Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ραχοκοκαλιά του Αντιφασιστικού Μετώπου

Είναι αλήθεια πως από τον εκλογικό σεισμό της 6ης Μάη ως και σήμερα υπάρχει μια σταθερά που εξακολουθεί να κλονίζει τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό και να διαπερνά με τρόπο καθοριστικό τη πολιτική ατζέντα αυτού του τόπου. Δεν είναι τίποτα άλλο από την ένταση του φασιστικού φαινομένου, τη σταθερή πορεία της Χρυσής Αυγής, την όλο και μεγαλύτερη συσπείρωση κοινωνικών δυναμικών που αποδεσμεύτηκαν από τα μνημονιακά κόμματα στην αγκαλιά ενός εν δυνάμει φασιστικού κινήματος που καταφέρνει με διαλεκτικό τρόπο να αποτυπώνει τη κοινωνική γείωση σε πολιτική δυναμική.

Πολλές αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς ευρύτερα έχουν σχηματοποιηθεί όλο αυτό το διάστημα, άλλες τέμνονται , άλλες είναι τελείως αντιθετικές μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι πως είναι αποτελεί κοινό τόπο πως όσο τα αστικά επιτελεία αδυνατούν να αρθρώσουν ένα ηγεμονικό σχέδιο επικυριαρχίας, όσο η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα δε καταφέρουν να συσπειρωθούν γύρω από ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο σύγκρουσης, ρήξης, ανατροπής και μετασχηματισμού με καθοριστικές της ευθύνες της σύνολης Αριστεράς, όσο η κρίση βαθαίνει και η λιτότητα αποτελεί δρόμο δίχως επιστροφή, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ροπή προς τέτοια φαινόμενα. Αυτό το κείμενο δε θα επιχειρήσει να κάνει μία ακόμα ανάλυση του φασιστικού φαινομένου. Αυτό όχι γιατί αποσυνδέει τη πολιτική ανάλυση και τις απολήξεις αυτής από έναν μάχιμο πολιτικό-κινηματικό σχεδιασμό αλλά γιατί και στους κόλπους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει ένα ικανοποιητικό πεδίο συμφωνίας που αποτιμάται αρκετά εύστοχα και στο κείμενο των συντρόφων από τη Καλλιθέα. Θα επιχειρήσει να ψηλαφίσει μια αναγκαία προσπάθεια απάντησης στον φασισμό της εποχής μας, να θέσει τις βασικές ορίζουσες για τον αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε μετωπικό συντονισμό των αντιφασιστικών δυνάμεων στη περιοχή που ζω, δραστηριοποιούμαι αναπαράγομαι κοινωνικά αλλά και πολιτικά μέσω της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Α.Το φασιστικό φαινόμενο στη Νίκαια- οι υπαρκτές ευθύνες της κυρίαρχης Αριστεράς:

Στην ευρύτερη περιοχή της Β΄ Πειραιά αλλά και πιο συγκεκριμένα στη Νίκαια οι δυνάμεις της Χρυσής Αυγής κάνουν ιδιαίτερα αισθητή τη παρουσία τους. Τόσο το εντυπωσιακά για τα δεδομένα της περιοχής ( περιοχή-σύμβολο του αντιστασιακού αγώνα) ποσοστά της στις εκλογές τόσο της 6ης Μάη, όσο και της 17ης Ιούνη της τάξεως του 8-8,5% όσο και σειρά δράσεων που επιχειρεί στη περιοχή  με κεντρικότερη όλων την ίδρυση γραφείων στη Νίκαια συνθέτουν ένα σκηνικό ανησυχητικό και καθόλα ικανοποιητικό. Είναι σαφές πως σε μια κατ εξοχήν εργατική συνοικία όπως η Νίκαια, στην οποία αποκρυσταλλώνονται με άγριο τρόπο οι συνέπειες της κοινωνικής καταστροφής των μνημονίων, της λιτότητας, της ανεργίας και των πολιτικών της κοινωνικής ισοπέδωσης κυβέρνησης-ΕΕ-Δ.Ν.Τ , αποτυπώνονται κοινωνικές δυναμικές πλήρους αμφισβήτησης προς το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Αυτό αποτυπώθηκε αφενός με την μεγάλη εκλογική ενίσχυση του ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και με την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής που διακηρυκτικά και μόνο συγκρούεται με το αστικό πολιτικό σύστημα. Οι οργανωτικές δυνάμεις της Χ.Α μπορεί να μην είναι υπεράριθμες, το κοινωνικό δυναμικό που συσπειρώνει όμως χαρακτηρίζεται από διαρκή ροπή προς τα πάνω. Σε αυτό συντελούν αρκετοί παράγοντες με καθοριστικές όμως τις ευθύνες και της ίδιας της Αριστεράς. Το ΚΚΕ ναι μεν αναγνωρίζει τη Χρυσή Αυγή ως ένα από τα βασικότερα εργαλεία στα χέρια του αστικού συστήματος για το τσάκισμα των εργατικών αγώνων θεωρεί όμως πως η μόνη ορατή απάντηση είναι η συσπείρωση γύρω από τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το δυνάμωμα του ΚΚΕ και κατ επέκταση της ίδια της εργατικής τάξης που με αυτό τον τρόπο θα οδηγήσει τον φασισμό στο περιθώριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη παρά τα ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά του στη περιοχή αρκείται σε μια γενικόλογη αναφορά σε «μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων», τοποθέτηση που σε ελάχιστα σημεία οριοθετείται από αντιλήψεις τύπου ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και παραθέτει το τσάκισμα του φασιστικού φαινομένου στην αναδυόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ που θα εκμηδενίσει τη φασιστική απειλή. Παρά τη παρουσία ριζοσπαστικών αντιφασιστικών πρακτικών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, είναι χαρακτηριστικό πως η μόνη συνεπής αντιφασιστική δύναμη της περιοχής είναι η δημοτική κίνηση της Νίκαιας «Κόντρα στο ρεύμα», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ Νίκαιας-Κορυδαλλού διαπνέεται από διαρκείς αντιφάσεις και παλινωδίες σχετικά με την οργάνωση της αντιφασιστικής πάλης στη Νίκαια και στις γύρω περιοχές.

Β. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η συμβολή της στον αντιφασιστικό αγώνα:

Η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δυνάμωμα της αντιφασιστικής πάλης στη περιοχή της Νίκαιας ήταν σημαντική αλλά σίγουρα όχι επαρκής. Και αυτό αναδεικνύει και τις εγγενείς αντιφάσεις του ίδιου του μορφώματος στον τρόπο με τον οποίο κλιμακώνει την αντιφασιστική του δράση. Και αυτό διότι πέραν μιας πανθομολογούμενης από το σύνολο των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς, ανάγνωσης πως γενεσιουργός αιτία του φασισμού είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και πως η σύγκρουση με τον φασισμό, είναι και σύγκρουση με την ίδια τη καπιταλιστική δομή, πέραν της ανάγνωσης για την αναγκαιότητα η Αντικαπιταλιστική Αριστερά να αποτελέσει τη πρωτοπόρα δύναμη στην οργάνωση του αντιφασιστικού αγώνα, πέραν της κριτικής οριοθέτησης από την κυρίαρχη Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει ούτε ενιαία τοποθέτηση σχετικά με το ζήτημα του φασισμού, ούτε αυτοτελή συγκρότηση στο εσωτερικό της για την οργάνωση της αντιφασιστικής πάλης και αυτό σαφώς επάγει σειρά αντιφάσεων και αδυναμία ενιαίας εξώστρεφης παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αποτέλεσμα αυτής της αλληλουχίας αντιφάσεων ήταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλο αυτό το διάστημα ξεδιπλώματος του φασιστικού κινδύνου στη Νίκαια να έχει στάση κινηματική μεν, αμήχανη και «ασουλούπωτη» δε. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τις αξιόμαχες κινήσεις της ΚΕΕΡΦΑ, μιας κίνησης που έχει καταφέρει να συμβάλλει στο μέγιστο στη περιοχή και κανείς δεν μπορεί να το παραγνωρίζει αυτό. Πάρα ταύτα αυτή τη στιγμή η αντιφασιστική πάλη οφείλει να υπερβεί τη στενότητα αυτών των πρωτοβουλιών. Κάθε αυτοτελής κινηματική κίνηση όπως η ΚΕΕΡΦΑ, η ΚΕΔΔΑ και άλλες δυνάμεις οφείλουν να μπολιάσουν με τα χαρακτηριστικά τους και τα χρήσιμα εργαλεία τους από την εμπειρία του μαχόμενου αντιφασισμού ένα ευρύτερο μαζικό ενωτικό αντιφασιστικό κίνημα που θα καταφέρει  να συγκρουστεί με πολιτικούς, ιδεολογικούς, ακόμα και οργανωτικούς όρους με τα ναζιστικά αποβράσματα.

Eίναι σαφές πως οι αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να θέσουν τις βασικές ορίζουσες για ένα πραγματικό αντιφασιστικό Μέτωπο, έχουν παραχωρήσει μεγάλο χώρο στις δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού χώρου ο οποίος με όπλο τη παραδοσιακή του συνέπεια στις συγκρουσιακές πρακτικές με οργανωτικούς όρους έχει κατάφέρει αυτή τη στιγμή να συσπειρώνει μεγάλα δυναμικά, αρνούμενος όμως να τα κινητοποιήσει σε μια ευρύτερη ενωτική αντιφασιστική διεργασία που θα αντιμετωπίσει μεν το αντιφασιστικό φαινόμενο με τη σχετική αυτοτέλεια που του αντιστοιχεί αλλά θα επανανοηματοδοτήσει παράλληλα το ιστορικό φαινόμενο του φασισμού, ως γέννημα θρέμμα του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι σαφές πως η κοινωνική γείωση που έχει κατακτήσει η Χ.Α δεν αποδομείται μόνο με οργανωτικούς όρους αλλά με μια συνολική ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τον ίδιο τον φασισμό και τις αιτίες που τον γεννούν. Oι πρακτικές του α/α χώρου υποτιμούν και την ίδια την αναγκαιότητα για τη πλατύτερη κοινωνική και πολιτική ενότητα των αντιφασιστικών δυνάμεων και παραπέμπει την επίλυση του ζητήματος με αυστηρά οργανωτίστικους όρους στη σύγκρουση, ακόμα και αν η πυκνότητα και η οργανωτική δυνατότητα του ίδιου του κινήματος δεν είναι επαρκείς.

Γ. Η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση Αντιφασιστικού Μετώπου στη Νίκαια-η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το αναγκαίο κέντρο βάρους του μετώπου.

Είναι σαφές και όπως αυτό διαφαίνεται και  από τη παρουσία των δυνάμεων της Χ.Α στη περιοχή της Νίκαιας πως το αγωνιστικό αντιφασιστικό κίνημα πλέον δε μπορεί να κινείται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, δε μπορεί να μη συγκροτείται σε ενιαία, μαχητική βάση γύρω από συγκεκριμένη πολιτική λογική. Τα πειράματα των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών στις γειτονιές μπορεί να διαπερνώνται από πληθώρα αντιφάσεων, αλλά έχουν κερδίσει σημαντικά προχωρήματα στη κλιμάκωση της αντιφασιστικής πάλης. Είναι σαφές πως δε μπορούν ακριβώς και να αποτιμηθούν με ενιαίο τρόπο καθώς κάποιες πρωτοβουλίες πέσαν στο κενό, ενώ κάποιες άλλες πέτυχαν σημαντικές νίκες. Το σίγουρο είναι πως για να ορίσουμε με ακριβή τρόπο το τι έχουμε στο μυαλό μας ως αντιφασιστικό μέτωπο και ποιος είναι ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα σε αυτό θα πρέπει να ορίσουμε και τη πολιτική λογική γύρω από την οποία συγκροτείται ένα μαχόμενο, ενωτικό αντιφασιστικό μέτωπο των ριζοσπαστικών δυνάμεων. Ένα τέτοιο μέτωπο θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

• Δε θα πρέπει να αποσυνδέεται από τη συνολικότερη πάλη ενάντια στις πολιτικές εκείνες που γεννούν τον φασισμό, την ρατσιστική βία και τον αυταρχισμό, τις πολιτικές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ. Δε θα πρέπει να απεμπλέκει το αντιφασιστικό κίνημα από την αναζήτηση εκείνης της μάχιμης πολιτικής γραμμής που θα έρθει σε ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε , θα αναζητήσει νέους δρόμους ρήξης, ανατροπής, πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού. Η διαλεκτική σύνδεση κοινωνικών και πολιτικών μετώπων αποτελεί το αναγκαίο εργαλείο στα χέρια μας.
• Θα πρέπει να οριοθετείται πολιτικά με ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο από κάθε μορφής συγκρότησης αντιφασιστικού μετώπου στη βάση «συνταγματικού- δημοκρατικού τόξου» που εντάσσει σε αυτό δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, δυνάμεις που συναινούν σε κάθε μορφής ρατσιστικό-φασιστικό έγκλημα.
• -Θα πρέπει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών, να προασπίζει τα συμφέροντα τους, να στέκεται πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά στο πλευρό τους.
• Θα πρέπει να υπερασπίζεται τα κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαικές ελευθερίες
• Θα πρέπει να επιδιώκει ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο εργαζόμενων-ανέργων-νεολαίων που έρχονται σε καθημερινή βάση αντιμέτωποι με τον φασισμό.
• Θα πρέπει να συγκροτήσει τις αναγκαίες αντιστάσεις στα πληττόμενα κομμάτια της νεολαίας. Στους άνεργους αλλά και στα σχολεία εκεί που η Χ.Α επιχειρεί είτε με σοβαρούς ιδεολογικούς όρους, είτε με όρους κοινωνικής συσπείρωσης γύρω από ένα συγκεκριμένο μοντέλο σύγχρονου νεολαίου, του λεγόμενου «κάγκουρα» που θα κτυπάει μετανάστες για να κερδίσει την εύνοια έχει καταφέρει να κερδίσει αρκετό έδαφος. Εκεί που η Αριστερά στο σύνολο της απέχει συστηματικά και εξόφθαλμα.
• Θα πρέπει να δημιουργεί θεσμούς λαϊκής αυτοάμυνας απέναντι στα φασιστικά αποβράσματα. Η οργανωτική απάντηση είναι αναγκαία στο επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η σύγκρουση με τον φασισμό στις γειτονιές.
• Θα πρέπει να υπάρχει η μέγιστη συσπείρωση των εργατικών σωματείων, προκειμένου να κατοχυρωθεί η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων αλλά να εμποδιστεί με αυτό τον τρόπο και η εισροή του φασιστικού φαινομένου σε χώρους εργασίας ( βλ. περίπτωση Νοσοκομείου Νίκαιας) αλλά και να αναχαιτιστεί η πάγια στρατηγική πρακτική του φασισμού, το τσάκισμα δηλαδή των εργατικών-λαϊκών αντιστάσεων.
• Θα πρέπει να επιδιώξει τη μεγίστη δυνατή συσπείρωση εκείνων των πολιτικών δυνάμεων του μάχιμου ριζοσπαστικού αντιφασισμού. Θα πρέπει με μπροστάρη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να απευθύνει ανοικτό κάλεσμα προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ (και τα τοπικά του σχήματα), το ΚΚΕ (και το τοπικό δημοτικό σχήμα «Λαϊκή Συσπείρωση»), τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο για συγκρότηση Αντιφασιστικού Μετώπου Νίκαιας για μια τακτική κοινής δράσης στις γειτονιές και τα σωματεία υπό το ανωτέρω πολιτικό πλαίσιο.
• Θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα της αλληλεγγύης που θέτει επιθετικά το ναζιστικό μόρφωμα. Όχι με όρους φιλανθρωπίας, αλλά με όρους πραγματικής εγκαθίδρυσης μιας παράλληλης κοινωνίας, επεξεργασίας θεσμών λαϊκής αυτοοργάνωσης, μιας πρακτικής που θα εμπνέει τα πληττόμενα εργαζόμενα στρώματα, τη νεολαία, τους άνεργους και θα τους συγκροτεί στη βάση μιας εναλλακτικής συλλογικής αφήγησης.

Με θάρρος και αποφασιστικότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει τις αναγκαίες μάχιμες πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση αντιφασιστικού Μετώπου στη Νίκαια, να στείλουμε τους φασίστες εκεί που τους πρέπουν. Στα πιο σκοτεινά χρονοντούλαπα της ιστορίας.

Σπύρος Τσατσαρώνης,

Μέλος Τ.Ε ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νίκαιας-Κορυδαλλού-Κερατσινίου