30 του Μάη απεργούμε:

Για την ανατροπή του «μνημονιακού κεκτημένου»

Για τη διάλυση της «Κοινωνικής Συμμαχίας»

 

Σε ημέρα δράσης ανακήρυξαν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕΕ και της ΑΔΕΔΥ την 30^η Μαΐου, από κοινού με τις συνδικαλιστικές ενώσεις των μικρών και μεσαίων εργοδοτών την ΓΣΕΒΕ (επαγγελματοβιοτέχνες) και την ΕΣΕΕ (έμποροι), αλλά και τις επαγγελματικές ενώσεις των βασικών επιστημονικών μικροαστικών στρωμάτων –δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, φαρμακοποιοί, οικονομολόγοι. Από την πλευρά της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ η ημέρα δράσης παίρνει την μορφή της Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας.

Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έδωσαν στην συνεργασία τους με τους μικρομεσαίους εργοδοτικούς φορείς το όνομα «Κοινωνική Συμμαχία». Προσπαθούν να εγκλωβίσουν την δυναμική των εργατικών αγώνων στα πλαίσια μας διαταξικής συμμαχίας που εξυπηρετεί τα σχέδια μιας μερίδας του κεφάλαιου η οποία υποστηρίζει την λεγόμενη «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, σε αντιπαράθεση με την πολιτική της «προληπτικής πιστωτική γραμμής στήριξης» και της ενισχυμένης εποπτείας από τον ESM.

Φυσικά και τα δύο στρατόπεδα αναγνωρίζουν την απόλυτη προτεραιότητα των αστικών συμφερόντων, που συνοψίζονται στην απαίτηση για άμεση αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφάλαιου και πλήρη αποδόμηση κάθε προστασίας για την μισθωτή εργασία. Ήδη οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έχουν συμφωνήσει με τoν ΣΕΒ την ΓΣΕΒΕ και την ΕΣΕΕ στο «Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο» στα πλαίσια της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) –που είναι το επίσημο κρατικό όργανο κοινωνικού διαλόγου και ταξικής συνεργασίας. Εκεί η προτεραιότητα της αποκατάστασης της καπιταλιστικής κερδοφορίας αναγνωρίζεται ρητά, με μοναδική δήθεν δικλίδα ασφαλείας, την σταδιακή εισαγωγή των αναδιαρθρώσεων στην παραγωγή και τις εργασιακές σχέσεις ώστε να μην υφίσταται σοκ η πλευρά των εργαζομένων.

Το μπλοκ των εργοδοτών, έχει πλήρη συμφωνία στους στόχους αλλά αυτό δεν σημαίνει και συμφωνία στην πολιτική για την επίτευξή τους. Δύο είναι οι απόψεις που συγκρούονται μέσα στο εργοδοτικό μπλοκ αποκαλύπτοντας ότι η πολιτική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού είναι ακόμη ενεργή. Από την μία μεριά είναι ο ΣΕΒ που θέλει να εκμεταλλευτεί το «μομέντουμ» που έχει «κατακτηθεί» από την πλευρά της εργοδοτικής επίθεσης για να συνεχιστούν χωρίς διακοπή τα επόμενα κτυπήματα στην εργατική τάξη. Υποστηρίζει ότι η ασθενική ανάκαμψη που εμφανίζει η οικονομία δεν έχει διασφαλισμένη διάρκεια και ότι αντίθετα –λόγω και της αναπόφευκτης ανόδου των τιμών που συνεπάγεται- θα τροφοδοτήσει εργατικές πιέσεις για χαλάρωση ή και ανατροπή των μνημονίων. Για αυτό τάσσεται υπέρ της πιστωτική γραμμή στήριξης από τον ESM που σημαίνει αυξημένη επιτροπεία (πέρα από τα γενικά μέτρα εποπτείας που προβλέπει έτσι κι αλλιώς το σύμφωνο για το ευρώ) αλλά και νέο μνημόνιο.

Ο θεσμικός εκπρόσωπος των τραπεζιτών ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Στουρνάρας επιτέθηκε σκληρά στην κυβέρνηση για την άρνηση της να δεχθεί προληπτική πιστωτική γραμμή[1]. Η Μιράντα Ξαφά (ναι η γνωστή σύμβουλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη) ήλθε σε βοήθεια του δηλώνοντας ότι η απροθυμία της κυβέρνησης να δεχθεί προληπτική γραμμή στήριξης μπορεί να αποδοθεί μόνο σε επικοινωνιακά παιχνίδια[2]. Αλλά πάνω από όλα είναι ο ίδιος ο ΣΕΒ που με δήλωση του αδειάζει την κυβέρνηση λέγοντας: «για τον ΣΕΒ, το θέμα της καθαρής εξόδου δεν είναι θεμελιώδους σημασίας. Αυτό που προέχει για την οριστική και πετυχημένη έξοδο της χώρας μας από τα μνημόνια είναι να μην ατονήσουν επ' ουδενί η μεταρρυθμιστική προσπάθεια και η δημοσιονομική πειθαρχία, καθώς επίσης να εφαρμοσθεί μια φιλική προς την επιχειρηματικότητα πολιτική, που θα ενθαρρύνει τις ιδιωτικές επενδύσεις.»[3]. Πολιτικά αυτό το μπλοκ εκπροσωπείται από την ΝΔ και την βενιζελική πτέρυγα του Κινήματος Αλλαγής.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική υπάρχει η εναλλακτική πρόταση που προτιμάει η μικρή και μεσαία αστική τάξη και τα επιστημονικά και τεχνοκρατικά μεσοστρώματα. Σύμφωνα με αυτούς η συνέχιση της επίθεσης προκαλεί «μεταρρυθμιστική κόπωση» και εμποδίζει την οικοδόμηση σταθερών πολιτικών-κοινωνικών συμμαχιών με τα μεσοστρώματα γύρω από τους αστικούς στόχους με αποτέλεσμα τη συνέχιση της πολιτικής αστάθειας. Προτείνουν την αναβολή των επόμενων επιθέσεων για μια μεταγενέστερη χρονικά στιγμή, την υπόσχεση στην εργατική τάξη ότι δεν θα υπάρχουν νέες επιθέσεις αν αποδεχτεί την μη αντιστρεψιμότητα των μνημονίων και το μοίρασμα κατά προτεραιότητα στα μεσοστρώματα του «υπερπλεονάσματος» που δημιουργήθηκε από την αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων.

Δεν υπάρχει πιο καθαρή τοποθέτηση υπέρ αυτής της πολιτικής από αυτήν Κ. Μίχαλου προέδρου της Ένωσης Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων Ελλάδας και πρόεδρο του ΕΒΕΑ αλλά και μεγαλοστέλεχος της ΝΔ.  Ξεκίνησε από το 2014 όταν επιτέθηκε στον Χατζηδάκη –τότε Υπουργό Ανάπτυξης- ότι εξυπηρετεί συγκριμένα συμφέροντα που καταστρέφουν την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και ότι την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ την έχει συντάξει το ΙΟΒΕ που ανήκει στον ΣΕΒ[4]. Και συνεχίζει μέχρι και σήμερα δηλώνοντας ότι η καραμέλα των πρόωρων εκλογών πρέπει να σταματήσει και ότι τάσσεται υπέρ της «καθαρής» εξόδου και κατά της προληπτικής γραμμής στήριξης[5]. Πολιτικά αυτό το μπλοκ εκπροσωπείται από ένα τόξο δυνάμεων οι οποίες περιλαμβάνουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και εκτείνονται μέχρι την καραμανλική δεξιά περνώντας μέσα από ένα τμήμα του Κινήματος Αλλαγής.

Φυσικά για να διασφαλίσουν την συναίνεση του ΣΕΒ σε αυτήν την πολιτική -συναίνεση που τους είναι απαραίτητη- όλοι αυτοί πρέπει να του αποδείξουν ότι μπορούν να πειθαρχήσουν την εργατική τάξη. Ότι το «μνημονιακό κεκτημένο» δεν θα ανατραπεί, ότι οι «μεταρρυθμίσεις» θα συνεχιστούν, ότι η «δημοσιονομική σύνεση» είναι εγγυημένη.

 

Οι ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και η «Κοινωνική Συμμαχία»

 

Και εδώ έρχεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προσφέροντάς τους τον έλεγχο της πάνω στα συνδικάτα ζητώντας σαν τον ζητιάνο μια θέση στο τραπέζι των «κοινωνικών εταίρων».

Το πλαίσιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας» που συγκρότησαν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ με τους μικρομεσαίους εργοδότες είναι αποκαλυπτικό. Η ανατροπή του νόμου Κατρούγκαλου και η ανάκτηση των περικοπών των συντάξεων εγκαταλείφθηκε, η επαναφορά των κλαδικών ΣΣΕ ξεχάστηκε, η μόνιμη και σταθερή εργασία αποτελεί παρελθόν. Το μόνο που παραμένει είναι η υπόσχεση για σταδιακή ανάκτηση των απωλειών στους μισθούς, όταν το «επιτρέψει η οικονομία», και οι κραυγές κατά της ανεργίας, της λιτότητας, και της υπερφορολόγησης, που στην ουσία είναι απλές ικεσίες ενάντια σε νέα μέτρα.

Έχουμε λοιπόν εδώ μια ολοκληρωτικά διαφορετική εμφάνιση της συμμαχίας της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων που είχε υπάρξει και στις 4 του Φλεβάρη του 2016 στην μεγάλη απεργία ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Κατρούγκαλου. Τότε οι ίδιοι φορείς είχαν προκηρύξει απεργία κάτω όμως από την πίεση και την ηγεμονία της μαχητικότητας και της αγανάκτησης των εργατών και εργατριών μαζί με το πάθος των μισθωτών επιστημόνων και των αυτοαπασχολούμενων που δεν εκμεταλλεύονται μισθωτή εργασία. Μια πίεση από την οποία γλύτωσαν τόσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όσο και οι ηγεσίες των μικρομεσαίων εργοδοτικών και επαγγελματικών ενώσεων, μόνο χάρη στην χείρα βοηθείας που τους έδωσε η ηγεσία του ΠΑΜΕ αρνούμενη να δώσει συνέχεια και κλιμάκωση στον αγώνα.

 

Πάλη για την ηγεμονία

 

Απέναντι σε αυτήν την τεράστια παγίδα που στήνεται σε βάρος της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού πρέπει να απαντήσουμε με αποφασιστικότητα τινάζοντας στον αέρα την «Κοινωνική Συμμαχία».

Φυσικά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε αντιτάσσοντας στην ημέρα δράσης την παθητικότητα και την αποχή από την απεργία. Κάθε αγωνίστρια και αγωνιστής του εργατικού κινήματος που θέλει να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης σε μια πολιτική απόκρουσης της εργοδοτικής επίθεσης και νέας εργατικής αντεπίθεσης, θα πρέπει να συζητήσει με τους/τις εργαζόμενους/νες –και ιδιαιτέρα με αυτούς και αυτές που θα απεργούν στις 30 του Μάη- τους πολιτικούς στόχους της «Κοινωνικής Συμμαχίας» και να πείσει για την δυνατότητα να διεκδικηθεί ξανά η πλήρης ανατροπή του «μνημονιακού κεκτημένου». Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει με τις/τους αγωνίστριες/στες να μην απεργούν την ημέρα της Γενικής Απεργίας, νομιμοποιώντας έτσι την πρακτική της απεργίας «κατά περίπτωση» και υπονομεύοντας το κύρος κάθε αγωνιστικής πρότασης. Ούτε μπορεί να γίνει, αντιπροτείνοντας ανεφάρμοστα σχέδια, όπως το λεγόμενο ανεξάρτητο κέντρο αγώνα- τα οποία, επιπλέον, με τον τρόπο που επιχειρηματολογούνται και περιγράφονται, σηματοδοτούν οριστική αποχώρηση από τα συνδικάτα και αποκοπή από το εργατικό κίνημα.

Σήμερα, απ΄ ότι φαίνεται, η οπτική όλων όσων υποστηρίζουν τη μη συμμετοχή στην απεργία της 30 Μάη είναι ότι με ηχηρές καταγγελίες, με «εξαγγελίες που σοκάρουν» -ποιος θα περίμενε ποτέ ένα ταξικό ρεύμα να δηλώνει ότι δεν απεργεί;- θα ξεμπερδεύουμε με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, εφόσον ο κόσμος της εργασίας θα καταλάβει πόσο ξεπουλημένη είναι και θα της γυρίσει επιτέλους την πλάτη και θα αρχίσει η αναγέννηση του νέου εργατικού κινήματος.

Όμως, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν αποτελεί ένα εξωτερικό στοιχείο των συνδικάτων, δεν εισάγεται «απ΄έξω», από τους εργοδότες και από την κυβέρνηση, αλλά παράγεται μέσα από τις γραμμές της εργατικής τάξης γιατί  αντιπροσωπεύει την μέση συνείδηση της, για όσο καιρό παραμένει υποτελής τάξη μέσα στον καπιταλισμό. Κάθε πραγματικό συνδικάτο, δηλαδή κάθε μαζικό συνδικάτο, θα κυριαρχηθεί από μια τέτοια γραφειοκρατία, από την οποία μπορεί να απαλλαγεί μόνο σε περιόδους που η πάλη αποκτάει ανατρεπτική δυναμική αμφισβητώντας το ίδιο το σύστημα.

Μέχρι τότε κάθε συνολική ανατρεπτική πρόταση μέσα στα συνδικάτα θα παραμένει μειοψηφική και μόνο μένοντας σε συνεχή επικοινωνία με τις μεγάλες εργατικές μάζες –σε κάθε είδους κινητοποίηση με κάθε είδους αίτημα- μπορεί να ελπίζει στην κατάκτηση της πλειοψηφίας.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι αντιφατικό στρώμα και έχει πολλές φορές ξεπουλήσει τους αγώνες των εργαζομένων. Η οργή είναι δίκαιη, αλλά κανένας δεν ανακαλύπτει την Αμερική όταν το διαπιστώνει. Η ιστορία του εργατικού κινήματος είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα. Αυτές οι αντιφάσεις, έχουν τη βάση τους στη  φύση των συνδικάτων και της κατάστασης της συνείδησης και της αυτοπεποίθησης του εργατικού κινήματος.

Σε «κανονικές συνθήκες» η εργατική τάξη δεν χαρακτηρίζεται από καμιά ομοιογένεια. Στην συνείδηση της συνυπάρχουν αγωνιστικές παραδόσεις, θυμός ενάντια στην εκμετάλλευση μαζί με αποδοχή της ανταλλαγής της εργατικής δύναμης σαν εμπόρευμα αλλά ακόμα και ρατσιστικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις. Επειδή η πραγματική δύναμή των συνδικάτων είναι η μαζικότητα και η δυνατότητα να κινήσουν μεγάλα κομμάτια του κόσμου της εργασίας, όλες αυτές οι αντιφάσεις βρίσκουν την αντανάκλαση τους στο εσωτερικό των συνδικάτων και χρειάζεται συνεχής πάλη μέσα –και όχι εκτός- στα συνδικάτα για να τις ξεριζώσουμε από την εργατική συνείδηση.

Κάθε πολιτικο-συνδικαλιστικό ρεύμα που θα αδιαφορήσει για την πραγματική κατάσταση στην εργατική συνείδηση, που θα θελήσει να αποχωρήσει από τα σημερινά υπαρκτά συνδικάτα και να αποκοπεί από τα μέλη τους, που θα πέσει στην παγίδα της «απογείωσης» της πρωτοπορίας, (κλασσικό λάθος που γίνεται σε απότομες αλλαγές περιόδου)-, που θα θελήσει να δημιουργήσει «κόκκινα συνδικάτα» και «συντονισμούς» που θα είναι απλά η αναπαραγωγή του πολιτικού του χώρου, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.

 

Πρέπει να πάμε αλλιώς!

 

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αποφύγουμε την παγίδα του αναχωρητισμού και της αποχής. Να μην τους αφήσουμε στην ησυχία τους!

Να μετατρέψουμε την 30^η Μαΐου σε πραγματική μαζική απεργία και διαδήλωση των  δυνάμεων του εργατικού κινήματος που δηλώνουν πως θέλουν να εκπροσωπήσουν τα εργατικά συμφέροντα και να ανατρέψουν το «μνημονιακό κεκτημένο» ακυρώνοντας στην πράξη της φιλοεργοδοτική φιέστα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και στέλνοντας την «συμμαχία» της στα σκουπίδια.

Μπορούμε να πετύχουμε αυτόν τον στόχο. Αρκεί να καταλάβουμε ότι το αστικό πολιτικό σκηνικό δεν έχει σταθεροποιηθεί και ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε το ενεργό ρήγμα που περιγράφεται από την σύγκρουση ανάμεσα στις δυο διαφορετικές αστικές πολιτικές. Η ίδια η απεργία στις 30 το Μάη μας προσφέρει αυτήν την δυνατότητα, καθώς είναι και η ίδια προϊόν αυτού του ρήγματος. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν ήθελαν αυτήν την απεργία. Το είχαν δηλώσει ήδη από τον περασμένο Γενάρη όταν αρνήθηκαν απεργία ενάντια στα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης στηρίζοντας την γρήγορη και πλήρη ολοκλήρωση του 3^ου μνημονιακού προγράμματος προκειμένου να υπάρξει «καθαρή έξοδος». Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν είχαν ανάγκη την απεργία. Δεν δίνεις την δυνατότητα στην εργατική τάξη να κατέβει στους δρόμους την ώρα που θες να αποδείξεις ότι είναι πειθαρχημένη κα έτοιμη να αποδεχτεί την μοίρα της. Η απεργία κηρύχτηκε γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πιέστηκε από το ίδιο το κίνημα.

Στους Δήμους, στα νοσοκομεία, σε όλο το Δημόσιο υπάρχει συνεχής αναταραχή για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων, για τις προσλήψεις, για την αξιολόγηση. Η ΑΔΕΔΥ είχε υποχρεωθεί ήδη να βγάλει απεργία για τις 16 του Μάη. Στην ΔΕΗ και στο ΜΕΤΡΟ οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν άμεσα την προοπτική ιδιωτικοποίησης. Η ΓΣΕΕ δεν μπορούσε να αποφύγει την απεργία κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το στοίχημα για την συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι να ενσωματώσει στο σχέδιο της την απεργία που δεν ήθελε.

Δεν πρέπει να την αφήσουμε να το κάνει. Με μαζική συμμετοχή στην απεργία, θα κάνουμε την Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία μια μαζική δράση διάλυσης της «Κοινωνικής Συμμαχίας». Μια πρώτη ξεκάθαρη εργατική διακήρυξη: Το «μνημονιακό κεκτημένο» των εργοδοτών θα ανατραπεί!

 

Παντελής Αυθίνος, ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Καλλιθέας

Ζέττα Μελαμπιανάκη, ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νέας Σμύρνης