Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη θα διεξαχθούν στο φόντο της ραγδαίας επιδείνωσης της οικονομικής και γεωπολιτικής θέσης του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Οικονομικά χάνεται για την ΕΕ η µάχη της παραγωγικότητας και των νέων τεχνολογιών µε τους δύο άλλους ισχυρούς πόλους, τις ΗΠΑ και την Κίνα και αυτή η συνθήκη συμπίπτει με την παρατεταμένη καθήλωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της ζώνης του Ευρώ. Γαιοπολιτικά, η αδυναµία στήριξης της Ουκρανίας µε εξοπλισµό χειροτερεύει την κατάσταση στο µέτωπο, οι ΗΠΑ πιέζουν για αύξηση των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δαπανών στο 2% ώστε να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ενώ η διαγραφόµενη επάνοδος του Τραµπ στον Λευκό Οίκο προκαλεί νευρικότητα στα όρια του πανικού, καθώς δεν είναι απίθανη μια αποσύνδεση των ΗΠΑ του τύπου: «βγάλτε τα πέρα µόνοι σας µε τη Ρωσία, εµείς έχουµε να ασχοληθούµε µε την Κίνα».

 

Στο έδαφος της πολλαπλής κρίσης και των αδιεξόδων διαχείρισης του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού εκδηλώνονται τα πολεμικά σχέδια της ακροκεντρώας διαχείρισης της ΕΕ: Από την ακραία επικίνδυνη πολεμοκάπηλη εκδοχή Μακρόν για αποστολή στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό έδαφος έως την «ηπιότερη» κατακόρυφη αύξηση της στρατιωτικοποίησης που επέλεξε το σύνολο των αστικών επιτελείων της ΕΕ. Επιπρόσθετα μαζί με το νέο ρατσιστικό Σύμφωνο μετανάστευσης και τον τριπλασιασμό των δαπανών για την FRONTEX εξελίσσεται η κλιμάκωση της αυταρχικοποίησης των κυβερνήσεων της ΕΕ απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό» των κοινωνικών κινημάτων. Σε κεντρικές αστικές δημοκρατίες της ΕΕ έχουν φτάσει να βαφτίζουν αντισημιτισμό και να απαγορεύουν την παραμικρότερη έκφραση αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης. Όλα τα παραπάνω είναι συνθήκες που αποτελούν καύσιμη ύλη για την ακροδεξιά προκλητικότητα. Εν όψει των ευρωεκλογών παραδοσιακά και νέου τύπου ακροδεξιά κόμματα της ΕΕ φιλοδοξούν βάσιμα να αποσπάσουν σημαντικότερα τμήματα εκλογικού ακροατηρίου από τα κόμματα της δεξιάς και της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας/κεντροαριστεράς, στη βάση της υποτιθέμενης εναντίωσής τους στο ευρωπαϊκό κατεστημένο με όρους εθνικής προτίμησης, κόντρα στην προσφυγική «απειλή», στην φεμινιστική και ΛΟΑΤΚΙ διεκδίκηση, ξαναζεσταίνοντας εξαιρετικά παλιά και φιλικά στο σύστημα υλικά: «Πατρίδα, Θεός, Οικογένεια, Επιχειρήσεις» όπως λέει η αγαπημένη επωδός της Μελόνι.

 

Η αριστερά πανευρωπαϊκά χρειάζεται να ορθώσει μια διαφορετική αντι-ευρωπαϊκή εναλλακτική: Εκείνη της εργατικής – αριστερής – διεθνιστικής αμφισβήτησης της ΕΕ με όρους ρήξης και ανατροπής. Στην Ελλάδα ένα χρόνο μετά από την νίκη Μητσοτάκη που συσπείρωσε το σύνολο των αστικών δυνάμεων σε συμμαχία με την μεσαία τάξη έχουμε την εκδήλωση ρηγμάτων και αποσυσπείρωσης αυτού του κοινωνικού μπλοκ με προεξάρχουσα την σύγκρουση της κυβέρνησης με τον επιχειρηματικό όμιλο Μαρινάκη. Το κίνημα αλληλεγγύης στα θύματα του εγκλήματος των Τεμπών, το μεγαλειώδες φοιτητικό και το εκπαιδευτικό κίνημα αντίστασης στην ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, η πολιτική φθορά της δεξιάς στις αυτοδιοικητικές εκλογές παρά την τραγικά ανεπαρκή αντιπολιτευτική παρουσία των δυνάμεων του λεγόμενου «προοδευτικού κέντρου» είναι δείγματα των δυνατοτήτων. Στις ευρωεκλογές θέλουμε να ψαλιδιστεί ακόμα περισσότερο η ταξική υπεροψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να αποκρουστεί η άνοδος των διαφορετικών εκδοχών της ακροδεξιάς και των ναζιστικών μορφωμάτων.

 

Μια τέτοια πολιτική απάντηση είναι ανίκανα να δώσουν τα αστικά κόμματα του «προοδευτικού κέντρου» ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ όσο και το πολιτικό προσωπικό της ΝΕΑΡ που υπερασπίζεται την μνημονιακή, φιλο-ΕΕ, φιλο-ατλαντική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015-19. Αντικειμενικά τα διαθέσιμα ευρωψηφοδέλτια για να δοθεί αυτή η μάχη είναι κυρίως εκείνα του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΜΕΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά. Από την μεριά μας διατηρούμε πολιτικές διαφωνίες και με τα τρια παραπάνω πολιτικά σχέδια. Για παράδειγμα όσον αφορά τη γραμμή τους απέναντι στην ΕΕ σαφώς διαφέρουν (π.χ. εναντίωση με την ΕΕ (ΚΚΕ), ρήξη και αποδέσμευση από αυτήν (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ή «είτε μέσα είτε έξω» με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα αντιλιτότητας κ.λ.π. (ΜΕΡΑ 25)). Παρ’ ότι προτιμάμε την θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τις άλλες δύο εκδοχές, η πραγματικότητα είναι ότι και τα τρία σχέδια έχουν κοινό παρονοµαστή την υποβάθµιση της σηµασίας του µεταβατικού προγράµµατος στο όνοµα του οποίου είναι αναγκαία η σύγκρουση και η ρήξη µε την ΕΕ και την Ευρωζώνη και αναπόφευκτη κατάληξη η έξοδος.

 

Όπως στις εκλογικές αναμετρήσεις της περασμένης χρονιάς, έτσι και στις ευρωεκλογές, επιλέγουμε να προτείνουμε ως χρησιμότερη την κριτική ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν επιλέγουμε επιπρόσθετα την κριτική υποστήριξη στο ΚΚΕ ή στο ΜΕΡΑ25 γιατί ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος στον πολιτικό συντηρητισμό και τον σεχταρισμό εντός της Αριστεράς. Ενώ ψήφος στο ΜΕΡΑ25 είναι ψήφος σε μια ετεροχρονισμένη μεταμοντέρνα αναπαλαίωση των αδυναμιών και αδιεξόδων της αριστερής κριτικής στην ηγεσία Τσίπρα μέχρι και τη μνημονιακή στροφή του 2015. Ιδιαίτερα μετά από την επιτυχία των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η συγκρότηση ενός νέου μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς – στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος και όχι με τη μέθοδο του ελάχιστου κοινού παρονομαστή – είναι για εμάς μονόδρομος και άμεση προτεραιότητα και χρειάζεται να υποστηριχτεί στις επικείμενες ευρωεκλογές. Μια τέτοια αντικαπιταλιστική συγκρότηση δεν περιορίζεται στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε αφορά μια ευκαιριακή ή βιαστική διεύρυνσή της. Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προκύψει με παράκαμψη των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή σε αντιπαράθεση με αυτές. Παρά τις πολιτικές αδυναμίες που έχουν οδηγήσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε καθήλωση τα τελευταία χρόνια (ιδιαίτερα στον τρόπο άσκησης πολιτικής, από το σύνολο και τις επί μέρους δυνάμεις της με τα “συμμετρικά” λάθη του σεχταρισμού και του οπορτουνισμού να επαναλαμβάνονται) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει ένα μέτωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με πανελλαδική αναγνωρισιμότητα και καταγραφή που ενίσχυσε την ενότητα στη δράση, τον συσχετισμό και την παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε κοινωνικούς χώρους και κινήματα. Επιπλέον η συμπόρευση των δυνάμεών της χαρακτηρίστηκε από αξιόλογη και προωθητική προγραμματική συμφωνία, με θετικές μετατοπίσεις σε κρίσιμα και “δύσβατα” ζητήματα (“εθνικά θέματα”, εθνικισμός, ελληνο-τουρκικός ανταγωνισμός και πόλεμος – αντιρατσισμός και αντισεξισμός), στο πλαίσιο μιας αντικαπιταλιστικής-ανατρεπτικής στρατηγικής.

 

Από τη μεριά της Πολιτικής Οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα» επιλέγουμε την εκλογική μας στάση έχοντας στραμμένο το βλέμμα στην επόμενη μέρα των Ευρωεκλογών: στην υπερεπείγουσα αναγκαία συζήτηση για την συγκρότηση ενός νέου αντικαπιταλιστικού πόλου που θα μπορέσει να ανταποκριθεί με επάρκεια στις ανάγκες ταξικής σύγκρουσης με τα αστικά επιτελεία, όσο και να ενώσει δυνάμεις στην πολιτική προοπτική της ανατροπής του συστήματος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

διαβάστε περισσότερα: https://www.redtopia.gr/i-politiki-organosi-kokkino-nima-gia-tis-evroekloges-tis-9is-iouni/