Η κυβέρνηση της ΝΔ, η πρώτη «μετα-μνημονιακή» κυβέρνηση, ολοκληρώνει την θητεία της χωρίς να έχει καμία καταστροφή να ζηλέψει από τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Το έγκλημα στα Τέμπη αποκάλυψε πόσο βαριές σωρεύονται την τελευταία δεκαετία οι συνέπειες των πολιτικών της διάσωσης του κεφαλαίου από την κρίση του σε βάρος της εργατικής τάξης αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.

επιθέσεων συνέχεια …

Υλοποιώντας, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης για λογαριασμό της αστικής τάξης, με συνέπεια και σχέδιο επιτέθηκε στο βιοτικό επίπεδο, στα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, στις κατακτήσεις των εργαζομένων: λιτότητα, βαριά φορολογία στη λαϊκή κατανάλωση ̇ ιδιωτικοποίηση και διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης ̇ ελαστικοποίηση της εργασίας (κατάργηση 5μερου – 8ωρου) ̇ νέοι περιορισμοί στο δικαίωμα στην απεργία, ηλεκτρονικό φακέλωμα σωματείων. Τις δημόσιες υπηρεσίες και τους κρίσιμους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης σαρώνει ο άνεμος της ελεύθερης αγοράς: της ενίσχυσης διευθυντικού δικαιώματος και της αξιολόγησης – πειθάρχησης των δημοσίων υπαλλήλων, εκπαιδευτικών, υγειονομικών.

Ο συνεχής υλικός και θεσμικός εξοπλισμός των κατασταλτικών μηχανισμών συνοδεύεται από σοβαρό περιορισμό των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών.

Η συγκάλυψη και οι αποφυλακίσεις εγκληματιών, το ακαταδίωκτο των κάθε λογής «αρίστων», συνοδεύεται από την ασφυκτική επιτήρηση και καταστολή των καταπιεσμένων: εκκενώσεις καταλήψεων ̇ κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου ̇ απαγόρευση κυκλοφορίας στην πανδημία ̇ περιορισμός και απαγόρευση διαδηλώσεων ̇ πανεπιστημιακή αστυνομία.

Ακόμα πιο φονική είναι η επίθεση σε πρόσφυγες και μετανάστες/στριες: άρνηση της ανθρώπινης ιδιότητάς τους ̇ καταπάτηση κάθε έννοιας ανθρώπινου δικαιώματος ̇ περισσότεροι φράχτες, συνοριοφύλακες, θαλάσσιες περιπολίες, στρατός, αστυνομία, «εθελοντές» ξενηλάτες ̇ επαναπροωθήσεις στο πέλαγος, απαγωγές και απελάσεις ̇ εγκλεισμός σε «κλειστά» κέντρα «φιλοξενίας» ̇ ξήλωμα των υποστηρικτικών δομών.

Την ίδια στιγμή, στην άλλη άκρη του ταξικού φάσματος, εργοδότες, καναλάρχες, εφοπλιστές, «επενδυτές» και Fund απολαμβάνουν την μέγιστη στοργή και φροντίδα της κυβέρνησης: «Ελευθερία» να εκπλειστηριάζουν ακίνητα και να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. «Ελευθερία» να ιδιοποιούνται τα πάντα: ασφάλιση, ναυπηγεία, λιμάνια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, σχολεία, μουσεία, νερό. Μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, μείωση και της άμεσης φορολογίας του κεφαλαίου και της μεγάλης περιουσίας. Απευθείας επιχορηγήσεις του μεγάλου κυρίως κεφαλαίου με δεκάδες δις ζεστού δημοσίου χρήματος κατά την πανδημία.

… και παιγνίδια πολέμου!

Τεράστια ποσά κατευθύνθηκαν προς την εξοπλιστική βιομηχανία των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων. Ανανεώθηκε επ’ αόριστον η παραμονή των αμερικανικών βάσεων και παραχωρήθηκαν νέες βάσεις και λιμάνια. Η αντιτουρκική ρητορική και το εθνικιστικό δηλητήριο είναι η εσωτερική όψη της επιθετικής επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κεφαλαίου, της εκστρατείας προς την νέα Μεγάλη Ιδέα των ΑΟΖ και των θαλάσσιων δρόμων μεταφοράς ενέργειας και δεδομένων. Για να κρατήσει το πάνω χέρι και την εύνοια του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη, η οποία διεκδικεί τις ίδιες περιοχές για τους ίδιους λόγους, το ελληνικό κράτος συμμαχεί με το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ κάτω από τα φτερά του δυτικού ιμπεριαλισμού. Οι αξιώσεις των καπιταλιστών της Ελλάδας στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια δεν έχουν τίποτα κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων – αντίθετα, εκθέτουν σε κίνδυνο τις ζωές τους και λειτουργούν ως εκβιασμός για την εσωτερική κοινωνική ειρήνη στο όνομα των «εθνικών συμφερόντων», δηλαδή των συμφερόντων των ισχυρών. Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ήδη μια θανάσιμη απειλή.

η νέα πλανητική κανονικότητα

Μια οικουμενικών διαστάσεων αναδιανομή πλούτου σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας, σε βάρος αυτών που με την εργασία τους συντηρούν την κοινωνία και υπέρ μιας μικρής μειοψηφίας κεφαλαιοκρατών, όπως και μια περιχαράκωση και διεύρυνση των ιμπεριαλιστικών μπλοκ, χαρακτηρίζουν τις πρώτες αυτές δεκαετίες του 21ου αιώνα. Οι πολιτικές αύξησης των ανισοτήτων ασκούνται συνειδητά, σε όλο τον κόσμο. «Ουρανοκατέβατα» βαφτίστηκαν τα μυθικά κέρδη των ενεργειακών κολοσσών. Όμως για τη μεταφορά δισεκατομμυρίων δολαρίων από τον εργατικό μισθό στα χαρτοφυλάκια των εταιρειών και στις τσέπες των μετόχων τους ευθύνονται οι πολύ γήινες πολιτικές των κυβερνήσεων. Όπως και για την «πιο δραματική ταυτόχρονη αύξηση της φτώχειας στην ιστορία».

Η αύξηση των κερδών δεν προέρχονται από μια αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής. Αντί για επενδύσεις, το κεφάλαιο προτιμά την ανακύκλωσή του στα χρηματιστήρια, στις αγορές δημόσιου χρέους, στις «φούσκες» κάθε είδους, στις διαφορές των επιτοκίων. Απομυζά κέρδη μέσω των πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων, της αναδιανομής πλούτου, της αύξησης της εκμετάλλευσης, της λεηλασίας της ζωής μας.

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις οξύνεται, εξελίσσεται σε εμπορικό και νομισματικό πόλεμο αρχικά, σε συνολική γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αργότερα. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι το προοίμιο των γιγαντιαίας κλίμακας ιμπεριαλιστικών πολεμικών συγκρούσεων που εγκυμονεί η εποχή μας: στο ευρωπαϊκό μέτωπο της Ουκρανίας, στα στενά της Ταϊβάν, στη Μέση Ανατολή, στην κεντρική Ασία, στον Αρκτικό Κύκλο, στη Λιβύη, στην Υποσαχάρια Αφρική, στην Ερυθραία, στο Σουδάν. Οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά και στρατιωτικά, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παλιές και νέες, έχουν μπει σε τροχιά σύγκρουσης, που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό γενικευμένης αντιπαράθεσης, είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η «διεθνής κοινότητα» θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ειρήνη, ή να αντιμετωπίσει την μόλυνση του περιβάλλοντος, την καταστροφή της βιοπικοιλότητας, να αποσοβήσει την επερχόμενη κλιματική απειλή για τη ζωή στον πλανήτη.

η κάλπη να δείξει τις ευθύνες

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν προεκλογικά να μας εξαπατήσουν ξανά. Ο Μητσοτάκης υπόσχεται «μισθούς Ευρώπης». Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι θα εφαρμόσει το αριστερό πρόγραμμα που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει στην πρώτη του θητεία. Ο Ανδρουλάκης παραπέμπει στη δεκαετία του ‘80 και υπόσχεται μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Πρόκειται για συνειδητά ψέματα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα σπασμένα της πανδημίας, οι κυρώσεις, ο πόλεμος, τα ψηλά επιτόκια, αναπόφευκτα οδηγούν σε νέα σκληρά μέτρα λιτότητας – και όλοι τους είναι πρόθυμοι να τα επιβάλουν προκειμένου να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα του συστήματος στο οποίο είναι αφοσιωμένοι.

Λαϊκιστικές, ακροδεξιές, εθνικιστικές, ρατσιστικές, σκοταδιστικές, ανοιχτά φασιστικές οργανώσεις και κόμματα που σπέρνουν το μίσος και τη βία ενάντια στους πιο φτωχούς, τους πιο αδύναμους, τους πιο κατατρεγμένους (μετανάστες, γυναίκες, εργάτες, ΛΟΑΤΚΙ κλπ) εμφανίζονται ως αντισυστημικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η έκφραση μιας ακόμα πιο βάρβαρης και μισάνθρωπης εκδοχής του ίδιου του συστήματος.

Άκυρο και αποχή δεν αποτελούν λύση: η απομάκρυνση των καταπιεσμένων από την πολιτική αποτελεί συνειδητό στόχο των καταπιεστών. Η συνειδητή εκλογική αποχή χάνεται μέσα στη θάλασσα της αποχής λόγω απογοήτευσης και αποπολιτικοποίησης της εργατικής τάξης και αδυνατεί να δείξει ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο διεξόδου.

στους αγώνες η ελπίδα

Μετά το έγκλημα στα Τέμπη, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στο δρόμο, απήργησαν, κατέλαβαν τα σχολεία και τις σχολές τους. Διαδήλωσαν ενάντια στο ξεχαρβάλωμα των υποδομών, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Ήταν η συνέχεια και το επιστέγασμα των αγώνων που έσπασαν την απαγόρευση των διαδηλώσεων και απέτρεψαν την εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας ̇ του αντιφασιστικού κινήματος και της μεγαλειώδους συγκέντρωσης έξω από το εφετείο ̇ των νικηφόρων αγώνων της efood και της Cosco ̇ της πάλης ενάντια στην αξιολόγηση – κρατική χειραγώγηση ̇ του κινήματος των καλλιτεχνών ̇ των αγώνων ενάντια στην πατριαρχία, στις γυναικοκτονίες, στους βιασμούς.

Το κίνημα αυτό βρήκε τις αντηχήσεις του στις μεγάλες απεργίες στη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Οι εργαζόμενοι παλεύουν για αυξήσεις στους μισθούς, οι οποίοι διαβρώνονται από την ακρίβεια. Παλεύουν για ενίσχυση των δημόσιων συστημάτων υγείας και αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Η Γαλλία δείχνει το δρόμο, με τις μεγαλύτερες εδώ και χρόνια διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης.

Αυτοί οι αγώνες είναι ζωτικής σημασίας. Όμως δεν αρκούν. Μόλις το κίνημα υποχωρήσει, μόλις η πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα αποκατασταθεί, τότε οι επιθέσεις ξαναρχίζουν με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα. Η αστική τάξη δε συμβιβάζεται. Είναι αποφασισμένη να περάσει το αντικοινωνικό της πρόγραμμα μέχρι τέλους. Για να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο, πρέπει να συγκρουστούμε εφ’ όλης της ύλης, με τον πυρήνα του αστικού προγράμματος, στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Όπως απέδειξε «η πρώτη φορά αριστερά», οι διαχειριστικές πολιτικές προτάσεις και οι τεχνοκρατικοί ακροβατισμοί που προτείνουν ΜΕΡΑ25 – ΛΑΕ οδηγούν στην ήττα. Ούτε η πολιτική του ΚΚΕ αποτελεί διέξοδο: η κοινοβουλευτικού τύπου αντιπολίτευση, το γραφειοκρατικό πατρονάρισμα σωματείων και συλλόγων, η άρνηση της αυτοοργάνωσης των αγώνων, οι διασπαστικές τακτικές στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, ο περιορισμός των διεκδικήσεων στα πλαίσια του «εφικτού» και των μορφών πάλης στο πλαίσιο της νομιμότητας, η πατριωτική ρητορική που υποτάσσει τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων στα «εθνικά» συμφέροντα της αστικής τάξης – όλα αυτά κάνουν τελείως κούφια τη μεγαλόστομη ρητορική του κόμματος.

αντικαπιταλιστική, επαναστατική διέξοδος

Μόνο η ενίσχυση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή των ταξικών – πολιτικών συσχετισμών. Μόνο η ενοποίηση των αγώνων πάνω σε ένα ταξικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, μπορεί να αμφισβητήσει την πολιτική κυριαρχία του κεφαλαίου. Για να διαδοθεί ένα πολιτικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει:

• Γενναία αύξηση των μισθών με ταυτόχρονη μείωση των ωρών εργασίας
• Ολική επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων
• Αποκατάσταση και επέκταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων
• Προστασία της εργασίας, απαγόρευση των απολύσεων, έλεγχο της αγοράς εργασίας
• Μαζικές δημόσιες επενδύσεις στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην ασφάλιση, στην κοινωνική πρόνοια, σε ζωτικής σημασίας υποδομές
• Μαζικές δημόσιες επενδύσεις για την προστασία και αποκατάσταση του περιβάλλοντος
• Σεβασμό στα δικαιώματα όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από φυλή, φύλο, θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό
• Αφοπλισμό της αστυνομίας και κατάργηση των ΜΑΤ, ΥΑΤ, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ, ΔΡΑΣΗ
• Σύνορα ανοιχτά ̇ άσυλο, στέγη, εκπαίδευση και χαρτιά για πρόσφυγες και μετανάστες
• Διεθνιστική πολιτική ειρήνης και συνεργασίας των λαών, στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο

Προϋπόθεση για να γίνουν αυτά είναι η κοινωνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο της παραγωγής των βασικών αγαθών, των υποδομών, των ΜΜΕ, του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση των ιδιοκτητών ̇ ο έλεγχος των εργαζομένων στην οικονομία και στους θεσμούς της διοίκησης ̇ η απαλλοτρίωση όσων επιχειρήσεων κλείνουν ̇ η σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η επαναστατική ρήξη και έξοδος από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να υλοποιηθεί μόνο από μια εργατική εξουσία την οποία θα έχει εγκαταστήσει, θα ελέγχει και θα ανακαλεί η ίδια η εργατική τάξη, αυτοοργανωμένη σε επιτροπές βάσης στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς. Από αντικαπιταλιστικές επαναστατικές δυνάμεις που θα στηρίζονται στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης.

με την ανεξάρτητη, αντικαπιταλιστική, αριστερά

Την πολιτική έκφραση μιας τέτοιας αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής κι επαναστατικής δύναμης παλεύουμε να οικοδομήσουμε στο πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μιας δύναμης που η προοπτική της θα ξεπερνάει τα πλαίσια της διαχειριστικής, ρεφορμιστικής, σταλινικής και πατριωτικής αριστεράς και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Που θα παλεύει για την αυτοοργάνωση και ενότητα του εργατικού κινήματος πάνω στο αντικαπιταλιστικό – επαναστατικό πρόγραμμα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελείται από οργανώσεις και αγωνιστές που συμμετέχουν με συνέπεια και έχουν καθοριστικό ρόλο σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο, τον πόλεμο, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την καταπίεση κάθε είδους. Παρά τα (ουκ ολίγα) προβλήματα και ταλαντεύσεις, αποτελεί τη μακροβιότερη ενωτική προσπάθεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που διαρκεί σχεδόν 15 χρόνια.

Η στήριξη μιας τέτοιας προοπτικής στις εκλογές είναι η μόνη ψήφος που δεν είναι χαμένη. Τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσουμε με τη λογική του μικρότερου κακού, όπως τίποτα δεν κερδίσαμε έως τώρα. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με έναν περισσότερο ή έναν λιγότερο ρεφορμιστή βουλευτή που θα κατεβάζει επερωτήσεις στη Βουλή. Τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί απέχοντας. Στις εκλογές χρειάζεται να δοθεί το μήνυμα ότι ενισχύεται το πιο συνειδητό και αποφασισμένο ρεύμα του εργατικού κινήματος ̇ να ανεβεί η αυτοπεποίθηση των αντικαπιταλιστών αγωνιστών και αγωνιστριών, γιατί αυτοί και αυτές θα αποτελέσουν την προμετωπίδα των αγώνων την επόμενη μέρα.

Καλούμε εργαζόμενους, νεολαία, γυναίκες, πρόσφυγες και μετανάστες, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, όλους τους/ τις καταπιεσμένους/ες να πυκνώσουν τις γραμμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να παλέψουμε μαζί στους αγώνες και στις κάλπες.