Σήμερα ο κόσμος της εργασίας και της ανεργίας ασφυκτιά, η κοινωνία βρίσκεται σε φάση εξεγερτικών τάσεων. Σ' αυτά τα τρία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης το εργατικό, λαϊκό κίνημα έδωσε μεγάλες μάχες, πρωτοφανείς για τα παγκόσμια σημερινά δεδομένα, 25 πανεργατικές απεργίες με εκατομμύρια ανθρώπους να πλημμυρίζουν τους δρόμους. Αποκορύφωμα ο Οκτώβρης 2011, όπου έπεσε ουσιαστικά ο Παπανδρέου, αλλά και ο Φλεβάρης 2012, όπου ήταν η αρχή του τέλους του δοτού Παπαδήμου και οδηγηθήκαμε στις εκλογές Μάη- Ιούνη 2012.

Στο κίνημα αυτό, ουσιαστικός ήταν ο ρόλος της αριστεράς και ιδιαίτερα του πιο ριζοσπαστικού κομματιού της και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σ' αυτό το ραντεβού της κίνησης μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας η αριστερά ήταν εκεί, μ' όλα τα καλά της και τα κακά της, δεν ήταν όμως έτοιμη για “γάμο”. Αυτό φαίνεται λογικό, να μην το ξεχνάμε, από το βάρος της ιστορικής ήττας που βιώνει σήμερα παγκόσμια το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, σ' όλες τις εκφράσεις του, και πως να το κάνουμε, αντανακλάται και στην χώρα μας.

Τι κάνουμε σήμερα; Ενα μεγάλο ερώτημα στο οποίο και σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούμαστε να απαντήσουμε. Πως θα ξεδιπλώσουμε την πολιτική διέξοδο του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης Ανατροπής; Πως θα γίνει η αριστερά αναγκαία και χρήσιμη για την εργατική τάξη και τον λαό και όχι σαν βαλβίδα πολιτικής εκτόνωσης προς όφελος του συστήματος, ούτε σαν χιλιαστική αίρεση;

Θα πρέπει στο επόμενο διάστημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δώσει την μάχη σε πέντε κομβικά σημεία, είναι αυτά κυρίως που θα κρίνουν όλη την υπόθεσή μας. Στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, έχουμε και σήμερα σημαντικούς αγώνες, θα μπορέσουν όμως να μπολιαστούν με ριζοσπαστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά; Είναι ένα μεγάλο ζητούμενο σ' όλους τους επί μέρους αγώνες. Το τρίπτυχο, βαθύ κράτος, κοινωνικός κανιβαλισμός, Χρυσή Αυγή, αυτά συνδέονται σαν συγκοινωνούντα δοχεία, είναι γεννήματα της κρίσης και του συστήματος, αποτελούν τα βαριά του όπλα έτσι ή αλλιώς.

Ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πάλη κατά αυτού του τρίπτυχου είναι πολύ σημαντικός, πρέπει όμως να βαθύνει με τον πλατιά αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό προσανατολισμό του εργατολαϊκού κινήματος. Αναμέτρηση με όλες τις αυταπάτες που γεννιούνται και καλλιεργούνται μεθοδικά σήμερα, από συγκυβέρνηση και ΜΜΕ, “Ν' ανοίξει ο δρόμος της ανάπτυξης” κ.α., παραπέμποντας στον “καλό” καπιταλισμό προ 2008. Οι προσδοκίες αυτές, όπως αυτές της διαπραγμάτευσης, πιάνουν τόπο ακόμη σ' ένα κομμάτι λαϊκό, και σ' αυτό παίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Κύπρος είναι ζωντανό παράδειγμα για να χτυπηθούν οι όποιες αυταπάτες που πρέπει να σπάσουν μέσα στην καθημερινότητα και στην προοπτική της κοινωνίας.

Αναγκαιότητα

Στην αριστερά σήμερα είναι αναγκαιότητα να συγκρουστούμε, τόσο με τον δεξιό συμβιβασμό, τον οποίο εκφράζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τον δογματισμό, σεχταρισμό τον οποίο εκφράζει κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ. Αυτά δημιουργούν αδιέξοδα και ένα άγονο έδαφος στο οποίο φύονται μόνο ψευδαισθήσεις, απογοητεύσεις και ιδιώτευση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα πέντε σχεδόν χρόνια ζωής, είναι πλέον ένα σημαντικό πολιτικό κεκτημένο για την επαναστατική αριστερά και είναι αναγκασμένη να αναμετρηθεί με τις αδύνατες πλευρές της. Σήμερα καλείται να εκφράσει πολιτικά έναν κόσμο που βλέπει που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνει τα αδιέξοδα της πολιτικής του ΚΚΕ, αλλά αντιλαμβάνεται και την αστική μαυρίλα που επιχειρείται να οικοδομηθεί πάνω στα κοινωνικά ερείπια της εντεινόμενης κρίσης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναγκασμένη να ενηλικιωθεί, η εργατική τάξη και ο λαός μάς έχει ανάγκη τόσο στους καθημερινούς αγώνες όσο όμως και σαν δύναμη που στοχεύει στην εργατική εξουσία, και βέβαια όχι σε κάποια άλλη ζωή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχωρώντας στην 2η Συνδιάσκεψη καλείται να λύσει ζητήματα όπως το οργανωτικό μοντέλο της, τις δράσεις τις οποίες αναπτύσσει, ο συντονισμός στο εργατικό κίνημα κ.α., ενώ πρέπει να αποφασιστούν μέτρα για να υλοποιηθεί η θέση για ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν ζωντανός, πολιτικός, μετωπικός οργανισμός είναι αναγκαιότητα να επεκταθεί και να ανανεωθεί πολιτικά, οργανωτικά, -διαφορετικά ας το έχουμε στην μνήμη μας, όπως στη φύση και στην κοινωνία ό,τι δεν αναπαράγεται και δεν ανανεώνεται, γηράσκει και πεθαίνει...

Η επαναστατική αισιοδοξία μπορεί να μας δίνει δύναμη και κουράγια. Ας πιστέψουμε στις δυνατότητές μας και στις ανάγκες της εποχής μας. Μπορούμε να κάνουμε νικηφόρα την αριστερά.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη Νο1070