Συντρόφισσες/οι, επισυνάπτουμε, επικαιροποιημένο, το Σχέδιο Θέσεων που κατέθεσαν οι σ. του ΣΕΚ στο ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της 4/12/2022. Αυτή είναι η βάση της πολιτικής μας πλατφόρμας για τις διαδικασίες εκλογής αντιπροσώπων στην 5η Συνδιάσκεψη.
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 5Η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Η «ΠΟΛΥΚΡΙΣΗ» ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ
- . Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βαδίζει προς την 5η Συνδιάσκεψή της σε μια συγκλονιστική περίοδο όπου ο καπιταλισμός μέσα στην πολλαπλή ιστορική του κρίση συσσωρεύει τεράστιους κινδύνους για την επιβίωσης την ανθρωπότητας, και η ανάγκη πάλης ενάντια του και επαναστατικής του υπέρβασης αποτελεί όρο για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης, της προστασίας του πλανήτη, των κοινωνικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Αυτό δεν είναι ένα ευχολόγιο. Η πολλαπλή κρίση του καπιταλισμού παράγει ένα εκρηκτικό μείγμα αποσταθεροποίησης, πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης των αρχουσών τάξεων σε συνδυασμό με τη ριζοσπαστικοποίηση και τις κοινωνικές εκρήξεις των «από κάτω».
2. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται και κλιμακώνεται με όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και της ελληνικής άρχουσας τάξης, με τον κίνδυνο της γενικότερης ανάφλεξης, να έρχεται πιο κοντά. Η τάση στρατιωτικής εμπλοκής όλο και περισσότερων χωρών της περιοχής (Λευκορωσία, Πολωνία, Σκανδιναβικές χώρες), τα ανοιχτά μέτωπα στα Βαλκάνια, αλλά και η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας γύρω από την Ταιβάν το καλοκαίρι το αποδεικνύουν.
Η αιτία για την είσοδο σε μια νέα περίοδο πολέμων είναι η τεράστια όξυνση των αστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμώνμε πυρήνα την σύγκρουση ανάμεσα στις δυτικές δυνάμεις ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ από την μια και τον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα Κίνας-Ρωσίας και των συμμάχων τους. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να αποκαταστήσουν την κλονισμένη και σε υποχώρηση ηγεμονία τους και να ανασχέσουν την άνοδο του κύριου ανταγωνιστή τους, της Κίνας. Η Ρωσία διεκδικεί τη δική της «σφαίρα επιρροής» με την εισβολή στην Ουκρανία. Πλέον οι οικονομικοί ανταγωνισμοί μετατρέπονται σε «γεωπολιτικούς», και οι δυο διαδικασίες αλληλοτροφοδοτούνται, για παράδειγμα με τον νέο γύρο δρακόντειων μέτρων από τις ΗΠΑ με στόχο να κόψουν την πρόσβαση της Κίνας σε μικροτσίπ νέας γενιάς που είναι απαραίτητα και για «ειρηνικές» και στρατιωτικές χρήσεις.
Όμως, η προσπάθεια των ΗΠΑ να οικοδομήσουν ένα διεθνή συνασπισμό ενάντια στην Κίνα σκοντάφτει σε πολλά εμπόδια. Η ταπεινωτική ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Αφγανιστάν το 2021, μετά από 20 χρόνια κατοχής της χώρας με τεράστια «γεωστρατηγική» σημασία, ήταν ένα παγκόσμιο σοκ και σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που οι ΗΠΑ θεωρούταν πλανητάρχης και παγκόσμιος χωροφύλακας. Όσο για τη Μέση Ανατολή, το κουβάρι των ανταγωνισμών είναι πιο ανεξέλεγκτο από κάθε φορά, με άμεσες επιπτώσεις στις συμμαχίες που αναδιατάσσονται για να μπουν αμέσως σε κρίση και στις κούρσες των εξοπλισμών.
Πλέον οι «εμπορικοί πόλεμοι» συνοδεύονται με όλο και πιο έντονες κούρσες εξοπλισμών, παλιές «εστίες έντασης» αναζωπυρώνονται και νέες εμφανίζονται, σε ένα τεράστιο τόξο που ξεκινάει από την ανατολική Ευρώπη όπως στην Ουκρανία, περνάει στη Μέση Ανατολή και καταλήγει στην Νότια Κινέζικη Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Η Αριστερά πρέπει να σταθεί απέναντι και στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι άδικος και ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Τυχόν ταύτιση με το ΝΑΤΟ όπως ορισμένες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο όνομα της «ρωσικής επιθετικότητας», και του «ουκρανικού λαού» οδηγεί στην υποταγή στις κυρίαρχες δυτικές δυνάμεις και τις άρχουσες τάξεις. Τυχόν υποστήριξη της Ρωσίας στο όνομα του «μικρότερου κακού», του «αδυνατίσματος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού» οδηγεί σε ρόλο υπερασπιστή της βάναυσης επιθετικότητας και τα εγκλήματα της καπιταλιστικής Ρωσίας, την ακροδεξιά εθνικιστικής ιδεολογίας της σημερινής ρωσικής ηγεσίας.
Η επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει το βλέμμα και τις ελπίδες της στραμμένες στο να οικοδομήσει το μέτωπο της διεθνούς εργατικής τάξης, στους αγώνες και των λαών σε όλο τον κόσμο απέναντι στους πολέμους του κεφαλαίου σαν την πραγματική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα σε Ανατολή και Δύση.
3. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με την προοπτική μιας νέας μεγάλης ύφεσης. Υποτίθεται ότι το σύστημα θα έμπαινε σε μια νέα ορμητική περίοδο ανάπτυξης μετά το «εξωγενές σοκ» της πανδημίας και την επίπτωση των λοκντάουν στην οικονομία. Στη συνέχεια η άνοδος του πληθωρισμού θεωρήθηκε σαν ένας προσωρινός πονοκέφαλος της μετάβασης στην «κανονικότητα». Αλλά η «κανονικότητα» δεν ήρθε. Αντίθετα, έρχονται τα αδιέξοδα. Καμιά άρχουσα τάξη δεν έχει μια πειστική στρατηγική για την αντιμετώπιση του φάσματος του «στασιμοπληθωρισμού».
Η απόφαση όλων των Κεντρικών Τραπεζών να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αμερικάνικης και να υψώσουν τα επιτόκια στο όνομα της καταπολέμησης του πληθωρισμού επιταχύνει την πορεία προς μια νέα βουτιά, απειλεί με χρεοκοπία μεγαθήρια υπερχρεωμένων «εταιρειών ζόμπι» και επαναφέρει στο προσκήνιο την κρίση του δημόσιου χρέους από την Αφρική και την Ασία μέχρι την Ευρωζώνη.
Το πόσο εύθραυστη είναι η κατάσταση για τις άρχουσες τάξεις το είδαμε τον Σεπτέμβρη στην Βρετανία. Η απόπειρα της κυβέρνησης Τρας να κάνει μια ακόμα «ένεση ρευστότητας» με ένα πρόγραμμα μαμούθ φοροαπαλλαγών για τους υπερπλούσιους, οδήγησε σε πανικό τις «αγορές», παρέμβαση της Τράπεζας της Αγγλίας για να σταματήσει την πτώση των τιμών των ομολόγων και απειλή χρηματοπιστωτικού κραχ όπως το 2008. Η Τρας που προβαλλόταν ως η «νέα Θάτσερ» παραιτήθηκε, μετά μόλις 44 μέρες στην πρωθυπουργία (η συντομότερη θητεία στην ιστορία του βρετανικού καπιταλισμού) και ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας ομολόγησε έμμεσα ότι τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της.
Στη ρίζα των βαλτωμένων ρυθμών ανάπτυξης βρίσκεται η αδυναμία των καπιταλιστών παγκόσμια να εξασφαλίσουν «ικανοποιητικά» κέρδη για τις επενδύσεις τους. Σύμφωνα με πρόσφατους υπολογισμούς μαρξιστών οικονομολόγων το παγκόσμιο ποσοστό κέρδους έχει μείνει στάσιμο μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008/9 και το 2019 βρισκόταν σχεδόν σε ιστορικό χαμηλό, πριν χτυπήσει η ύφεση της πανδημίας. Έτσι επιβεβαιώνεται ότι θεμέλιο της δομικής κρίσης του καπιταλισμού είναι η κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, που δεν μπορεί να την ξεπεράσει από το 2008 που ξέσπασε.
Με το παγκόσμιο χρέος σε επίπεδα ρεκόρ (256% του παγκόσμιου ΑΕΠ) μια νέα παγκόσμια κρίση χρέους έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ πλέον οριστικά οι κεντρικές τράπεζες έχουν ξεκινήσει την αύξηση των επιτοκίων και του κόστους του χρήματος, βυθίζοντας τις καπιταλιστικές οικονομίες στην ύφεση, και τα λαϊκά νοικοκυριά σε απόγνωση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τα παραπάνω είναι η ενεργειακή φτώχια στην οποία βυθίζονται οι λαοί. Η ενεργειακή φτώχια οφείλεται πριν απ’ όλα στην απελευθερωμένη αγορά ενέργειας, στα χρηματιστήρια ενέργειας και ρύπων, που εκτινάσσουν τις τιμές θησαυρίζοντας τους ιδιώτες παραγωγούς.
4. Γίνεται φανερό στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο ότι οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις δεν θέλουν και δεν μπορούν να σταματήσουν την κλιματική καταστροφή. Με το ξέσπασμα του πολέμου και τις κυρώσεις στην Ρωσία, επιστρέφουν ξανά στην ένταση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων.
Όλες οι Διασκέψεις του ΟΗΕ για το Κλίμα (COP) ήταν συνώνυμο της αποτυχίας. Στην περσινή COP26 στη Γλασκόβη υπήρχε δέσμευση ώστε οι 196 χώρες να παρουσιάζουν κάθε χρόνο τους εθνικούς στόχους και νέα σχέδια για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Πριν τη COP27 στην Αίγυπτο τον Νοέμβρη, μόνο 26 χώρες το έκαναν. Η φετινή Έκθεση του ΟΗΕ, που συνοψίζει τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει ως τώρα οι κυβερνήσεις στις COP, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ακόμη και αν αυτές τηρηθούν στο ακέραιο, θα οδηγήσουν σε αύξηση ρύπων κατά 10,6% έως το 2030 (αντί της μείωσης κατά 45% που υποσχέθηκαν) και οι υφιστάμενες πολιτικές θα οδηγήσουν σε αύξηση κατά 2,8 βαθμούς Κελσίου έως τα τέλη του αιώνα». Το χειρότερο είναι ότι ακόμα και αυτό το εφιαλτικό σενάριο θεωρείται υπεραισιόδοξο.
Όσο καθυστερεί η υλοποίηση πραγματικών λύσεων για την αντιστροφή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, τόσο χειρότερη θα γίνεται η κλιματική κρίση. Είναι ξεκάθαρο ότι οι «από πάνω» και οι Διασκέψεις τους δεν μπορούν να αντιστρέψουν αυτή την κρίση που ο καπιταλισμός δημιούργησε και απειλεί, στην κυριολεξία, με εξαφάνιση το σύγχρονο ανθρώπινο πολιτισμό. Αντίθετα, την επιδεινώνουν.
Γι’ αυτό χρειάζεται, άμεσα, να μετατρέψουμε την οργή μας σε δύναμη για μία επαναστατική αντικαπιταλιστική ανατροπή. Για να μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την κλιματική κρίση, για να πάρουμε και να υλοποιήσουμε αποφάσεις που να βάζουν τις ζωές μας και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη μίας χούφτας καπιταλιστών που ελέγχουν, σήμερα, την παραγωγή.
5. Η πολλαπλή αποτυχία του καπιταλισμού δημιουργεί συνθήκες τεράστιας πολιτικής κρίσης και πόλωσης. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τις άρχουσες τάξεις της Ε.Ε αλλά όχι μόνο αυτές.
Η ανάδειξη της φασίστριας Μελόνι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας επικεφαλής του συνασπισμού της ακροδεξιάς, είναι δείγμα αυτής της κρίσης και ταυτόχρονα προειδοποίηση για το εργατικό και αντιφασιστικό κίνημα παντού. Για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του ’20 ένα φασιστικό κόμμα θα βρεθεί επικεφαλής κυβέρνησης στην Ευρώπη. Αυτή η εξέλιξη ήρθε μέσα από την πτώση της κυβέρνησης Ντράγκι, μια κυβέρνηση «τεχνοκρατών» με την στήριξη όλου του πολιτικού φάσματος, από την ακροδεξιά μέχρι την «κεντροαριστερά», που κατέρρευσε από το βάρος της δυσαρέσκειας για την αντιλαϊκή πολιτική της.
Οι φασίστες της Μελόνι ήταν το μόνο κόμμα που έμεινε έξω από τον κυβερνητικό συνασπισμό. Τα ποσοστά του αυξήθηκαν στις εκλογές (εξαιτίας της αποχής) και η κυβέρνησή της «κανονικοποιείται» από τη «δημοκρατική» Ε.Ε και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτοί που πριν ένα χρόνο καλούσαν σε «δημοκρατικό μέτωπο» πίσω από τον Μακρόν ενάντια στην Λεπέν, τώρα αγκαλιάζουν την Μελόνι. Ο λόγος είναι ότι θέλουν να διαχειριστούν με «λεπτότητα» έναν καπιταλισμό όπως ο ιταλικός που είναι ο τρίτος μεγαλύτερος στην ΕΕ αλλά και με το μεγαλύτερο χρέος και προβληματικό τραπεζικό σύστημα.
Ο λόγος τώρα περνάει στην εργατική τάξη και το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα. Ήδη ξεδιπλώνονται οι πρώτες αντιστάσεις, με τις γυναίκες να βγαίνουν στους δρόμους υπερασπιζόμενες το δικαίωμα στην ασφαλή έκτρωση.
Λίγους μήνες πριν ήταν οι προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στην Γαλλία, στις οποίες τα κόμματα που είχαν διαχειριστεί -και σώσει- τον γαλλικό καπιταλισμό από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, με την εντυπωσιακή άνοδο της Αριστεράς αλλά και τη φασιστική απειλή να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
6. Η πολιτική κρίση των αρχουσών τάξεων αλληλοτροφοδοτείται με τις αντιστάσεις και τους ξεσηκωμούς των «από κάτω» και της εργατικής τάξης. Στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο οι παραδοσιακοί διαχειριστές του συστήματος δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πέρα από πόνο, φτώχεια και καταστροφή, την στιγμή που συσσωρεύεται το εύφλεκτο υλικό που γεννάει κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις.
Μέσα στο καλοκαίρι οι γενικές απεργίες πήραν χαρακτήρα γενικού ξεσηκωμού στην Σρι Λάνκα με τους διαδηλωτές να εισβάλλουν στα προεδρικά παλάτια και να βουτάνε στις πισίνες τους. Ίδιες σκηνές εκτυλίχτηκαν και στη Βαγδάτη, με τους διαδηλωτές να εισβάλουν στην «πράσινη ζώνη».
Στο Ιράν, η εξέγερση των γυναικών ξεσήκωσαν την εργατική τάξη. Οι εργάτες σε μια σειρά κλάδους κατέβηκαν ή απείλησαν με απεργίες δένοντας την πάλη ενάντια στη φτώχεια με την πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε προσωρινά να αποσύρει τη μισητή αστυνομία Ηθών από τους δρόμους. Το υπόβαθρο της εξέγερσης είναι η φτώχεια που φέρνει ο συνδυασμός των ταξικών επιλογών του καθεστώτος και των αμερικάνικων κυρώσεων.
Η επιστροφή του Λούλα στην προεδρία της Βραζιλίας ή η εκλογή του πρώην αντάρτη και νυν σοσιαλδημοκράτη Πέτρο στην Κολομβία και του Μπόριτς στη Χιλή. έχουν στο υπόβαθρό τους τον κύκλο αγώνων και εξεγέρσεων που ξεκινήσανε από το 2019, διακόπηκαν προσωρινά με την πανδημία και επανάκαμψαν ακόμα πιο έντονα στη συνέχεια. Πρόκειται για «κυβερνήσεις της αριστεράς» που έχει διανύσει ένα τεράστιο δρόμο προς τα δεξιά, προς την προσαρμογή στις επιταγές των αρχουσών τάξεων. Όμως, κι αυτό είναι διαφορά με το προηγούμενο «ροζ κύμα» στην Λ. Αμερική, έχουν πολύ μικρότερα περιθώρια ελιγμών σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης του παγκόσμιου συστήματος. Τα κινήματα που γκρέμισαν τις δεξιές κυβερνήσεις έχουν τη δυναμική να πάνε πολύ μακρύτερα αυτή τη φορά. Το δυνάμωμα της επαναστατικής αριστεράς σε αυτές τις χώρες που θα παίζει το ρόλο της ατμομηχανής της, είναι το ζητούμενο.
Οι ίδιοι παράγοντες λειτουργούν και στα «κέντρα» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στη Βρετανία, το καλοκαίρι των απεργιών συνεχίζεται σε ένα απεργιακό χειμώνα. Στη χώρα της Θάτσερ, το «πρότυπο» των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων, η εργατική τάξει «επιστρέφει» με το όπλο της απεργίας ενάντια στην ακρίβεια. Και η νέα κυβέρνηση των Τόρηδων, με πρωθυπουργό τον Σουνάκ, έχει να αντιμετωπίσει και την οργή της εργατικής τάξης σε συνθήκες αποσάθρωσης του παραδοσιακού κόμματος της άρχουσας τάξης.
Η κυβέρνηση του Μακρόν, ήδη αδυνατισμένη, βρέθηκε αντιμέτωπη με τις απεργίες των εργαζόμενων στο διυλιστήρια και αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία για να τους επιστρατεύσει. Τα αιτήματα των απεργών για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό ενώ εταιρείες όπως η Total καταγράφουν μυθώδη κέρδη, μιλάνε στην καρδιά όλων των εργαζόμενων πέρα από τα σύνορα.
Β. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ-ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΝΔ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
7. Η κυβέρνηση της ΝΔ οδεύει προς τις εκλογές με την πλάτη κολλημένο στον τοίχο. Τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα που την συγκλονίζουν, με πρώτο αυτό τον υποκλοπών, είναι προϊόν της κρίσης που φέρνει φαγώματα στο εσωτερικό της και ταυτόχρονα την επιτείνουν. Τροφοδοτούν ταυτόχρονα την οργή των εργαζόμενων και της νεολαίας για μια κυβέρνηση που καταστρέφει τις ζωές τους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται στη δεινή θέση να πρέπει να διαχειριστεί το πρόγραμμα των βάρβαρων επιθέσεων στην εργατική τάξη και τη νεολαία σε συνθήκες όπου και η κρίση του συστήματος εντείνεται και η εργατική τάξη και η νεολαία γενικεύουν τις πολιτικές εμπειρίες και τους αγώνες τους. Το 2012 η κυβέρνηση Παπαδήμου, που είχε συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την στήριξη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ τσακίστηκε από ένα δυνατό εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση.
Σε συνθήκες όπου η πολυδιαφημισμένη «έξοδος στις διεθνείς χρηματαγορές» σκοντάφτει στα δυσθεώρητα επιτόκια δανεισμού και το δημόσιο χρέος φτάνει στο 187% του ΑΕΠ, η κυβέρνηση βάζει στόχο για το 2023 να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα 0,7% του ΑΕΠ (από -2% ), που σημαίνει πρόγραμμα θηριωδών περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων, την ώρα που ο πληθωρισμός καλπάζει εξανεμίζοντας το εισόδημα εκατομμυρίων εργαζόμενων.
8. Στο στρατόπεδο του κεφαλαίου οι 152 εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο μόνο το πρώτο εξάμηνο του ’22 είχαν καθαρά κέρδη 5,4 δισ. υπερδιπλάσια του 2021. Στον κλάδο της ενέργειας τα «ουρανοκατέβατα κέρδη» των εταιρειών καλά κρατούν. Ελληνικά Πετρέλαια (όμιλος Λάτση) 670 % β' τρίμηνο 2022 Μotoroil (όμιλος Βαρδινογιάννη) 370% Όμιλος Μυτιληναίου 116%
Το τραπεζικό κεφάλαιο εξασφάλισε 1 δις € κέρδη, πρώτο εξάμηνο 2022, την ίδια στιγμή που τα επιτόκια εκτινάσσονται και 45.000 σπίτια που αφορούν πρώτη κατοικία ετοιμάζονται να βγουν σε πλειστηριασμούς.
Το εφοπλιστικό κεφάλαιο επίσης αναπτύσσεται εκρηκτικά. 10 δις ευρώ παραγγελίες νέων πλοίων έκαναν οι έλληνες εφοπλιστές μέσα στο 2021, ενώ τα κέρδη τους ξεπέρασαν τα 1,6 δις δολάρια και εκτινάσσονται ακόμα περισσότερο αξιοποιώντας στο έπακρο τον πόλεμο και τσεπώνοντας αμύθητα κέρδη από τα πανάκριβα φορτία καυσίμων και άλλων προϊόντων που μεταφέρουν.
Στον αντίποδα η φτώχια επεκτείνεται στην ελληνική κοινωνία. Ο πληθωρισμός που τρέχει με διψήφια νούμερα κοντά στο 11% κατατρώει το λαϊκό εισόδημα. Το γεγονός ότι οι αυξήσεις αφορούν σε προϊόντα και υπηρεσίες που καλύπτουν βασικές κοινωνικές ανάγκες, σημαίνει ότι πλήττονται δυσανάλογα τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.
Το συνολικό επίπεδο ζωής της εργατικής τάξης καταβαραθρώθηκε τα χρόνια των μνημονίων. Ενώ το 2009 ο μέσος εργατικός μισθός στην Ελλάδα ήταν το 124% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, το 2018 κατρακύλησε στο 77%!
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία, το 2021 το 20% των εργαζομένων αμείβονται με μισθό έως 500 ευρώ μικτές αποδοχές, ενώ συνολικά σχεδόν οι μισοί, λαμβάνουν μισθό που δεν ξεπερνάει τα 800 ευρώ μικτά.
Σε μακροοικονομικό επίπεδο το χρέος κινείται σήμερα κοντά στο 190% του ΑΕΠ, το υψηλότερο στην Ευρώπη, ενώ ο πληθωρισμός ξεπερνά το 11%, επίσης ο ψηλότερος στην Ευρώπη.
9. Η πολιτική της ανόδου των επιτοκίων που έχει αρχίσει να εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μεταφράζεται βραχυπρόθεσμα σε αύξηση των κερδών για τις τράπεζες. Εισπράττουν μεγαλύτερους τόκους για τα δάνεια που έχουν δώσει. Όμως, όσο προχωράει η άνοδος των επιτοκίων τόσο εμφανίζονται οι «παρενέργειες»: επιχειρήσεις και νοικοκυριά που δυσκολεύονταν να πληρώνουν τις δόσεις για τα δάνειά τους φτάνουν στο σημείο που δεν μπορούν πια να πληρώνουν.
Αυτό συμβαίνει προφανώς στα νοικοκυριά καθώς η ακρίβεια ροκανίζει τους μισθούς και τις συντάξεις. Αλλά συμβαίνει και στις επιχειρήσεις καθώς η οικονομία πέφτει σε ύφεση. Ακόμα και τα φουσκωμένα νούμερα του προϋπολογισμού παραδέχονται ότι οι ρυθμοί για το 2023 πέφτουν. Το αποτέλεσμα είναι ένας νέος γύρος από «κόκκινα δάνεια» που βάζουν ξανά σε κίνδυνο το τραπεζικό σύστημα.
Οι τραπεζίτες όταν βγαίνουν στη διεθνή αγορά για να αντλήσουν κεφάλαια αναγκάζονται να πληρώνουν ανεβασμένα επιτόκια για κάθε νέο ομολογιακό δάνειο. Η Εθνική Τράπεζα δανείστηκε με επιτόκιο 8%. Οι τραπεζίτες κλαίγονται ότι δεν έχουν περιθώρια να διευκολύνουν κανέναν.
Η κυβέρνηση αναγκάζεται να ομολογήσει ότι το δημόσιο δεν έχει περιθώρια για να επιδοτήσει ξανά τις τράπεζες. Γιατί και ο δανεισμός του δημοσίου από τις διεθνείς αγορές απαιτεί πλέον τεράστια επιτόκια. Ο κύκλος είναι φαύλος.
10. Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει και αναβαθμίζει την συμπόρευση με τα πολεμοχαρή σχέδια του αμερικανονατοικού ιμπεριαλισμού, επιδιώκοντας παράλληλα να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό και οικονομικό ρόλο του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανονατοική βάση. Συμμετέχει με όποιο τρόπο στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ επί ΣΥΡΙΖΑ και εν συνεχεία η συμφωνία για τις βάσεις με την ΝΔ εμπλέκουν τον λαό σε μεγάλες περιπέτειες.
Η ελληνική άρχουσα τάξη έχει τις δικές της φιλοδοξίες. Η κούρσα των εξοπλισμών και η εκτόξευση των πολεμικών δαπανών στον προϋπολογισμό του 2022 είναι το έμπρακτο δείγμα της πρόθεσής της να μπει σε όλα τους ανταγωνισμούς στην περιοχή παίζοντας κυριολεκτικά με τη φωτιά των πολεμικών αναφλέξεων. Συνεχίζει να διεκδικεί την «πίττα του λέοντος» από τους πόρους της Α. Μεσογείου στηριγμένοι στις πλάτες των «συμμάχων», στρατηγική τυχοδιωκτική, επιθετική και αδιέξοδη.
Όμως, η αποτυχία των μέχρι τώρα στρατηγικών της επιλογών, κάνει πιο ορατό στα μάτια των εργαζόμενων και της νεολαίας το τεράστιο ταξικό κόστος των γεωπολιτικών φιλοδοξιών της, αδυνατίζει τη πειστικότητα των επιχειρημάτων της «εθνικής συστράτευσης» και ανοίγει νέες δυνατότητες για μια αντιπολεμική και διεθνιστική πολιτική στο εργατικό κίνημα.
Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός είναι άδικος και επιθετικός και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Η τούρκικη αστική τάξη στηρίζεται στην οικονομική και στρατιωτική της δύναμη και στον σχετικά πιο ανεξάρτητο ρόλο της απέναντι στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Παρεμβαίνει στρατιωτικά σε 4 χώρες (Ιράκ- Λιβύη- Συρία, Κύπρος), διεκδικεί επίσης μαξιμαλιστικά να ασκεί η ίδια τον έλεγχο στην Α Μεσόγειο μη αναγνωρίζοντας καμιά επήρεια στα ελληνικά νησιά, κινείται αναθεωρητικά σε σχέση με τις υφιστάμενες συνθήκες θέτοντας ακόμα και ζητήματα κυριαρχίας στα νησιά.
Η ελληνική άρχουσα τάξη γεμίζει την Ελλάδα βάσεις, διεκδικεί πλήρη επήρεια στις ΑΟΖ των ελληνικών νησιών, κρατάει ανοιχτό το ζήτημα της επέκτασης των θαλάσσιων συνόρων στα 12 μίλια, διατηρεί την ανισομετρία θαλάσσιων-εναέριων συνόρων (6 και 10 μίλα αντίστοιχα).
Η εργατική τάξη και ο λαός δεν έχουν απολύτως τίποτα να κερδίσουν από τον άδικο και αντιδραστικό ανταγωνισμό, που έχει στο κέντρο της την εξαγωγή νέων ορυκτών πόρων σε έναν πλανήτη που φλέγεται.
11. Όλα τα παραπάνω προκαλούν συνθήκες οργής απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ. Είναι μια οργή όχι τυφλή αλλά σημαδεμένη από τις αγωνιστικές και πολιτικές εμπειρίες του εργατικού κινήματος και της νεολαίας. Αυτές οι εμπειρίες δίνουν την δυνατότητα για ένα νέο προχώρημα στις ιδέες, στην βαθύτερη την αμφισβήτηση του συστήματος, τις αναζητήσεις για το τι μπορεί να σημαίνει η προοπτική της ανατροπής του.
Το πρόγραμμα που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκοντάφτει στην εργατική τάξη και τους αγώνες της. Μια τάξη με εμπειρίες αγώνων τόσο ενάντια στις πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις όσο και ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που υιοθέτησε όλη την ατζέντα της άρχουσας τάξης στο όνομα του «ρεαλισμού». Με εμπειρίες σκληρών μαχών τριών και πλέον χρόνων ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, που είχε διακηρυγμένο σκοπό να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τη συλλογικότητα της εργατικής τάξης, του μαζικού κινήματος και να περιθωριοποιήσει τις ιδέες της Αριστεράς.
Προσπάθησε να το κάνει με το «καλημέρα», με το νόμο για τις διαδηλώσεις και εισέπραξε κατακραυγή. Κλιμάκωσε αυτή την προσπάθεια μέσα στην πανδημία, για να εισπράξει κινητοποιήσεις στις πύλες των νοσοκομείων και διαδηλώσεις που έσπασαν τις απαγορεύσεις. Ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη δεν κατάφερε να σταματήσει το εργατικό κίνημα. Οι νικηφόροι αγώνες στην Cosco και την efood ξεχωρίζουν από αυτή την άποψη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι οι μόνοι. Δεκάδες κλάδοι και χώροι, από τους εργάτες της Υγείας και της Τέχνης μέχρι τους δήμους και τα σχολεία και από την Μαλαματίνα και τον επισιτισμό μέχρι τις πρώην ΔΕΚΟ, συγκρούονται με κυβέρνηση και εργοδότες.
Ο αγώνας στην efood δείχνει ότι μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος στο εργατικό κίνημα. Με αποφασιστικότητα και μαζικότητα στην δράση. Με ενότητα «από τα κάτω» πάνω στην βάση μιας μαχητικής διεκδίκησης. Με καίρια αιτήματα που να ανταποκρίνονται σε θεμελιώδη αιτήματα της εργατικής τάξης (μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου), με ενότητα και λαϊκή συμπαράσταση αξιοποιώντας όλα τα μέσα (και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλπ).
Ο ηρωικός αγώνας των εργατών της Μαλαματίνας ενάντια στις απολύσεις και το πρωτοφανές κύμα ταξικής αλληλεγγύης που ξεσήκωσε σε ευρύτερα στρώματα δείχνουν ότι στην ελληνική κοινωνία συνεχίζουν να υπάρχουν βαθιά αντανακλαστικά. Σοβαροί ήταν οι αγώνες στα Λιπάσματα Καβάλας και στο Πρίνο.
Η άρχουσα τάξη θέλει να γενικεύσει τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις παντού αλλά οι κατεξοχήν «ελαστικά» εργαζόμενοι, μέσα στον βαθύ ιδιωτικό τομέα μπορούν να οργανώνονται, να παλεύουν, να ενώνονται με την υπόλοιπη εργατική τάξη με κοινά αιτήματα, και να νικάνε. Αντί να ξεριζώσει τον συνδικαλισμό από τα νοσοκομεία και τα σχολεία η κυβέρνηση τον βρίσκει μπροστά της σε κάτεργα του ιδιωτικού τομέα
Όλα αυτά δεν μπορούν να κατανοηθούν σαν απλές «συνδικαλιστικές μάχες». Το εργατικό κίνημα σε χώρους όπως η εκπαίδευση ή η υγεία αντιπαρατέθηκε συνολικότερα με την κυβερνητική πολιτική είχε την τάση να πολιτικοποιήσει τους στόχους του, να θέσει αιτήματα για την εκπαιδευτική ή την πολιτική υγείας της κυβέρνησης γενικότερα. Αυτοί οι αγώνες αφήνουν μια σημαντική παρακαταθήκη για τις ερχόμενες μάχες.
Κάτω από αυτή την πίεση της βάσης φτάσαμε στη μεγάλη διαδήλωση στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη στην απεργία των νοσοκομείων στις 20 Οκτώβρη που έγινε ο προάγγελος για την απεργία-σεισμό στις 9 Νοέμβρη που ανοίγει το δρόμο για σκληρές μάχες σε όλους τους κλάδους. Δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στην οργή για τα αίσχη της καταστολής και των υποκλοπών με την οργή για την ακρίβεια, τους μισθούς πείνας. Η πολιτική κρίση της ΝΔ τροφοδοτεί τους εργατικούς αγώνες και επιτείνεται απ’ αυτούς.
12. Ούτε η καταστολή και η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας λειτουργεί σταθεροποιητικά για την ΝΔ. Η εκστρατεία του «νόμου και της τάξης» που ήταν η ιδεολογική σημαία της ενάντια στην Αριστερά, κουρελιάζεται στα μάτια της πλειοψηφίας των εργαζόμενων με τη μπόχα του «βαθέως κράτους» της ΕΥΠ και της ΕΛ.ΑΣ, των «επισυνδέσεων» και των διαδρομών τους μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο, να φτάνει παντού. Γι’ αυτό οι νόμοι του Χρυσοχοΐδη δέχονται απανωτά χαστούκια, η απόπειρα της Κεραμέως να βάλει την πανεπιστημιακή αστυνομία έχει αποτύχει.
Δεν είμαστε απλά σε μια φάση αγωνιστικής ανάκαμψης, αλλά μπροστά σε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση. Δεν μετριέται αυτό το προχώρημα «μόνο» με την ποσότητα και τη μαζικότητα των απεργιών και των διαδηλώσεων, αλλά και με το βάθος και τον πλούτο των αλλαγών στις ιδέες που αναπτύσσονται μέσα στην πάλη. Το ρεύμα της ριζοσπαστικοποίησης εκφράστηκε στη λαοθάλασσα που πλημμύρισε το Εφετείο και στους αγώνες που έστειλαν τους ναζί της Χρυσής Αυγής στη φυλακή και συνεχίζονται σήμερα ενάντια στην προσπάθεια να επανεμφανιστούν με τις πλάτες της κυβέρνησης κι ενώ συνεχίζεται η δίκη τους στο β’ βαθμό. Στις μάχες στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών κόντρα στην Ευρώπη Φρούριο και τις ρατσιστικές εκστρατείες της κυβέρνησης από τον Ελαιώνα μέχρι τον Έβρο και από τη Λέσβο μέχρι τα Κύθηρα.
Στους αγώνες ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις που μετέτρεψαν το #metoo από χάσταγκ σε κίνημα ενάντια στους πλούσιους (εκ)βιαστές φίλους της κυβέρνησης, με την 8 Μάρτη να γίνεται απεργία και διαδήλωση με τα συνδικάτα στο κέντρο.
Στον ξεσηκωμό του κόσμου που παλεύει ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή, την ενεργειακή κρίση και τη λεηλασία των δημόσιων χώρων και διεκδικεί «αλλαγή συστήματος και όχι του κλίματος», σταμάτημα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση για τα αρπαχτικά της ενέργειας κάτω από δημόσιο - εργατικό έλεγχο. Το νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης παίρνει πιο προχωρημένα χαρακτηριστικά ανοίγοντας ένα μαζικό ακροατήριο για την στρατηγική της ανατροπής αυτού του αποτυχημένου συστήματος.
Γ. ΠΟΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
13. Σε προηγούμενες περιόδους, την αγανάκτηση της εργατικής τάξης για τα αίσχη της Δεξιάς μπορούσαν να την εκφράσουν ρεφορμιστικά κόμματα που υπόσχονταν ότι μπορούν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό φιλολαϊκά, να υπερασπίσουν και να διευρύνουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.
Σήμερα, η μετακίνηση στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ προς μια παράταξη της «κεντροαριστεράς», έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις που ακόμα και οι υποσχέσεις του Τσίπρα προσπαθούν περισσότερο να καθησυχάσουν την άρχουσα τάξη παρά να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες του κόσμου. Κοινοβουλευτικές εξάρσεις για το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά ο «θεσμικός ανένδοτος» έχει τόσο κοντά ποδάρια που δεν άφησαν τα περιθώρια ούτε για κάλεσμα σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Η «κάθαρση» θα σημάνει απλά ότι η ΕΥΠ και το «βαθύ κράτος» της «εθνικής ασφάλειας» θα ελέγχονται από μια επιτροπή της βουλής αντί από το Μαξίμου. Υποσχέσεις ότι η ΔΕΗ θα «επιστρέψει στο δημόσιο έλεγχο» αλλά την ίδια στιγμή υπερψήφιση της ιδιωτικοποίησης των ναυπηγείων της Ελευσίνας με επιδοκιμασίες από τον …Γεωργιάδη. Καταγγελίες του αυταρχισμού της κυβέρνησης αλλά υπερψήφιση των 600 ευρώ για τους μπάτσους. Από την προώθηση των συναυλιών για ειρήνη στην Ουκρανία, ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει να υπερψηφίζει την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ και να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για «υποχωρητικότητα» απέναντι στην Τουρκία στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.
14. Για χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές αυτή η καθημερινή «βίαιη ωρίμανση» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, εντείνει τις αναζητήσεις τους προς τ’ αριστερά. Όμως οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25 δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν.
Το ΚΚΕ μπορεί να διεκδικεί το χρίσμα της μοναδικής αριστερής αντιπολίτευσης, όμως σε κάθε κρίσιμη συγκυρία τοποθετείται ως δύναμη που λέει ότι δεν είναι εφικτό για το εργατικό κίνημα να σπάσει τα όρια των «αρνητικών συσχετισμών». Οι αγώνες της εργατικής τάξης αλλάζουν στην πράξη τους συσχετισμούς, αλλά οι ρεφορμιστικές ηγεσίες αρνούνται αυτή τη δυναμική και μένουν εγκλωβισμένες σε μια στρατηγική που έχει στο κέντρο της τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Όσες εκκλήσεις για «συμπόρευση» και να κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ, στην ουσία κάνει επιθέσεις στην επαναστατική αριστερά που την ονομάζει «οπορτουνιστικό ρεύμα», ενώ αντίθετα θέλει να αγκαλιάσει τους μικρομεσαίους σε μια εκλογική συμμαχία. Αυτή είναι η ουσία του ρεφορμισμού, ακόμα και του αριστερού.
Για το ΜΕΡΑ25 οι φραστικές προσαρμογές προς τ’ αριστερά, δεν αλλάζουν την ουσία της πολιτικής του, σαν ένα κόμμα υποψήφιο συνεταίρο στην «προοδευτική διακυβέρνηση» που εξαγγέλλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΜΕΡΑ25 είναι αρχηγικό προσωποπαγές κόμμα της παλιάς κευνσιανής σοσιαλδημοκρατίας. Συνολικά με τη πολιτική του προωθεί την ταξική συνεργασία τη συναίνεση και τη συνδιαχείριση του καπιταλισμού με μια «άλλη προοδευτική κυβέρνηση» ενώ δηλώνει ότι η «Ελλάδα θα πληρώσει όλο το χρέος εις το διηνεκές». Επιδιώκει να επιδράσει στο κίνημα και την αριστερά, με την -συμβολική- παρουσία του στις κινητοποιήσεις και τις προτάσεις του για «μέτωπο υπεράσπισης της δημοκρατίας».
Δ. ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΏΝ ΤΗΣ. ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΙΣΧΥΡΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΆΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
15. Τα πολιτικά ερωτήματα «πως θα πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα», «πως θα ανατραπεί η πολιτική και η κυβέρνηση της ΝΔ», αλλά και «μετά τη ΝΔ, τι;» τίθενται πιο ανοιχτά και πιεστικά και καθορίζουν την πολιτική διαπάλη.
Η πολύπλευρη και βαθιά κρίση του καπιταλισμού, τα εντεινόμενα αδιέξοδα και αντιθέσεις και οι αγώνες των κάτω, που παρά τις λυσσασμένες προσπάθειες της κυβέρνησης δεν σταματούν, δίνουν μια πραγματική δυνατότητα για ρήγματα και ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής του κεφαλαίου. Οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου και αυτοί που έρχονται, διαμορφώνουν αιτήματα κλειδιά στην σύγκρουση που θα εντείνεται σε όλα τα μέτωπα της ταξικής πάλης. Η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα χρειάζεται να έχει στόχο την οργανωτική και πολιτική στήριξη αυτών των μαχών, την γενίκευση των αιτημάτων τους, την διαμόρφωση των όρων της οργανωμένης, συλλογικής δύναμης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με ορίζοντα την εξουσία της εργατικής τάξης, τη διαμόρφωση μιας ισχυρής αριστερής αντιπολίτευσης απέναντι σε οποιοδήποτε διαχειριστή του συστήματος.
16. Δίνουμε πολιτική μάχη ώστε το περιεχόμενο και η κατεύθυνση των αγώνων να είναι αντικυβερνητικοί και ταυτόχρονα να αμφισβητούν και να συγκρούονται με τη πολιτική του ίδιου του συστήματος αναδεικνύοντας έτσι την εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και σε όλους τους επίδοξους διαχειριστές.
Στην εκπαίδευση, για παράδειγμα, η μάχη ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία συνδέεται με τη μάχη ενάντια στην επιχειρηματική στροφή στο σχολείο, το πανεπιστήμιο των start-ups και τους ταξικούς φραγμούς που προϋπόθεσή τους είναι ο αυταρχισμός. Η μάχη ενάντια στον Νόμο Χατζηδάκη αποκαλύπτει ότι πρόκειται για προαπαιτούμενο του Ταμείου Ανάκαμψης, ώστε να κατανοείται η αντιδραστική του φύση και να ωριμάζει η πάλη ενάντια στην μεταμνημονιακή επιτροπεία και την ΕΕ.. Αντίστοιχα η πάλη ενάντια στον ρατσισμό να συνδέεται με την αντίθεση στην Ευρώπη φρούριο, με τους αστικούς και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που γεννάνε πολέμους, προσφυγιά, φτώχια.
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που παλεύουμε σε κάθε περίοδο αποτελεί ένα πολιτικό πρόγραμμα πάλης, που ανταποκρίνεται στα ζωτικά συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς, έρχεται σε ρήξη με την στρατηγική του κεφαλαίου και είναι κατανοητό σε ευρύτερα τμήματα του εργατικού κινήματος.
Ενα τέτοιο πρόγραμμα γενικεύει τα προχωρήματα στις ιδέες και την αμφισβήτηση των εργαζόμενων και της νεολαίας, άρα συμβάλει στο δυνάμωμα της ταξικής συνείδησης, συγκεντρώνει δυνάμεις και διαπαιδαγωγεί για την ανάγκη ευρύτερης αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος και τελικά την επαναστατική του αλλαγή.
17. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέβαλε καθοριστικά την περίοδο 2010-2015 με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που πρόβαλε. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς ευρύτερων δυνάμεων. Συνέβαλε να ξεπεραστεί η παραδοσιακή αντίθεση ανάμεσα σε «προγράμματα μίνιμουμ», τα οποία περιορίζονται στο να επιδιώκουν μέτρα βελτίωσης στα πλαίσια του συστήματος και την ανέξοδο και ξεκομμένη απ’ την ζωή και την πάλη «επαναστατική εξαγγελίας», που και τα δύο οδηγούν στην ενσωμάτωση.
Βασικός πολιτικός στόχος σήμερα είναι η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ, που έχει την συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, με την δύναμη του ανατρεπτικού πολιτικοποιημένου εργατικού και λαϊκού κινήματος και μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής αριστεράς.
Η ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης, η μάχη για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τους στόχους του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στην επίθεση, να βαθύνει η πολιτική κρίση, να προσεγγίσουμε ευρύτερες επαναστατικές αλλαγές.
Ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ κατηγορείται από ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς σαν «αγώνας που ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ». Χωρίς αυτή την αιχμή καμιά δύναμη της Αριστεράς δεν μπορεί να επικοινωνήσει και να συνδεθεί με την οργή που γεννάει η δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης σε όλο και πιο πλατιά στρώματα εργαζόμενων και νεολαίας. Αντίθετα, η άρνηση της μάχης για την ανατροπή της κυβέρνησης από τα κάτω, από τις απεργίες και τη δύναμη του κινήματος αφήνει χώρο για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που καλλιεργεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία ο μόνος δρόμος για να σταματήσει αυτή η επίθεση είναι η «κοινοβουλευτική εναλλαγή» και η «δημοκρατική κυβέρνηση».
18. Αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί από «αριστερές» ή «προοδευτικές» κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με το αστικό κράτος και τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς. Η επαναφορά προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για μια «προοδευτική διακυβέρνηση» για να φύγει η Δεξιά, με το μάτι στραμμένο στην λεηλασία του κόσμου της Αριστεράς και του κινήματος σήμερα, θα οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερες τραγωδίες.
Το πρόγραμμα που παλεύουμε αντιπαρατίθεται με την κρίση και τον πόλεμο και τις αιτίες που τα γεννούν, στοχεύει στην υπεράσπιση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και τη φτώχεια, συνδέει την σημερινή πάλη με την επαναστατική προοπτική, επιμένει ότι το πρόγραμμα αυτό μπορεί να υλοποιηθεί στην πληρότητά του μέσα από την ρήξη με το κράτος και τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, από επανάσταση που οδηγεί στην εργατική εξουσία, και στην ρητή απόρριψη της λογικής των «αριστερών, προοδευτικών κυβερνήσεων» μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος..
Συνολικά, οι αιχμές που αναδεικνύουν οι αγώνες σε όλα τα μέτωπα της ταξικής πάλης θέτουν επί τάπητος το κεντρικό ερώτημα: ποιος ελέγχει την οικονομία και την πολιτική, ποια τάξη ελέγχει τον πλούτο της κοινωνίας και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό το ερώτημα γίνεται όλο και πιο πιεστικό στις συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλισμού της καταστροφής που βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία. Η πάλη για τον εργατικό έλεγχο ξεκινάει από σήμερα και φτάνει ως την επαναστατική αλλαγή όπου ο έλεγχος της κοινωνίας, της οικονομίας και της εξουσίας περνάει στην εργατική τάξη.
Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ορίζοντας αυτών των αγώνων και του προγράμματος που διαμορφώνουν δεν περιορίζεται στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού δρόμου. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση απέδειξε ότι με τη στρατηγική των λεγόμενων «αριστερών κυβερνήσεων» ούτε περιορισμένες υποσχέσεις φιλεργατικής πολιτικής δεν γίνονται πράξη με αυτόν το δρόμο.
Ο δρόμος για να πάμε οι αγώνες μας πέρα από τα όρια του ψεύτικου ρεαλισμού της διαχείρισης έχει ανάγκη ένα γνήσιο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που το επιβάλλει η οργανωμένη δύναμη που χτίζει η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία στους αγώνες του σήμερα.
19. Στους αγώνες ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης έχει διαμορφωθεί ένα πλατύ ρεύμα αγωνιστριών και αγωνιστών που αναζητούν πολιτικό στήριγμα και εναλλακτική πέρα από τα όρια που βάζει, ήδη από τώρα, η προοπτική της «προοδευτικής διακυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ και στην οποία συμφωνεί, επί της ουσίας, το ΜΕΡΑ25. Με αυτό το ρεύμα δεν μπορεί να «συμπορευθεί» ο ηττοπαθής σεχταρισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Είναι ο κόσμος που πρωτοστατεί στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, που συμμετέχει, στηρίζει και πλαισιώνει τις ενωτικές προσπάθειες της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τις δυναμώνει, όπως είδαμε στις εκλογές στα συνδικάτα στα νοσοκομεία και στην εκπαίδευση, στην επιτυχία των ΕΑΑΚ στις φοιτητικές εκλογές, αλλά και στη μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, στις κινητοποιήσεις ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις για την απελευθέρωση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙΑ, στην πάλη για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων ενάντια στην ιδιωτικοποίησή τους στο όνομα του «εξευγενισμού», ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή .
Είναι ο κόσμος που δεν θέλει να αφήσει την πάλη για τη δημοκρατία και τα δικαιώματά μας στο επίπεδο των κοινοβουλευτικών διακηρύξεων, αλλά να τα υπερασπίσει στο δρόμο, στο χώρο δουλειάς, ανοίγοντας παράλληλα το ερώτημα «ποιοι αποφασίζουν» για όλες τις πτυχές της ζωής της πλειοψηφίας. Που αγκάλιασε την πρωτοβουλία 16 οργανώσεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς για κοινή διαδήλωση στις 25 Αυγούστου ενάντια στις υποκλοπές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να μπει μπροστά για να επιδράσει σε όλο αυτόν τον κόσμο και να διεκδικήσει έτσι την ηγεμονία σ’ αυτό το ρεύμα με τα προχωρημένα χαρακτηριστικά που διαμορφώνεται σε εργαζόμενους και νεολαία. Να πάρει ενωτικές πρωτοβουλίες και να απευθυνθεί στο δυναμικό της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς χωρίς αποκλεισμούς, για την συνεργασία σε όλες τις μάχες και τις εκλογές.
Στόχος μιας τέτοιας συνεργασίας δεν μπορεί να είναι η περιχαράκωση μιας μειοψηφίας του «χώρου», αλλά το άνοιγμα, η διεύρυνση και ενίσχυση του ρεύματος που στηρίζει πολιτικά τους αγώνες του σήμερα και βάζει στόχο να συγκροτήσει δυνατή αριστερή αντιπολίτευση ενάντια σε όποιο κυβερνητικό διαχειριστή του ελληνικού καπιταλισμού προκύψει μετά τις εκλογές. Όποιος κυβερνητικός συνδυασμός κι αν προκύψει, θα είναι ασταθής και
Το πολιτικό επίπεδο συμφωνίας μιας τέτοιας ενωτικής πρωτοβουλίας για τις εκλογές το θέτουν οι αιχμές που αποκρυσταλλώνουν τις πολιτικές εμπειρίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας μέσα στους αγώνες που έχουμε δώσει όλο το προηγούμενο διάστημα.
α. Η απάντηση στην ακρίβεια και τη φτώχεια είναι τα σωματεία και οι απεργίες μας, η πάλη για συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις πολύ πάνω από τον πληθωρισμό, για να στείλουμε στα σκουπίδια το νόμο Χατζηδάκη και όλες τις αντεργατικές επιθέσεις. Με απεργίες απαντάμε στις ιδιωτικοποιήσεις, επιβάλλουμε μαζικές προσλήψεις και μονιμοποιήσεις στη δημόσια Υγεία, Παιδεία, Δήμους, σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση στην κατεύθυνση της κατάργησης της. Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής μας. Κανένας μισθός κάτω 1.000 ευρώ καθαρά. Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, μείωση των ωρών εργασίας/30ωρο πενθήμερο. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που έχουν επιβληθεί όλα αυτά τα χρόνια για τους μισθούς , συντάξεις ασφαλιστικά και κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα
β. Η διαγραφή του χρέους είναι η απάντηση στο σφαγείο των περικοπών, της φτώχειας και των περικοπών που ήδη εφαρμόζονται και θα ενταθούν στο όνομα δημοσιονομικού πλεονάσματος το επόμενο διάστημα. Συνολική αντιπαράθεση και ανατροπή του πλαισίου της διαρκούς μνημονιακής επιτροπείας, απειθαρχία στις εντολές-μνημόνια-δεσμεύσεις-οδηγίες της Ε.Ε αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδος από την ΕΕ του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού. .
γ. Οι κρατικοποιήσεις των τραπεζών και όλων των βασικών επιχειρήσεων, όπως της ενέργειας, της υγείας, των μεταφορών, χωρίς αποζημίωση για τα αφεντικά και με εργατικό έλεγχο, είναι η απάντηση στο καταστροφικό χάος της «ελεύθερης αγοράς» και τα σκάνδαλα των κερδοσκόπων. Κλείσιμο των χρηματιστηρίων ενέργειας και τροφίμων. Διατίμηση σε όλα τα βασικά αγαθά, ώστε να είναι προσιτά στο λαό, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κα), κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης. Προστασία της λαϊκής κατοικίας. Όχι στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.
δ. Η πάλη για τη δημοκρατία, για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος και της συλλογικής του δύναμης. Η ΕΥΠ δεν μεταρρυθμίζεται πρέπει να διαλυθεί. Αφοπλισμός της ΕΛ.ΑΣ, κατάργηση των ΜΑΤ και όλων των «ειδικών» κατασταλτικών υπηρεσιών της. Οι αγώνες των εργαζόμενων που συγκρούονται με τις επιλογές των καπιταλιστών και της κυβέρνησης, φέρνουν στην ημερήσια διάταξη το ερώτημα «ποιοι αποφασίζουν» για την Παιδεία, την Υγεία, όλα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Φέρνουν την πάλη για τη δημοκρατία στα «άβατα» των χώρων δουλειάς.
ε. Απέναντι στην ρατσιστική εκστρατεία της κυβέρνησης που ανοίγει το δρόμο στους φασίστες να ανασυνταχθούν παλεύουμε για σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά, νομιμοποίηση των μεταναστών, να σαπίσουν στη φυλακή οι ναζί της Χρυσής Αυγής με ακόμα μεγαλύτερες ποινές στη νέα δίκη που διεξάγεται στο Εφετείο. Πάλη ενάντια στον ρατσισμό, την Ευρώπη φρούριο, την αντιλαϊκή συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Δικαίωμα στο άσυλο, ελευθερίες και ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες, αξιοπρεπή στέγαση στις πόλεις και τα χωριά μας. Πλήρη δικαιώματα σε εργασία, παιδεία, υγεία, ελεύθερη μετακίνηση σε πρόσφυγες - μετανάστες.
στ. Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανία και το βάθεμα της εμπλοκής στον πόλεμο, παλεύουμε ενάντια στην κούρσα των εξοπλισμών, για να κλείσουν οι βάσεις και για έξοδο από την πολεμική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Ενάντια στους ανταγωνισμούς για τις ΑΟΖ και τις εξορύξεις που καταστρέφουν το περιβάλλον λέμε ότι οι εργατικές τάξεις σε Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Κοινός είναι ο εχθρός, οι άρχουσες τάξεις και ο ιμπεριαλισμός. Πάλη για την ειρήνη και τη φιλία των λαών. Ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, λεφτά για τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Έξοδος από το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό, απομάκρυνση των βάσεων. Κατάργηση των πυρηνικών όπλων.
ζ. Η κυβέρνηση χύνει υποκριτικά δάκρυα για τις γυναίκες του Ιράν που ξεσηκώνονται μαζί με τους εργάτες και φτωχούς ενάντια στο καθεστώς, αλλά την ίδια στιγμή προωθεί την ατζέντα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» εδώ, με σεξιστικές εκστρατείες ενάντια στο δικαίωμα στην έκτρωση. Θέλει τις γυναίκες «παιδομηχανές του έθνους».
Γι’ αυτό η πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης είναι κεντρικό μέτωπο πάλης της επόμενης περιόδου. Παλεύουμε ενάντια στη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών που φορτώνει τα βάρη της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης στις πλάτες των γυναικών. Για την εργατική τάξη τα αιτήματα για πιο γρήγορη συνταξιοδότησης, δωρεάν παιδικούς σταθμούς, δημόσια γηροκομεία, κλπ είναι αιτήματα που αφορούν το σύνολό της, υπόθεση των συνδικάτων και των αγώνων τους. Η διεκδίκηση για ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις, δένεται με την πάλη ενάντια στη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών.
η. Προστασία της φύσης από την υπερεκμετάλλευση του κεφαλαίου. Ενάντια στην κλιματική κατάρρευση, αλλά και καταστροφή εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση, την καταστροφή βουνών και παραλιών στο όνομα της «πράσινης μετάβασης», καθώς και την εμπορευματοποίηση και καταστροφική διαχείριση των απορριμμάτων. Ακύρωση των σχεδίων για εξορύξεις ορυκτών πόρων στις διεθνείς θάλασσες (ΑΟΖ).Το εργατικό κίνημα μπορεί να παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην απόκρουση της λεηλασίας των ελεύθερων χώρων από τους κερδοσκόπους γης και ακινήτων, στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
θ. Πάλη για τη διατροφική επάρκεια, με ενίσχυση της μικρομεσαίας αγροτιάς και των πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών, με προσανατολισμό στις λαϊκές ανάγκες, έξω απ’ τις επιταγές της ΚΑΠ και τους κανονισμούς της ΕΕ. Πάλη ενάντια στις πολυεθνικές που ελέγχουν την διατροφή όλου του πλανήτη.
Η προοπτική αυτών των αγώνων δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη της συνολικής σύγκρουσης και ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, το πέρασμα του ελέγχου της οικονομίας στα χέρια του κόσμου της δουλειάς που παράγει τον πλούτο.
Ε. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
20. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γεννήθηκε την περίοδο των μεγάλων αγώνων της εργατικής τάξης ενάντια στα Μνημόνια και είχε τη δικιά της μεγάλη αγωνιστική αλλά και πολιτική συμβολή σε εκείνες τις μάχες. Δεν έμεινε στην άκρη, αλλά μπήκε μπροστά, πρώτη στην πάλη για την ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων και για το κέρδισμα του κόσμου προβάλλοντας και παλεύοντας το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Μέσα από αυτό τον δύσκολο δρόμο, κατάφερε να καταγραφεί στο «κεντρικό πολιτικό σκηνικό», να συγκροτήσει ένα διακριτό ρεύμα, όχι με ευκαιριακές κινήσεις κορυφής και πολιτικές συμμαχίες με ρεφορμιστικά κόμματα.
Η ξεκάθαρη διεθνιστική, αντιπολεμική θέση της στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα» έδωσε τη δυνατότητα σε ένα μεγάλο τμήμα αγωνιστών/τριών της Αριστεράς να αντιπαρατεθούν με τις εθνικιστικές εκστρατείες της δεξιάς πχ για το Μακεδονικό και την Συμφωνία των Πρεσπών χωρίς να καταλήγουν σε αποδοχή της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως αποτελεί παρακαταθήκη για την ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέναντι στην «δική μας» αστική τάξη στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε θετικό ρόλο με την πολιτική στάση της στο ζήτημα της πανδημίας. Συγκρούστηκε τόσο με τον «επιστημονισμό» που οδηγούσε στην αποθέωση των «ειδικών» της κυβέρνησης, όσο και τον ανορθολογισμό, που οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Απέναντι στην εκστρατεία του «όλοι μαζί» της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης, και τη λογική του «θα λογαριαστούμε μετά» ανέδειξε την ανάγκη να δώσει το κίνημα «εδώ και τώρα» τις μάχες του ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης.
Η θέση «σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά» βοήθησε τον κόσμο που σιχαίνεται το ρατσισμό, εξοργίζεται με τις «επαναπροωθήσεις» και το αίσχος των στρατοπέδων, να δώσει τις μάχες του. Το ίδιο και οι θέσεις στην πάλη για τα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ που βλέπει την πηγή της καταπίεσης στο εκμεταλλευτικό σύστημα και την προοπτική της απελευθέρωσης στην εργατική τάξη και τις επαναστάσεις της.
Αποκάλυψε τον χαρακτήρα του πολέμου στην Ουκρανία, σαν πόλεμο αντιδραστικό και ιμπεριαλιστικό απ’ όλες τις πλευρές, αποφεύγοντας να ταυτιστεί με τις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ (πράγμα που κάνει μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς), όσο και με τον άξονα Ρωσίας-Κίνας (στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού), πράγμα που θα οδηγούσε στην ταύτιση με τον δεύτερο ιμπεριαλιστικό πόλο.
Σύντροφοι και συντρόφισσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή όλων των μαχών στο προηγούμενο διάστημα, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και την δίκη της ΧΑ, στα πανεπιστήμια, στις μάχες ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση.
21. Ωστόσο είναι σαφές ότι το μέτωπό μας όχι μόνο δεν κατάφερε να αναδειχτεί σε πόλο συσπείρωσης του κόσμου του αγώνα το περασμένο διάστημα, αλλά το ίδιο μπήκε σε μια περίοδο εσωστρέφειας και κρίσης.
Η κρίση αυτή εκφράστηκε πολύπλευρα, με την παράλυση των διαδικασιών της πολιτικής συζήτησης σε όλα τα επίπεδα του μετώπου, την αποχώρηση δυνάμεων από το μέτωπό μας, την αδυναμία να προβάλει σε κεντρικό επίπεδο το πολιτικό του στίγμα. Πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες για αυτή την κατάσταση.
Ξεκινάμε από την διαπίστωση ότι ένα μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ζει σε συνθήκες «γυάλας» αλλά επηρεάζεται από κάθε λογής πιέσεις και διλήμματα. Πολύ περισσότερο αφού ως μέτωπο δεν έχει τη συνεκτικότητα ενός κόμματος αντίθετα, απαρτίζεται από οργανώσεις, ρεύματα και αγωνιστές με διαφορετικές εμπειρίες, αναφορές και τρόπους δράσης.
Για μια ολόκληρη περίοδο οι πιέσεις που ασκούνταν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν να προσαρμοστεί στο «ρεαλισμό» που εκπορευόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ να ψαλιδίσει τον αντικαπιταλισμό της. Η εμπειρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν μια ψυχρολουσία για τους εργαζόμενους που έλπιζαν ότι θα δικαιώσει τους αγώνες τους και για χιλιάδες οργανωμένους και ανένταχτους αγωνιστές/τριες της ευρύτερης Αριστεράς. Η εκλογή της ΝΔ το 2019 ενέτεινε αυτές τις πιέσεις προς την απαισιοδοξία την εσωστρέφεια και τον απομονωτισμό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έμεινε ανεπηρέαστη. Έχασε ευκαιρίες να ανοιχτεί και να επικοινωνήσει με το δυναμικό που είχε διαμορφωθεί στους αγώνες των προηγούμενων χρόνων και στην πάλη ενάντια στις επιθέσεις της ΝΔ που ξεκίνησαν σχεδόν με το ¨»καλημέρα».
Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η διαδικασία αναζωογόνησης και επανεκκίνησης του μετώπου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να ξεκινήσει από αυτό το σημείο. Το πλατύ άνοιγμά της στο κόσμο του αγώνα. Ένα τέτοιο άνοιγμα, ιδιαίτερα στις συνθήκες πολιτικής κρίσης και προοπτικής εκλογών, σημαίνει απεύθυνση στις δυνάμεις που συναποτελούν το δυναμικό της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς χωρίς αποκλεισμούς. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από μια τέτοια απεύθυνση και συνεργασία, αντίθετα μπορούμε να ξαναβάλουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κέντρο της προσοχής του ρεύματος αμφισβήτησης που περιγράψαμε παραπάνω, σαν μια δύναμης αιχμηρής πολιτικά, αλλά και ενωτικής.
Με αυτόν τον τρόπο η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμβάλλει θετικά-προωθητικά στην υπέρβαση της κρίσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς, στη συγκρότηση του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού μετώπου.
Ξέρουμε πως η συσπείρωση δυνάμεων δεν είναι ένα μονόπρακτο, ούτε αρκεί ένα κάλεσμα. Αντίθετα απαιτείται μια σταθερή πορεία οικοδόμησης κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για την συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων πάνω σε μία αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που περιλαμβάνει, την αναγκαία προγραμματική συμφωνία, την κοινή δράση στους αγώνες, την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών πάνω στα κρίσιμα θέματα της περιόδου, την κοινή επιδίωξη και επιλογή υπέρ της ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και την οικοδόμηση του δικού της πολιτικού μετώπου-πόλου.
22. Η συντροφική συζήτηση για αυτά, και πολλά άλλα ζητήματα, θα απασχολήσει το δυναμικό του μετώπου μας στις διαδικασίες που ανοίγουν στην πορεία προς την 5η Συνδιάσκεψη. Έχουμε όμως σαν αφετηρία όχι ότι μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ άντεξε παρά τους κλυδωνισμούς αλλά ότι στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να δώσει ελπίδα και διέξοδο στις αριστερές, ριζοσπαστικές αναζητήσεις πλατιών στρωμάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Η διαδικασία προς της 5η Συνδιάσκεψη επιδιώκουμε να είναι μια πλούσια, ενωτική διαδικασία, ανασυγκρότησης του δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πλατιάς απεύθυνσης στους εργαζόμενους και την νεολαία, ανοιχτού καλέσματος σε δυνάμεις και αγωνιστές για την ανασυγκρότηση συνολικά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, την συσπείρωση δυνάμεων και την ενωτική παρέμβαση στις μάχες της περιόδου και τις επερχόμενες εκλογές
Το αμέσως επόμενο διάστημα δεν θα είναι μια περίοδος ήρεμων κοινοβουλευτικών εξελίξεων, αλλά μια περίοδος μεγάλων μαχών, με πρώτη την μάχη του αντιλαϊκού προϋπολογισμού. Το εργατικό λαϊκό κίνημα χρειάζεται να αξιοποιήσει την επιταχυνόμενη φθορά της κυβέρνησης της ΝΔ, να εντείνει τους αγώνες για την ανατροπή της «από κάτω και αριστερά», ενάντια στην συναίνεση, την κοινοβουλευτική αναμονή και τις αυταπάτες για τον ρόλο μιας «δημοκρατικής κυβέρνησης».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρέμβει στις επερχόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν στη βάση του εργατικού, αντικαπιταλιστικού της προγράμματος. με στόχο να συσπειρώσει τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές που δίνουν τις μάχες για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, ενάντια στην συναίνεση του αστικού πολιτικού συστήματος και την «προοδευτική διακυβέρνηση» που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και παζαρεύει το ΜΕΡΑ25.
Πάνω στην βάση αυτού του προγράμματος και της πολιτικής του κατεύθυνσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνει στις πολιτικές μάχες και τις εκλογές. Απευθύνει κάλεσμα πλατιάς συστράτευσης για την αριστερά και το κίνημα της ανατροπής που έχει ανάγκη η εποχή μας. Εκτιμά ότι οι αγώνες και οι μετωπικές πολιτικές διεργασίες του προηγούμενου διαστήματος έχουν ωριμάσει τη δυνατότητα και σε άλλους αγωνιστές και δυνάμεις. Παλεύει για τη συσπείρωση και την συνεργασία αγωνιστών και πολιτικών δυνάμεων που συμφωνούν σε αυτή την κατεύθυνση.
Δεν σκοπεύουμε να χαρίσουμε τις νίκες του κινήματος σε μια «προοδευτική» κυβέρνηση που θα βάλει φρένο στη δυναμική τους στο όνομα της «ανασυγκρότησης της οικονομίας». Παλεύουμε για να αποκτήσει η οργανωμένη εργατική τάξη τη δύναμη να επιβάλλει τη δικαίωση των διεκδικήσεών της με τις δικές της δυνάμεις. Αυτές οι διεκδικήσεις, που δεν είναι μόνο οικονομικές, είναι η «ψυχή» ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού προγράμματος.
23. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να απευθυνθεί, στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος και χωρίς αποκλεισμούς, για συνεργασία σε όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις μάχες και στις εκλογές. Είναι μία ξεκινημένη, και πετυχημένη, συνεργασία σε συνδικάτα, αυτοδιοικητικά σχήματα, στα ΕΑΑΚ στις σχολές. Θα είναι και μια έμπρακτη απάντηση σε όσους λένε ότι ο αντικαπιταλισμός είναι περιχαράκωση ενώ η ενότητα υπηρετείται από την προσαρμογή σε ένα ψεύτικο ρεαλισμό.
Οι δυνατότητες που ανοίγονται για μια τέτοια συνεργασία φάνηκαν με τη μαζική ανταπόκριση στην πρωτοβουλία για την κοινή εκδήλωση αυτών των δυνάμεων στον κινηματογράφο Στούντιο στις 19 Δεκέμβρη.
Οι συντρόφισσες και σύντροφοι του ΣΕΚ που μαζί με πολλές/ούς συντρόφισσες/ους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατήσαμε για την επιτυχία στο Στούντιο, θέλουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Ενωτικά και αντικαπιταλιστικά! Για να γίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολιτικό στήριγμα στο πλατύ ρεύμα αγωνιστριών/ών που έχει διαμορφωθεί μέσα στις μάχες των τελευταίων χρόνων και ψάχνει εναλλακτική πέρα από τα όρια της αριστεράς του κοινοβουλευτικού δρόμου.
