Σε αυτό το ζήτημα επιχειρούμε να απαντήσουμε. Γιατί υπάρχουν απαντήσεις από όλο το φάσμα της αριστεράς.

Είναι η απάντηση της κυβερνώσας αριστεράς, της ΔΗΜΑΡ που συγκυβερνά με τον Σαμαρά και το Βενιζέλο. Είναι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση σωτηρίας με αντιμνημονιακές δυνάμεις για τη διαχείριση του συστήματος.

Στην χώρα μας υπάρχει ιστορική εμπειρία. Το ΚΚΕ κι ο ενιαίος ΣΥΝ στη συνέχεια, με μία έννοια κυβέρνησαν. Συμμετείχαν σε αστικές κυβερνήσεις.

Τρεις τουλάχιστον φορές τέθηκε τέτοιο ζήτημα κι απάντησαν θετικά.

Μία όταν εγκατέλειψαν στόχους και στρατηγική της Εαμικής επανάστασης και το1945 μπήκαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου.

Δεύτερη φορά, όταν στήριξαν τον Γ. Παπανδρέου να γίνει κυβέρνηση το 1965 και η ήττα ήρθε όταν η αριστερά γύρισε την πλάτη στο κίνημα των Ιουλιανών που έθετε ζήτημα εξουσίας.

Η τρίτη φορά που τέθηκε το ζήτημα, ήταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου που έφτασε στο ανώτατο όριο ο ξεσηκωμός, φάνηκε η ανυπαρξία επαναστατικής γραμμής της αριστεράς. Είχαμε βέβαια και το δράμα της αριστεράς το 1989.

Στις ιστορικές αυτές στιγμές η αριστερά δεν τόλμησε να θέσει θέμα εξουσίας. Ακόμα και το 1949 με τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, την ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης, έθετε θέμα ομαλής δημοκρατικής μετάβασης.

Υποστηρίζω την άποψη ότι και σήμερα η αριστερά στο σύνολό της δεν τολμά να αντιμετωπίσει το ζήτημα της εξουσίας και από τη σκοπιά αυτή να δει και το ζήτημα της κυβέρνησης.

Το ΚΚΕ το θέτει, ως λαϊκή εξουσία, αλλά το θέτει για να φύγει από τον άμεσο στόχο της αντικαπιταλιστικής πάλης και ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης και ιδού οι συνέπειες για το κίνημα στις επιστρατεύσεις καθηγητών, ΜΕΤΡΟ κλπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το περιορίζει σε μια στενά διαχειριστική κοινοβουλευτική διαδικασία. Αν δεν υπάρξει μια άλλη απάντηση, σύγχρονη επαναστατική, θα έχουμε άλλη μια τραγωδία για το κίνημα και την αριστερά.

Θα τεθεί όμως, όπως έχει τεθεί κι άλλες φορές, γιατί στη χώρα μας ο ταξικός αγώνας συμπυκνώνεται απότομα και γίνεται πολιτικός. Αυτό δεν το καταλαβαίνει σε βάθος η αριστερά. Η αστική τάξη το ’χει καταλάβει και κάθε φορά επιτίθεται και τσακίζει το κίνημα μόλις αυτό πάει να σηκωθεί και να απειλήσει την εξουσία της. Αυτό έχει ξεκινήσει και σήμερα.

Ο εμφύλιος δεν ξεκίνησε απλώς το ’46. Ξεκίνησε ο μονομερής εμφύλιος το ’42όταν αναπτυσσόταν το εαμικό κίνημα.

Η χούντα δεν έγινε ξαφνικά το ’67. Ξεκίνησε και στήθηκε το ’64-’65 και η αριστερά δεν το αντιμετώπισε.

Σήμερα, οι “από πάνω” έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους “από κάτω’. Κοινωνικός πόλεμος που δεν έχει ξαναγίνει από τον εμφύλιο. Είναι η κανιβαλική αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού, για να ξεπεράσει την κρίση του, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η βασική του πλευρά είναι η κοινωνική, αυτά που ζούμε γίνονταν μόνο σε παγκόσμιους πολέμους. Η πολιτική πλευρά είναι ένα είδος νέου εμφυλίου στον οποίο ηγείται ο Σαμαράς εκπροσωπώντας την αστική τάξη, παίζοντας με όλες τις δυνάμεις από τις παρακρατικές ως αυτές του βαθέως κράτους. Και σ” αυτό κι εμείς της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που το θέτουμε, νομίζω ότι δεν το χουμε κατανοήσει σε βάθος. Εάν οποιαδήποτε συλλογικότητα, πιστεύει πραγματικά σε μια λογική εργατικής εξουσίας και διακυβέρνησης, πρέπει να δει τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει σήμερα η ανατροπή της επιδρομής κεφαλαίου- ΕΕ και αστικών κυβερνήσεων.

Δεν φταίει ο λαός, όπως λένε ορισμένοι, που δεν κάνει κίνημα ανατροπής και επομένως να βάλουμε στόχο να γίνουν εκλογές και να βγει μια κυβέρνηση. Ο λαός βγήκε στις απεργίες, στις πλατείες, στο Σύνταγμα.

Εάν η αριστερά έβγαινε όλη στο Σύνταγμα, σύσσωμη, έξω από τη Βουλή, κι έβαζε θέμα επιτροπών και βουλής των “κάτω”, δεν θα μπορούσε να γίνει ανατροπή κυβέρνησης και αντιλαϊκής πολιτικής;

Στο Μετρό δεν έπρεπε να είναι όλη η αριστερά και να το στηρίξει για να σπάσει η επιστράτευση; Για να μην πω για την προδοσία των καθηγητών. Και για την εχθρότητα με την οποία τους αντιμετωπίζουν οι καθεστωτικές δυνάμεις της αριστεράς διότι τους έβγαλαν από τη βολή τους.

Πρέπει κατά τη γνώμη μας, να ξεκινήσουμε ως κίνημα και αριστερά ένα ανένδοτο πολιτικό αγώνα για να ανατρέψουμε αυτή την κανιβαλική πολιτική της αστικής τάξης και της ΕΕ που καταστρέφει τους εργαζόμενους και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Τώρα. Όχι με την κήρυξη πολιτικής ανυπακοής που λέει ο Τσίπρας, στην επόμενη επιστράτευση. Ούτε με ανάθεση στη λαϊκή συμμαχία του ΚΚΕ. Μπορεί να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική και κάθε κυβέρνηση που την εφαρμόζει όχι με απλή  κοινοβουλευτική διαδικασία. Αλλά με πολιτικό μαζικό αγώνα και με μια άλλη αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά.

Οι δυνάμεις, κοινωνικές και πολιτικές,  υπάρχουν και διαμορφώνονται νέες. Αυτή είναι η έννοια της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και του αντικαπιταλιστικού μετώπου.Μια τέτοιου τύπου ανατροπή δεν τη  φαντάζομαι καθόλου ως μια ομαλή κοινοβουλευτική διαδικασία. Μπορεί να αρχίσει ένα ντόμινο ανατροπών στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη, ξεσηκωμού κι επαναστατικών διαδικασιών, ώστε να σπάσει η φυλακή και η επίθεση του κεφαλαίου, των κομμάτων του και της ΕΕ. Στην σύγκρουση αυτή θα προκύψουν και αστικές ρεφορμιστικές και αριστερές ρεφορμιστικές κυβερνήσεις.

Εμείς επιλέγουμε να εκπροσωπούμε εκείνο το κίνημα και την αριστερά, η οποία θα πάει την υπόθεση μέχρι τέλους, μέχρι το “ποιός ποιόν» και γι αυτό θα αξιοποιεί τις ταλαντεύσεις μιας αστικής κυβέρνησης, περισσότερο τις αντιφάσεις μιας αριστερής κυβέρνησης στην οποία μπορεί να συμμετέχουν και συναγωνιστές μας. Εμείς δεν θα συμμετέχουμε. Θα παλεύουμε να εκπροσωπούμε το επαναστατικό κίνημα που με τα δικά του όργανα θα διεκδικήσει και θα επιβάλλει την εξουσία των εργαζομένων για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής, της κομμουνιστικής απελευθέρωσης .

*Τα βασικά σημεία της τοποθέτησης του Άγγελου Χάγιου στη συζήτηση με τίτλο: «Μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει; Η αντίσταση στα μνημόνια και η Αριστερά», που έγινε στην ΑΣΟΕΕ στις 19/5/2013 στο πλαίσιο του τετραήμερου αντικαπιταλιστικού φεστιβάλ «Μαρξισμός 2013»