες εργασίας, για να βρουν όλοι και όλες δουλειά. Για τη διαγραφή του χρέους, στο όνομα του οποίου καταδικαζόμαστε σε ισόβια λιτότητα. Για να πάρουν οι εργαζόμενοι τον έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων διώχνοντας του καπιταλιστές που απομυζούν τον κόπο τους, για να μπορούν να παράγουν ό,τι χρειάζεται η κοινωνία και όχι ό,τι επιτάσσει το κέρδος. Για την προστασία της ζωής στον πλανήτη από τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Για την απελευθέρωση των γυναικών από τις πατριαρχικές σχέσεις, για να γίνει η φροντίδα των παιδιών υπόθεση της κοινωνίας και όχι απλήρωτη εργασία για τις γυναίκες. Για το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας. Για τη νομιμοποίηση των συναδέλφων μας προσφύγων και μεταναστών, με τους οποίους όχι μόνο δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, αλλά και μοιραζόμαστε τις ίδιες προσδοκίες απέναντι στα ίδια αφεντικά . Για τη συναδέλφωση με τους γειτονικούς λαούς, τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Μακεδόνες, για μια ζωή χωρίς την απειλή του πολέμου. Για να περάσει η εξουσία στους ίδιους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, μέσα από τις οργανώσεις και τις συνελεύσεις τους.

Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική