Συμβολή στη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Βασικός άξονας του προγράμματος η αποδέσμευση από την ΕΕ

Η αστική τάξη και οι ξένοι «εταίροι» και πάτρωνες της βυθίζουν τη χώρα και το λαό ολοένα και βαθύτερα στη εξαθλίωση. Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός δρόμος για τη δική τους σωτηρία. Η ελληνική αστική τάξη είναι τόσο στενά δεσμευμένη στην σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της (την συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική ενοποίηση) που δεν διστάζει ούτε εμπρός στο φάσμα της καταστροφής (όπως και στους προηγούμενους «μεγαλο-ιδεατισμούς» της που συσσώρευσαν δεινά στον τόπο και στο λαό). Προκειμένου να κρατηθεί έστω και στις παρυφές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ (φυλακής και εκμεταλλευτή λαών και χωρών) δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Την ίδια ώρα το λαϊκό κίνημα, παρά τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου, παρουσιάζει εμφανή σημεία κάμψης. Βασική αιτία της κάμψης αυτής είναι η απουσία ενός ρεαλιστικού εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού προγράμματος προς όφελος της εργατικής τάξης και των πλατειών λαϊκών στρωμάτων και ενός αξιόπιστου πολιτικού φορέα-μετώπου που να το προβάλλει και να συνενώσει το λαό και να διεκδικήσει μαζί του την υλοποίηση του παίρνοντας στα χέρια τους τις τύχες του τόπου.

Οι ευθύνες της επίσημης Αριστεράς γι’ όλα αυτά είναι κολοσσιαίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι η εκλογική επιτυχία και η κυβερνητική εξουσία χωρίς την παραμικρή ουσιαστική σύγκρουση ούτε με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αλλά ούτε καν με τις βασικές πολιτικο-οικονομικές επιλογές της. Το ΚΚΕ επιδίδεται σε ένα ψευδεπίγραφο «επαναστατικό χιλιασμό» επικαλούμενο φραστικά την επανάσταση και ταυτόχρονα απέχοντας από και υπονομεύοντας κάθε λαϊκή κινητοποίηση που θα μπορούσε να συμβάλλει στην επαναστατική προοπτική γιατί δεν δηλώνει επαναστατική εκ προοιμίου. Με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας τους ουσιαστικά ξεδοντίαζει το λαϊκό κίνημα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την μέχρι τώρα συμβολή της στην ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης στο καπιταλιστικό και ευρω-ενωσιακό μεσαίωνα, δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όρια της και να μπορέσει να αποτελέσει τον καταλύτη της σήμερα πιο αναγκαίας παρά ποτέ αναζωπύρωσης και αναβάθμισης του λαϊκού κινήματος. Και όμως αυτή η ευθύνη πέφτει πρωταρχικά στους ώμους της. Πρέπει όμως να αποδείξει άλλη μία φορά ότι είναι μία πραγματικά επαναστατική Αριστερά και γι’ αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να μπορεί να επαναστατήσει απέναντι στις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες της.

Δύο είναι τα βασικότερα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει.

Το πρώτο καθήκον είναι να προτείνει ένα συνεκτικό και αξιόπιστο ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα δηλαδή που να απαντά στα άμεσα λαϊκά προβλήματα και στα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα και ταυτόχρονα να σηματοδοτεί (χωρίς να προϋποθέτει ως συμφωνία) την σοσιαλιστική προοπτική. Ο βασικός άξονας αυτού του προγράμματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την απάντηση στο βασικό διακύβευμα της περιόδου από την σκοπιά του κόσμου της εργασίας: η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ. Η ανάκτηση της ανεξαρτησίας της χώρας (που έχει εκχωρηθεί από το Μνημόνιο), η αποκατάσταση και λαϊκή διεύρυνση της δημοκρατίας (που τσαλαπατιέται από τις Μνημονιακές και αστικές επιταγές), η φιλολαϊκή παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας (που έχει αποδιαρθρωθεί μέσα στην ΕΕ της Κοινής Αγοράς και του Ευρώ) είναι βασικοί κόμβοι αυτού του προγράμματος.

Το δεύτερο καθήκον είναι η πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με βάση αυτό το πρόγραμμα. Οι δυνάμεις γι’ αυτό ήδη υπάρχουν και με παραπλήσιους τόνους και φρασεολογία συμπλέουν στη λογική του προγράμματος αυτού. Εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το ΜΑΑ, ο Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Ανένταχτοι Αριστεροί αλλά και πολλοί αγωνιστές που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ λόγω της απουσίας μίας αξιόπιστης και συνεκτικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ άλλοτε αυτό το πλατύ αριστερό μέτωπο. Μόνο μία τέτοια πλατειά συσπείρωση δυνάμεων μπορεί, εφόσον απευθυνθεί με λαϊκό και κατανοητό τρόπο στο λαό και γίνει οργανικό κομμάτι των αγώνων και των αγωνιών του, να τον κινητοποιήσει και να τον οδηγήσει στο τιτάνιο έργο της σωτηρίας του τόπου. Χωρίς αυτή την αριστερή μετωπική πολιτική πρωτοπορία οι αυθόρμητες λαϊκές αντιστάσεις – και ιδιαίτερα η ογκούμενη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ – θα βαδίζουν από ήττα σε ήττα. Και στο τέλος θα κινδυνεύσουν να γίνουν όχημα ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων εάν το σύστημα κινδυνεύσει σοβαρά από την κρίση.

Το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει στο ύπουλο δίλημμα που θέτει μέσα στον κόσμο της Αριστεράς και της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα του πρέπει να αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στηρίζεται από ένα ισχυρό πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα αν δεν αποσκοπεί στην περαιτέρω ενδυνάμωση και ανάπτυξη του τελευταίου. Είναι επίσης προφανές ότι μία τέτοια κυβερνητική εξουσία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και να ευοδωθεί μόνο σε συνδυασμό με την διεύρυνση της λαϊκής κυριαρχίας και την ανάπτυξη θεσμών και μορφών λαϊκο-δημοκρατικής εξουσίας.

Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια και στα δύο αυτά βασικά καθήκοντα. Κάθε υπεκφυγή, κάθε σκιαμαχία, κάθε μυωπικό παιχνίδι εσωτερικών ισορροπιών (είτε μεταξύ συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε και στο εσωτερικό τους) θα κοστίσει ακριβά. Ήλθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο καθυστερήσεων. Θα έπρεπε να το είχαμε πράξει χθες. Ας το πράξουμε τουλάχιστον δίχως άλλη καθυστέρηση την επόμενη κιόλας της Συνδιάσκεψης. Η κρίση του συστήματος βαθαίνει και μαζί και η αποφασιστικότητα του να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου ακόμη πιο αντιλαϊκές λύσεις.

* Υπογράφουν: Θερμογιάννης Λάζαρος, Μαυρουδέας Σταύρος, Ραχιώτης Γιάννης, Ρούσης Γιώργος

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, Κυριακή 26/5