Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
ΜΕΤΩΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ 

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17/6/2012, με τις αντιστάσεις που κατέγραψαν στον αφόρητο εκβιασμό, την πρωτοφανή πίεση και τρομοκρατία που ασκήθηκε στον Ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους, από το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος και της διαπλοκής, μέσα και έξω από τη χώρα, μας κάνει αισιόδοξους.

 

Βεβαίως, όπως απέδειξαν και αυτές οι εκλογές, η ψήφος μονάχα δεν φτάνει για να αλλάξει η κοινωνία, ούτε για να ανατραπεί το μνημόνιο και το  σύστημα. Στην ουσία το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης είναι επικίνδυνο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που θα κληθούν να σηκώσουν τα νέα βάρη του βαθέματος της κρίσης, ιδιαίτερα τώρα, που το αποτέλεσμα είναι δυσμενές για την κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, ενώ θα αφήσει στο απυρόβλητο όσους καταχράστηκαν το δημόσιο πλούτο και οδήγησαν σε καταστροφή τη χώρα και το λαό.

 

Οι διαχωριστικές λογικές που και σ’ αυτές τις εκλογές, κυριάρχησαν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, ήταν καταστροφικές και πρακτικά βοήθησαν τον αντίπαλο. Για να είμαστε σαφείς, δεν εννοούμε μόνο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που επέμειναν στον πλήρη διαχωρισμό των δικών τους δράσεων, πρωτοβουλιών, συγκεντρώσεων και απόψεων, από τους υπόλοιπους. Ούτε μόνο τον ενδοαριστερό, εκ των πραγμάτων, εμφύλιο που εκτυλίχθηκε σ’ αυτή την προεκλογική  περίοδο, εντονότερα από την αμέσως προηγούμενη. Εννοούμε μια μικροαστική και επικίνδυνη κουλτούρα διαχωρισμού, που υφίσταται σε όλο σχεδόν το φάσμα των αριστερών δυνάμεων και εκφράζεται με καχυποψία και πολεμική απέναντι σε όποιον «δεν είναι δικός μας». Αλλά και τις μικροκομματικές ιδιοτέλειες και την αλαζονεία της Άποψης, που την εντείνουν και ακυρώνουν την όποια σύνθεση είναι απαραίτητη στην κρίσιμη συγκυρία,. Αλλά κυρίως στραγγαλίζει την αυτονομία του εργατικού κινήματος, εντείνει τον κατακερματισμό του, εξαφανίζει την έννοια της ταξικής αλληλεγγύης, εγκλωβίζει ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του κομμουνιστικού και  αντικαπιταλιστικού κινήματος,  με στρεβλό τρόπο, στο δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» με αποτέλεσμα να αναλωθούμε ξανά, σε έναν εμφύλιο που είχε τελικά νικητή τον εχθρό, το κεφάλαιο. Χρειάζεται επομένως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η συγκρότηση ενός Μετώπου  πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που θα διεκδικήσει τη σύνδεση των άμεσων  αιτημάτων  με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

 

Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα να βρεθούν εκείνες οι ταξικές πολιτικές δυνάμεις που θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα και θα βοηθήσουν την εργαζόμενη κοινωνία να οργανωθεί και να κινητοποιηθεί στην κατεύθυνση της ενοποίησης της εργατικής τάξης και της συμμαχίας με τα άλλα καταπιεσμένα και εξαθλιωμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

 

Μια σημαντική μάχη δεν κερδήθηκε. Ο ταξικός πόλεμος ενάντια στους τοκογλύφους και στο διεθνές και ντόπιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τους υπηρέτες του συνεχίζεται! Παρότι σκληρότερος, συνεχίζεται από καλύτερες θέσεις για το εργατικό και λαϊκό κίνημα.