Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στα τέσσερα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της κατόρθωσε για πρώτη φορά στην ιστορία να συγκροτήσει τον "τρίτο" πόλο στην αριστερά, ενώνοντας συνιστώσες και ανένταχτους, συνθέτοντας διαφορετικές καταβολές και ιδεολογικά ρεύματα και δημιουργώντας τη νέα αντικαπιταλιστική αριστερά στην Ελλάδα. Και την έφερε από το περιθώριο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής δημιουργώντας μία πανελλαδικά αναγνωρίσιμη πολιτική δύναμη, της οποίας η πολιτική συνέπεια, η αγωνιστικότητα, ο αδιαπραγμάτευτος αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός, της διευρύνουν την αξιοπιστία και την απήχησή της πολύ πέρα από τα όρια του στενού της ακροατηρίου.

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ήταν πρωτοπόρα παρούσα σε κάθε μεγάλη και μικρή κινητοποίηση, απεργία, κατάληψη, εκδήλωση, συγκέντρωση, στις πλατείες κλπ. Η επιτυχημένη της παρέμβαση στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές του 2009, στη συνέχεια στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2010 και τέλος στις διπλές εκλογές του 2012 (το πρωτόγνωρο 1,2% τον Μάη και η αντοχή της στην πλημμυρίδα του κυβερνητισμού τον Ιούνη) επισφράγησαν την πορεία της. Η δεύτερη συνδιάσκεψή της, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη, δείχνει ότι είναι μία δύναμη ζωντανή, που δεν αφήνει την πολιτική αναζήτηση στα καθοδηγητικά επιτελεία, αλλά την εντάσσει στην πρώτη προτεραιότητα της εσωτερικής της ζωής.

Και στη σημερινή συγκυρία η αναζήτηση αυτή έχει κρίσιμη σημασία γιατί: Η κρίση δεν τελειώνει, αλλά οξύνεται, η ανάπτυξη δεν έρχεται, η φτώχεια και η ανεργία αυξάνονται, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, δικαιώματα και ελευθερίες καταργούνται, η απειλή όλο και νέων μέτρων είναι παρούσα, η αριστερά δεν μπορεί να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση, οι εκλογικές προσδοκίες δεν έφεραν αποτελέσματα αλλά αντίθετα εγκλώβισαν τη λαϊκή αγωνιστικότητα σε κυβερνητικές αυταπάτες και στην αναζήτηση ανύπαρκτων "αντιμνημονιακών" πολιτικών εντός της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Το Κ.Κ.Ε. μονάζει και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. περισσότερο προσπαθεί να πείσει το κατεστημένο ότι η κυβερνητική του ανάδειξη δεν του δημιουργεί κίνδυνο, παρά την εργατική τάξη να το ανατρέψει. Το κίνημα των πλατειών έχει κλείσει τον κύκλο του, τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν αρκούν για να δώσουν πολιτική προοπτική, η σκυτάλη επιστρέφει στους εργατικούς αγώνες, που όμως γίνονται χωρίς συντονισμό, κλιμάκωση και προοπτική. Και η απειλή του νεοφασισμού περιμένει να αξιοποιήσει την απογοήτευση για να εκτρέψει προς αυτήν τη δυσαρέσκεια.

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω η ευθύνη μας είναι τεράστια. Το ίδιο όμως και οι δυνατότητές μας. Η κοινωνία του 2013 δεν είναι η μικροαστικοποιημένη, ναρκωμένη από δάνεια και οράματα φούσκες που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι μία κοινωνία που αντιστέκεται στην εξαθλίωσή της, συνειδητοποιεί καθημερινά ότι το σύστημα δεν της δίνει λύση και αναζητά την προοπτική του αγώνα της έξω και ενάντια σε αυτό.

Αλλά και η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. του 2013 δεν είναι η κατακερματισμένη, ανυπόληπτη, άγνωστη εξωκοινοβουλευτική αριστερά των προηγούμενων μεταπολιτευτικών χρόνων. Είναι μία πολιτική δύναμη από την οποία όλοι προσδοκούν. Μπορούμε και πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Φτάνει να το καταλάβουμε, να αλλάξουμε τον τρόπο λειτουργίας μας, να μικρύνουμε την απόσταση ανάμεσα στις συνιστώσες και τη συνισταμένη και εν τέλει ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Στο χέρι μας είναι.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, Νο1066