Οπισθοδρόμηση στον πολιτισμό του μικροϊδιοκτήτη. Μια αναγκαία απάντηση σε ένα αντι-συντροφικό άρθρο

του Παντελή Βαϊνά (*)

Με τον πηχυαίο τίτλο «Μετάβαση από το αντικαπιταλιστικό στο θολό ανατρεπτικό μέτωπο», το Πριν, δια του Γιώργου Κρεασίδη (Γ.Κ. στο εξής), μέλους της Π.Ε. του ΝΑΡ, με ολοσέλιδο άρθρο του στο φύλλο της Κυριακής 16 Απριλίου 2018, ασκεί μια χωρίς αρχές και όρια πολεμική στη ΜΕΤΑΒΑΣΗ, γεμάτη από σκόπιμες διαστρεβλώσεις των Θέσεών της.

Πρόκειται για μια ενέργεια που για πρώτη φορά συμβαίνει στους κόλπους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέχρι τώρα, οι σχέσεις μεταξύ των δυνάμεων, των ρευμάτων και των αγωνιστών του μετώπου, παρά τις υπαρκτές, ακόμη και μεγάλες διαφορές, κρατούσαν ένα επίπεδο που απέφευγε συνολικές, δημόσιες αντιπαραθέσεις πολεμικής. Μεγάλα ερωτηματικά, επίσης, δημιουργεί το γεγονός ότι αυτή η επιλογή έγινε μόνον εναντίον της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ και μάλιστα, απέναντι σε μια δύναμη την οποία το ΝΑΡ είχε προσκαλέσει (ως ΕΠΠΔ) στο διάλογο για το «κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας» και η οποία είχε ανταποκριθεί στην πρόσκληση!

Ο Γ.Κ. ισχυρίζεται πως η ΜΕΤΑΒΑΣΗ «εγκαταλείπει το στόχο για αντικαπιταλιστικό μέτωπο» και «θέτει στόχο υπέρβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι όμως σε ένα ανώτερο επίπεδο όπως ο αντικαπιταλιστικός πόλος». Ο Γ.Κ. «δεν είδε» ότι στη σελίδα 60 και στη θέση 5.4, αναφέρεται επί λέξη:

«Αναγκαίο και αυτοτελές βήμα προώθησης […] είναι η ειδική και επιτακτική πρόταση συσπείρωσης, κοινής πάλης και ενότητας προς τις αντικαπιταλιστικές - αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις επαναστατικής και κομμουνιστικής αναφοράς. […] Κάτι τέτοιο δημιουργεί (σ.σ., τους όρους για) μια θετική, δημιουργική, μαζική υπέρβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς έναν αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, εργατικό και λαϊκό, πολιτικό πόλο συσπείρωσης της ανατρεπτικής αριστεράς». Και ότι, ως πρώτο βήμα «μπορεί να είναι η πρόταση για μια ισότιμη Συσπείρωση Διαλόγου και Μάχης».

Σαφέστερα δεν γίνεται. Μόνον ένας κακόβουλος μπορεί να διαστρεβλώσει τόσο πολύ τις πολιτικές θέσεις μιας δύναμης.

Ο Γ.Κ. ισχυρίζεται πως η ΜΕΤΑΒΑΣΗ προβάλλει την «εικόνα μιας εξελικτικής λογικής δομικών μεταρρυθμίσεων». Άρα, ότι είναι μια μεταρρυθμιστική - ρεφορμιστική δύναμη.

Εντελώς αντίθετα, ήδη από τη σελίδα 4, οι Θέσεις της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ προετοιμάζουν: «Ούτε η συντηρητική περιχαράκωση και αποχώρηση από τα μεγάλα ερωτήματα της πάλης, ούτε η ανακύκλωση γραφειοκρατικών διαχειριστικών λογικών, ούτε ο αυτοπεριορισμός και η έλλειψη φιλοδοξίας της επαναστατικής μειοψηφίας, ούτε ο κινηματισμός χωρίς κεντρική πολιτική στόχευση μπορούν να συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων για μια λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, δημοκρατική ανατροπή που θα ανοίξει το δρόμο για την επανάσταση και τον κομμουνισμό».

Και στη σελίδα 11 των Θέσεων της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ τονίζεται ότι «σε μια δεκαετία, ο τρόμος του φασισμού και του γενικευμένου πολέμου επέστρεψε. Ήρθε η ώρα να επιστρέψει και το φάντασμα του κομμουνισμού και της επανάστασης».

Σε αντίστοιχο κεφάλαιο τονίζεται ότι η βασική πολιτική λογική που δίνει περιεχόμενο στους αγώνες, συγκεντρώνει δυνάμεις και κατευθύνει πολιτικά, είναι η πάλη για μια  «εργατική και λαϊκή ανατροπή» με σύγχρονο «αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό περιεχόμενο». Και στη σελίδα 24 αποσαφηνίζεται: «Η ελπίδα βρίσκεται στο ότι ο λαός μαζί και πλάι με την πολυεθνική εργατική τάξη που βρίσκεται στην χώρα θα ανατρέψει τον πολιτικό συσχετισμό, θα κλονίσει την αστική κυριαρχία, θα κατοχυρώσει κατακτήσεις και θα μπει σε μια πορεία μετάβασης, σε ένα δρόμο συνεχών αναμετρήσεων και ανατροπών προς την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την κομμουνιστική απελευθέρωση».

Όπως πολύ καλά γνωρίζει ο Γ.Κ., κανένα ρεφορμιστικό ρεύμα δεν  θέτει ζήτημα επανάστασης στη στρατηγική του κατεύθυνση.

Δεν υποστηρίζουμε ότι η ΜΕΤΑΒΑΣΗ με τις Θέσεις της έλυσε το ζήτημα της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής. Δεν είναι αυτός ο ρόλος της, δεν είναι οργάνωση, πολύ περισσότερο, κόμμα για να το λύσει. Εξάλλου, το ίδιο το ΝΑΡ, μια συγκροτημένη οργάνωση με ιστορία σχεδόν 30 χρόνων, δεν το έχει καταφέρει μέχρι τώρα, όπως παραδέχτηκε με την αυτοκριτική που έκανε στις Θέσεις του 4ου Συνεδρίου του.

Είναι όμως απλά απαράδεκτο να υποστηρίζει κανείς ότι η ΜΕΤΑΒΑΣΗ είναι με μια «εξελικτική λογική δομικών μεταρρυθμίσεων»!

Επίσης, επειδή πολλά ακούγονται ειδικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, στις Θέσεις της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ τονίζεται (σελίδα 9): «Συνολικά η ΕΕ ήταν, είναι και θα είναι, ένα ταξικό σχέδιο, μία ένωση των καπιταλιστών και ιδιαίτερα προς όφελος του Γερμανικού ιμπεριαλιστικού κέντρου. Η κρίση ξεσκέπασε τον δήθεν δημοκρατικό-προοδευτικό της μανδύα και απέδειξε την πραγματική της φύση. […] Δεν μεταρρυθμίζεται. Ανατρέπεται».

Και το αντικαπιταλιστικό – αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα πάλης τίθεται με σαφήνεια: «Έξοδος / ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Απελευθέρωση από το καθεστώς επιτροπείας από ΕΕ και ΔΝΤ».

Ο δε Γ.Κ. συνεχίζει απτόητος: Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ δεν προχωρά στην «ανάγκη βαθιάς ‘αποΣΥΡΙΖΟποίησης’ της Αριστεράς». Μέχρι τώρα, διάφοροι διέσπειραν τη συκοφαντία, «θέλετε να πάτε στη ΛΑΕ». Τώρα, ο Γ.Κ. (και δια αυτού το Πριν) αφήνει περιθώρια ότι μπορεί να καλοβλέπουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και εις ανώτερα!

Η συνέχιση όμως σε μια στημένη πολεμική δεν έχει νόημα. Είναι ολοφάνερο ότι στόχος της είναι η δημιουργία ενός τείχους περιχαράκωσης μεταξύ των μελών του ΝΑΡ και της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ, αλλά και άλλων ρευμάτων, ειδικά μπροστά στην 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (δεν είναι τυχαία και η επιλογή των ψηφοδελτίων περιχαράκωσης ως εκλογικό σύστημα).

Πρόκειται για κακέκτυπο ανάλογων πρακτικών του ΚΚΕ και όχι μόνον. Αυτή την πρακτική ακολουθεί μόνον όποιος δεν έχει αυτοπεποίθηση για τις ιδέες του.

Η καλόπιστη κριτική είναι όχι μόνον καλοδεχούμενη αλλά και αναγκαία για να «ανεβαίνουμε ψηλότερα» όλοι μαζί. Όμως, αυτού του είδους η στημένη πολεμική περιχαράκωσης που ασκεί ο Γ.Κ. και το Πριν, αποτελεί οπισθοδρόμηση στον πολιτισμό του μικροϊδιοκτήτη, στις χειρότερες παραδόσεις του ηττημένου κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος, που βλέπει ως βασικό εχθρό τον πιο κοντινό του.

Σχετίζεται με μια λαθεμένη αντίληψη για το περιεχόμενο, τις αρχές και τον πολιτισμό του σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος, για τη σχέση του με το μέτωπο και το κίνημα. Αντίληψη της οποίας κύριος φορέας είναι το ΚΚΕ και που επιστρέφει δυναμικά σε τμήματα της Αριστεράς, μετά την ήττα του διαχειριστικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ και την υποχώρηση του μαζικού κινήματος. Δυστυχώς, αυτή η αντίληψη φαίνεται πως έχει επηρεάσει και το ΝΑΡ, τις αποφάσεις και κατευθύνσεις του 4ου Συνεδρίου του. Δεν έχει αφήσει όμως ανέγγιχτη και τη ΛΑΕ και άλλα ρεύματα.

Ανεξάρτητα όμως από αυτές τις εκτιμήσεις, θέλουμε να πιστεύουμε ότι με τα μέλη και τα στελέχη του ΝΑΡ, τουλάχιστον με ένα σημαντικό μέρος τους, με τα οποία έχουμε δώσει μαζί μεγάλες μάχες (όπως και με τις άλλες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), θα συζητήσουμε με τις αρχές του εργατικού πολιτισμού και της συντροφικότητας στην 4η Συνδιάσκεψη.

Για να δυναμώσουν οι αγωνιστικοί δεσμοί, μπροστά στις μεγάλες αναμετρήσεις που έρχονται.

(*) Μέλος του Συντονιστικού της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.