Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά τη 3η Συνδιάσκεψη

 

της Αργυρής Ερωτοκρίτου μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 

 

Η 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτύπωσε τα οργανωτικά και πολιτικά προχωρήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη χώρα μας. Μετά από μια περίοδο εκρηκτικής ανόδου του κινήματος που έφτασε να ανεβάζει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση αλλά και μια περίοδο μεγάλων πιέσεων πάνω στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για να απορρίψουν την επαναστατική στρατηγική και να μπουν στο δρόμο των πιο “ρεαλιστικών” και “άμεσων” κοινοβουλευτικών μεταρρυθμίσεων, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ  διεψεύδει όσους περίμεναν το τέλος της. Φτάνει στο σημείο να αποτελεί μία ορατή δύναμη πέρα από την αριστερά του κοινοβουλευτικού δρόμου.

 

Το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συσπειρώνει στις γραμμές της πάνω από τρεις χιλιάδες αγωνιστές, ολοκλήρωσε τις εργασίες της Συνδιάσκεψης της με σχεδόν χίλιους συνέδρους και άνοιξε την πολιτική συζήτηση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου, πράγμα που κανένα άλλο κόμμα της Αριστεράς δεν κάνει ούτε από άποψη ουσίας ούτε από άποψη διαδικασίας.

 

Ως προς τα πολιτικά προχωρήματα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκαθαρίζει πάνω στο χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης του συστήματος. Μία εξαιρετικά χρήσιμη παρακαταθήκη διαλύοντας τα μπερδέματα ότι υπάρχουν περιθώρια ανάκαμψης με μια διαφορετική διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα φωτίζει και αναδεικνύει το αντικαπιταλιστικό-μεταβατικό πρόγραμμα ως το πρόγραμμα που υλοποιείται από την ίδια την εργατική τάξη στο σήμερα ανοίγοντας το δρόμο για την εργατική εξουσία.

 

Πλάι σ' αυτά τα ξεκαθαρίσματα ο διάλογος στην συνδιάσκεψη προσπάθησε να λύσει τα ζητήματα της τακτικής. Συγκεκριμένα, πώς παρεμβαίνουμε στις μάχες του κινήματος, με ποιες πρωτοβουλίες, με ποιες συμμαχίες, μια συζήτηση που αναπόφευκτα καταπιάστηκε με το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ,  και με ποιο τρόπο μέσα από τη συμβολή στο κίνημα, ενισχύουμε και μεγαλώνουμε την ίδια την αντικαπιταλιστική αριστερά.

 

Πριν μπούμε στην ουσία αυτών των αντιπαραθέσεων χρειάζεται να θυμηθούμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι που ταλάνιζαν ιστορικά στις πιο κρίσιμες στιγμές το ρεύμα της επαναστατικής αριστεράς. Δηλαδή πώς τα επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις σε περιόδους κρίσης και παράλληλης ανάπτυξης του κινήματος μπορούν να γίνουν από μειοψηφίες μαζικές οργανώσεις αποσπώντας την πλειοψηφία της εργατικής τάξης από τα ρεφορμιστικά κόμματα. Από την εποχή του Λένιν και της Ρόζας μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι αναγνωρίζουμε ότι δεν είναι μια εύκολη συζήτηση που μπορεί να κλείσει γρήγορα και πρόχειρα, αλλά αντίθετα, η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να μπει μπροστά να την οργανώσει πάντα σε συνάρτηση με τη ζωντανή πράξη στο κίνημα και τις μάχες που δίνουμε.

 

Συμβολή

Η συμβολή του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι καθοριστικής σημασίας -κάτι που αναγνωρίζεται απ' όλο της το δυναμικό- αφού δίνει απάντηση στον ισχυρισμό του ΣΥΡΙΖΑ ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική” . Ενώ, όμως, θα έπρεπε να είναι εξίσου καθαρό ότι η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απαράβατος όρος για να χτίζουμε πάνω σ' αυτή την εναλλακτική, εδώ είναι που ξεκινάνε και τα μπερδέματα. 

 

Η τοποθέτηση για την ανάγκη “μετασχηματισμού” και “υπέρβασης” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπαίνει στη λογική των υποχωρήσεων πάνω στο πρόγραμμά μας ούτως ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε μόνιμη πολιτική συνεργασία και με τμήματα που βρίσκονται μεταξύ ρεφορμιστικής και επαναστατικής στρατηγικής. Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό λάθος. Η αντίληψη ότι μπορούν να γίνουν συνεργασίες εφ' όλης της ύλης χωρίς να υπάρχει συμφωνία εφ΄όλης της ύλης, με αποτέλεσμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διολισθαίνει από το πρόγραμμά της. 

 

Ας αποφύγουμε την κακή εμπειρία των μετώπων τύπου «δημιουργικής ασάφειας» ΣΥΡΙΖΑ.Το παράδειγμα των οργανώσεων που έκαναν την επιλογή να ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι διδακτικό σε δύο σκέλη. Το πρώτο ότι όταν χάνεις τη δυνατότητα της αυτοτελούς δράσης δεν μπορείς να ασκήσεις ουσιαστική αντιπολίτευση στο ρεφορμισμό. Το δεύτερο σε ό,τι αφορά την καθαρή στρατηγική. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μέτωπο που στο ξεκίνημά του αλλά και στη συνέχεια ως κόμμα διακήρυττε ότι η στρατηγική του ήταν “ανοιχτή” και υπό διαμόρφωση. Το πιο τμήμα βγήκε κερδισμένο από αυτή την ασάφεια νομίζω είναι περιττό να το γράψουμε.

 

Αυτό δε σημαίνει ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν πρέπει να συνεργάζεται με τους αγωνιστές και τα κόμματα της υπόλοιπης αριστεράς που βρίσκονται στα δεξιά της. Κάθε άλλο. Μόνο έτσι θα μπορέσει να πείσει τα πιο μαχητικά κομμάτια των εργαζομένων ότι η αντικαπιταλιστική στρατηγική είναι η μόνη που δουλεύει. Το “αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής” είναι ο τρόπος για να έχουμε κοινή δράση σε συγκεκριμένα μέτωπα της περιόδου. Για παράδειγμα η μάχη απέναντι στο Ασφαλιστικό δίνει τη δυνατότητα να συνεργαστούμε με κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, τη ΛΑΕ, το ΚΚΕ που δίνουν απεργιακές μάχες για να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο. 

 

Αντίστοιχα στο μέτωπο του προσφυγικού. Οι διαδηλώσεις για να πέσει ο Φράχτης, να ανοίξουν τα σύνορα και να φύγει το ΝΑΤΟ και η ΦΡΟΝΤΕΞ διεκδικούμε ότι θα συσπειρώσουν ξανά όλα τα παραπάνω κομμάτια. Μόνο μέσα από τόσο συγκεκριμένες δράσεις στις οποίες το εργατικό κίνημα μπαίνει ενωτικά, μπορούμε να παρέμβουμε και να κερδίσουμε μεγάλα τμήματα προς την επαναστατική στρατηγική.  

 

Η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τα παραπάνω ζητήματα αν θέλουμε να έχει μια λογική συνέχεια η τακτική μας. Διότι αν αποδεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει πλέον στην ρεφορμιστική αριστερά, τότε θα πρέπει να εξηγήσουμε γιατί διεκδικούμε κοινή δράση με τον κόσμο ενός αστικού κόμματος. Ταυτόχρονα το παράδειγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δείχνει με τον πιο δραματικό τρόπο που μπορεί να καταλήξει ΚΑΘΕ κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς εάν αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Αυτό είναι ένα πολύτιμο δίδαγμα για την αριστερά και το κίνημα όχι μόνο στη χώρα μας αλλά διεθνώς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την εμπειρία για να ανοίξει πιο θαρρετά και επιθετικά τη συζήτηση για το μονόδρομο της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. 

 

Είναι απαραίτητο να συνεχίσει αυτή η χρήσιμη συζήτηση μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ τις τοπικές και κλαδικές της επιτροπές και όλοι καταλαβαίνουμε ότι το πεδίο στο οποίο τελικά θα κριθεί η ορθότητα της κάθε άποψης είναι το ίδιο το κίνημα. Αξίζει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση.

 

 

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη στις 16.03.16