Πάντα σε περίοδο κρίσης η πάλη των τάξεων οξύνεται, μπορούμε να το διαπιστώσουμε σε πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο. Οι ενδείξεις για ευρύτερη απήχηση και το δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι υπαρκτές, με την προϋπόθεση της καθαρότητας των πολιτικών της απόψεων, της αδιάλλακτης υπεράσπισης των άμεσων αιτημάτων της μισθωτής πλειοψηφίας και της θέλησής της να συγχωνευθεί με την φυσική πρωτοπορία των εργαζόμενων που αναδύεται κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Η ταξική πάλη, είναι γνωστό ότι ακολουθεί πορεία υφέσεων και ανακάμψεων, οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε εάν το κοινωνικό εκκρεμές κινείται προς τα αριστερά. Αν οι αγώνες και οι γενικές απεργίες που προηγήθηκαν τα δυο προηγούμενα χρόνια, ερμηνεύονται ως απόκτηση εξωκοινοβουλευτικής δράσης των εργαζόμενων, απαραίτητης προϋπόθεσης για να υπάρξει αργότερα επαναστατική δράση που θα συνδυάζεται με την εμφάνιση δυαδικής εξουσίας και καταλήψεις σε εργοστάσια ή είναι απλώς ήττες αφού δεν κατόρθωσαν να πετύχουν την ανατροπή των μέτρων που πάρθηκαν από την αστική τάξη και το υπηρετικό πολιτικό της προσωπικό.

Είναι βέβαιο ότι είμαστε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, της εκρηκτικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που όμως δεν συνοδεύεται από οργανωτικό έλεγχο του κινήματος, από σημαντική άνοδο των δυνάμεων της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής συνδικαλιστικής αριστεράς. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι οποιαδήποτε κατάκτηση αν δεν είναι υποπροϊόν επαναστατικής πάλης αλλά συνδιαλλαγή στο παρασκήνιο με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία όσο εύκολα παραχωρείται άλλο τόσο εύκολα παίρνεται πίσω. Είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι η πολιτική και κοινωνική συνείδηση μεταβάλλεται.

Η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής φανερώνει την απαξίωση του κοινοβουλευτισμού, την απογοήτευση και τη διάλυση της μεσαίας τάξης και κατά συνέπεια μια κοινωνική και πολιτική πόλωση. Οι Χρυσαυγίτες είναι η τελευταία εναλλακτική λύση για την αστική τάξη για να διαλύσουν κάθε μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης, να εξαφανίσουν την αριστερά, να κατεβάσουν τους μισθούς στα όρια της φυσικής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, να επιτύχουν βίαιη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Η αντιμετώπισή τους είναι θέμα του εργατικού κινήματος και δικό μας, στους δρόμους για να εμποδίσουμε τη μετεξέλιξή τους σε οργανωμένο κίνημα.

Εκτός από την πρόταση του μετώπου ρήξης και ανατροπής, επιβάλλεται οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο αυτές, να προχωρήσουν την προγραμματική επεξεργασία στη λογική ενός ενιαίου αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού πόλου που θα είναι αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία ενός επαναστατικού υποκειμένου που το πρόγραμμά του δεν θα είναι ένα μερικό μεταβατικό πρόγραμμα και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, δεν θα κινείται στα πλαίσια της αστικής κυριαρχίας αλλά του προγραμματισμού της οικονομίας με γενικευμένο εργατικό έλεγχο, την κρατικοποίηση του εξωτερικού εμπορίου και του τραπεζικού συστήματος.

Ζούμε σε μια εποχή που το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Μπορούμε να συμβάλλουμε στη διαδικασία αυτή αν κατορθώσουμε να καταστήσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον επόμενο σταθμό της κίνησης των μαζών.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη Νο1067