Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχωράει στη 2η Συνδιάσκεψή της σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Η καπιταλιστική κρίση εντείνεται και βαθαίνει χωρίς να διαφαίνεται ορατή διέξοδος, καθώς η αδυναμία των δυνάμεων του κεφαλαίου να χαράξουν πειστική στρατηγική αντιμετώπισης είναι προφανής.

Κι αυτή η αδυναμία οφείλεται στο χαρακτήρα της κρίσης που δεν είναι κρίση του τρόπου διαχείρισης του συστήματος, αλλά δομική του κρίση που φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα της βιωσιμότητας του καπιταλισμού. Ή ακόμα καλύτερα φέρνει όλο τον κόσμο αντιμέτωπο με το δίλημμα αν μετά την κρίση θα έχει επιβιώσει ο καπιταλισμός με την εργαζόμενη πλειοψηφία εξαθλιωμένη και αλυσοδεμένη ή θα έχουν επιβιώσει οι ζωντανές δυνάμεις της εργασίας σε ρήξη με το σύστημα και στη διαδικασία ανατροπής του.

Στη χώρα μας οι βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές που κωδικοποιήθηκαν στα διαβόητα «μνημόνια» εφαρμόζονται με τον πιο σκληρό τρόπο και ήδη οι συνέπειές τους δείχνουν ότι η ανατροπή τους είναι όρος επιβίωσης για τους εργαζόμενους. Το κίνημα αντίστασης σ’ αυτές της πολιτικές ήταν τόσο δυνατό ώστε χρειάστηκαν τρεις πρωθυπουργοί, ισάριθμες εκλογές και αρκετές κυβερνήσεις προκειμένου να επιβληθούν τα μέτρα. Και βέβαια χρειάστηκε και γίνεται όλο και πιο απαραίτητο για το σύστημα να καταφεύγει στην ωμή τρομοκρατία, στην καταπάτηση δικαιωμάτων, στο μπαμπούλα του φασισμού για να κάμψει τη λαϊκή αντίσταση.

Ωστόσο γίνεται όλο και πιο φανερό ότι αυτή η αντίσταση για να είναι νικηφόρα πρέπει να αρχίσει να συγκροτείται σε πολιτική δύναμη ανατροπής, αρθρώνοντας τη δική της εναλλακτική διεξόδου από την κρίση, διεκδικώντας το δικαίωμά της να καθορίσει η ίδια με βάση τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας πώς θα παράγουμε, θα κυβερνιόμαστε και θα ζούμε αύριο. Αν θέλουμε να ζήσουμε στο αύριο της ελπίδας για το καλύτερο που αξίζουμε και όχι στο χθες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Αυτό ακριβώς είναι και το καθήκον της αριστεράς στη συγκυρία. Να οργανώσει, να δυναμώσει και να μετασχηματίσει την αντίσταση σε δύναμη ανατροπής και κοινωνικής αλλαγής. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από μια αριστερά που αναπροσαρμόζει συνεχώς το πρόγραμμά της και τη δράση της, ώστε να της δώσει το σύστημα την «άδεια» να κυβερνήσει. Ούτε από μια αριστερά που κλείνεται στον εαυτό της, φοβάται τις ζωντανές δυνάμεις του κινήματος και αναβάλλει όλες τις κρίσιμες μάχες για όταν οι εργαζόμενοι «ξυπνήσουν» και κατακτηθεί η «εξουσία».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρόβαλλε από την αρχή ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεξόδου σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, απαντώντας επιθετικά στα εκβιαστικά διλήμματα των από πάνω. Κάλεσε στη δημιουργία ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής γύρω από ένα τέτοιο πρόγραμμα. Οι αγωνιστές της έδωσαν και δίνουν μάχες κι έχουν πρωτοπόρο ρόλο σε όλα τα μέτωπα του κινήματος.

Έχουμε διανύσει ήδη πολύ δρόμο αλλά έχουμε μπροστά μας ακόμα περισσότερο. Η αντικαπιταλιστική αριστερά και μέσα απ’ αυτήν το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα είναι ορατή και υπολογίσιμη δύναμη. Αυτό που έχουμε πετύχει είναι πολύ με όρους του χθες, είναι πολύ λίγο με όρους του σήμερα και του αύριο. Πρέπει να βαθύνουμε και να αναπτύξουμε το πρόγραμμά μας, την ενότητά μας, τις οργανωτικές μας δυνατότητες. Να πάρουμε την εμπειρία του κινήματος και να δώσουμε πολιτική πρόταση για το «τι κάνουμε» από δω και μπρος. Χωρίς δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά καμιά αντικαπιταλιστική ανατροπή δεν είναι εφικτή. Ας μπούμε όλες οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες οι ανατρεπτικές δυνάμεις του κινήματος σ’ αυτή τη συζήτηση και σ’ αυτή την προσπάθεια.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη Νο1067