Πίσω από τις πανηγυρικές και τετριμμένες ανακοινώσεις για τις διάφορες παγκόσμιες μέρες, σήμερα, 2 Απριλίου, παγκόσμια μέρα αυτισμού, χιλιάδες συνάνθρωποί μας εξωθούνται όλο και περισσότερο στο περιθώριο. Υπό το βάρος των αλλεπάλληλων μνημονίων, το σύστημα υγείας και πρόνοιας καταρρέει και οι πρώτοι που γνωρίζουν τις οδυνηρές επιπτώσεις, είναι όσοι και όσες το έχουν πιο πολύ ανάγκη.

Οι αρμόδιες επιτροπές (ΚΕΠΑ) δεν μπορούν να στελεχωθούν λόγω της έλλειψης σε γιατρούς και χιλιάδες ΑμεΑ σε όλη τη χώρα περιμένουν από τον περασμένο Σεπτέμβριο για την ανανέωση των δικαιολογητικών ποσοστού αναπηρίας. Ελλείψει των δικαιολογητικών, στερούνται ακόμα και τα πενιχρά επιδόματα που παίρνουν. Παράλληλα, οι νοσοκομειακοί γιατροί που μόνο χάρη στη δική τους προσπάθεια κρατιέται στοιχειωδώς το σύστημα υγείας, έχουν μετατραπεί σε σύγχρονους σκλάβους.

Την ίδια ώρα διαλύονται συστηματικά οι υπηρεσίες πρόνοιας σε κάθε τομέα, από την εκπαίδευση μέχρι την καθημερινή παρακολούθηση (π.χ. Βοήθεια στο σπίτι, ειδική αγωγή κ.λπ.) και χιλιάδες οικογένειες έχουν εγκαταλειφθεί χωρίς καμία στήριξη. Οι εργαζόμενοι των δομών ζουν με την καθημερινή αγωνία της ανεργίας και περιμένουν την επόμενη «παράταση προγράμματος».

Καθηγητές δευτεροβάθμιας, διαφόρων ειδικοτήτων, αναγκάζονται, για να καλύψουν ώρες, να διδάξουν σε μαθητές με αυτισμό, χωρίς να έχουν καμία ειδική γνώση. Αν αρνηθούν, κινδυνεύουν να βρεθούν με ερωτήματα απόλυσης, τώρα που είναι της μόδας να βαφτίζεται «επίορκος» ακόμα και όποιος ζητάει το αυτονόητο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν όμηροι μιας πολιτικής που η μόνη μέριμνα που έδειξε, ήταν να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τους «αναπήρους-μαϊμούδες» που η ίδια έφτιαξε. Για τους χιλιάδες ΑμεΑ που υφίστανται καθημερινά τις επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής, η τρικομματική χούντα επιφυλάσσει το χειρότερό της πρόσωπο. 

Σε αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, δίνουμε το χέρι και περπατάμε μαζί στο δρόμο της αξιοπρέπειας και του αγώνα, της συλλογικότητας και της διεκδίκησης όλων όσων μας ανήκουν.