Ματίνα Παπαχριστούδη*

Το χρήμα είναι σχέση κι αυτή τη σχέση, πρέπει και οφείλουμε να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, να ξεκαθαρίσουμε την εικόνα, να διαλύσουμε τα σύννεφα της μαζικής αποβλάκωσης, τα οποία ψεκάζουν με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα και ποσότητα τα κυρίαρχα Μέσα, μια εβδομάδα πριν τις εκλογές.

Όσο πλησιάζει η μέρα της κάλπης, τα δυο κόμματα του μνημονίου, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, ο Ε.Βενιζέλος σε υπερβολικό βαθμό, ο Αντώνης Σαμαράς πιο υπόκωφα, άφησαν στην άκρη τους μανδύες παραλλαγής φιλολαϊκών μέτρων και αναγκαίων μέτρων ανάπτυξης της οικονομίας, του κράτους, κ.λ., κ.λ.π .

Ταυτίζουν πλέον την εντολή της τρόϊκας, της Ε.Ε, του κεφαλαίου, για αυτοδύναμη συγκυβέρνηση των δυο κομμάτων του μνημονίου για τη συνέχιση της υποταγής της χώρας, ως «εθνικό συμφέρον της πατρίδας». Ως το μοναδικό δρόμο επιβίωσης της χώρας μας. Παίζουν την τελευταία ζαριά τους.  Κινδυνολογούν πως αν δεν ψηφιστούν για να σχηματίσουν κυβέρνηση, η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο και καταστροφή.

Ο εκβιασμός τους εκπέμπεται καθημερινά, από το πρωί ως το βράδυ, πολλαπλασιάζεται σε πρωτοσέλιδα των διαπλεκομένων εφημερίδων, σε δεκάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε ελεγχόμενα και πληρωμένα site στο Διαδίκτυο, στα τηλεοπτικά κανάλια, μεγεθύνεται υστερικά και ανόητα από στόμια και όχι στόματα, τηλεσχολιαστών σε κεντρικά δελτία και ενημερωτικές εκπομπές.

Ο λαός όμως νιώθει στο πετσί του, αν δεν το γνωρίζει ήδη με το μυαλό του, πως μιλάνε για τη δική τους σωτηρία. Τη δική τους και των πραγματικών αφεντικών τους. Του κεφαλαίου, εγχώριου και διεθνούς, της πολιτικής της Ευρωπαϊκής ένωσης, της τρόικας, του ΔΝΤ. Εξάλλου τα μέτρα ενάντια στον λαό, ενάντια στη χώρα, ενάντια στην κοινωνία δεν κάνουν καν τον κόπο να τα κρύψουν. Είναι εδώ, επιβάλλονται, ψηφίζονται και υπογράφονται. Αν για το δημόσιο τομέα κηρύχθηκε προσωρινό πάγωμα ολίγων ημερών στην επίθεση καταστροφής  του, στον ιδιωτικό τομέα η λαίλαπα συνεχίζεται. Οι απολύσεις είναι καθημερινές, οι μειώσεις μισθών καθεστώς. Μισθοί 200, 300 και 400 ευρώ για εργασία ενός μήνα αλλά και συμβάσεις μιας μέρας. Οι άνεργοι ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο ακόμη και στα δικά τους μαγειρεμένα στοιχεία. Οι συντάξεις μειώνονται, τα μαγαζιά κλείνουν, οι φόροι αυξάνονται, τα χαράτσια πολλαπλασιάζονται. Κλείνουν σχολεία, η παιδεία μεταλλάσσεται στα μέτρα της ελεύθερης αγοράς, τα νοσοκομεία θα κλείσουν.

Η κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλουν δεν έχει τελειωμό, δεν έχει πάτο. Και αυτό άρχισε να γίνεται κατανοητό επειδή βιώνεται με τον πιο σκληρό τρόπο στην καθημερινότητα από όλους μας.  

Εμείς στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέμε δεν πρόκειται απλά για μια αντιλαϊκή πολιτική. Για μια στάση, μια κρίση της κακιάς χρεωμένης Ελλάδας που έμαθε να ζει με δανεικά, δεν πρόκειται για μια συμπεριφορά των «γουρουνιών» της Ευρώπης που θέλουν να τα εκπαιδεύσουν οι σωτήρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αναπτυγμένες, ηγετικές  χώρες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Εμείς στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέμε πως δεν  πρόκειται απλά μόνο για μια νομισματική κρίση, μια λάθος στροφή στην εφαρμογή της νομισματικής ένωσης και του συμφώνου σταθερότητας του ευρώ.

Εμείς λέμε, το φωνάζουμε και αποδεικνύεται καθημερινά από τις ίδιες τις πολιτικές τους σε ολόκληρη την Ευρώπη, πως εδώ πρόκειται για κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.  Οι συμφωνίες τους, πέρα και εκτός των μέτρων για τους «τεμπέληδες Έλληνες» του Νότου, έχουν σαφείς επιδιώξεις και στόχους. Η μισθωτή εργασία στην Ευρώπη θα πρέπει να διαμορφώνεται με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα της σε μακρινές αγοράς. Στην Κίνα, την Ινδία, το Μεξικό. Τη Βουλγαρία , όπως φωνάζουν στα δελτία του Mega προς γνώση και συμμόρφωση του λαού που αντιδρά.

Να, λοιπόν που οδηγεί η σχέση του χρήματος, που έλεγα στην αρχή. Στον τελικό στόχο του κεφαλαίου που γεννά σήμερα τις βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων, τη διάλυση κάθε κοινωνικού κράτους, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των φορέων της. Στη μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους χωρίς δικαιώματα αλλά και χωρίς όνειρα για μια άλλη, διαφορετική ζωή.

Με αυτή τη διαπίστωση, με αυτή τη θέση, εμείς στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σας καλούμε για γενική, για γενικευμένη ανταρσία.  Δεν φθάνει απλώς να αλλάξει η κυβέρνηση για να διαχειριστεί με καλύτερους όρους, να διαπραγματευτεί την αποπληρωμή χρέους, δανείων, να ανταλλάξει ομόλογα με άλλα ομόλογα, να κάτσει στο τραπέζι με τους δανειστές, τη μαφία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα ακριβοπληρωμένα golden boys της Παγκόσμιας τράπεζας.

Η μόνη λύση κι αυτή που πραγματικά φοβούνται σε αυτές τις κάλπες είναι η ανατροπή. Το πάντρεμα του παλλαϊκού αιτήματος “να φύγει η τρόικα και τα μνημόνια της” με τη μοναδική διέξοδο για τη χώρα και τους πολίτες της.  Να διαγράψουμε μια και έξω το χρέος, να φύγουμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή ένωση, να κρατήσουμε τον παραγωγικό πλούτο της χώρας και να χτίσουμε με τους δικούς μας όρους τη νέα κοινωνική πολιτική.

Μα, τι λέτε τώρα και εσείς, θέλετε να γίνουμε Βουλγαρία; Ρωτάνε με κουτοπονηριά οι θιασώτες των μνημονίων και των ευρωπαϊκών ολοκληρώσεων του κεφαλαίου. Μα, τώρα δα δεν λέγανε για την ανάγκη να έχουμε μισθούς Βουλγαρίας για να σωθεί η χώρα; Αυτό δεν παπαγαλίζουν και δεν προπαγανδίζουν οι ινστρούχτορες των μνημονίων;

Μας δουλεύουν κανονικά. Γιατί η πολιτική ανάλυση, η οικονομική εκτίμηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΙΑ εδώ και τρία χρόνια επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας. Και τα αδιέξοδα τους μεγαλώνουν. Οι προτάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υπάρχουν και δίνουν διέξοδο.

Όχι μόνο για να τιμωρηθούν οι ένοχοι όλων των προηγουμένων χρόνων. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό για τις δικές τους λεηλασίες στον κοινωνικό πλούτο. Αλλά για να ανοίξει ένας διαφορετικός δρόμος στη διαμόρφωση άλλων πολιτικών που θα έχει στο επίκεντρο του την προστασία και ανάδειξη της κοινωνικής ιδιοκτησίας, προς όφελος των πραγματικών δημόσιων συμφερόντων για το λαό και όχι για το κέρδος του κεφαλαίου.  Εμείς ζητάμε την ανατροπή, όχι την τιμωρία. Εμείς θέλουμε τη δικαιοσύνη για το λαό.

Ο αγώνας αυτός δεν είναι εύκολος και ούτε έχουμε καμία αυταπάτη. Οι εκλογές είναι μια ακόμη στάση, ένας ακόμη τρόπος διεκδίκησης στη σταθερή αγωνιστική πορεία των αγωνιστών, των μελών, των φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλα αυτά τα χρόνια.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν χρειάζεται να αποδείξει πως τώρα είναι η ώρα της αριστεράς, Γιατί για τους αγωνιστές της, για τα μέλη της, κάθε ώρα είναι η ώρα της αριστεράς.

Ας μη πάμε μακριά, ας μείνουμε εδώ, στη δική μας περιοχή. Εδώ στο κέντρο της Αθήνας, τα Σεπόλια, τον Κολωνό, την Ακαδημία Πλάτωνα. Όποια πέτρα κοινωνικού, συνδικαλιστικού αγώνα για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων κι αν σηκώσεις, η ΑΝΤΑΡΣΙΑ με τις μικρές ή μεγάλες της δυνάμεις ήταν εκεί. Στους αγώνες των εργαζομένων στο Μετρό, στη στήριξη και αλληλεγγύη στους απεργούς της χαλυβουργίας, στους εργαζόμενους του Alter. Στη Λαϊκή Συνέλευση ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, ενάντια στο κλείσιμο των νοσοκομείων ενάντια στις συγχωνεύσεις των σχολείων.

Και όλα αυτά όχι γιατί ήταν καθήκον ή το έλεγε κάποιος εκπρόσωπος. Αλλά γιατί αυτός είναι ο πολιτικός  τρόπος δράσης, τρόπος ζωής των αγωνιστών, των οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η επιβολή του μνημονίου εμάς μας βρήκε στους δρόμους. Την ώρα που δίναμε τις μάχες μαζί με όλους τους άλλους κατοίκους για να σώσουμε το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα από τα συμφέροντα του Μπόμπολα, όταν κάναμε τους αγώνες για να φύγει το Βουστάσιο από τα χέρια του μικροπολιτικών συμφερόντων στο δήμο Αθηναίων από τις διοικήσεις Κακλαμάνη και Καμίνη.

Σε αυτούς τους δρόμους του αγώνα βρισκόμαστε και τώρα, όπως πάντα. Και καλούμε όλους τους αγωνιστές, όλους αυτούς που όχι μόνο δεν αντέχουν την κοινωνική και πολιτική βαρβαρότητα αλλά θέλουν –επιτέλους- να πάρουν το χαλινάρι της ζωής τους στα χέρια τους, τους καλούμε να στηρίξουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ψήφος στο αντικαπιταλιστικό μέτωπο ανατροπής, η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές- πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε αυτό- δεν είναι ψήφος ανάθεσης για την υποστήριξη των λαϊκών συμφερόντων. Κυρίως είναι υπόσχεση και δέσμευση συμμετοχής, πρωτοβουλίας, αγώνα για την καθημερινή απελευθέρωση μας από το σύστημα που μας επιβάλλουν. Έτσι εννοούμε την ανατροπή. Στους καθημερινούς αγώνες και στη μάχη για τις εκλογές.

*Υποψήφια στην Α’  Αθηνών (από ομιλία σε συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Σεπόλια)