H ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η δύναμη που μπορεί να εμπιστευτεί κάθε αγωνιστής, όχι επειδή έχει να του προσφέρει την υπόσχεση μιας εκλογικής λύσης από τα πάνω - που στην πράξη μεταφράζεται σε παθητική αναμονή - αλλά επειδή καταρχήν μπορεί να παίρνει τις πρωτοβουλίες και να στηρίζει τους αγώνες ώστε να είναι αποτελεσματικοί, να καταφέρουν να ανατρέψουν τα μνημόνια, τις τρόικες και τις κυβερνήσεις τους.

Ο κόσμος δεν έχει παραιτηθεί, παλεύει σκληρά και μας χρειάζεται κύρια και πρώτα στις απεργίες, στους αγώνες. Στην Περιφέρεια Ιονίων οι αγώνες των κατοίκων και των εργαζομένων κατάφεραν να μπλοκάρουν επιθέσεις. Η προσπάθεια να σωθούν τα νοσοκομεία στη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα. Σταματήσαμε το Αιολικό Πάρκο στον Παντοκράτωρα στην Κέρκυρα που θα οδηγούσε σε ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Πάρθηκε απόφαση στο Περιφερειακό Συμβούλιο ενάντια στην πρώτη ιδιωτικοποίηση του ΤΑΙΠΕΔ, του Ερημίτη του Δήμου Κασσιοπέων. Το καταφέραμε μαζί με όλη την υπόλοιπη Αριστερά και την Επιτροπή Κατοίκων που χρόνια παλεύει για να μη γίνει αυτή η ιστορία. Την ιδιωτικοποίηση την έκαναν, αλλά μπουλντόζα δεν έχει μπει ακόμα στην Κασσιόπη. Αλλος σημαντικός σταθμός ήταν ότι παίξαμε κεντρικό ρόλο ώστε να μην μπορέσει να δημιουργηθεί ΧΥΤΑ στη Ζάκυνθο που θα μετέτρεπε το νησί σε ένα σκουπιδότοπο. Πήραμε ομόφωνα ψήφισμα ενάντια στη Χρυσή Αυγή όταν ζητούσε στοιχεία για τα νήπια στους παιδικούς σταθμούς. Μάχες που παραμένουν ανοιχτές και που σε αυτές θα προστεθούν άλλες.

Το δεύτερο που χρειάζεται να κάνουμε είναι αυτές τις πρωτοβουλίες να τις απευθύνουμε στον κόσμο, προς όλους τους εργαζόμενους, όλους τους αγωνιστές - αλλά και την υπόλοιπη αριστερά.

Ολες αυτές τις μάχες τις οργανώσαμε μαζί με τον κόσμο που το πάλεψε σε κάθε νησί και κερδίζοντας ενιαιομετωπικά όλη την Αριστερά. Παίξαμε κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία και καταφέραμε να έχουμε αποτελέσματα. Εχω παραδείγματα συνεδριάσεων του Περιφερειακού Συμβουλίου Ιονίων Νήσων, γεμάτων από κόσμο του αγώνα, όπου σε ζητήματα Παιδείας, Δημόσιας Υγείας, ιδιωτικοποιήσεων, η Αριστερά είχε πρόταση από κοινού. Η σύνδεση με τις Επιτροπές Κατοίκων και η δουλειά από τη δική μας την πλευρά για κοινή πρόταση στην Αριστερά έσπασε στην πράξη την πλειοψηφία των δεξιών στο περιφερειακό συμβούλιο και τους ανάγκασε να αναδιπλωθούν.

Χρειάζεται όμως να έχουμε ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε περίπτωση αυτές τις μάχες να τις καθορίσουμε, αν δεν είχαμε σαν κατεύθυνση το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δράσης που βάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας βοήθησε να δίνουμε απλές καθαρές απαντήσεις κάθε φορά που έμπαιναν οι “ρεαλιστικές” πιέσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα - “που θα βρεθούν τα λεφτά;”, “μα θα μας διώξουν από το ευρώ;” κλπ.

Ανατροπή

Πχ. όταν η τρόικα εκβιάζει ότι πρέπει να κλείσουν τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια, να ξεπουληθούν ολόκληρα κομμάτια γης, η ρεαλιστική απάντηση είναι η στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους τώρα. Να μείνει απλήρωτη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όχι οι εργαζόμενοι. Τα λεφτά που δίνουν στους τόκους να χρησιμοποιηθούν για σχολεία, δήμους, νοσοκομεία. Για να πάψουν να είναι οι τράπεζες μαύρη τρύπα που “χάνονται” δισεκατομμύρια, να κρατικοποιηθούν και να περάσουν κάτω από εργατικό έλεγχο. Ποτέ δεν βάλαμε νερό στο κρασί μας. Είχαμε να αναδείξουμε ότι η λύση για να βγούμε από αυτήν την κόλαση είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή, η ανατροπή αυτού του συστήματος που είναι σάπιο ως το μεδούλι.

Οι τοπικές συνελεύσεις και οι τοπικές επιτροπές ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις, υπάρχει συνεργασία μεταξύ μας, κάνουμε σοβαρή προσπάθεια συντονισμού των τοπικών επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Ιόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε ακόμα. Κατά την άποψή μου οι τοπικές επιτροπές πρέπει να ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες τους. Θα πρέπει να συνδεθούν με ακόμα περισσότερο κόσμο, να δώσουν τις μάχες μαζί. Ο κόσμος αυτός είναι εκεί έξω και περιμένει.

Να έχουμε την τόλμη, να πάρουμε την πρωτοβουλία πολύ ανοιχτά να τον βρούμε γιατί το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δράσης δεν είναι θεωρητικό κατασκεύασμα, είναι ο μόνη ρεαλιστική διέξοδος από τον καπιταλιστικό μονόδρομο που διαλύει τις ζωές μας. Πολύς κόσμος κατευθύνεται προς αυτό. Η συζήτηση πχ για τον εργατικό έλεγχο ανοίγει από τον ίδιο τον κόσμο όταν σε ρωτάει, “δεν εμπιστεύομαι κανένα τι μπορώ να κάνω για να τους στείλω στο διάολο, να πάρω επιτέλους τα πράγματα στα χέρια μου”.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη Νο1070