1. Το έγκλημα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη φτάνει στο ακρότατο δολοφονικό του επίπεδο, επιβάλλοντας, πέρα από την ισοπέδωση μέσω βομβαρδισμών και τους θανάτους δεκάδων χιλιάδων αμάχων και παιδιών, ακόμα και λιμό ως έσχατο όπλο για τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Είναι μια δεύτερη Νάκμπα, πολύ χειρότερη και από αυτή του 1948, και γίνεται με τη στήριξη, την ανοχή ή την αδιαφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ισχυρών του πλανήτη, σε Δύση και Ανατολή. Το σχέδιο για κατάληψη της Πόλης της Γάζας είναι μέρος της «τελικής λύσης» για την πλήρη κατάκτηση της Γάζας και την εκδίωξη τoυ Παλαιστινιακού λαού. Παράλληλα, με την επέκταση των εποικισμών (οι οποίοι έχουν αυξηθεί δραματικά τα τελευταία δύο χρόνια) στη Δυτική Όχθη, διακηρυγμένος στόχος είναι η οριστική ενσωμάτωσή της, η δημιουργία συνθηκών που θα κάνουν αδύνατη ακόμα και την βιωσιμότητα αυτόνομων παλαιστινιακών θυλάκων, με κλιμακούμενες κινήσεις εθνοκάθαρσης κι εκεί. Η συζήτηση περί «Ριβιέρας» στη μαρτυρική Γάζα δεν είναι προπαγανδιστικό τρικ των Τραμπ-Νεντανιάχου, αλλά πραγματικό σχέδιο που αναδεικνύει τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν διστάζει να μετατρέψει μια γενοκτονία σε ευκαιρία για μπίζνες. Μόνο λόγω της ηρωικής αντίστασης σε Γάζα και Δυτική Όχθη, την οποία ο στρατός του Ισραήλ δεν έχει καταφέρει να συντρίψει, καθώς και του τεράστιου κινήματος παγκόσμιας υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού, έχουν αναγκαστεί κάποιες κυβερνήσεις και καθεστωτικά ΜΜΕ να αλλάξουν τη στάση και τη ρητορική τους για να αποστασιοποιηθούν δημόσια από ένα κράτος που διαπράττει γενοκτονία.

2. Ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και αραβικά τυραννικά καθεστώτα προσπαθούν να κατευνάσουν το κίνημα, προβάλλοντας ένα εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο αποδέχεται το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε μια ανάπηρη εθνική αυτοδιάθεση με προϋπόθεση την εκμηδένιση της παλαιστινιακής αντίστασης. Η επαναφορά της συζήτησης περί λύσης των 2 κρατών επανήλθε στο προσκήνιο μετά από διάσκεψη του ΟΗΕ, με πρωτοβουλία της Γαλλίας και της Σαουδικής Αραβίας, όπου εκδόθηκε Διακήρυξη που επιδιώκει να επαναφέρει αυτή την προοπτική. Συνέχεια αυτής της πρωτοβουλίας είναι η ανακοίνωση περί αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους από Γαλλία, Μ. Βρετανία, Καναδά, Αυστραλία κ.α. Η Διακήρυξη ζητά «την ανάπτυξη μιας προσωρινής διεθνούς αποστολής σταθεροποίησης», η οποία δεν θα σήμαινε τίποτε άλλο παρά μια δύναμη κατοχής για τον έλεγχο της Γάζας και τον αφοπλισμό όλων των παλαιστινιακών οργανώσεων, ακόμα και της Παλαιστινιακής Αρχής. Ενώ η διακήρυξη δεν θέτει όρια στo υπέρ-στρατιωτικοποιημένo Ισραήλ, απαιτεί ένα παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα χωρίς να ενώνονται μεταξύ τους και με προϋπόθεση «να μην είναι στρατιωτικοποιημένο και να είναι έτοιμο να εργαστεί για ρυθμίσεις ασφαλείας επωφελείς για όλα τα μέρη». Ήδη η δοσιλογική ηγεσία του Μαχμούντ Αμπάς έσπευσε να αποδεχτεί τη Διακήρυξη, τον αφοπλισμό και την αποστρατικοποίηση μιας μελλοντικής παλαιστινιακής οντότητας (που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κράτος) καθώς συνεργάζεται εδώ και χρόνια με το Ισραήλ για την καταστολή της παλαιστινιακής αντίστασης στη Δυτική Όχθη. Ένα παλαιστινιακό κράτος όπως σχεδιάζεται, θα είναι όπως τα «Μπαντουστάν» της Νότιας Αφρικής του Απαρτχάιντ, που θα παρέχουν φθηνό εργατικό δυναμικό στον ισραηλινό καπιταλισμό. Επιπλέον, μια τέτοια «λύση» θα στερούσε από όλους τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες την επιστροφή στην πατρίδα τους από την οποία εκδιώχθηκαν το 1948 και το 1967.

ΗΠΑ και Ισραήλ αντιδρούν ακόμα και στη συμβολική κίνηση διπλωματικής αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους, θεωρώντας ότι τώρα έχουν την ευκαιρία να προωθηθεί η «τελική λύση», όπου δεν θα υπάρχει ούτε η σημερινή Παλαιστινιακή Αρχή του Αμπάς. Δεν είναι η πρώτη φορά ιστορικά που ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν διαφορετική στάση από αυτή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, π.χ. βρέθηκαν σε άλλα στρατόπεδα στην Κρίση του Σουέζ το 1956 (όταν οι ΗΠΑ βρήκαν την ευκαιρία να βάλουν ταφόπλακα στην υπό κατάρρευση τότε γαλλοβρετανική αποικιοκρατία) ή στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003. Αυτή η διαφοροποίηση σήμερα συνδέεται περισσότερο με την προσπάθεια της ΕΕ (με εσωτερικές αντιθέσεις βέβαια) να αναζωογονήσει τον ρόλο της στη διεθνή σκηνή, σε μια εποχή γενικευμένης πολεμικής προετοιμασίας. Επιπλέον, η στήριξη μιας γενοκτονίας από τη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ και των ΗΠΑ υπονομεύει στην εκλογική βάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, την αντιρωσική στρατηγική της ΕΕ στο όνομα της στρατιωτικής βίας από τη Ρωσία, καθώς και την αποδοχή από τους εργαζόμενους των ευρωπαϊκών χωρών της απότομης στροφής στην πολεμική οικονομία ως αναγκαία "άμυνα του δυτικού, φιλελεύθερου κόσμου στην εξ ανατολών επιθετικότητα".

3. Τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή συνδέονται με τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στον πλανήτη, στη νέα πολεμική φάση (έκφρασή της ήταν και ο σύντομος πόλεμος των ΗΠΑ-Ισραήλ με το Ιράν) που έχει μπει ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός. Όπως το ολοκαύτωμα ήταν μια γενοκτονία όπου τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργούσαν ως «βιομηχανικά εργοστάσια τεϊλορισμού-φορντισμού», η γενοκτονία στη Γάζα φέρει τα στοιχεία της ένταξης νέων ζωνών στο πεδίο του καπιταλισμού στον υπέρτατο και φονικό βαθμό. Η σχεδόν πλήρης υπαγωγή της έρευνας στη στρατιωτική βιομηχανία, η μετατροπή πανεπιστημίων σε πολεμικά εργαστήρια, ο ολοκληρωτικός έλεγχος των προσωπικών δεδομένων του (κατεχόμενου) πληθυσμού, η μαζική παρακολούθηση και δυνατότητα εξόντωσης κάθε «στόχου» όχι σε στρατιωτικές ζώνες, αλλά στην καθημερινή διαβίωσή του είναι στοιχεία μιας νέας εποχής και η Παλαιστίνη είναι εικόνα από το μέλλον. Παράλληλα, η έξαρση των ανταγωνιστικών δίπολων, οι νέες ιμπεριαλιστικές μοιρασιές χωρών και αγορών, επιταχύνουν την επιδίωξη ΗΠΑ και Ισραήλ (ανεξαρτήτως προέδρων και κυβερνήσεων) για τη δημιουργία της «Νέας Μέσης Ανατολής», με στόχο να ενταχθούν σε αυτή Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν και Σουδάν. Μια συμμαχία που προϋποθέτει την αναγνώριση του σιωνιστικού κράτους από τις αραβικές χώρες και την προώθηση ενός οικονομικού διαδρόμου Ινδίας-Κόλπου-Ισραήλ-Ευρώπης ως αντίβαρο στον κινεζικό «Δρόμο του Μεταξιού» που έχει ως βασικό κρίκο στην περιοχή το Ιράν. Πριν την 7η Οκτώβρη ήταν δρομολογημένη η αναβίωση των «Συμφωνιών του Αβραάμ», οι οποίες αποκατέστησαν τις σχέσεις του Ισραήλ με τα Η.Α.Ε. και το Μπαχρέιν. Ο ακρογωνιαίος λίθος στη «Νέα Μέση Ανατολή» θα είναι μια συμφωνία Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων, πέρα και πάνω από την «απενεργοποίηση» της Χαμάς και της Χεζμπολά, προϋποθέτει την μακροπρόθεσμη ήττα και συνθηκολόγηση του Ιράν.

Η νέα εποχή είναι πολύ πιο πολύπλοκη και ασταθής. Η Κίνα τα τελευταία χρόνια κάνει αθόρυβα σημαντικότατες διπλωματικές κινήσεις με κεντρικό στόχο την αποκατάσταση των σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας. Οι δύο χώρες πολεμούσαν ή πολεμούν εδώ και χρόνια σε prοxy wars (πολέμους δια αντιπροσώπων) στην Υεμένη και τη Συρία, ενώ στηρίζουν διαφορετικές ένοπλες οργανώσεις σε Λίβανο και Ιράκ. Με διαμεσολάβηση της Κίνας όμως αποκατέστησαν διπλωματικές σχέσεις και βρίσκονται σε διάλογο ακόμα και για συνεργασία. Η Σαουδική Αραβία έχει ενταχθεί στα BRICS, αλλά διαπραγματεύεται με τη Δύση για την «επόμενη μέρα» στη Μέση Ανατολή. Παρόμοια στάση έχει και η Τουρκία, που πέτυχε μια σημαντική νίκη στη Συρία, αλλά δυσκολεύεται να επιτύχει τους στόχους της, καθώς έρχονται σε αντιπαράθεση με αυτούς του Ισραήλ. Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής των BRICS στις 6 Ιουλίου του 2025 δεν χρησιμοποιείται ο όρος γενοκτονία για αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, και οι χώρες-μέλη όχι μόνο δεν έχουν λάβει κανένα μέτρο κατά του κράτους-τρομοκράτη, αλλά συνεχίζουν κανονικά τις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, ακόμη και το εμπόριο όπλων. Συγκεκριμένα η Κίνα αποτελεί ως χώρα τον μεγαλύτερο εισαγωγέα του Ισραήλ (αν θεωρήσουμε την Ε.Ε. ως ενιαία οντότητα η Κίνα έρχεται 2^η) με εξαγωγές ύψους 19 δις δολαρίων το 2024. Η δε Ρωσία είχε με το Ισραήλ εμπορικές συναλλαγές της τάξης των 4 δις στο 2024. Κίνα και Ρωσία δεν έχουν χαρακτηρίσει με καμιά επίσημη δήλωσή τους τη γενοκτονία στη Γάζα ως τέτοια. Με εξαίρεση τη Νότια Αφρική οι χώρες των BRICS δεν έχουν λάβει κανένα διπλωματικό μέτρο, ούτε καν συμβολικά, ενώ συνεχίζουν κανονικά τις εμπορικές τους σχέσεις με το Ισραήλ.

Παρά τις διαφορές τους, όλες οι ιμπεριαλιστικές δυτικές χώρες και όλα τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα συμφωνούν στην εξαφάνιση κάθε Αντίστασης στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο, την Υεμένη. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν τόσο τα σχέδια πλήρους εθνοκάθαρσης, όσο και αυτά για τη δημιουργία μιας υποτυπώδους (αφοπλισμένης, εξαθλιωμένης και εξαρτημένης) παλαιστινιακής οντότητας. Η σφαγή των Παλαιστινίων όμως δεν χωνεύεται εύκολα και υπονομεύει όχι μόνο τη μακροημέρευση των «συμφωνιών του Αβραάμ» αλλά και την ίδια την κοινωνική και πολιτική συνοχή των αραβικών καθεστώτων. Το παράδειγμα της αντίστασης είναι επικίνδυνο ειδικά για καθεστώτα όπως της Ιορδανίας ή της Αιγύπτου. Εξεγέρσεις και επαναστάσεις σε αυτές τις χώρες δεν είναι απίθανες, έχουν συμβεί στην πρόσφατη ιστορία και αν επαναληφθούν πολλά από τα σημερινά δεδομένα θα ανατραπούν.

4. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι αυτή που τους χαλάει τα σχέδια, θυμίζοντας σε όλους μας τη σημασία της πάλης των λαών. Οι Παλαιστίνιοι, κάθε ηλικίας, άντρες, γυναίκες, παιδιά ένοπλοι μαχητές ή άοπλοι πολίτες, αρνούνται να εγκαταλείψουν τη γη τους, μάχονται όπως μπορούν.

Το στρατιωτικό και πολιτικό σχέδιο του Νετανιάχου είναι αμφίβολο μακροπρόθεσμα και η κρίση στο ίδιο το Ισραήλ βαθαίνει με διχασμό όχι μόνο πολιτικό αλλά ακόμα και με αντικρουόμενα συμφέροντα εθνοθρησκευτικών κοινοτήτων εντός του εβραϊσμού. Το κράτος του Ισραήλ είχε εκ γενετής διχαστικές γραμμές στο εσωτερικό του: Εθνικές, καθώς οι Εβραίοι ευρωπαϊκής καταγωγής Ασκενάζι είναι η οικονομική, κοινωνική ελίτ με τους υπόλοιπους να είναι πολίτες β’ κατηγορίας. Θρησκευτικές, με τους υπερορθόδοξους Εβραίους να απολαμβάνουν προκλητικά προνόμια σε βάρος των υπολοίπων. Κοινωνικές, με τη σύγκρουση κοσμικότητας και θρησκευτικού φανατισμού. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνονται διαρκώς, και μετά τον πόλεμο στη Γάζα (όποια κι αν είναι η έκβασή του) η επιρροή των πιο αντιδραστικών στοιχείων, η φασιστικοποίηση στο εσωτερικό του κράτους φέρουν τη σπορά αυτοκαταστροφικών καταστάσεων που υπονομεύουν τη μακροπρόθεσμη δυνατότητα επιβίωσης του σιωνιστικού μορφώματος. Η ραγδαία άνοδος της μετανάστευσης ισραηλινών πολιτών σε Ευρώπη και ΗΠΑ, η ροπή επιστροφής Εβραίων σε άλλες χώρες αντιστρέφουν για πρώτη φορά μια τάση δημογραφικής ανόδου που είναι αναγκαία για την ύπαρξη του Ισραήλ (π.χ με την ενίσχυσή του τις προηγούμενες δεκαετίες από Εβραίους των ΗΠΑ και της πρώην ΕΣΣΔ). Επιπλέον, σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον, η «ασυλία» που διαθέτει το Ισραήλ για τα εγκλήματά του δεν μπορεί να είναι πλέον ανεκτή, όχι λόγω της στάσης κυβερνήσεων, αλλά εξαιτίας της μαζικής μετατόπισης των λαών (και της νεολαίας ακόμα περισσότερο) σε θέσεις υπέρ του παλαιστινιακού λαού.

Αν και μειοψηφικές, είναι εξαιρετικά σημαντικές και οι δράσεις μέσα στο Ισραήλ ενάντια στη Γενοκτονία. Παράλληλα, πρωταγωνιστικό ρόλο στο κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό διεθνώς, έχουν μέλη εβραϊκών κοινοτήτων. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ευρύτερες τεράστιες διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης Νετανιάχου (οι οποίες προϋπήρχαν της 7ης Οκτώβρη 2023 κι έχουν βασικό στοιχείο την πολυδιάστατη εσωτερική σύγκρουση), η γενοκτονία διαπράττεται με μια αρκετά ευρεία συναίνεση, σε ένα κράτος που έχει εθιστεί στον θεσμικό ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό ως ενιαία πολιτική σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων (και των κοσμικών, αντιπολιτευόμενων κομμάτων)

5. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση, η δράση των αντι-σιωνιστών Εβραίων κι ένα παγκόσμιο κίνημα διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι οι μόνοι παράγοντες που μπορούν να βάλουν τέλος στη σφαγή και μακροπρόθεσμα να δικαιώσουν τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και τις θυσίες του. 

Η πάλη των λαών είναι αυτή που μπορεί να σταματήσει τη γενοκτονία και τις αντιδραστικές «λύσεις». Διότι η Παλαιστίνη είναι ένα παγκόσμιο πείραμα κατά των λαών στην εποχή του πολεμικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Πρόκειται για την αρχή μιας νέας εποχής εφιαλτικής βίας, κατά την οποία όλα τα ηθικά και πολιτικά όρια τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η γενοκτονία στη Γάζα έχει γίνει το πεδίο εφαρμογής εργαλείων «τεχνητής νοημοσύνης» και ψηφιακών εφαρμογών, μέσω του οποίου οι πρωτοπόρες εταιρείες-κολοσσοί παγκοσμίως δοκιμάζουν τα προϊόντα τους. Η σφαγή στη Γάζα, αλλά και τα εργαλεία του απαρτχάιντ στη Δυτική Όχθη έχουν τη σφραγίδα των μεγαλύτερων καπιταλιστικών εταιρειών του πλανήτη. Το Ισραήλ αποτελεί έναν αναπόσπαστο και οργανικό κρίκο της «αλυσίδας» του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας. Το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει επομένως να τείνει προς το αναγκαίο βαθύ αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, να αναδεικνύει το βασικό ζήτημα της υπαγωγής της επιστήμης, της έρευνας και της τεχνολογίας στις ανάγκες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Παράλληλα, το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι η «σημαία» του αντιφασισμού σήμερα. Η νεοφασιστική Δεξιά βλέπει στο ισραηλινό καθεστώς το πρότυπο της κοινωνίας που επιθυμεί, όπου η εξουσία της κυρίαρχης εθνοτικής ομάδας είναι απόλυτη χωρίς να υπάρχουν περιορισμοί. Η διάπραξη μιας γενοκτονίας σε ζωντανή μετάδοση -από μια χώρα πλήρως ενταγμένη σε αυτό που αποκαλείται Δύση- είναι εικόνα από το μέλλον. Αν το Ισραήλ μπορεί να εξοντώνει ατιμώρητα ένα λαό, ανοίγει ο δρόμος για να γίνουν τα ίδια σε κάθε χώρα σε βάρος των «δικών τους Παλαιστίνιων», τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τις μειονότητες, σε καθένα που αντιστέκεται και δεν «χωράει». Το παλαιστινιακό ζήτημα φανερώνει, για μια ακόμη φορά, ότι η ακροδεξιά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της αστικής πολιτικής και ο φασισμός το πιο πιστό σκυλί του συστήματος.

Το μπόλιασμα του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης με αντι-ιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά και ταξικά χαρακτηριστικά έχει μεγάλη σημασία για τις εξελίξεις που μπορεί να υπάρξουν σε κάθε χώρα. Στις χώρες της Ευρώπης το ζήτημα των πολιτικών απέναντι στις κοινότητες μεταναστών είναι βαθύτατα ταξικό καθώς οι μετανάστες είναι μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και ακόμα μεγαλύτερο μέρος των πιο εκμεταλλευόμενων, κακοπληρωμένων εργατών με παράλληλη περιθωριοποίηση, στέρηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ακόμα και οι κυβερνήσεις που εμφανίζονται να διαφοροποιούνται, συνεχίζουν την σκληρή καταστολή σε οτιδήποτε εκφράζει το δικαίωμα στην αντίσταση (π.χ. χαρακτηρισμός ως «τρομοκρατικής» της Palestine Action στην Αγγλία). Αυτό που φοβούνται οι αστικές τάξεις στην Ευρώπη είναι ότι ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού θα ριζοσπαστικοποιήσει τμήματα της νεολαίας και της εργατικής τάξης, τις κοινότητες των μεταναστών, θα γίνει παράδειγμα αντίστασης και αγώνα και θα πάρει και ταξικά, πολιτικά χαρακτηριστικά. Η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αριστεράς υπέρ του παλαιστινιακού λαού είναι αναγκαία.

Για αυτό είναι κρίσιμη η στάση του διεθνούς κινήματος έναντι των διπλωματικών διεργασιών και επείγουσα η ανάγκη οικοδόμησης ενός αντικαπιταλιστικού / αντι-ιμπεριαλιστικού πόλου εντός του φιλοπαλαιστινιακού κινήματος αλληλεγγύης. Ένα τέτοιο μπλοκ πρέπει να αντιτίθεται στην επιρροή ρεφορμιστικών δυνάμεων εντός του κινήματος, που εμφανίζονται σήμερα να υποστηρίζουν την αναβίωση της συζήτησης περί δύο κρατών με όρους που όμως θα θάψουν ξανά το παλαιστινιακό ζήτημα με αφοπλισμό της αντίστασης. Επίσης πρέπει να αντιτίθεται στην ισχυροποίηση θρησκευτικών αντιλήψεων με αντιδραστικό χαρακτήρα.

Η δύναμη των λαών δεν πρέπει να υποτιμάται και καθήκον της κομμουνιστικής επαναστατικής αριστεράς είναι να εργαστεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Το κίνημα όμως δεν μπορεί να στέκεται μόνο στην (αναγκαία) αλληλεγγύη. Για να σωθεί και να δικαιωθεί ο ηρωικός παλαιστινιακός λαός και οι θυσίες του, πρέπει να τεθεί άμεσα ο στόχος της ανατροπής όλων των κυβερνήσεων που στηρίζουν τους δήμιους του. Είναι οι ίδιοι, εξάλλου, που δυναστεύουν και τους δικούς τους λαούς, ενώ την ίδια στιγμή υψώνουν τείχη του αίσχους απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες.

6. Πρώτο καθήκον για την κομμουνιστική / αντικαπιταλιστική αριστερά είναι να ηττηθεί το κράτος-τρομοκράτης του Ισραήλ, να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα, να μην περάσουν η απαίτηση για αφοπλισμό της Παλαιστινιακής αντίστασης και για δημιουργία ενός «κράτους-μαριονέτα» που πρακτικά θα διαιωνίσει την κατοχή. Η συντριβή του σιωνιστικού κράτους είναι προϋπόθεση για τη δικαίωση του παλαιστινιακού λαού. Δεν αφορά στη δυνατότητα να υπάρχει πατρίδα/χώρα που θα περιλαμβάνει και εβραίους, αλλά στο ανήκουστο της μετατροπής ενός ακραίου θρησκευτικό-εθνικιστικού δόγματος σε κράτος απαρτχάιντ .

Αγωνιζόμαστε για την άμεση αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, ισότιμου και με πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα, στην προοπτική ενός διεθνικού κράτους από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο, όπου Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, θα μπορούν να συμβιώνουν σε κατάσταση ισότητας.

Το αίτημα για άμεση αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους είναι δίκαιο και πρέπει να μπαίνει στις διεκδικήσεις του διεθνούς κινήματος. Ακόμη και αντισιωνιστικές εβραϊκές οργανώσεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη που στέκονται με θάρρος ενάντια στις κυβερνήσεις του Ισραήλ και τα κυρίαρχα εβραϊκά λόμπι, εξακολουθούν να μάχονται για ενιαία Παλαιστίνη. Αναφαίρετο είναι το δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων στις εστίες τους, με διάλυση όλων των ισραηλινών εποικισμών.

Για την παλαιστινιακή αριστερά, η πρόταση των 2 κρατών (πολύ περισσότερο στα όρια συνόρων που ορίστηκαν από εθνοκάθραση και με σιωπηλή αποδοχή των τετελεσμένων των πολέμων στα 1948 και 1967), είτε δεν ήταν αποδεκτή, είτε προβάλλονταν μόνο ως άμεσος/μεταβατικός στόχος χωρίς να εγκαταλείπεται η στρατηγική προοπτική μιας ενιαίας σοσιαλιστικής Παλαιστίνης στο πλαίσιο ευρύτερων επαναστατικών αλλαγών στην περιοχή. Εκτός από το σιωνιστικό κράτος πρέπει να συντριβούν και τα μοναρχικά καθεστώτα, οι δικτατορίες, οι θεοκρατίες, τα αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή μέσα από την πάλη των λαών και όχι υπό την επιρροή ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Το ερώτημα «και ποια σύνορα θα έχει αυτό το κράτος σήμερα (και όχι αύριο)», μπορεί να το απαντήσει μόνο ο πραγματικός συσχετισμός, που μπορεί και πρέπει να ανατραπεί χάρη στην ηρωική Παλαιστινιακή Αντίσταση και το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης. Αντίθετα, η τοποθέτηση οργανώσεων και κομμάτων διεθνώς με βάση τον «ρεαλισμό», συμβαδίζει πολλές φορές με τα όρια που θέτουν οι πολιτικές ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και η προδοτική στάση των αστικών τάξεων των αραβικών κρατών της περιοχής. Η εκτίμηση περί αδυνατότητας της λύσης της ενιαίας Παλαιστίνης ενισχύει τη λογική του εκτοπισμού των Παλαιστινίων που στοχεύει ο Νετανιάχου.

7. Στη χώρα μας το Παλαιστινιακό έχει μετατραπεί σε ζήτημα μεγάλης αντιπαράθεσης που επαναφέρει τη σύγκρουση αριστεράς – δεξιάς σε πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό και αξιακό επίπεδο. Το «καλοκαίρι της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό» με τις διαδηλώσεις της 10ης Αυγούστου (στο πλαίσιο σχετικής πρωτοβουλίας του march to Gaza -M2G) που αγκάλιασαν κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις σε Σύρο, Ρόδο, Άγιο Νικόλαο, Βόλο, Ηράκλειο απέναντι στην έλευση του κρουαζιερόπλοιου Crown Iris, ανέδειξαν ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία. Κινητοποιήθηκαν λαϊκές δυνάμεις, κομμάτια νέου αγωνιστικού δυναμικού -ειδικά της νεολαίας που πολιτικοποιείται και ριζοσπαστικοποείται μέσα από τον αγώνα υπέρ της Παλαιστίνης- και ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς και του αναρχικού χώρου όλων των υπαρκτών ρευμάτων. Στις δράσεις συμμετείχαν με οργανωμένες δυνάμεις και ρεύματα της σοσιαλδημοκρατίας που ακολουθούν τη διεθνή στρατηγική «απόκλισης» από τον Τραμπισμό και τον Νετανιάχου, ως όχημα για να στηθούν ξανά και να διατηρήσουν μια επικοινωνία με τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που εκδηλώνεται. 

Το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό βάζει αντικειμενικά θέμα ανατροπής της στρατηγικής επιλογής του ελληνικού καπιταλισμού σε ό,τι αφορά τη συμμαχία του με το Ισραήλ. Ο ελληνικός καπιταλισμός αποτελεί έναν από τους πιο σταθερούς υποστηρικτές του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ και έναν απολογητή της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Για αυτό υπάρχουν όχι μόνο πολιτικές αλλά πολύ ισχυρές υλικές - οικονομικές αιτίες. Η στάση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας αναβάθμισης του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή, σε σκληρό ανταγωνισμό και αντιπαράθεση με τον τουρκικό και σε ανεπτυγμένες οικονομικές σχέσεις. Οι γεωπολιτικές σχέσεις πάντα ακολουθούν και υπηρετούν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει συνδεθεί με χίλια νήματα με τον ισραηλινό και οι επενδύσεις δίνουν και παίρνουν τόσο στο τομέα του τουρισμού και των ακινήτων όσο και στους κλάδους της πολεμικής βιομηχανίας και τεχνολογίας. Το Ισραήλ έχει ήδη βάλει χέρι στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ), η εταιρεία Israel Aerospace Industries (IAI) εξαγόρασε το 90,1% της Intracom Defence του ομίλου Κόκκαλη, η SK Group απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της ΕΛΒΟ, ενώ η Αεροπορική Βάση της Καλαμάτας (120 ΠΕΑ) λειτουργεί σε συνεργασία με την ισραηλινή εταιρεία Elbit Systems. Παράλληλα, συνεχίζεται η συνεργασία πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων με αντίστοιχα ισραηλινά και εταιρείες που εξειδικεύονται ακόμα και σε συστήματα μαζικής παρακολούθησης, κάτι που αντιβαίνει και τα θεσμικά όρια διεθνών συνθηκών (πχ Predator).

Η πλειοψηφία των αρχών του τοπικού κράτους (Δήμοι, Περιφέρειες) ιδιαίτερα στις τουριστικές περιοχές, οι οποίες καλοδέχονται την ανέγερση στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους ξεριζωμένους του κόσμου, στέκονται προσοχή μπροστά στην επέλαση του ισραηλινού κεφαλαίου και την ντροπιαστική επιχείρηση των επιδοτούμενων διακοπών για τον IDF και τους υποστηριχτές της γενοκτονίας.

Για αυτούς τους λόγους όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, και αυτή της «πρώτης φοράς αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και η τωρινή της ΝΔ στάθηκαν και στέκονται τόσο ξεδιάντροπα υπέρ του Ισραήλ. Για αυτό υπάρχει τέτοια επιθετική στάση υπέρ του Ισραήλ από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ των καπιταλιστικών ομίλων και τέτοια επιθετικότητα απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης, η οποία και θα κλιμακωθεί όσο αναπτύσσονται και οι αντιδράσεις. Οι κινητοποιήσεις σε νησιά και τουριστικές περιοχές είχαν έντονο κοινωνικό-ταξικό χαρακτήρα. Αποτέλεσαν στοιχείο σύγκρουσης με το τουριστικό κεφάλαιο (όχι μόνο το μεγάλο αλλά και το μικρομεσαίο) και με ένα πλέγμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ποικίλης κλίμακας γύρω από αυτό. Για αυτό προκάλεσαν και τις απειλές από την κυβέρνηση (δηλώσεις Χρυσοχοΐδη-Μαρινάκη-Φλωρίδη). 

8. Οι κινητοποιήσεις ανέδειξαν και ζητήματα που αφορούν στη στάση της αστικοποιημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά και στις λανθασμένες στρατηγικές κομμάτων και οργανώσεων στην Ελλάδα στο εργατικό κίνημα. Ο υπερτουρισμός και οι μπίζνες του επισιτισμού/ψυχαγωγίας έχουν διαμορφώσει ένα στρώμα επιχειρηματιών και επαγγελματιών με επιθετικά αντεργατικά χαρακτηριστικά. Συχνά πρωταγωνιστούν σε περιπτώσεις εργοδοτικής βίας, αυθαιρεσίας, ακόμα και εγκλημάτων. Αντίστοιχα, ιδιοκτήτες γης και ακινήτων που έχουν συναλλαγές με Ισραηλινούς αγοραστές προστίθενται σε αυτό το μπλοκ το οποίο εμφανίζεται τώρα, ως ο πυρήνας της στήριξης του Ισραήλ. Η ΓΣΕΕ και άλλες δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όχι μόνο δεν συγκρούονται, αλλά συχνά συναλλάσσονται στο όνομα κάποιας «κοινωνικής συμμαχίας» (!) με αυτά τα στρώματα, όπως αναδείχθηκε και με τις ανακοινώσεις σωματείων εργαζομένων (πχ του Επισιτισμού και των Εμποροϋπαλλήλων στη Ρόδο) και με τη στάση του Εργατικού Κέντρου Ρόδου.

Η χρησιμοποίηση κοινών «επιχειρημάτων» από υπουργούς της κυβέρνησης και ακροδεξιούς κύκλους (.π.χ «για την Κύπρο δεν λέτε τίποτα», «η ισλαμιστική Χαμάς είναι όργανο του Ερντογάν [όπως και οι πρόσφυγες]», «το Ισραήλ είναι κόντρα στην Τουρκία, άρα σύμμαχός μας»), αποκαλύπτουν την σύμπλευση του πολιτικού χώρου που φθάνει από το (νεο)φιλελεύθερο Κέντρο μέχρι τη φασιστική ακροδεξιά. Δεν είναι μόνο μισανθρωπισμός αλλά και ταύτιση συμφερόντων. Η υποστήριξη της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων είναι ιστορική προσβολή για μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού που έχει βιώσει ανάλογη εμπειρία (Μ. Ασία, Πόντος, Κύπρος κ.α.). Ακόμα και με όρους διπλωματικής διαπραγμάτευσης, η επιβολή ως τετελεσμένων της εκδίωξης πληθυσμού και αλλαγής συνόρων είναι επιζήμια για περιπτώσεις όπως η Κύπρος. Όσοι εγκαλούν το κίνημα για την Κύπρο και την Τουρκία, στην πραγματικότητα υλοποιούν αυτό που ο πολιτικός τους χώρος έκανε πάντα: στήριξη των ιμπεριαλιστών και στοχοποίηση των φτωχών και κατατρεγμένων («τουρκόσποροι», μετανάστες, πρόσφυγες, Παλαιστίνιοι). Το Ισραήλ είναι το πρότυπό τους, και ο θαυμασμός για τα «επιτεύγματα» του κατοπτρίζει την προσδοκία τους για ένα κράτος απόλυτης καταστολής, όπου ακόμη και ένα καθεστώς τύπου Ερντογάν στην Τουρκία, θα το επιθυμούσαν σφοδρά.

Η πάλη για διακοπή κάθε είδους σχέσεων, οικονομικών-πολιτικών-στρατιωτικών του ελληνικού κράτους με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ πρέπει να αποτελέσει βασική αιχμή του κινήματος αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και αποτελεί έμπρακτη συμβολή στον αγώνα του.

9. Μέσα στο κίνημα που αναπτύσσεται συνυπάρχουν ποικίλα ρεύματα (πέραν αυτών της επαναστατικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου) και κατ’ επέκταση διαφορετικά έως και ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια.

Η στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού ανέδειξε σημαντικές αντιφάσεις της πολιτικής του γραμμής με γενικότερη σημασία. Επέλεξε να τις συκοφαντήσει, να μην συμμετάσχει ή περιορίστηκε σε συμβολικές κινήσεις στις τουριστικές περιοχές. Η υποχώρηση στις πιέσεις του τουριστικού κεφαλαίου και της επιχειρηματικότητας στα νησιά είναι μια υποχώρηση σε μια κορυφαία πολιτική σύγκρουση για ένα μέτωπο που «καίει» την κυβέρνηση. Το ΚΚΕ θεωρεί κάποια «μεσαία στρώματα» ως εκλογική του βάση και διαχρονικά τις τελευταίες δεκαετίες ευνοεί τις συμβολικές κινητοποιήσεις, που δεν αμφισβητούν τις «κόκκινες ζώνες» που θέτει η αστική πολιτική. Η υπόκλιση στην εθνική (δηλαδή αστική) στρατηγική έχει ως συνέπεια τη στάση στο ζήτημα των ΑΟΖ και της ελληνοτουρκικής καπιταλιστικής σύγκρουσης. Σε αυτό το θέμα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των εργαζομένων εμφανίζονται ως ενιαία και αδιαίρετα και μάλιστα καταγγέλλεται η αστική τάξη ως ενδοτική, παρουσιάζοντας την κυβέρνηση να «υποχωρεί από τα εθνικά συμφέροντα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η κυβερνητική θητεία αποτέλεσε τη βάση της αναβάθμισης των σχέσεων του ελληνικού καπιταλισμού με τον ισραηλινό, επιδιώκει να φανεί ως φιλοπαλαιστινιακή δύναμη, κινούμενη, βέβαια, στα πολιτικά όρια της πρόσφατης διακήρυξης του ΟΗΕ χωρίς αυτοκριτική και καταδίκη των κυβερνητικών του πεπραγμένων και του καθοριστικού ρόλου που έπαιξε στην σχέση του ελληνικού κράτους με το κράτος του Ισραήλ.

Η συμμετοχή ρεφορμιστικών κομμάτων στο κίνημα δεν τα εξαγνίζει για το αντιδραστικό (πρόσφατο) παρελθόν τους ή τις προβληματικές θέσεις τους εντός του κινήματος.

Η ΝΕΑΡ σηκώνει την αιματοβαμμένη παλαιστινιακή σημαία ως σημαία ευκαιρίας, για να εξιλεωθεί από τα πολύ πρόσφατα αμαρτήματα της κυβερνητικής θητείας των στελεχών της που στήριξαν απόλυτα την επιλογή της συμμαχίας με το Ισραήλ. Η συμμετοχή τους στο κίνημα εντάσσεται σήμερα στα όρια της «διαφοροποίησης» κάποιων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, με όρους όμως που υπονομεύουν την προοπτική πραγματικής ελευθερίας και δικαίωσης του παλαιστινιακού λαού.

Το ΜΕΡΑ25 προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο εκφραστής στην Ελλάδα του διεθνούς ρεύματος που πλαισιώνουν το νέο κόμμα Κόρμπιν, η Ανυπόταχτη Γαλλία, οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές (DSA) στις ΗΠΑ κ.α. Όμως αυτό το ρεύμα σχεδόν χάνει τη μιλιά του όταν καλείται να πάρει σαφή θέση για θέματα όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ο πόλεμος στην Ουκρανία κ.α. Την ίδια στιγμή, συνεχίζει τη γνωστή τακτική «δημιουργικής ασάφειας», όπως οι δηλώσεις του Γιάννη Βαρουφάκη για τους ισραηλινούς τουρίστες. Η απουσία σαφών θέσεων είναι ακόμα πιο έντονη σε περιπτώσεις απόλυτα πρωποπαγών κομμάτων, όπως η Πλεύση Ελευθερίας, η οποία συμμετέχει επίσης σε κάποιες δράσεις, χωρίς όμως να τοποθετείται σε κρίσιμες πλευρές του παλαιστινιακού ζητήματος και πάντα με το όριο της νομικίστικης θεσμολαγνείας. Η υπερβολή σχετικά με τον ρόλο «προσωπικοτήτων» στο διεθνές και ελληνικό κίνημα, η συχνά αδιαφανής εμπλοκή ΜΚΟ, η προκαταβολική συχνά δήλωση περί «μη βίαιης» δράσης, συνοδεύουν μόνιμα την παρέμβαση αυτών των ρευμάτων. Κοινό παρονομαστή επίσης αποτελούν οι προσπάθειες χειραγώγησης και αξιοποίησης του κινήματος αλληλεγγύης ως όχημα για τη συγκρότηση «δημοκρατικών μετώπων ενάντια στην ακροδεξιά», στο πλαίσιο πολιτικών συμμαχιών στα όρια της αστικής ή νεο-ρεφορμιστικής πολιτικής.

10. Η Κομμουνιστική Απελευθέρωση, η νΚΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στήριξαν έμπρακτα από την πρώτη στιγμή όλες τις κινητοποιήσεις, αλλά και τις πολυδιάστατες μορφές που έχει το κίνημα (M2G & S2G, συντονισμοί πολιτικών οργανώσεων, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σωματείων και συλλογικοτήτων, φοιτητικές πρωτοβουλίες, εργατικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις ενάντια στην πολυεπίπεδη σχέση Ελλάδας-Ισραήλ). Συνέβαλαν στην πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ, τις αστικές δυνάμεις και την ακροδεξιά, που στηρίζουν το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.

Η συνολική πολεμική στροφή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας απαιτεί αποφασιστικά βήματα για μια νέα επαναστατική προγραμματική και οργανωτική απάντηση κομμουνιστικής απελευθέρωσης, για μια ισχυρή διεθνιστική αντικαπιταλιστική Αριστερά και αντίστοιχο εργατικό κίνημα με αιχμηρή αντιπολεμική γραμμή, με πολιτική ανεξαρτησία απέναντι στα αντίπαλα καπιταλιστικά μπλοκ και τις αστικές τάξεις. Η νίκη του παλαιστινιακού λαού κι ένα διεθνιστικό κίνημα με τέτοιον σκοπό είναι αναγκαίο βήμα για να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο. 

Η Παλαιστίνη, εκ των πραγμάτων, μας θέτει και μάλιστα με επείγοντα τρόπο σοβαρά καθήκοντα στον αντιπολεμικό και γενικότερο πολιτικό αγώνα στην Ελλάδα, με κύριες αιχμές:

Α. Την ήττα της γενοκτονικής πολεμικής εκστρατείας του Ισραήλ, το οποίο στηρίζεται άμεσα από τις ΗΠΑ και χώρες-μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ

Β. Την απομάκρυνση των αμερικάνικων βάσεων από την Ελλάδα και την αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ

Δ. Την ανατροπή κάθε μορφής εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο κατά της Παλαιστίνης στο πλευρό των φονιάδων του Ισραήλ

Γ. Την ακύρωση όλων των ενεργειακών, οικονομικών, στρατιωτικών, πολιτικών, πολιτιστικών και ακαδημαϊκών συμφωνιών Ελλάδας με το Ισραήλ, μαζί κ αι των επενδύσεων (πχ ΕΛΒΟ), και την άμεση πλήρη διακοπή διπλωματικών σχέσεων και απαγόρευση χρήσης των λιμανιών, αεροδρομίων κλπ για εμπορικές, πολιτικές και άλλες δραστηριότητες του Ισραήλ ή επιχειρήσεων από αυτό.

Δ. Την ανατροπή των εξοπλιστικών πολεμικών προγραμμάτων στην Ελλάδα, μαζί και της συμμετοχής της στα προγράμματα πολεμικής οικονομίας της Ε.Ε.

Η Παλαιστίνη είναι υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς. Γιατί σήμερα, είναι αυτή –περισσότερο από οτιδήποτε άλλο– που μπορεί να μας απελευθερώσει όλους. Γιατί, κανένα σημείο της γης δεν θα είναι πραγματικά ελεύθερο, χωρίς ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Σεπτέμβριος 2025